Ziehier mijn sjakosj
woensdag 2 december 2009
Alles pico bello
Ziehier mijn sjakosj
maandag 30 november 2009
Mechels tochtje
Stefan ging wel mountainbiken, maar wou vroeger vertrekken omdat hij wist dat het stipt om 9u30 ging beginnen te regenen. Dus bleven Ronny en ik nog over, geen probleem verder buiten het feit dat ik wat te weinig slaap had gehad, maar laten we zeggen dat dat een goede voorbereiding is naar volgend jaar toe :-)
Rond 9u15 was ik bij Ronny, die al in gevechtspositie klaarstond om te vertrekken en dus reden we bij wijze van opwarming aan een leuk tempo richting Salamander. Ronny wist hier en daar een binnenwegje door het bos en voila, we waren in no-time al puffend (ik toch) de weg rechts van de speeltuin aan het oprijden. Na deze klim trakteerden we ons op de afdaling in de speeltuin, eenmaal terug onder wou Ronny een beklimming overdoen die hij het weekend ervoor had geprobeerd, echter zonder succes. Na wat zoeken vonden we de te trotseren helling, Dirk kent deze helling ook heel goed, maar dan in omgekeerde richting en met zijn gezicht iets dichter tegen de grond. De beklimming wordt bemoeilijkt door de uitgeregende en met stenen bezaaide ondergrond en we geraakten maar enkele meters ver. Gevolg…te voet naar boven. Eenmaal boven gingen we linksop richting hoogste punt van de Mechelse heide om hier de rode pijltjes te volgen en terug onder aan de Salamander uit te komen. (Ergens in het hierboven vermelde stuk zijn we ook nog de oude kiezelgroeve aan de duivelsberg gepasseerd, maar ik weet niet meer juist waar :-)
Aangezien het Mechels bos tegenover de Salamander al enkele weken bedreigd wordt met een sluiting (een bezwaarschrift kan u hier downloaden, gewoon naam invullen en doorfaxen of emailen) besloten we om hier ook nog een lusje te rijden voor het te laat was.
De rode lus om precies te zijn, een mooie route met enkele langdradige rechte stukken in het begin, een langdradig vals plat stuk in het midden, een lekker klimmetje na dit minder lekker middenstuk en verolgens de kers op de taart, een super-afdaling op het einde.
Deze afdaling was meteen ook het einde van onze route voor die dag en we reden aan een gezond tempo huiswaarts.
Route-Rapport:
1. Afstand: 38,80 km
2. Fietstijd: 2u09
3. Gemiddelde snelheid: 17,90 km/u
4. Maximum snelheid: 48,30 km/u (fietsweg duivelsberg)
5. Moeilijkheidsgraad (1-5): 2
6. Technisch: 2,5
Oh ja, Met Marc gaat alles goed, Joke heeft mij in de week nog een foto doorgestuurd, de tekst die erbij stond was “Marc zegt hallo”
maandag 16 november 2009
This is it (voor 2009)
Dus hadden we het plan om alle spectaculaire stukken van Maasmechelen naadloos aan elkaar te rijden. Dirk was er na zijne off-day van vorige week ook weer bij, maar hij ging het rusitig aan doen. Een paar kilometerkes mee taffelen om weer op te bouwen naar zijne topvorm. Stefan had zijn wintertenueke ook uit het wasmachien gehaald en ging dus ook weer mee. We hadden zelfs een nieuwe bike-buddy bij. Ronny Salden, een collega van Rudi, die zijne koersfiets wijselijk had omgeruild voor een mountainbike. Hij wou ook eens van het echte avontuur proeven.
Om 9u bij Rudi vertrokken om dan Ronny uit te halen en dan volle gaas naar de salamander waar Stefan en Dirk ons groepke voor vandaag compleet hadden gemaakt.
Het eerste opwarmingsstukske was voor Stefan zijn rekening. Een beetje zigzag achter het zwembad (prinsenpark) om zo uit te komen aan camping de Kik. Iedereen kon hier nog vrij goed volgen. We zetten onze weg verder richting de Duivelsberg. Tussen de Kik en de Duivelsberg hebben we nog ferm in de remmen moeten gaan voor de wilde paarden die hier rondhuppelen (ik ben de naam van die beesten alweer vergeten). Maar geen nood, die beesten hadden meer schrik voor ons dan wij voor hen. Laag het misschien aan één van ons dat die beesten zo snel uit de weg gingen? wie gaat het zeggen. Al snel kwamen we aan de afdaling van de oude zandgroeve. Net voor deze afdaling volgt eerst een stuk vals plat. Op dit stuk had Dirk al snel moeten lossen. Maar zijn broer Stefan bleef bij hem om hem bij te staan tijdens zijn moeilijke periode.
Ondertussen hadden Rudi, ik en Ronny al de afdaling genomen en onmiddelijk daarna de beklimming naar de Duivelsberg aangesneden. Eigenlijk rijdt ge hier de oude zandgroeve in en onmiddelijk weer uit. Toen wij met ons 3 boven kwamen hadden we toch wel even moeten wachten op Dirk en Stefan. Dirk ging het hier al voor bekeken houden. Hij keerde terug huiswaarts. Dan had hij ongeveer 15 km op zijn tellerke staan en dat is ruim voldoende om opnieuw op te bouwen. Zeker niet opgeven Dirk. Dat komt allemaal weer goed.
Dus bleven ik, Rudi, Stefan en Ronny over om een stukske van de Tour Royal te rijden. Langs den draad van het koninklijk domein dus. Constant op en af. Niet al te zware beklimmingen. Kort maar krachtig. We kwamen weer uit onder aan de Duivelsberg ter hoogte van het rallycircuit.
We staken de Weg naar Zutendaal over om even te recuperen op de macadam (Mc Adam). Even een stukske asfalt om dan door het beekje, dat eigenlijk niet zo hoog stond, terug in het bos uit te komen.
Tijd om weer een pittige klim te nemen. We kozen voor de klim tussen de autosnelweg en de speeltuin, terhoogte van camping de Kik maar dan aan de andere kant van de autosnelweg. In het begin valt het nog mee, maar het venijn zit hem in de staart. Allemaal losse stenen en tamelijk steil. Ge kunt het bijna vergelijken met een klim in Houffalize maar dan niet zo lang. Dus hadden we toch een stukske Houffa meegenomen. Ge vraagt u nu waarschijnlijk af hoe Ronny het er ondertussen vanaf brengt? Awel, op deze klim hing hij er nog altijd aan. Nog altijd geen zwak moment te bespeuren.
Boven eventjes rond de draad van het ecoduct om dan richting de höbste nog gèt krach-beklimming te gaan. Even kijken hoe Ronny deze klim verteerd. Eerst lekker steil en technisch naar onder, dan vlak om dan volle gaas te klimmen. Kort maar zeer krachtig. Zoals ik zo dikwijls al heb geschreven: altijd een beetje doodgaan op deze klim. En wat denkt ge, Ronny was er nog altijd bij.
Nu was het weer tijd om een beetje te recupereren. Een vlak stukje en dan de afdaling via de trappen. Lekker technisch en zeker goed uitkijken waar ge rijdt, want er zitten enkele hoge trappen bij en hier en daar nog gevaarlijke boomwortels. Van hier even de gele wandelroute genomen om dan weer aan de salamander uit te komen. Hier nog een steile klim meegenomen voor de fun en onmiddelijk weer de afdaling waar ge bijna tegen het informatiebord knalt als ge niet oppast.
Stefan hield het hier ook voor bekeken. Hij had nog andere verplichtingen.
Dus bleven alleen ik, Rudi en Ronny nog over. We wilden nog niet naar huis, dus namen we nog snel even de rode wandelroute mee. Goed voor 10 extra kilometerkes op het tellerke. Op het einde van deze route zit er nog een korte klim in. Ronny zat niet optijd in de juiste versnelling, dus kwam hij de eerste meters niet vooruit. Maar uiteindelijk had hij het toch gehaald. Terug aan de salamander namen we het boswegje tot aan het schuttershof om zo terug te keren tot bij Rudi zijne villa.
Toch straf wat Ronny uit zijn benen had geperst. Voor zijn eerste rit op de mountainbike al zo een straffe tour aankunnen, respect man...
Route-Rapport:
1. Afstand: 42,50 km
2. Fietstijd: 2u30
3. Gemiddelde snelheid: 16,94 km/u
4. Maximum snelheid: 37,90 km/u
5. Moeilijkheidsgraad (1-5): 3 (ook wel door de drassige ondergrond)
6. Technisch: 2,5
Zo, dat was het dan voor mij voor 2009. This is it.....
Woensdag volgt er dan de operatie aan mijn schouder en hopelijk kan ik ten laatste in februari opnieuw op de mtb kruipen. Maar hopelijk kan het al vroeger.
Ondertussen zult ge het wel alleen moeten doen met Rudi zijne zever, maar af en toe zal ik mij ook wel eens laten horen op de blog.
Salut de kost en de wind van achter
maandag 9 november 2009
Nuth-ig afzien
Gewoon nog eens op verplaatsing een beetje gaan fietsen, want na zoveel keer Maasmechelen en Dilsen na elkaar wordt ge het daar een beetje beu.
Zo, dit tripke hebben we alweer overleefd (behalve Dirk). Volgende zondag wordt het mijn laatste fietstocht van het jaar. Daarna word ik geopereerd aan de schouder. Maar onder het motto "Save the best for last" hebben we iets heel moois voor de komende zondag. Niet alleen voor het parcours, maar ook voor de prachtige landschappen en uitzichten. Het wordt echt the top of the bill. Maar dat zal u volgende week wel lezen.
2. Fietstijd: 2u06
3. Gemiddelde snelheid: 17,53 km/u
4. Maximum snelheid: 42,20 km/u
5. Moeilijkheidsgraad (1-5): 1
6. Technisch (1-5): 1
Tjuuuuuuuus !!!!!!!!!!!!!!
maandag 2 november 2009
Toertocht As...of toch niet
Half negen kreeg ik een sms van Marc, "er is toertocht in As vandaag", daar had ik ook iets van gelezen en stuurde terug "mij goed". Marc belde daarna naar Stefan, maar die was er niet echt voor te vinden, geen probleem, we verzamelen wel wat kilometers in Maasmechelen. Dus reden we richting Salamander waar Stefan ons opwachtte, van hieruit begonnen we aan de opwarming, Stefan wist nog een mooie singletrack afdaling. Maar zoals iedere gezonde mens weet gaat er aan een afdaling meestal een beklimming vooraf, dat was nu dus ook het geval, maar het was een mooie en goed te doen. Uiteindelijk kwamen we uit op het hoogste punt van de Mechelse heide (102m volgens onze gps), hier hadden we de keuze, ofwel de trapjes omlaag ofwel de trapjes links laten liggen en een redelijk aggressieve afdaling nemen (de afdaling die Dirk zich ook nog wel herinnert). Aangezien het mooie weer ook de nodige wandelaars op de been had gebracht kozen we voor de tweede optie, een afdaling waar je de concentratie niet mag bij verliezen. Geen probleem voor ons dus :-)
Eenmaal onder staken we de weg naar As over en daar zagen we de spreekwoordelijke bui al hangen, de toertocht van As kwam hier dus ook langs. De mooie beklimming op de rode route die wij wilden trotseren deed dienst als afdaling voor de toertocht. Een tweetal weken geleden hebben wij deze afdaling nog met de grootste voorzichtigheid gedaan daar het pad volledig uitgeregend was en de gast die nu aan de kant op de grond zat terwijl hij zijn rechterarm pijnlijk ondersteunde heeft het ook geweten. Hij was blijkbaar gevallen en had daarbij zijn schouder en ribben ferm bezeert, zijn maat ging te voet met hem terug naar de laatste bevoorrading om daar het nodige voor hem te regelen. We wensen hem het beste toe.
Eenmaal boven kozen we ervoor om rechtsaf te gaan, weg uit het pad van de toertocht, richting Dilserbos.
Maar daar aangekomen zagen we dat ook hier de toertocht voorbijkwam -niet ongewoon gezien de mooie routes die hier liggen- en dus besloten we maar om een eindje mee aan te rijden, meerbepaald tot aan het station van As. (Spijtig genoeg geen bevoorrading onderweg tegen gekomen)
De Boslaan terug over gestoken en onmiddellijk terug links de bos in gevlogen, daarna het spoor opgezocht om zo uit te komen op de ons wel bekende singletrack afdaling achter de Sita. Marc haalde nog eens alles uit de kast door het tempo op te voeren en uiteindelijk bracht hij ons tot aan het stationnetje in Eisden waar we afscheid namen van Stefan. Wij moesten nog een 8-tal kilometer verder fietsen en kozen ervoor om over de verharde weg van het fietsroutenetwerk verder te rijden tot aan de Salamander en van daaruit over het gewone fietspad huiswaarts te fietsen.
Volgende week brengen we onze buren misschien nog eens een bezoekje, ik heb de namen Vaals en Sint Geertruid al horen vallen, we zien wel wat het wordt.
Route Rapport:
1. Afstand: ca.46 km (mijn kilometrikske is eventjes uitgevallen)
2. Fietstijd: 2u45 ?
3. Gemiddelde snelheid: 18,50 km/u
4. Maximum snelheid: 47,8 km/u
5. Moeilijkheidsgraad (1-5): 2
6. Technisch (1-5): 2
Tot de volgende.
maandag 26 oktober 2009
Fietsen en mosselen
Opeens zaterdag namiddag een sms,je van Stefan. Ik citeer:
"Zeg het moet stilaan eens gedaan zijn met dat feesten allemaal :-), zo geraken we nooit in conditie."
Mijn antwoord: "Ik weet het, maar we moeten al om 11u in het schuurke paraat staan."
Stefan zijn antwoord: "En om 8u ook niet?"
Mijn antwoord: "Voor mij goed, ik zal Rudi even bellen als hij ook meegaat."
Dus bel ik Rudi even op, maar hij kon echt niet mee. Hij moest zelfs al vroeger op het mosselfeest zijn.
Mijn antwoord terug aan Stefan: "Rudi gaat niet mee. En Dirk??"
Antwoord Stefan (na enkele minuten): "Dirk gaat (alweer) niet mee, hij ziet het niet zitten om om 8u te vertrekken. Het wordt dus een tourke voor echte mannen."
Mijn antwoord: "OK, dan ben ik morgen om 8u bij. Tot morgen."
Dus zondag vroeg uit de veren (ik had mijn klokske al op zaterdagavond op het winteruur gezet) om om 8u bij Stefan te zijn. En deze keer verplaatste ik mij van thuis naar Stefan met mijn eigen Bikerbuske (Peugeot Partner). Inderdaad, de pap heeft zich in de kosten gegooid.
P.S. Iemand die een VW Polo wilt kopen, kan zich altijd melden op het gastenboek op BLACKFORX.BLOGSPOT.COM.
Iets na 8u stop ik bij Stefan. Fitske oettlaajen, alle klommelen en attributen bij elkaar zoeken en we konden vertrekken.
Als opwarming 2,5 km over de McAdam tot aan Maasmechelen Village om daar de oude mijnterril op te vlammen. Een lekker lopende klim, niet te steil. Boven aangekomen kregen we een mooi uitzicht over Maasmechelen. De kerk van Maasmechelen, het college, de moskee en zo van die dingen ziet ge daar allemaal. We zijn de terril afgereden langs dezelfde kant als we waren opgereden om zo naar het Dilserbos te rijden. Daar hebben we de rode wandelroute gereden. Dan de Boslaan weer overgestoken om richting de Litzberg te rijden via een lange klim. Maar we hadden onze dag niet echt, dus lekker op het gemakske naar boven gekropen. Nog even een stukje bos meegenomen waar ik nog nooit geweest was. En daar kwamen we een leuke afdaling tegen. Spijtig dat ik daar niet op kop reed, want Stefan durfde niet echt doorrijden op deze technische afdaling. Dus reed ik een beetje met de handrem op. Deze afdaling is echt iets voor Rudi. Komende zondag kan hij zich er gaan uitleven.
Tegen 10u zat ons ritje er alweer op. Snel naar huis douchen om dan te gaan helpen op het mosselfeest.
Route Rapport:
1. Afstand: 29 km
2. Fietstijd: 1u38
3. Gemiddelde snelheid: 17,70 km/u
4. Maximum snelheid: 39,24 km/u
5. Moeilijkheidsgraad (1-5): 2
6. Technisch (1-5): 2
Sorry dat het verslagje een dag later is, maar de mosselen gaan voor.
De mazzel
zondag 18 oktober 2009
Eerste wintertourke
Bij Rudi hetzelfde senario. Hij is zelfs buiten gaan voelen met zijn kort tenueke aan, maar is toen toch maar even verder blijven zoeken naar zijn wintertenueke. Blijkbaar had hij die spullen erg ver verstopt, maar hij had toch alles gevonden. En toch had hij gekozen voor een spliksplinternieuw truike van het Bulls MTB-team met korte mouwen. Maar hij had er wel een trui met lange mouwen onder aan gedaan.
Nu we lekker ingeduffeld waren, waren we klaar om te vertrekken. Vandaag zonder de Bollen-broers. Die hadden zich afgemeld voor dit weekend. Dus gingen we vandaag hetzelfde tourke doen dat ik vorige week met Stefan had gereden. Ik wou Rudi dit zware parcours ook eens laten zien.
Rond 9u15 zijn we vertrokken richting het zwembad, maar toen we terhoogte van het Schuttershof kwamen, kwamen we tot de conclusie dat daar een mtb-wedstrijd was. Dus moesten we onze eerste kilometers een klein beetje gaan aanpassen, vermits we niet op hetzelfde parcours als de wedstrijdrijders mochten komen. Dan weer een paar keer naar links, dan weer een paar keer naar rechts omdat het wedstrijdparcours ons parcours kruiste. Maar uiteindelijk zijn we dan toch aan de camping Kikmolen geraakt.
Dus zijn we alweer de Weg naar Zutendaal overgestoken juist voor het circuit Duivelsberg (waar alweer een rally was) om zo weer volledig rond het koninklijk domein te fietsen. En zoals jullie vorige week gelezen hadden, is het hier redelijk zwaar. Korte pittige hellingen, iets langere hellingen, technische afdaling op een zanderige ondergrond. Alles om een goed ritje op de mtb te maken vindt ge hier terug.
En Rudi vond het ook zwaar, maar zeer mooi.
Boven op de Duivelsberg weer de weg overgestoken om de oude zandgroeve in en onmiddelijk weer uit te rijden. We hadden zelfs weer de technische klim naar het ecoduct genomen. Deze beklimming had Rudi ook nog nooit gedaan. En wat dacht u, hij vond het net als ik ook geweldig.
De höbste-nog-gèt-krach-klim kon ook niet ontbreken, dus die hebben we ook nog even soldaat gemaakt. Dan is het richting Sita en Walkro gegaan om daar de single-track te nemen, waarna we naadloos over gingen op de rode wandelroute tot aan de salamander. Dan een laatste bosstukje genomen achter het zwembad (Prinsenpark) om zo over de ringlaan richting huize Gerets-Verpoorten terug te keren.
Daar de fiets gepoetst en ondertussen ook nog een lekkere tas chocomelk van Senseo gekregen van Miriam. Wat moet ge nog meer hebben............(eventueel nog een lekker warm bubbelbad).
Route-Rapport:
1. Afstand: 35 km
2. Fietstijd: 1u59
3. Gemiddelde snelheid: 18 km/u
4. Maximum snelheid: 39,24 km/u
5. Moeilijkheidgraad (1-5): 3
6. Technisch (1-5): 2
Salut de kost en de wind vanachter...
zondag 11 oktober 2009
Tour Royal
Dus iets na 8u30 kom ik bij Stefan aan. Hij doet de deur open en met een stemmeke van 'ik ben de hele avond in het bier gevlogen', komt er een moeizame goeiemorgen uit. En zijn oogjes waren ook al niet te fameus. Blijkbaar lag hij pas tegen 2u in zijn nest. Als hij het lang zou uithouden was de grote hespvraag.
Rond 8u40 zijn we er dan aan begonnen. Eerst een lekker stukje vlak om opgewarmd te geraken. Zo kwamen we al snel uit bij de Salamander. Van hieruit een mooi tourke achter het zwembad om zo koers te zetten naar de Duivelsberg. Ik dacht dat we aan de Duivelsberg de bergop gingen nemen over het asfalt, maar Stefan had een veel beter idee. We staken de Weg naar Zutendaal over om zo rond het koninklijk domein een beetje te gaan taffelen. En al snel kwamen we aan de eerste helling. Over het zand en tamelijk pittig. Toen ik boven kwam, keek ik eens achter mij. En daar was Stefan met zijn eigen aan het worstelen. Ik dacht: Oei oei oei, dat komt niet goed. Die pinten van gisteren zaten duidelijk nog in zijn benen. Maar de aanhouder wint en op de volgende helling kwam hij er een beetje door. We bleven constant langs den draad van het koninklijk domein fietsen en hier en daar zit daar toch een pittige helling in en stillekes aan kwam Stefan weer op zijn normaal niveau. Ondertussen waren we ook al gewoon geraakt aan de natte en licht zompige ondergrond. Dat was ook alweer een tijdje geleden.
Het tourke rond het koninklijk domein zat er ondertussen ook alweer op en we staken de Weg naar Zutendaal weer over om daar de oude zandgroeve in te duiken. Daarna weer een kleine helling op om zo richting camping de kikmolen te knallen. Op het einde van dit wegje moeten we even van de fiets om over paaltjes te kruipen. Ik zet mijn fiets over de paaltjes en daarna ga ikzelf over de paaltjes. Maar Stefan wou het weer mooi doen. Hij wou samen met zijn fiets over de paaltjes gaan, maar daar liep het charmant mis. Hij heft zijn fiets op, maar zijn voorwiel tikt tegen een paaltje aan en om een nog illustere reden knalt Stefan met zijne bavvie tegen het balhoofd van zijn stuur (sorry Stefan, ik kon het echt niet laten om uwe stunt erbij te zetten). Het bloed spoot echt 20 meter de lucht in. Ik had de gsm al vast om den ambulance te bellen........... Sorry, ik liet mij even gaan. Hij had gewoon een klein wondje aan zijn lip. Voor de rest was er niks aan de hand. Alles was nog onder controle.
Nadat Stefan een beetje bekomen was van zijne stunt gingen we een beklimming doen die ik en Rudi nog nooit hadden gedaan. Die beklimming ligt tussen de speeltuin en de autosnelweg. Deze beklimming begint rustig, maar dan wordt het echt zwaar. Een beetje technisch zelfs door de dikke losse stenen. Maar we zijn (alweer) boven geraakt.
We zetten onze weg verder en ondertussen spreek ik tegen Stefan de legendarische zin uit: 'Höbste nog gèt krach?' En wat dacht u? Natuurlijk had hij nog wat kracht. Dus zetten we koers richting de 'Höbste nog gèt krach'-helling. Eerst lekker steil naar onder en dan lekker steil naar boven. En ik weet niet hoe het komt, maar op deze helling is het altijd een beetje kapot gaan, maar ik doe hem toch zo graag. Misschien moeten we de naam van deze helling veranderen in Côte de Marc. Stikkapot komen we boven en we besluiten om verder te rijden over de gele wandelroute om dan aan Sita uit te komen. Hier dan nog snel even de sinlge-track nemen naar beneden en ons tourke zat er alweer op.
Het was een heel plezant tourke op plaatsen waar ik nog nooit was geweest. En na dit tourke was Stefan weer volledig nuchter. Hij was zelfs zo in vorm dat hij nog eventjes zijn zoontje Vincent een beetje mtb-opleiding ging geven en nog een beetje ging biken.
Route-Rapport:
1. Afstand: 31 km
2. Fietstijd: 1u54
3. Gemiddelde snelheid: 16,33 km/u
4. Maximum snelheid: 35,50 km/u
5. Moeilijkheidsgraad (1 - 5): 3
6. Technisch (1 - 5): 2
C u nexte woche :-)
zondag 27 september 2009
Kakelen
Een paar heuveltjes op, een paar heuveltjes af, zo gaat dat in Maasmechelen, en de beenyjes liepen langzaam aan warm. Alvorens aan de zwaardere beklimmingen te beginnen verwittigden wij Dirk steeds dat hij naar een lichtere versnelling moest schakelen, maar de eerste keer was die communicatie niet helemaal doorgekomen. Dirk dacht namelijk dat wij "kakelen" riepen en wist niet wat hij hiervan moest denken, laat staan wat hij moest doen. De titel van dit verslag was geboren !
In het totaal stond er 37,9km op mijn teller waarvan Dirk er bijna een 30-tal van heeft meegereden, chapeau !
Routerapport :
1. Afstand: 37,9 km
2. Fiesttijd: 2u02 min.
3. Gemiddelde snelheid: 18,1 km/u
4. Maximum snelheid: 41,20 km/u
5. Moeilijkheidsgraad (1 t.e.m. 5): 2
6. Technisch (1 t.e.m. 5): 2
zondag 20 september 2009
Nature For Life
Om 6u30 had ik mijne wekker gezet en dus ook rond die tijd opgestaan. 2 tassen koffie en 4 boterhammen met speculoospasta moesten voldoen om deze tocht tot een goed einde te brengen. Rond 8u bij Rudi aangekomen, zijne bike op het rekske gekletst en we konden vertrekken naar de (oude) luchtmachtbasis van Zutendaal - Wiemesmeer.
In Wiemesmeer aangekomen heb ik even snel naar mijne collega Patrick (beter bekent als 'Bammeke') gebeld om te zeggen dat we aangekomen waren. Hij ging nog eens met ons mee bujjelen.
Toen we nog wat informatie gingen inwinnen i.vm. het parcours, vielen we bijna van ons fietske. We hadden vorige week nog een extra lange rit ingelast (47 zware kilometers) om deze 65km van dit tourke een beetje gemakkelijker te overleven. Maar toen we de juiste afstand vroegen, bleek het maar om een tourke van 45km te gaan. Dat was wel even een kleine domper, omdat we de hele week er naar uit hadden gekeken. Maar het was niet anders, dus de bril op de neus en weg waren we.
Routerapport :
1. Afstand: 45 km
2. Fiesttijd: 2u20 min.
3. Gemiddelde snelheid: 20,1 km/u
4. Maximum snelheid: 44,70 km/u
5. Moeilijkheidsgraad (1 t.e.m. 5): 2
6. Technisch (1 t.e.m. 5): 2
vrijdag 18 september 2009
Nieuwe sloefkes
Maar dat is niet alles, ik geraak maar niet vertrouwd met deze band, hij heeft een supergrip op alle terrein, daar kan ik niks over zeggen, maar in het (snellere) bochtenwerk verliest hij vaak grip met de ondergrond met als gevolg dat het achterste van de fiets gaat schuiven. Het heeft nog geen valpartijen tot gevolg gehad, al scheelt het niet veel, maar bij elke bocht ben ik meer bezig met de gedachte dat de band wel eens zou kunnen gaan schuiven en proberen om dat te voorkomen, dan dat ik met echt fietsen bezig ben.
zondag 13 september 2009
Voorbereiding
1. Afstand: 47 km
3. Gemiddelde snelheid: 17,40 km/u
4. Maximum snelheid: 46,50 km/u
6. Technisch (1 t.e.m. 5): 3
woensdag 9 september 2009
Nieuwe Blackforx
Ik had al op het internet opzoekingswerk verricht om alle vorken van Rock Shox te vergelijken en mijn oog was onmiddelijk op de Rock Shox Sid Race gevallen. Toen ben ik beginnen zoeken naar fietswinkels die deze vork in stock hadden liggen. En meteen had ik al bingo. Ik zou mijn vork via een webwinkel gaan bestellen. Dezelfde webwinkel waar Rudi onze fiets-gps had besteld. Dus snel even een mailtje sturen als deze vork wel geschikt was voor mijn Magura HS 33 remsysteem. En ik kreeg onmiddelijk de bevestiging dat deze vork perfect past bij mijn fietske. Dus ik zo blij als ne vis onmiddelijk een bestelling geplaats. 2 Dagen later kreeg ik echter slecht nieuws. Ze hadden deze vork niet meer in stock liggen en ze konden mij niet vertellen wanneer ze hem weer binnen kregen. Maar ze stelden een andere vork voor. Ook een Sid Race, maar dan was het wel een witte ipv een zwarte. En toen begon ik te twijfelen. Het kan toch niet zijn dat het Blackforx-team niet meer met echte zwarte vorken gaat rijden. Er moet ene fiets een zwarte vork hebben. Maar toch had ik besloten om deze witte vork dan maar te bestellen. Rudi heeft een witte vork, dus als ik ook een witte vork neem, staan we weer gelijk. Als we dan ergens aankomen, kijken de mensen al op: "Daar is het Blackforx-team weer met hun witte forxen." Rudi had zelfs mijne Cube gefotoshopt om te kijken hoe mijne fiets er zou uitzien met een witte vork. Hij had er zelfs een witte zadelpen bij gedaan. Ziet er toch niet slecht uit.
Dus ik weer een mailtje gestuurd met de vraag als deze vork ook geschikt was voor mijn remsysteem. De volgende dag alweer slecht nieuws. Deze vork was wel in stock, maar was niet geschikt voor mijn remsysteem, enkel voor schijfremmen. Man man man, miserie miserie miserie, dacht ik al. Ga ik nu echt geen vorkske vinden?
Dus ben ik weer op het internet beginnen zoeken, en al snel had ik een winkel gevonden die de zwarte Sid Race in stock had liggen. Klein probleempje, deze winkel ligt in Nederland in Arnhem. Dat is ongeveer 160 km van bij ons. Toch maar even een mailtje gestuurd naar deze winkel om te vragen als ze werkelijk deze vork hadden liggen. En de dag erop kreeg een bericht terug dat ze deze vork nog hadden liggen. Toen begon ik te twijfelen. Zo een grote afstand afleggen om een vorkske te halen? Maar aan de andere kant was ik het zoeken al lang beu en wou ik zo snel mogelijk deze vork hebben.
Dus zaterdag namiddag ben ik in de auto gestapt en ben ik naar Arnhem gereden. Ik heb naar Arnhem 2u in de auto gezeten. Blijkbaar leggen ze in Nederland nieuwe asfalt op zaterdag. Dus heb ik daar wat in de file staan koekeloeren. De winkel had ik snel gevonden (lang leve de TomTom van Rudi). Even naar binnen en een half uur later kwam ik met de Rock Shox Sid Race naar buiten.
Op dit moment is mijn fietske bij Breuls om deze fantastische vork te monteren en dan volgt zondag de grote testrit.
Arrividerci
zondag 6 september 2009
Goed bezig
Traditiegetrouw zijn ik en Rudi bij Rudi thuis vertrokken, om daarna Dirk uit te halen. Ik wou iets meer door het bos rijden om tot bij Dirk te geraken, dus zijn we ipv over de ringlaan te rijden ergens voor het prinsenpark het bos ingevlogen. Al een klein beetje opwarming over single-tracks, ideaal. Maar plots kwamen we achter het prinsenpark uit, dus erg ver waren we niet opgeschoten. Ongeveer 100m terug waren we het bos ingereden, dus erg geslaagd was onze shortcut-weg niet.
Ondertussen waren we bij Dirk aangekomen. Ik druk op de bel en Pascale kwam open doen. Heel verontwaardigd keek ze mij en Rudi aan en zei: "Hoe, hebt ge Dirk niet gezien? Die is al weg." Amai, van motivatie gesproken bij onze Dirk. Die wacht zelfs niet meer op zijn leraren, goed bezig. Hij was al tot bij Stefan gefietst, dus wij ook maar die richting uit. En inderdaad, de Bollen-broers stonden al op ons te wachten. Nu waren we voltallig en konden we aan het echte werk beginnen.
Vandaag richting Dilsen. Eerst een leuk stukje vlak als opwarming voor de Bollen-broers, dan nog wat door het zand taffelen om daarna de eerste helling van de dag voor de wielen te krijgen.
Een lange, maar niet zo steile klim. Gewoon lekker soepel trappen of zoals de echte het zeggen: op souplesse. Toen Rudi, ik en Stefan boven kwamen, hebben we maar een tiental seconden op Dirk moeten wachten, goed bezig. Hierna volgde een lange afdaling over het losse zand. Het was heel geconcentreerd afdalen om de fiets onder controle te houden in dit losse zand. Af en toe een klein zwieperke naar links of rechts hoort hier bij. Maar met onze ervaring is dat geen enkel probleem (stoef stoef).... Dan nog een beetje op en af om dan de Boslaan over te steken en het Dilserbos in te vliegen. Normaal gezien volgen Rudi en ik de rode wandelroute, maar we hadden nu het commando aan Stefan over gelaten, die een andere route in het köpke had. No prob, Bob.
En het begon onmiddelijk goed. Een lang stuk vals plat (oftewel fake flat) dat geleidelijk aan overging naar een leuke klim. Rudi en Stefan reden volle gaas op kop, terwijl ik op het gemak bij Dirk bleef. Gewoon een kwestie om hem een beetje aan te moedigen en om het tempo te bepalen. En alweer is Dirk (met enige moeite) boven geraakt, goed bezig.
We gingen verder over een heuvelachtig parcour. Geen zware klimmetjes of moeilijke afdaling, maar constant een beetje op en af. Daarna volgde een lange klim. Op het laatste van deze klim is het juist alsof ge in een kuip rijdt. Eenmaal boven gekomen hadden we onmiddelijk een naam voor deze berg gevonden: "de koepberg", oftewel "de kuipberg".
Boven zijn we naar rechts gereden richting Opoeteren. Toen wilden we een wegje inslaan, maar Stefan was niet zeker als dit wegje wel vrij was. Want de laatste keer dat hij er geweest was, waren ze daar bomen aan het omzagen. Dus alles lag er vol met takken en halve bomen, we zullen het een Skippy-werf noemen. We gingen het er op wagen, maar na 100m was het al gedaan met de pret. Een volledige versperring van de weg. Retour dus en een alternatief gezocht. Een lange, brede afdaling waar we tegen 42,20 km/u naar onder vlamde. Toen even een stukje over de McAdam (asfalt) om daarna weer een stuk vals plat te nemen. We bevonden ons ondertussen ergens in de buurt van Huize lieve Moensens (of zoiets). Daarna linksop om de volgende beklimming aan te snijden. Een goed lopende beklimming waar Dirk zonder enige moeite in ons spoor bleef, goed bezig. Ondertussen hadden we ons weer in de afdaling gesmeten, om daarna even te vergaderen op een kruising welke kant we gingen nemen. Rechts of rechtdoor omhoog. We kozen voor de beklimming die recht voor onze neus lag. Een korte maar tamelijk steile, krachtige beklimming. Op pure power naar boven. En alweer is Dirk er in geslaagd om helemaal tot boven te fietsen, goed bezig. We krijgen alsmaar meer respect voor dit echte natuurtalent.
We zetten weer de afdaling in om zo terug op de parking van het Dilserbos uit te komen. Terug de Boslaan over en op naar de volgende helling. Weer zo een lange klim op souplesse met een zeer steil, verraderlijk stuk op het laatste. Hierna volgde een technische afdaling langs trapjes. Deze afdaling hebben ik en Rudi nog al eens gedaan, maar ook toen heb ik de voetjes aan de grond gezet. Ge rijdt hier in een diepe uitgeregende sleuf. En het is nogal bobbelig, dus één voetje uit de klikpedaal om zo een beetje beter de controle over de fiets te bewaren. Onmiddelijk na deze afdaling volgde de laatse beklimmning van de dag. Opnieuw was het zo een lang stuk dat ge met een kleine versnelling lekker soepel kunt nemen. Geen probleem dus voor mij, Rudi en Stefan. En blijkbaar is het ook al geen probleem meer voor Dirk. Want hij bleef op een respectabele afstand van ons lekker doorpeddelen. We hadden geen tijd om even te stoppen en op hem te wachten, want hij kwam onmiddelijk achter de struiken gevlogen om onze weg verder te zetten. Dus dan maar onmiddelijk de afdaling ingezet over boskiezel. Lekker steil naar beneden en u naar onder laten vallen als ene brik (baksteen). Dan nog een vlak stukje om zo uit te komen aan de Litzberg. Dan ongeveer 1km over de McAdam om op adem te komen en zo richting Walkro te vlammen.
En we zijn letterlijk over het glèèg (koer) van de Walkro gereden. Volgens mij moogt hier zelfs niet komen (we zijn er eigenlijk vrij zeker van), dus we voelden ons even illegale fietsers.
Route Rapport:
2. Fiesttijd: 2u26 min.
5. Moeilijkheidsgraad (1 t.e.m. 5): 3
P.S. Vandaag was ook de laatste rit van mijne Rock Shox Dart 3, maar in de loop van deze week lezen jullie er meer over.
Baai baai, zwaai zwaai en tot in den draai....
zondag 30 augustus 2009
Groepje van vier
4. Maximum snelheid: 38,50 km/u
zondag 23 augustus 2009
Jeugdwerking
zondag 16 augustus 2009
Eindelijk tot in Rekem
Dus deze morgen geen Dirkske te zien. Alleen ik en Rudi dus (zoals gewoonlijk). En vandaag hadden we echt een misie. We hadden al eens geprobeerd om van Grömme tot in Rekem te fietsen door het bos (zie verslag "den draad"). Alleen waren we er niet geraakt. Dus vandaag moesten en zouden we er wel geraken. Op naar onze misie: zoek Rekem.
Om 9u30 aan Rudi zijne villa vertrokken in de richting van het Prinsenpark, om zo langs de autosnelweg naar de Kik te rijden. Van hieruit naar de Duivelsberg. En hier kon onze zoektocht beginnen.
Volle moed eraan begonnen. Het eerste stuk bleven we de hele tijd langs den draad van het koninklijk domein fietsen. Maar dit mocht niet te lang duren, want dat was de fout die we de vorige keer hadden gemaakt. Toen hebben we gewoon een tourke rond dat domein gedaan.
Dus nu hadden we optijd den draad verlaten en zijn we gewoon altijd rechtdoor blijven rijden. Hier en daar kwamen we ferme modderpoelen tegen maar die laten we meestal professioneel links liggen. We rijden er gewoon rond dus. Maar af en toe moeten we er ook door en dat vinden de fietske dan weer minder plezant. We zijn dus altijd rechtdoor blijven knallen en als bij wonder kwamen we opeens weer op de bewoonde wereld uit. We zaten in Zutendaal, op 500m van het Rekemer bos. Dus waren we in onze opzet geslaagd.
We hebben nog een beetje Rekemer bos meegenomen om zo tot in Grömme te fietsen (volledig over boswegen). Toen nog een beetje het bos van Grömme verkent en onze weg verder gezet richting Salamander. Hier nog een beetje rond geknald en tegen 11u45 stonden we weer bij Rudi zijne villa.
Eindelijk kennen we nu de weg van Opgrimbie naar Zutendaal om dan via Rekem terug naar de Salamander te rijden. Nu kunnen we onze Blackforx-route uitbreiden tot ver boven de 40km.
Route-Rapport:
1. Afstand: 33,50 km
2. Fietstijd: 2u
3. Gemiddelde snelheid: 17,70 km/u
4. Maximum snelheid: 35 km/u
5. Moeilijkheidsgraad (van 1 t.e.m. 5): 2,5
6. Technisch (van 1 t.e.m. 5): 3
De groe(n)ten en tot volgende week (hopelijk met Dirk erbij)
zondag 9 augustus 2009
Roadbook Val-Dieu
We zetten onze tocht verder met weer de nodige klimmetjes en afdalingen en lieten na enkele kilometers siroperie Meurens, waar de echte Luikse siroop wordt gemaakt, links liggen en het mooie dorpje Aubel rechts.
Afstand: 36 km
Fietstijd: 2u20
Gem. snelheid: 16 km/u
Maximum snelheid: 43,7 km/u
Moeilijkheidsgraad (van 1 t.e.m. 5): 3
Technische (van 1 t.e.m. 5): 3