Groepje van vier

Vandaag was de vraag als Dirk alweer mee zou gaan. En inderdaad, hij was er wel degelijk bij. Meer zelfs, hij had Stefan, zijn broer, ook al mee gevraagd. Dus gingen we vandaag met 4 bikers op pad. Natuurlijk bleven we weer in Maasmechelen om Dirk zijn conditie wat op te krikken.

Rond 10u bij Stefan vertrokken en hij nam ook als eerste de kop van de groep. Hij koos voor een vlak stuk richting de Salamander. Kwestie van goed opgewarmd aan het zwaardere werk te beginnen. Aan de Salamander nam ik het roer over en ik dacht een leuk, niet al te zwaar klimmetje te nemen. Maar toen we boven kwamen had Dirk al ferm op zijne adem getrapt.

Blijkbaar was de klim toch iets te zwaar voor ons opkomend talent. Maar ja, daar wordt ge hard van, Dirk.

Nu zaten we boven en volgden een pad dat een paar keer op en af gaat om zo achter Sibelco (zandwinningsbedrijf) uit te komen. We namen een kleine afdaling om daarna de gele wandelroute te nemen. Een beetje verderop zijn we eventjes gestopt om te drinken en eigenlijk ook een beetje om Dirk weer wat op adem te laten komen.

Tijdens deze stop hebben we met Stefan even besproken hoe we onze tocht verder gingen zetten. Hij stelde een route voor en joviaal als wij zijn, stemde we er onmiddelijk mee in.

Dus Stefan nam weer de kop en de andere 3 bleven mooi in zijn wiel plakken. We kwamen uit boven op de Asserberg aan de Heiwyk, kort bij de bedrijven Sita en Walkro. Hier even een klein stukje over het asfalt om daarna het leukste stukje single-track te nemen van heel Maasmechelen. Helaas konden we hier niet afvliegen omdat er constant groepjes joggers ons tegen kwamen. Spijtig, want in normale omstandigheden kunt ge hier aardig vlammen. We zette onze weg verder over de rode wandelroute met een stukje vals plat. Dit stukje had Dirk moeiteloos overleeft. Maar het ergste moest nog komen. Een steile maar korte beklimming die hij vorige week ook niet was opgeraakt. De vraag was dus als hij vandaag wel boven zou komen.

Hij is boven gekomen, maar hij had wel een stukje te voet moeten afleggen. Volgende week gaat het hem zeker en vast lukken. Hierna volgt een leuke maar toch wel technische afdaling door het losse zand.

Ondertussen stond Dirk zijn kilometertrikse op 14, maar hij wou nog wel doorgaan. Dus gingen we richting de kik. Aan "de speeltuin" hadden we de klim genomen om dan tot aan het Ecoduct te fietsen.

(Dirk had nog wat energie over en is op zijn eentje even tot onder aan de autostrade gereden en dan terug op pure beenkrachten terug naar boven geklommen -echt niet hé-)

Stefan wou dan nog een stuk langs de autosnelweg nemen, maar verder dan 50m zijn we niet geraakt. Alles was een klein beetje dicht gegroeid, er was zo goed als geen doorkomen aan. Dus hebben we ons maar terug gedraaid en verder gereden over de rode route. Hier heeft Dirk voor de eerste keer de groep op sleeptouw genomen. Wij met zijn drieën in Dirk zijn wiel.

Van de rode route reden we naadloos over op de groene route. Een leuk en snel stuk. Toen we als rakketten naar onder vlogen, kwamen we plots een tegenligger collega biker tegen. Het was net bij een haakse bocht en hier is maar plaats voor ene fietser. Ge kunt hiet gewoon niet met z'n tweeën naast elkaar rijden. Stefan reed op kop, Rudi als 2de, ik als 3de en Dirk als 4de. Stefan kneep zijn remmen dicht totdat zijn schijfremmen bijna roodgloeiend stonden. Rudi, die vlak achter hem kwam, knalde ook al zijn remmen dicht. Maar blijkbaar kneep hij iets te hard in zijn voorrem. Zijn achterwiel kwam een beetje (veel) van de grond, waardoor hij uit zijn klikpedalen klikte en zeer professioneel zijn been over zijn stuur zwierde. Plots stond hij met zijn 2 benen op de grond, maar hij moest nog tot stilstand komen. Even tegen een boompje met mijn 2 handen duwen en dan komt dat wel goed, dacht hij. Maar dat boompje was niet opgewassen tegen Rudi zijn stevige body, dus hij duwt dat boompje knal tegen de grond en komt zo in een doornstruik te recht.

Resultaat:

enkele schrammen op zijn knieën en scheenbeen.

Sjaaj höbste altied.

Terug aan de Salamander aangekomen stond Dirk zijne teller al op 20km ongeveer, dus hij had zeer goed gereden. Hij en Stefan trokken huiswaarts, maar ik en Rudi gingen nog enkele kilometers verder.

We namen weer dezelfde beklimming aan de Salamander die we een uur geleden ook hadden genomen. En van hieruit zijn we naar de "höbste nog wat krach"-beklimming gereden. Deze beklimming even genomen. Door een schakelfout heb ik den helft te voet moeten doen, terwijl Rudi op souplesse naar boven is gereden. Dan nog snel even de speeltuin meegepikt en zo terug richting huiswaarts.

Dirk zal volgende week zeker en vast weer meegaan en hopelijk gaat Stefan ook nog enkele keren mee. Want hoe meer zielen, hoe meer wielen.

Route-Rapport:

1. Afstand: 37,50 km

2. Fietstijd: 2u13 min.

3. Gemiddelde snelheid: 17 km/u
4. Maximum snelheid: 38,50 km/u

5. Moeilijkheidsgraad (van 1 t.e.m. 5): 2,5

6. Technisch (van 1 t.e.m. 5): 3

De mazzel

Jeugdwerking

Voila, wij hebben onze goede daad alweer ingevuld gekregen deze maand, in het kader van de jeugdwerking, die er toch wel mag zijn in de grote vakantie, hebben we iemand uit het N.A.-milieu (nvdr N.A.=Non-Actief) meegenomen voor een mountainbike ritje. Mensen uit dit milieu zijn dikwijls vastgeroest aan één bepaalde sport (meestal nog van recreatieve aard en met een lage frequentiegraad qua trainingen, in dit geval volleybal), hebben buiten een auto, een kinderwagen en een kruiwagen geen andere vervoersmiddelen en hebben zodoende een bedenkelijke conditie.

De gelukkige uitverkorene, laten we hem Dirk noemen, had zich net op tijd kunnen voorzien van een fiets en de nodige klikschoenen. Een helm, een gevulde drinkbus en een energiereep vond hij blijkbaar niet nodig, dus daar hebben wij maar voor gezorgd. Zijn fietstenue bestond, u raad het al, uit zijn volleybalbroek en bijpassend t-shirt, maar dat is in principe al voldoende.

Om 10u hadden we afgesproken bij Dirk thuis, hij stond ons al vol ongeduld op te wachten aan zijn riante villa. Even later zwaaide vrouw en kinderen hem na, hopende op een veilige rit en ongehavende terugkomst. Dirk woont zeer ideaal (qua mountainbiken dan toch, de rest weten wij zo niet), op ongeveer de gemiddelde spuugafstand van een lama verwijdert van het stationnetje in Eisden, ideale uitgangsbasis van een mountainbikeritje, dus volgden we de voor ons al bekende rode route. Deze route begint met een mooi vlak opwarmingsstukje waarna het spoor over gagaan wordt, gevolgd door een leuk stukje vals plat met aansluitend een leuke klim, ideaal voor beginners als Dirk. Aangezien dat hij nog aan zijn fiets moest wennen en het schakelen nog niet helemaal doorhad, is hij relatief ver geraakt in deze klim, halverwege heeft hij uitgeklikt en is hij te voet verder gegaan. Na bergop komt meestal ook een bergaf en ook deze heeft hij goed doorstaan. Ondertussen waren we al aan de Salamander aangekomen waar we een stukje verharde fietsweg hebben gevolgd tot aan de beklimming aan de speeltuin, die we wijselijk links hebben laten liggen. De twee beklimmingen, die met elkaar verbonden worden door een vlak "recuperatiestukje", zijn we met ons gedrieën rustig omhooggefietst waarna boven even halt gehouden werd voor een drankje en een hap(je) van de energiereep.

Vervolgens gingen we richting hoogste punt van de Mechelse Heide

terug richting Salamander, in deze afdaling heeft Dirk zich eventjes mispakt en maakte zodoende een mooie uitschuiver gevolgd door en voorwaartse salto richting vlakte. Het zag er spectaculair uit, maar hij is er zonder kleerscheuren vanaf geraakt. Terug aan de Salamander aangekomen hebben we voor Dirk te terugtocht ingezet zodat hij ongeveer een 15-tal kilometer in de benen had toen we terug bij zijn thuis van de fiets afstapten. Wij zetten onze tocht nog een beetje verder en hadden bij aankomst een 36-tal kilometer op de teller staan.

Het was een fijn ritje en we hopen Dirk volgende zondag weer mee te kunnen nemen op tocht om hem zo beetje bij beetje uit dat NA-milieu te kunnen weghouden.

Route-Rapport:

1. Afstand: 36,40 km

2. Fietstijd: 2u

3. Gemiddelde snelheid: 17,40 km/u

4. Maximum snelheid: 36,1 km/u

5. Moeilijkheidsgraad (van 1 t.e.m. 5): 2

6. Technisch (van 1 t.e.m. 5): 2

Tot volgende week !

Eindelijk tot in Rekem

Deze week kreeg ik van Rudi een sms'je. Daarin stond dat Dirk Bollen met ons mee zou gaan fietsen vandaag. Dat gaat plezant worden, dacht ik al. Vooral wetende dat Dirk de laatste jaren maximum maar 2km (als hij daar al aankomt zelfs) op een fiets gezeten heeft en dan was het zeker en vast nog gene mountainbike. Maar gisteren had ik Rudi nog even aan de telefoon en toen vertelde hij dat Dirk niet meeging. Wat was er nu gebeurd? Dirk zo blij als ene vis toen hij de mountainbike van zijn broer Stefan kreeg ,die blijkbaar een nieuwe bike heeft gekocht (ge ziet waar het geld zit..), wou zijne fiets dus onmiddelijk naar fietshandel Breuls brengen om er het één en ander aan te laten doen. Dus dat heeft hij ook gedaan. Maar toen hij zaterdag zijn fietske wou gaan halen, bleek de winkel dicht te zijn. Dat was ook vrij normaal, want het was de 15de augustus en Dirkske had dat blijkbaar niet door. Volgens mij was hij zo van de wereld af dat hij eindelijk met de wereldberoemde Blackforx mee mocht gaan fietsen, dat hij niet meer op de kalender had gekeken dat het zaterdag eigenlijk een zondag was in ons belgenlandje.
Dus deze morgen geen Dirkske te zien. Alleen ik en Rudi dus (zoals gewoonlijk). En vandaag hadden we echt een misie. We hadden al eens geprobeerd om van Grömme tot in Rekem te fietsen door het bos (zie verslag "den draad"). Alleen waren we er niet geraakt. Dus vandaag moesten en zouden we er wel geraken. Op naar onze misie: zoek Rekem.
Om 9u30 aan Rudi zijne villa vertrokken in de richting van het Prinsenpark, om zo langs de autosnelweg naar de Kik te rijden. Van hieruit naar de Duivelsberg. En hier kon onze zoektocht beginnen.
Volle moed eraan begonnen. Het eerste stuk bleven we de hele tijd langs den draad van het koninklijk domein fietsen. Maar dit mocht niet te lang duren, want dat was de fout die we de vorige keer hadden gemaakt. Toen hebben we gewoon een tourke rond dat domein gedaan.
Dus nu hadden we optijd den draad verlaten en zijn we gewoon altijd rechtdoor blijven rijden. Hier en daar kwamen we ferme modderpoelen tegen maar die laten we meestal professioneel links liggen. We rijden er gewoon rond dus. Maar af en toe moeten we er ook door en dat vinden de fietske dan weer minder plezant. We zijn dus altijd rechtdoor blijven knallen en als bij wonder kwamen we opeens weer op de bewoonde wereld uit. We zaten in Zutendaal, op 500m van het Rekemer bos. Dus waren we in onze opzet geslaagd.
We hebben nog een beetje Rekemer bos meegenomen om zo tot in Grömme te fietsen (volledig over boswegen). Toen nog een beetje het bos van Grömme verkent en onze weg verder gezet richting Salamander. Hier nog een beetje rond geknald en tegen 11u45 stonden we weer bij Rudi zijne villa.
Eindelijk kennen we nu de weg van Opgrimbie naar Zutendaal om dan via Rekem terug naar de Salamander te rijden. Nu kunnen we onze Blackforx-route uitbreiden tot ver boven de 40km.

Route-Rapport:

1. Afstand: 33,50 km
2. Fietstijd: 2u
3. Gemiddelde snelheid: 17,70 km/u
4. Maximum snelheid: 35 km/u
5. Moeilijkheidsgraad (van 1 t.e.m. 5): 2,5
6. Technisch (van 1 t.e.m. 5): 3

De groe(n)ten en tot volgende week (hopelijk met Dirk erbij)

Roadbook Val-Dieu

Ik hoor u al denken, "Roadbook ? Wat is dat voor een beest ?"

Wel, wij zijn geabonneerd op het tijdschrift O2Bikers, een maandelijks mountainbike magazine boordevol informatie over het mountainbiken en alles wat er mee te maken heeft. In elke uitgave staat er een routeverslag beschreven met de nodige foto's, nuttige informatie en natuurlijk de te volgen route geschreven in fiets-taal, het weg-boek of in het Engels "Road-book". Marc zijn oog was een tijdje geleden gevallen op de roadbook van Val-Dieu (hier kunt u het bekijken) en het kriebelde dus al geruime tijd om deze eens na te rijden. Vandaag was het dan zo ver, om 9u afgesproken en na het opzadelen van de mtb ging het richting Abdijhoeve van Val-Dieu in de buurt van Aubel.

Tegen 10u konden we vertrekken, na een klein stukje asfalt kregen we het eerste klimmetje voorgeschoteld; kort, steil en technisch zoals we er nog onder de wielen zouden krijgen vandaag. Na een leuke singletrack kwamen we een eerste beekje tegen...

mooi, maar blijkbaar niet de bedoeling want hier moesten we volgens de gps rechtsomkeer maken, navigatiefoutje, kan gebeuren.

De klimmetjes volgens zich in regelmatig tempo op en daarbij horen natuurlijk ook af en toe de nodige afdalingen, en ik kan u vertellen, we hebben er een paar gehad waarbij onze haren rechtop gingen staan (voor zover we die hebben), niet van de snelheid waarmee we deze afdalingen konden nemen, eerder van de moeilijkheid waarmee ze genomen moesten worden, het was ferm uitkijken geblazen om niet onderuit te gaan op de uitgespoelde paden die ook nog eens bezaaid lagen met stenen en boomwortels.

Op een bepaald moment waren we zelfs verplicht om de mtb's op de schouder te nemen en te voet verder te gaan...

Gelukkig werden we regelmatig beloond met enkele mooie uitzichten op de prachtige streek rond Aubel en Herve.

De volgende klim diende zich aan, ongeveer halverwege het roadbook, het was er eentje van formaat, ongeveer één kilometer lang en met 110m hoogteverschil tussen voet en top. Eenmaal boven was het tijd voor een bijt in de energiereep, als u begrijpt wat ik bedoel.

Als we geweten hadden dat hier een bbq stond, dan hadden we misschien iets anders meegenomen dan energierepen.
We zetten onze tocht verder met weer de nodige klimmetjes en afdalingen en lieten na enkele kilometers siroperie Meurens, waar de echte Luikse siroop wordt gemaakt, links liggen en het mooie dorpje Aubel rechts.

Vanaf hier ging het enkele kilometers over een soort grindpad, mooi stukje om even te recupereren en ons voor te bereiden op de laatste kilometers van onze tocht die toch nog enkele pittige passages bleek te bevatten. De schijven van mijn remmen waren op een bepaald moment gloeiheet, we hoorden ze tikken/afkoelen toen we even moesten afstappen om een paardenweide te doorkruisen.

Hierna hadden we al terug zicht op het dak van de Abdij en wisten dat we de laatste kilometers aan het rijden waren. Ze gaven ons nog een laatste klim voor de wielen en daarna konden we besluiten dat dit een mooie streek is om onderandere te mountainbiken, maar van dit roadbook hadden we meer verwacht. De uitgespoelde paden met de vele stenen en boomwortels waren er soms te veel aan.

Route-rapport:
Afstand: 36 km
Fietstijd: 2u20
Gem. snelheid: 16 km/u
Maximum snelheid: 43,7 km/u
Moeilijkheidsgraad (van 1 t.e.m. 5): 3
Technische (van 1 t.e.m. 5): 3

Back in business

Na 3 weken niks gepresteerd te hebben op de fiets, hebben we ons vandaag weer eens bijeen geraapt en nog eens een tourke gemaakt met de fietskes.

Nu vraagt ge u waarschijnlijk wel af waar we gezeten hebben? Awel, van 17 t.e.m 20 juli hebben we op de kiezelfeesten gezeten. Of zoals Skippy het zou zeggen: KIEZELFIËSTEUHHH !!!!

4 Dagen na elkaar feesten, dat kruipt in een mens zijn kleren, dus was er van fietsen geen spraken.

Ondertussen hebben we ook de eerste verjaardag gevierd van Jasperke (de zoon van mijn schoonbroer).

Verder heb ik ook nog wat gebujjeld in mijne mosem en ondertussen heeft mijn vrouwke de valieskes gepakt. Want op 24 juli om 23u was het zover. Toen zijn ik & Joke, Rudi & Miriam & Brent en Kristof (beter bekend als Skippy) & Kristel vertrokken op vakantie. Met de auto naar Italië. Meer bepaald naar Limone sul Garda aan het Gardameer. Om u een beeld te geven wat we daar allemaal gedaan hebben, zal ik even alles opsommen wat onze bezigheden waren daar:

Opstaan, ontbijten, klaarmaken om naar het zwembad te gaan, liggen op de ligstoel, zwemmen, Brent bezighouden in het zwembad, liggen op de ligstoel, cocktailtje bestellen, zwemmen, liggen op de ligstoel, eten, colaatje drinken, lezen terwijl we op de ligstoel lagen, zwemmen, nog een beetje op de ligstoel liggen, douchen, klaarmaken voor het avondeten, avondeten, naar de bar gaan, enkele cocktailkes drinken, slapen. Regelmatig zijn we ook naar het stadje Limone geweest en we hebben ook nog even op een fiets gezeten, maar dat was dan wel een waterfiets. Op 1 augustus zat onze fantastische vakantie er weer op en zijn we veilig terug gekeerd naar België.

(De cocktail is wel degelijk van Rudi terwijl die koffie van Miriam was, eventjes wisselen voor de foto.)

Nu kunnen jullie nog even een beetje watertanden bij het zien van deze foto's. Het was echt een geweldige vakantie, hopelijk volgen er nog veel van deze vakanties.

En vandaag zijn we dan eindelijk nog eens op onze bikes gekropen om een tourke te maken aan de salamander en de Mechelse Heide. Het was wel aan de benen te voelen dat het alweer eventjes geleden was dat we weer één of ander bos onveilig gemaakt hadden. Spectaculaire dingen hebben we niet meegemaakt maar de benen wilden al heel vlug niet meer mee. We hebben ons eigen blackforxtourke gereden en hebben het zelfs een beetje moeten inkorten, want anders moesten we ons nog één weekje verlof bijvragen om te recupereren. Maar om te beginnen was het wel perfect zo. Trouwens, we hebben ook nog een beetje last van jetlag.

Route-rapport:

Afstand: 32 km

Fietstijd: 1u49

Gem. snelheid: 17,67 km/u

Maximum snelheid: 44,73 km/u

Moeilijkheidsgraad (van 1 t.e.m. 5): 3 (door de jetlag)

Technische (van 1 t.e.m. 5): 3

Arrividerci en tot zondag ofzo...