Kakelen

Het zal een kort verslagje zijn dit keer, nee, we hebben geen materiaalpech gehad en nee, we hebben ook niet maar een paar kilometer gefietst. Er is gewoon niet veel te vertellen, we zijn opnieuw in Maasmechelen gebleven omdat ik twee nachten achter elkaar installaties moets afbreken, omdat Dirk nog steeds verkouden is en Marc was ook niet helemaal in orde... Al bij al hebben we ondanks deze mankementen toch een mooi toerke gereden. Tegen 10 na 10 waren we bij Dirk die zich al ongerust was aan het maken omdat we wat aan de late kant waren, maar Marc en ik hadden (ongewild) een kleine omweg gemaakt om tot bij Dirk te geraken. Aan het stationneke in Eisden de bos in en rijden maar met marc als onze parcouruitstippelaar. Al had hij erop gerekend dat Stefan er vandaag ook bij zou zijn want zijn inspiratie was zoek.
Een paar heuveltjes op, een paar heuveltjes af, zo gaat dat in Maasmechelen, en de beenyjes liepen langzaam aan warm. Alvorens aan de zwaardere beklimmingen te beginnen verwittigden wij Dirk steeds dat hij naar een lichtere versnelling moest schakelen, maar de eerste keer was die communicatie niet helemaal doorgekomen. Dirk dacht namelijk dat wij "kakelen" riepen en wist niet wat hij hiervan moest denken, laat staan wat hij moest doen. De titel van dit verslag was geboren !
In het totaal stond er 37,9km op mijn teller waarvan Dirk er bijna een 30-tal van heeft meegereden, chapeau !

Routerapport :

1. Afstand: 37,9 km
2. Fiesttijd: 2u02 min.
3. Gemiddelde snelheid: 18,1 km/u
4. Maximum snelheid: 41,20 km/u
5. Moeilijkheidsgraad (1 t.e.m. 5): 2
6. Technisch (1 t.e.m. 5): 2

Nature For Life

Ik ga het eerste deel van het verslag voor mijn rekening nemen en Rudi het 2de deel. Ik hoor u al denken: "Zitten die 2 aan de pillen ofzo dat ze het verslag nu al in tweeën gaan delen?" Wel nee, geen pillen voor ons (behalve pijnstillers indien nodig), maar een paar centimeter lager komen jullie er wel achter waarom we dit doen.

Vandaag dus Nature for Life. 65 km vlammen in het bosrijke gebied van het Nationaal Park Hoge Kempen.

Om 6u30 had ik mijne wekker gezet en dus ook rond die tijd opgestaan. 2 tassen koffie en 4 boterhammen met speculoospasta moesten voldoen om deze tocht tot een goed einde te brengen. Rond 8u bij Rudi aangekomen, zijne bike op het rekske gekletst en we konden vertrekken naar de (oude) luchtmachtbasis van Zutendaal - Wiemesmeer.
In Wiemesmeer aangekomen heb ik even snel naar mijne collega Patrick (beter bekent als 'Bammeke') gebeld om te zeggen dat we aangekomen waren. Hij ging nog eens met ons mee bujjelen.

Toen we nog wat informatie gingen inwinnen i.vm. het parcours, vielen we bijna van ons fietske. We hadden vorige week nog een extra lange rit ingelast (47 zware kilometers) om deze 65km van dit tourke een beetje gemakkelijker te overleven. Maar toen we de juiste afstand vroegen, bleek het maar om een tourke van 45km te gaan. Dat was wel even een kleine domper, omdat we de hele week er naar uit hadden gekeken. Maar het was niet anders, dus de bril op de neus en weg waren we.

De eerste 5 km was enkel asfalt, terwijl links en rechts hele mooie bospaadjes lagen. We begonnen alle 3 al een beetje te mompelen. Maar we kwamen richting Maasmechelen en daar ligt heeeeeeeeeeeeeeeeeeeel veel bos. En we werden op onze wenken bediend. Even door de grindgroeve van Gralex rijden. Voor diegene die niet weten om welke groeve het gaat: deze groeve ligt langs de weg naar As, juist voor de rode lichten van de autokeuring in As.

Dan de weg overgestoken aan het oude vliegveld van het industrieterrein 'op de berg'. Van hieruit ging het dan richting Dilsen. We kwamen overal op stukske die we de laatste 3 à 4 weken regelmatig hadden gedaan. Dus terreinkennis hadden we hier genoeg.

Na een rondje door het Dilserbos ging het nu echt naar de Maasmechelse bossen via een, sorry voor mijn woordgebruik, kloten-helling. Door het losse zand en altijd maar steiler en steiler. Maar we zijn op ervaring boven geraakt en er moest natuurlijk ook een afdaling komen. Een korte maar gevaarlijk afdaling over alweer los zand. Op deze afdaling heeft Rudi ooit eens een mooie tuimeling gemaakt. Maar vandaag niet. Hij is proper op zijn fietske blijven zitten.

Van hieruit ging het richting het stationnetje van Eisden. En juist voordat we bij het stationnetje aankwamen, hoorde ik plots iets aan mijne fietst. Ik zeg tegen Rudi: "Dadelijk even stoppen, ik denk dat mijn wiel los staat." Wij dus gestopt en even aan de klemmen van het wiel gefriemeld, maar dat geluid bleven we maar horen. Toen naar de remmen gekeken, maar dat was het ook niet. En plots viel mijn oog op de velg. Over een lengte van 5cm zat er een bult in mijn velg. Miljaar de dju de g**verdomme. Daar stopte het tourke voor mij na 24km. Rudi en Bammeke gingen het tourke verder afwerken, terwijl ik op mijn gemak naar huis ging fietsen. Maar de bult werd groter en groter. De velg begon zelfs te scheuren.

Toen ik in Leut langs de rijksweg fiestte, blokkeerde mijn wiel opeens helemaal. Het scheurtje was een hele scheur geworden. Bijna 1/3 van de velg was ondertussen al gescheurd. Dus ik moest te voet verder. Ik ben dan maar tot bij mijn schoonouders gewandeld. Daar heb ik nog een lekker tasje koffie gekregen en toen hebben we de fiets in den auto gegooid en mij thuis laten afzetten. Plezant, zo'n zondagvoormiddag sporten....

Voila, mij job zit er weer op. Want van de rest van het parcours heb ik dus niks gezien.

Ik geef het woord nu aan Rudi alias Zero....

Ja, we stonden aan het stationneke in Eisden dus... Bammeke en 2 andere mountainbikers, kennissen van Bammeke die daar ook net langs kwamen en die al een gemiddelde snelheid van 26,3km/u op hun tellerke hadden staan, zaten dus met mij opgescheept. "Die gasten ga ik echt niet (kunnen) volgen" dacht ik al in mijn eigen. We waren nog geen 200m verder of die gasten waren al uit mijn gezichtsveld verdwenen, niet getreurd, ik volg de pijltjes en ik geraak er ook wel. Maar een paar kilometer verder, aan de oversteek aan de Salamander zag ik dat Bammeke op mij aan het wachten was. Hij had geprobeerd die 2 gasten te blijven volgen, maar helaas, dat was gekkenwerk, "die gasten zijn nie wijs" zei hij.

De pijltjes wezen ons de weg over het asfalt van de fietsweg richting de speeltuin, "thuisvoordeel" dacht ik, maar ook hier stoof Bammeke voor mij weg. In de afdaling wist ik dan weer het voortouw te nemen omdat hij aan het twijfelen was welke kant hij zou afdalen. Eens de speeltuin achter de rug, was het terug een stukje fietsweg richting Duivelsberg, omhoog over het tarmac om daarna de Weg naar Zutendaal over te steken en terug de bos in te duiken. Even later opnieuw dezelfde weg terug oversteken en daar volgde nog een kleine lus op het domein van de legerbasis, we voelden het einde naderen, de laatste 3 à 4km reden we op de landingsbaan terug richting waar we enkele uren geleden gestart waren.

Het was een mooie tocht en eigenlijk nog een geluk dat het maar 45km was, want anders had ik nog eens 20km extra zonder Los Papos moeten beujelen !

Routerapport :
1. Afstand: 45 km
2. Fiesttijd: 2u20 min.
3. Gemiddelde snelheid: 20,1 km/u
4. Maximum snelheid: 44,70 km/u
5. Moeilijkheidsgraad (1 t.e.m. 5): 2
6. Technisch (1 t.e.m. 5): 2

Tot de volgende !

Nieuwe sloefkes

Na een aantal maanden rijden op mijn Bushmaster1 ben ik nog steeds niet overtuigd van het schoeisel dat het beestje heeft meegekregen van zijn makers. Orgineel liggen er Schwalbe Rocket Ron 2.25 banden op, eigenlijk een wedstrijdband hoorde ik naderhand, met een korte levensduur en geringe lekbestendigheid. En van die geringe lekbestendigheid kan ik meespreken (zie eerdere verslagen) !
Maar dat is niet alles, ik geraak maar niet vertrouwd met deze band, hij heeft een supergrip op alle terrein, daar kan ik niks over zeggen, maar in het (snellere) bochtenwerk verliest hij vaak grip met de ondergrond met als gevolg dat het achterste van de fiets gaat schuiven. Het heeft nog geen valpartijen tot gevolg gehad, al scheelt het niet veel, maar bij elke bocht ben ik meer bezig met de gedachte dat de band wel eens zou kunnen gaan schuiven en proberen om dat te voorkomen, dan dat ik met echt fietsen bezig ben.

Daarom heb ik de knoop doorgehakt, mijn stoute schoenen (hahaha) aangetrokken en naar Breuls gestapt om nieuw sloefkes te halen. Eerst een beetje rondgekeken (naar fietskes) en daarna bij het rek van de buitenbanden een beetje staan staren naar het ruime aanbod... Bruno (technieker van dienst) had het al snel in de gaten en ik legde mijn problemen/ervaring met de RoRo-band uit. Hij knikte instemmend en vroeg of ik bij Schwalbe wou blijven, "niet persé" zei ik, dus hij liet me de nog vers van de pers binnengekomen Continental Mountain King 2.2 band zien en legde de voordelen van deze band op tafel.

Buiten de goede prijs (ik heb nu 2 Mountain Kings voor de prijs van 1 RoRo-band) heeft deze band speciaal gevormde noppen op de buitenkant die zorgen dat het "schuiven" van de band sterk vermindert wordt, de middennoppen zorgen voor een goede grip op alle soort terrein en in alle weersomstandigheden, wat in ons Belgenlandje toch wel een voordeel is.

Zondag worden ze voor de eerste keer ingezet bij de 65km van Nature For Life,

ik hou u op de hoogte !

Voorbereiding

Gisteren tijdens het eten kreeg ik opeens telefoon, Dirk Bollen stond op mijn schermpje te lezen, "die is al ongeduldig voor morgen" dacht ik nog in mijn eigen, maar eigenlijk belde hij om te zeggen dat hij niet mee ging fietsen zondag, iets met verkouden zijn en musical was zijn uitleg.

"Ok, geen probleem" zie ik, "tot volgende week dan" kwam er ook nog ergens achter, er niet aan denkend dat we (Marc en ik) volgende week voor het goede doel gaan rijden nl. Nature For Life, samen bewegen en genieten voor het goede doel, al wandelend, met de fiets of mountainbike, of rolstoel of paard. Voor ons wordt het dus een 65-tal kilometer mountainbiken doorheen het Nationale Park Hoge Kempen. Startplaats voor dit alles en nog veel meer is de luchtmachtbasis in Zutendaal (Wiemesmeer).

Nature for life wil met deze activiteiten zeggen dat het een opdracht van de mens is om een correct en duurzaam evenwicht te vinden met de natuur. De opbrengst van de editie 2009 zal o.a. worden gespendeerd aan een betere toegankelijkheid van het Nationaal Park voor andersvaliden.

En omdat wij nog nooit 65km aan één stuk gemountainbiked hebben, leek ons dat natuurlijk ook een mooie uitdaging. In het kader van de voorbereiding op die uitdaging hebben we vandaag onze grens al een beetje verlegd of verlengd is misschien beter, een tochtje van 47km is niet slecht, maar nog altijd een 20-tal minder dan die 65km.

Eigenlijk hebben we dezelfde tour gereden als vorige week met Dirk en Stefan, mits Marc hier en daar zijn eigen inbreng heeft gedaan en ik moet zeggen, dat kwam het parcours alleen maar ten goede, geen woestijnvlaktes doorkruisen en geen illegale bedrijfsbezoekjes meer.

Met zijn nieuwe vork was geen helling of afdaling hem te veel vandaag,

alhoewel zijn rug weer schjarmant vast zat omdat hij gisteren onkruid had uitgedaan (ge moet Joke dat ook laten doen hé).

Ik zou zeggen, voor diegene die volgende week zondag kunnen, ga zeker eens een kijkje nemen in Zutendaal bij Nature For Life, er staan zeer interessante activiteiten op het programma.

Voor diegene die zondag niet kunnen en toch hun steentje willen bijdragen, jullie mogen ons altijd per kilometer sponsoren (of gewoon sponsoren), het bedrag dat we inzamelen gaat intergraal naar Nature For Life.

Rest mij enkel nog het routerapport :
1. Afstand: 47 km

2. Fiesttijd: 2u45 min.
3. Gemiddelde snelheid: 17,40 km/u
4. Maximum snelheid: 46,50 km/u

5. Moeilijkheidsgraad (1 t.e.m. 5): 3 (veel losse zand)
6. Technisch (1 t.e.m. 5): 3

Nieuwe Blackforx

Na anderhalf jaar trouwe dienst heeft mijn verende voorvork (Rock Shox Dart 3) zijn laatste ritje gemaakt. Begin dit jaar zat de vork potvast. Toen had ik hem naar Breuls gebracht en daar hebben ze hem volledig zuiver gemaakt. Maar daar kreeg ik te horen dat de vork het niet meer lang zou uithouden. Toen dacht ik: "Ik ga de vork zolang mogelijk houden." Kwestie van een grote onkost zolang mogelijk uit te stellen. Maar nu was het echt tijd om de (black)forx te vervangen.

Ik had al op het internet opzoekingswerk verricht om alle vorken van Rock Shox te vergelijken en mijn oog was onmiddelijk op de Rock Shox Sid Race gevallen. Toen ben ik beginnen zoeken naar fietswinkels die deze vork in stock hadden liggen. En meteen had ik al bingo. Ik zou mijn vork via een webwinkel gaan bestellen. Dezelfde webwinkel waar Rudi onze fiets-gps had besteld. Dus snel even een mailtje sturen als deze vork wel geschikt was voor mijn Magura HS 33 remsysteem. En ik kreeg onmiddelijk de bevestiging dat deze vork perfect past bij mijn fietske. Dus ik zo blij als ne vis onmiddelijk een bestelling geplaats. 2 Dagen later kreeg ik echter slecht nieuws. Ze hadden deze vork niet meer in stock liggen en ze konden mij niet vertellen wanneer ze hem weer binnen kregen. Maar ze stelden een andere vork voor. Ook een Sid Race, maar dan was het wel een witte ipv een zwarte. En toen begon ik te twijfelen. Het kan toch niet zijn dat het Blackforx-team niet meer met echte zwarte vorken gaat rijden. Er moet ene fiets een zwarte vork hebben. Maar toch had ik besloten om deze witte vork dan maar te bestellen. Rudi heeft een witte vork, dus als ik ook een witte vork neem, staan we weer gelijk. Als we dan ergens aankomen, kijken de mensen al op: "Daar is het Blackforx-team weer met hun witte forxen." Rudi had zelfs mijne Cube gefotoshopt om te kijken hoe mijne fiets er zou uitzien met een witte vork. Hij had er zelfs een witte zadelpen bij gedaan. Ziet er toch niet slecht uit.

Dus ik weer een mailtje gestuurd met de vraag als deze vork ook geschikt was voor mijn remsysteem. De volgende dag alweer slecht nieuws. Deze vork was wel in stock, maar was niet geschikt voor mijn remsysteem, enkel voor schijfremmen. Man man man, miserie miserie miserie, dacht ik al. Ga ik nu echt geen vorkske vinden?

Dus ben ik weer op het internet beginnen zoeken, en al snel had ik een winkel gevonden die de zwarte Sid Race in stock had liggen. Klein probleempje, deze winkel ligt in Nederland in Arnhem. Dat is ongeveer 160 km van bij ons. Toch maar even een mailtje gestuurd naar deze winkel om te vragen als ze werkelijk deze vork hadden liggen. En de dag erop kreeg een bericht terug dat ze deze vork nog hadden liggen. Toen begon ik te twijfelen. Zo een grote afstand afleggen om een vorkske te halen? Maar aan de andere kant was ik het zoeken al lang beu en wou ik zo snel mogelijk deze vork hebben.

Dus zaterdag namiddag ben ik in de auto gestapt en ben ik naar Arnhem gereden. Ik heb naar Arnhem 2u in de auto gezeten. Blijkbaar leggen ze in Nederland nieuwe asfalt op zaterdag. Dus heb ik daar wat in de file staan koekeloeren. De winkel had ik snel gevonden (lang leve de TomTom van Rudi). Even naar binnen en een half uur later kwam ik met de Rock Shox Sid Race naar buiten.

Op dit moment is mijn fietske bij Breuls om deze fantastische vork te monteren en dan volgt zondag de grote testrit.

Arrividerci

Goed bezig

Vandaag alweer zondag en zoals de laatste 2 zondagen weer opleidingsdag van ons jeugdprodukt Dirk. Zijn broer Stefan was ook weer van de partij, zelfs Rudi en ik waren er ook weer (gek hé).

Traditiegetrouw zijn ik en Rudi bij Rudi thuis vertrokken, om daarna Dirk uit te halen. Ik wou iets meer door het bos rijden om tot bij Dirk te geraken, dus zijn we ipv over de ringlaan te rijden ergens voor het prinsenpark het bos ingevlogen. Al een klein beetje opwarming over single-tracks, ideaal. Maar plots kwamen we achter het prinsenpark uit, dus erg ver waren we niet opgeschoten. Ongeveer 100m terug waren we het bos ingereden, dus erg geslaagd was onze shortcut-weg niet.
Ondertussen waren we bij Dirk aangekomen. Ik druk op de bel en Pascale kwam open doen. Heel verontwaardigd keek ze mij en Rudi aan en zei: "Hoe, hebt ge Dirk niet gezien? Die is al weg." Amai, van motivatie gesproken bij onze Dirk. Die wacht zelfs niet meer op zijn leraren, goed bezig. Hij was al tot bij Stefan gefietst, dus wij ook maar die richting uit. En inderdaad, de Bollen-broers stonden al op ons te wachten. Nu waren we voltallig en konden we aan het echte werk beginnen.
Vandaag richting Dilsen. Eerst een leuk stukje vlak als opwarming voor de Bollen-broers, dan nog wat door het zand taffelen om daarna de eerste helling van de dag voor de wielen te krijgen.

Een lange, maar niet zo steile klim. Gewoon lekker soepel trappen of zoals de echte het zeggen: op souplesse. Toen Rudi, ik en Stefan boven kwamen, hebben we maar een tiental seconden op Dirk moeten wachten, goed bezig. Hierna volgde een lange afdaling over het losse zand. Het was heel geconcentreerd afdalen om de fiets onder controle te houden in dit losse zand. Af en toe een klein zwieperke naar links of rechts hoort hier bij. Maar met onze ervaring is dat geen enkel probleem (stoef stoef).... Dan nog een beetje op en af om dan de Boslaan over te steken en het Dilserbos in te vliegen. Normaal gezien volgen Rudi en ik de rode wandelroute, maar we hadden nu het commando aan Stefan over gelaten, die een andere route in het köpke had. No prob, Bob.



En het begon onmiddelijk goed. Een lang stuk vals plat (oftewel fake flat) dat geleidelijk aan overging naar een leuke klim. Rudi en Stefan reden volle gaas op kop, terwijl ik op het gemak bij Dirk bleef. Gewoon een kwestie om hem een beetje aan te moedigen en om het tempo te bepalen. En alweer is Dirk (met enige moeite) boven geraakt, goed bezig.

We gingen verder over een heuvelachtig parcour. Geen zware klimmetjes of moeilijke afdaling, maar constant een beetje op en af. Daarna volgde een lange klim. Op het laatste van deze klim is het juist alsof ge in een kuip rijdt. Eenmaal boven gekomen hadden we onmiddelijk een naam voor deze berg gevonden: "de koepberg", oftewel "de kuipberg".



Boven zijn we naar rechts gereden richting Opoeteren. Toen wilden we een wegje inslaan, maar Stefan was niet zeker als dit wegje wel vrij was. Want de laatste keer dat hij er geweest was, waren ze daar bomen aan het omzagen. Dus alles lag er vol met takken en halve bomen, we zullen het een Skippy-werf noemen. We gingen het er op wagen, maar na 100m was het al gedaan met de pret. Een volledige versperring van de weg. Retour dus en een alternatief gezocht. Een lange, brede afdaling waar we tegen 42,20 km/u naar onder vlamde. Toen even een stukje over de McAdam (asfalt) om daarna weer een stuk vals plat te nemen. We bevonden ons ondertussen ergens in de buurt van Huize lieve Moensens (of zoiets). Daarna linksop om de volgende beklimming aan te snijden. Een goed lopende beklimming waar Dirk zonder enige moeite in ons spoor bleef, goed bezig. Ondertussen hadden we ons weer in de afdaling gesmeten, om daarna even te vergaderen op een kruising welke kant we gingen nemen. Rechts of rechtdoor omhoog. We kozen voor de beklimming die recht voor onze neus lag. Een korte maar tamelijk steile, krachtige beklimming. Op pure power naar boven. En alweer is Dirk er in geslaagd om helemaal tot boven te fietsen, goed bezig. We krijgen alsmaar meer respect voor dit echte natuurtalent.

We zetten weer de afdaling in om zo terug op de parking van het Dilserbos uit te komen. Terug de Boslaan over en op naar de volgende helling. Weer zo een lange klim op souplesse met een zeer steil, verraderlijk stuk op het laatste. Hierna volgde een technische afdaling langs trapjes. Deze afdaling hebben ik en Rudi nog al eens gedaan, maar ook toen heb ik de voetjes aan de grond gezet. Ge rijdt hier in een diepe uitgeregende sleuf. En het is nogal bobbelig, dus één voetje uit de klikpedaal om zo een beetje beter de controle over de fiets te bewaren. Onmiddelijk na deze afdaling volgde de laatse beklimmning van de dag. Opnieuw was het zo een lang stuk dat ge met een kleine versnelling lekker soepel kunt nemen. Geen probleem dus voor mij, Rudi en Stefan. En blijkbaar is het ook al geen probleem meer voor Dirk. Want hij bleef op een respectabele afstand van ons lekker doorpeddelen. We hadden geen tijd om even te stoppen en op hem te wachten, want hij kwam onmiddelijk achter de struiken gevlogen om onze weg verder te zetten. Dus dan maar onmiddelijk de afdaling ingezet over boskiezel. Lekker steil naar beneden en u naar onder laten vallen als ene brik (baksteen). Dan nog een vlak stukje om zo uit te komen aan de Litzberg. Dan ongeveer 1km over de McAdam om op adem te komen en zo richting Walkro te vlammen.



En we zijn letterlijk over het glèèg (koer) van de Walkro gereden. Volgens mij moogt hier zelfs niet komen (we zijn er eigenlijk vrij zeker van), dus we voelden ons even illegale fietsers.

We hebben wel eventjes over den draad moeten kruipen om het terrein te verlaten. Snel nog eventjes over een single-track vlammen en we waren alweer aan het stationnetje in Eisden. Ondertussen zat Dirk al aan 28km ongeveer. Hij is echt wel GOED BEZIG. Dirk en Stefan reden naar huis en ik en Rudi deden hetzelfde, want ondertussen was het al 12u15 geworden en onze buikjes begonnen al te knorren.

Route Rapport:

1. Afstand: 40,60 km
2. Fiesttijd: 2u26 min.

3. Gemiddelde snelheid: 17,20 km/u

4. Maximum snelheid: 42,20 km/u
5. Moeilijkheidsgraad (1 t.e.m. 5): 3

6. Technisch (1 t.e.m. 5): 3

P.S. Vandaag was ook de laatste rit van mijne Rock Shox Dart 3, maar in de loop van deze week lezen jullie er meer over.

Baai baai, zwaai zwaai en tot in den draai....