Start to bike...

We zijn toch niet de enige die tijdens de mooie zomermaand(en) hun fiets aan de haak hebben laten hangen, onze maat Dirk heeft net als wij een grote pauze ingelast. Tot op de dag van gisteren (zondag).
Zondagmorgen 9u30 vertrokken Marc en ik richting Salamander waar we afgesproken hadden met Dirk en Stefan. Marc had in gedachten al een route uitgestippeld, iets met "de gele route" en "helemaal boven" en "de single track aan de Sita" en "een gedeelte van de oude rode route"... omdat we nog maar net terug bezig zijn met mountainbiken had ik moeite met deze routes aan elkaar te knopen, maar in dat geval vertrouw ik volledig op Marc.
Stefan had dan weer een heel andere route in gedachten, iets met "Neerouteren", "Dilsen" en "niet zwaar" en "een paar klimmetjes en leuke afdalingen"... alleen al bij het horen ervan draaide Dirk zijn maag zich om (en hij was nog maar net bekomen van een partijtje buikloop).
We besloten dan maar om te starten met de gele route in combinatie met de sita-singletrack en daarna zien we wel.
Onze benen waren als pistons van een goed geöliede motor, als een perfecte samensmeltingen tussen mens en machine hezen we ons zonder enige moeite tot aan de top van de Mechelse heide (om het op zijn Bollen's te zeggen) , via een binnenwegje reden we tot aan de weg naar As, hier staken we over om tot bij Sita te geraken. Den deze mocht de kop van de groep nemen en de singletrack afrazen, eenmaal onder op de kruising met de rode route even een algemeen totaalbeeld van Dirk genomen en besloten dat de rode route een wel optie was. Eventjes een stukje vals plat en plots zaten we middenin een mountainbikewedstrijd, we werden zelfs achtervolgd door een groepje snelheidsduivels...
Stefan besloot dan maar om van hun traject af te wijken en het "hazepad" te kiezen (onder luid geschreeuw van de wedstrijdrijders die riepen dat we naar rechts moesten ipv rechtdoor, ze dachten namelijk dat wij meereden. Al goed dat ze ons niet volgden)
Na enkele kilometers kwamen we echter terug op de route van de mtb-wedstrijd, ter hoogte van een leuk klimmetje, dus hebben we nog maar even meegereden en ik moet zeggen, we konden die wedstrijdgasten goed volgen (in Stefan zijn geval zelf voorbijschjezen). De afdaling die erop volgde was voor de gelegenheid "opgesmukt" met gele zand, enige voordeel hiervan was dat de gaten opgevuld waren. Dat dit een nadeel is voor de snelheid van het afdalen ga ik hier niet vertellen anders worden onze vrouwen ongerust.
Na de afdaling zijn we terug aan de kant van de Salamander gaan biken, we wilden de afdaling die Marc en ik vorige week ontdekt hadden laten zien aan Stefan en Dirk, even een recuperatiestukje inlassen en dan Stef op kop door het bos, Dirkske zijn lampke dat al wat zwakker begon te branden, maar hij gaf niet op dankzij de steun van Marc onderandere in de beklimming net naast de speeltuin. Vervolgens zigzaggend naar het hoogste topje van de Mechelese heide om daar over de trapjes terug naar onder te rijden, dan onze nieuwe afdaling (en misgereden natuurlijk) en we kwamen terug uit op de verharde fietsweg.
Terug aan de Salamander hielden we het voor bekeken en eenmaal thuis kon ik volgende routerapport optekenen :

Route-rapport:

1. Afstand: 27,50 km
2. Fietstijd: 1u56
3. Gemiddelde snelheid: 17,9 km/u
4. Max. snelheid: 34,70 km/u
5. Moeilijkheidsgraad (1-5): 2 (door de betere conditie tov vorige week)
6. Technisch (1-5): 1,5

Maasmechelen

Plan your trips with EveryTrail Mobile Travel Guides

Eindelijk

Afgelopen zondag was het weer bike-time. Het was ondertussen alweer enkele weken geleden dat de fiets nog eens van de haak was gekomen. Dan een barbeque hier, dan een barbeque daar, kiezelfeesten, vakantie aan zee en tussendoor nog een vrijgezellenfeest. Er was altijd wel iets te doen waardoor we onze fietsen meer hebben zien hangen dan dat we er op hebben gezeten.
Maar soit, zondag is het er dan eindelijk van gekomen. 9u30 bij Rudi thuis was (zoals altijd) het uur van de waarheid.
En een eerst opstakel deed zich al direct voor: wao uhbanes ??? (vertaling: waar naartoe). Rudi wist niks, want hij was in die tussentijd ondertussen alle routes en wegjes alweer vergeten. Dus alle druk kwam op mijn schouders terecht. Chance dat mijn linkerschouder zo goed als genezen is, want anders was er weer iets uit het kommetje door die hevige druk :-).
Als opwarming dan maar over de ringlaan en ons vast bos-opwarmingstoertje achter het Prinsenpark. Dan de blauwe route genomen in het Mechelse bos (dat stuk wat ze willen afsluiten of ondertussen misschien niet meer, iech wijt het auch neet miej). De eerste kilometers waren vlak en we legde er serieus de pees op: 20 km/u gemiddelde snelheid. Het ging nog vrij goed. Maar dan kwam de eerste beklimming er aan. Hier kreeg ons vertrouwen onmiddelijk een ferme deuk. Na 25m moesten we al voet aan de grond zetten, man man man miserie miserie miserie. Het achterwiel begon serieus door te slippen in de losse stenen en blijkbaar zat er ook niet genoeg kracht in de benen om op de fiets te blijven zitten. Dus dan maar te voet tot boven. Er is nog heeeeeeeeeeeeeeeel veel werk aan de winkel, die 7 weken zonder fiets kruipt duchtig in de kleren, toch zeker in het koersbroekse en koerstruike.
Boven gekomen moesten we toch even op onze positieven komen. Daarna de afdaling genomen. Dat kunnen we nog altijd als de besten, zoiets verleer je niet.
Maar 1 kilometer verder volgde alweer de volgende beklimming. Deze moesten we en zouden we tot boven fietsen. Deze beklimming ligt ons beter. En ja hoor, we zijn tot boven gefietst. De snelheid lag wel niet zo hoog. Jens, die sinds dit weekend kruipt, kruipt sneller dan dat wij tot boven zijn getaffeld. En na deze beklimming volgde dan een zanderige afdaling.
Na deze blauwe route besloten we om de gele route te rijden. Fijn toerke, maar het begint onmiddelijk met op en af getuf. Af gaat goed, maar op begon steeds meer pijn te doen. De klimmersbenen zijn nog ver te zoeken. Na de gele route reden we richting camping de kik over het asfalt. Ergens halverwege zijn we dan een bospaadje ingevlogen en hier kwamen we iets leuks tegen. Een zanderige beklimming waar we helemaal niet tot boven konden fietsen, maar we zijn toen tot boven gewandeld om te kijken waar we uitkwamen. We kwamen uit op bekend terrein. Maar vermits we die beklimming toch niet tot boven konden fietsen, hebben we maar besloten om hier naar onder te fietsen. Dus eerst een ommetje gemaakt via de rode wandelroute om dan weer aan onze nieuwe ontdekking uit te komen. Dus zette we de afdaling in. En het is inderdaad beter om hier naar onder te rijden ipv naar boven. We hebben weer een nieuw stukje afdaling gevonden waar we nog veel en met plezier naar terug gaan komen.
Onze krachten waren nu wel helemaal en op, dus was het tijd om naar huis te rijden en de fietsen te poetsen.
Voilà, we are still alive and biking, maar het heeft wel eventjes geduurd...

Route-rapport:
1. Afstand: 24,50 km
2. Fietstijd: 1u27
3. Gemiddelde snelheid: 17 km/u
4. Max. snelheid: 34,20 km/u
5. Moeilijkheidsgraad (1-5): 4 (door de slechte conditie)
6. Technisch (1-5): 1,5

De mazzel en zeker tot volgende week