This is it (voor 2009)

Gisteren is het mijn laatste tourke van 2009 geworden. Een 6 à 7-tal weken geleden waren ik en Rudi tot een overeenkomst gekomen dat Houffalize het laatste tourke ging worden voordat ik op de operatietafel zou belanden. Dus vol enthousiasme keken we allebei uit naar deze zondag. We spraken over niks anders meer. Houffa was alles wat de klok sloeg (bim bam Houffa, hihi). Maar slim als Rudi is, had hij een mailtje gestuurd naar het VVV-kantoor van Houffalize hoe het zat met de routes tijdens het jachtseizoen. En we kregen echter slecht nieuws. 3 Routes waren volledig afgesloten en op de andere 3 routes waren omleidingen voorzien. Bij de 3 afgesloten routes zaten juist de routes die wij wilden rijden. Dus de plannen om in Houffa te gaan biken hadden we onmiddelijk alweer opgeborgen. Dat zal dan iets worden voor in de lente.

Dus hadden we het plan om alle spectaculaire stukken van Maasmechelen naadloos aan elkaar te rijden. Dirk was er na zijne off-day van vorige week ook weer bij, maar hij ging het rusitig aan doen. Een paar kilometerkes mee taffelen om weer op te bouwen naar zijne topvorm. Stefan had zijn wintertenueke ook uit het wasmachien gehaald en ging dus ook weer mee. We hadden zelfs een nieuwe bike-buddy bij. Ronny Salden, een collega van Rudi, die zijne koersfiets wijselijk had omgeruild voor een mountainbike. Hij wou ook eens van het echte avontuur proeven.

Om 9u bij Rudi vertrokken om dan Ronny uit te halen en dan volle gaas naar de salamander waar Stefan en Dirk ons groepke voor vandaag compleet hadden gemaakt.

Het eerste opwarmingsstukske was voor Stefan zijn rekening. Een beetje zigzag achter het zwembad (prinsenpark) om zo uit te komen aan camping de Kik. Iedereen kon hier nog vrij goed volgen. We zetten onze weg verder richting de Duivelsberg. Tussen de Kik en de Duivelsberg hebben we nog ferm in de remmen moeten gaan voor de wilde paarden die hier rondhuppelen (ik ben de naam van die beesten alweer vergeten). Maar geen nood, die beesten hadden meer schrik voor ons dan wij voor hen. Laag het misschien aan één van ons dat die beesten zo snel uit de weg gingen? wie gaat het zeggen. Al snel kwamen we aan de afdaling van de oude zandgroeve. Net voor deze afdaling volgt eerst een stuk vals plat. Op dit stuk had Dirk al snel moeten lossen. Maar zijn broer Stefan bleef bij hem om hem bij te staan tijdens zijn moeilijke periode.

Ondertussen hadden Rudi, ik en Ronny al de afdaling genomen en onmiddelijk daarna de beklimming naar de Duivelsberg aangesneden. Eigenlijk rijdt ge hier de oude zandgroeve in en onmiddelijk weer uit. Toen wij met ons 3 boven kwamen hadden we toch wel even moeten wachten op Dirk en Stefan. Dirk ging het hier al voor bekeken houden. Hij keerde terug huiswaarts. Dan had hij ongeveer 15 km op zijn tellerke staan en dat is ruim voldoende om opnieuw op te bouwen. Zeker niet opgeven Dirk. Dat komt allemaal weer goed.

Dus bleven ik, Rudi, Stefan en Ronny over om een stukske van de Tour Royal te rijden. Langs den draad van het koninklijk domein dus. Constant op en af. Niet al te zware beklimmingen. Kort maar krachtig. We kwamen weer uit onder aan de Duivelsberg ter hoogte van het rallycircuit.

We staken de Weg naar Zutendaal over om even te recuperen op de macadam (Mc Adam). Even een stukske asfalt om dan door het beekje, dat eigenlijk niet zo hoog stond, terug in het bos uit te komen.

Tijd om weer een pittige klim te nemen. We kozen voor de klim tussen de autosnelweg en de speeltuin, terhoogte van camping de Kik maar dan aan de andere kant van de autosnelweg. In het begin valt het nog mee, maar het venijn zit hem in de staart. Allemaal losse stenen en tamelijk steil. Ge kunt het bijna vergelijken met een klim in Houffalize maar dan niet zo lang. Dus hadden we toch een stukske Houffa meegenomen. Ge vraagt u nu waarschijnlijk af hoe Ronny het er ondertussen vanaf brengt? Awel, op deze klim hing hij er nog altijd aan. Nog altijd geen zwak moment te bespeuren.

Boven eventjes rond de draad van het ecoduct om dan richting de höbste nog gèt krach-beklimming te gaan. Even kijken hoe Ronny deze klim verteerd. Eerst lekker steil en technisch naar onder, dan vlak om dan volle gaas te klimmen. Kort maar zeer krachtig. Zoals ik zo dikwijls al heb geschreven: altijd een beetje doodgaan op deze klim. En wat denkt ge, Ronny was er nog altijd bij.

Nu was het weer tijd om een beetje te recupereren. Een vlak stukje en dan de afdaling via de trappen. Lekker technisch en zeker goed uitkijken waar ge rijdt, want er zitten enkele hoge trappen bij en hier en daar nog gevaarlijke boomwortels. Van hier even de gele wandelroute genomen om dan weer aan de salamander uit te komen. Hier nog een steile klim meegenomen voor de fun en onmiddelijk weer de afdaling waar ge bijna tegen het informatiebord knalt als ge niet oppast.

Stefan hield het hier ook voor bekeken. Hij had nog andere verplichtingen.

Dus bleven alleen ik, Rudi en Ronny nog over. We wilden nog niet naar huis, dus namen we nog snel even de rode wandelroute mee. Goed voor 10 extra kilometerkes op het tellerke. Op het einde van deze route zit er nog een korte klim in. Ronny zat niet optijd in de juiste versnelling, dus kwam hij de eerste meters niet vooruit. Maar uiteindelijk had hij het toch gehaald. Terug aan de salamander namen we het boswegje tot aan het schuttershof om zo terug te keren tot bij Rudi zijne villa.

Toch straf wat Ronny uit zijn benen had geperst. Voor zijn eerste rit op de mountainbike al zo een straffe tour aankunnen, respect man...

Route-Rapport:
1. Afstand: 42,50 km
2. Fietstijd: 2u30
3. Gemiddelde snelheid: 16,94 km/u
4. Maximum snelheid: 37,90 km/u
5. Moeilijkheidsgraad (1-5): 3 (ook wel door de drassige ondergrond)
6. Technisch: 2,5

Zo, dat was het dan voor mij voor 2009. This is it.....

Woensdag volgt er dan de operatie aan mijn schouder en hopelijk kan ik ten laatste in februari opnieuw op de mtb kruipen. Maar hopelijk kan het al vroeger.

Ondertussen zult ge het wel alleen moeten doen met Rudi zijne zever, maar af en toe zal ik mij ook wel eens laten horen op de blog.

Salut de kost en de wind van achter