Kampioenen op wielen

Boma zit op het terras van een taverne terwijl Kolonel Van de Sijpe komt aangefietst op een echte Eddy Merksplas...

Boma : Awel, cher ami, ik heb nooit geweten dat gij zo sportief waart ?!?

Sijpe : Al járen, Boma ! Ik ben zelfs voorzitter van "De vrolijke trappers", een fietsclub.

Boma : WHOEHAHAAA! Zo'n clubje van gepensioneerden die elke zondag een uitstapje maken op een fiets !?

Sijpe : Mijn wielertoeristen zijn stuk voor stuk fitter dan jouw spelers, Boma ! Ze fietsen minstens zestig kilometer per dag om hun conditie op peil te houden !

Boma : Mijn gedacht!

Sijpe : Vergeleken bijmijn atleten zijn de Kampioenen maar armzalige sukkels!

Boma : Hola, makker! Wij hebben vorig jaar tweemaal gewonnen

Sijpe : PFF! Tegen en bal trappen kan iederen! Ik wed voor een fles champagne dat mijn wielertoeristen moeiteloos kunnen winnen van jouw kampioenen!

Boma : ça alors! Akkoord! We organiseren een wedstrijd! We zullen eens zien wat jouw mannetjes waard zijn!

Sijpe : Top!

De volgende dag in de kantine van FC De Kampioenen...

Boma : Jongens, zaterdag spelen we een match tegen een clubje wielertoeristen !

Pol : Geen probleem, voorzitter! Mijn mannen staan scherp momenteel. Ze zijn in topconditie!

Een paar dagen later tijdens de wedstrijd...

Sijpe : Jouw mannen hebben geen conditie, Boma! Dat zie je zo! Ze zijn de uitputting nabij! Als ikjou was zou ik een andere trainer zoeken!

Boma : grmmff!!#ggrrrr

En na het einde van de wedstrijd...

Pol : 0-12! Ik durf de voorzitter niet meer onder ogen te komen!

's Avonds in de kantine...

Boma : Jullie hebben me mooi in de steek gelaten! jullie zijn een stel slappelingen! Als het niet verandert, doek ik de club op en begin ik met een wielerploeg! Jullie conditie is beneden alle peil! Bekijk julliezelf maar eens: slappe spieren, geen uithoudingsvermogen, bierbuikjes...

Bieke : Als de voorzitter het allemaal zoveel beter weet, zou hij het goede voorbeeld kunnen geven en zelf iets doen aan zijn dikke buik, hé!

Boma : Awel, Ik ga mij persoonlijk bezighouden met de conditie van de spelers! Ik heb al een plannetje voor een intensief trainingsprogramma! Jullie horen nog van mij!

Xavier : Oei! Hij lijkt het te menen, Pol!

Veertien dagen later tijdens een training...

Pol : Vooruit jongens! We zullen Boma eens laten zien wie hier de échte trainer is! Hop! Eén, twee, één, twee, hop, hop...

Enkele ogenblikken later...

Xavier : Allemachtig, Pol! Kijk daar eens! Ik geloog mijn ogen niet!

Pol : Dat is BOMA !!?

Markske : Wow! Zie je wel! Meneer Boma gaat toch een wielerploeg beginnen!

Pol : Wat krijgen we nu, voorzitter?

Boma : Je ziet hier de nieuwe Boma, popol! LE NOUVEAU BOMA EST ARRIVE! Ik ben al twee weken aan het oefenen en het gaat fantastisch! Ik werk aan mijn conditie!

Pol : Wat een mooie fiets! Die moet wat gekost hebben!

Boma : Een echte Eddy Merksplas! Special voor mij gemaakt!

Xavier : En wat een gigantische drinkbus! Daar zouden heel wat dagschotels in passen !

Boma : BLIJF ER AF! Niemand mag aan mijn fiets raken! Begrepen? Hij heeft stukken van mensen gekost!

Xavier : Goed, goed! Ik snap het!

Even later...

Boma : Ik kom jullie uitnodigen vor zondag... Ik ben hoofdsponsor geworden van een wielerwedstrijd, die omgedoopt is tot de "BOMA CLASSIC". Ze wordt zondag gereden en de aankomst is hier, op het terrein. Ik wil dat jullie er allemaal zijn! De rest horen jullie zondag aanstaande. Dan ontvouw ik mijn plannen! Wees op tijd!

Boma stapt op zijn fiets en spurt weg...

En op zondag...

Op tv : ... We zijn momenteel zo'n zestig kilometer van de aankomst, beste kijkers... het peleton rijdt met hoog tempo door het landschap... En de verrassing van de dag is natuurlijk dat meneer Boma zelf meerijdt! De favoriet in deze wedstrijd is natuurlijk Ward Bellens die zich nog schuilhoudt in het peleton, maar die wel eens voor een verrassing kan zorgen... Het lijkt erop dat niemand in de aanval durft te gaan....De favorieten houden elkaar in de gaten...Tenzij...O! EEN ONTSNAPPING! En het is waarempel MENEER BOMA die de aanval aangaat! Maar wereldkampioen Ward Bellensgaat er onmiddellijk achetraan! Dat belooft een spannende tweekamp te worden op nauwelijks dertig kilometer van de aankomst! Ward Bellens komt nu op kop!... BOMA NEEMT OPNIEUW DE LEIDING! Boma schiet als een pijl uit een boog naar voren...Merkwaardig voor een man van zijn leeftijd, die de laatste twintig jaar niet meer aan sport heeft gedaan! Nu gaat Ward Bellens in de aanval! Op nog amper tien kilometer van de eindstreep is de wedstrijd nog steeds niet beslist! Wie zal het halen? Bellens of Boma? Het blijft spannend! Over een kwartiertje mogen we beide kemphanen aan de eindstreep verwachten, beste kijkers! Boma ligt nu op kop! En daar komen ze in de laatste bocht.... Daar zijn ze! Daar zijn ze! En in de laatste rechte lijn barst de strijd los tussen Ward Bellens en Balthazar Boma! Bellens op kop!.... Bellens gaat winnen!...

Als u wilt weten wie er uiteindelijk wint en waarom en hoe, dan moet u zich het stripverhaal maar gaan kopen in de winkel of bestellen aan sinterklaas of kerstman.

Waarom ik dit stukje heb geschreven ?

Tja, ik wist niet wat ik in het verslag moest schrijven, want we zijn vandaag langer bezig geweest met de fietsen te poetsen dan dat we erop gezeten hebben! Bij nader inzien ben ik zelfs langer bezig geweest met het schrijven van dit verslag dan dat we gefietst hebben !!!

Merci pap, voor de geweldige foto's. (grmmff!!#ggrrrr)

GreetZ Rudi

Het Ardennen-offensief deel 3

Maandag 10 november

Vandaag gingen we gewoon weer met ons 2 op pad. Kristof had de ardennen al verlaten gisteren avond. Hij moest vandaag weer gaan werken (hij had vroeger maar beter moeten leren). Allez, als ge dat werken kunt noemen natuurlijk. Ik vind het meer gewoon aanwezig zijn op school en de kinderen ambeteren.
Onder het motto: “Save the best for last” zijn we naar Houffalize gegaan. Houffalize is het mekka voor de mountainbikers en we waren toch in de buurt. Alle klommelen bijeen gesmeten en op naar Houffa. We hadden redelijk snel de startplaats gevonden. We moesten alleen nog een route kiezen. Er zijn hier 6 routes met verschillende moeilijkheidsgraad en afstand. De vorige 2 fietsdagen zaten ook nog in de benen, dus we kozen voor de gulden middenweg. Het werd route 5, gemiddelde moeilijkheid en gemakkelijk berijdbaar stond er op het informatiebord.
Het begon al direct fijn. Bergop over asfalt. Na ongeveer 1,5 km doken we het bos in. Vanaf hier ging het constant op en af.

Door de regen die ’s nachts uit de hemel was gevallen, lag het parcours er verschrikkelijk zwaar bij.

Heel veel plassen water en dito modder. Na een zware modderstrook kwam een lichte afdaling en toen sloeg het noodlot toe. Ik hoor Rudi opeens roepen: “Wach effekes, mien ketting lik er aaf”. Ik stop en draai mij om en toen riep Rudi: “Oh neij, ze is euver”. Daar stonden we dan in het bos met een kettingbreuk. We zijn dan maar naar een hoofdweg gewandeld/gefietst. Rudi stelde voor dat ik al zou doorfietsen naar Houffalize, dan de bikerbus nemen en hem dan tegemoet te rijden. Ondertussen zou dan wel te voet doorkomen. Zo gezegd zo gedaan. Ikke dus in mijn eentje al fietsend over het asfalt naar Houffa en Rudi al wandelend. Na 30 minuten had ik de bikerbus bereikt en was ik Rudi tegemoet gereden. Hij was ondertussen ook al ver gevorderd. Gelukkig ging de weg hier en daar bergaf, dus kon hij gewoon op zijne fiets zitten en zich naar onder laten vallen. Zijne Cube ingeladen en terug naar La Roche.
Spijtig dat Rudi zijn ketting ons in de steek heeft gelaten op de laatste dag, maar zo een ramp is het niet. Sjaaj höbste altied wel (toevallig ook nog de lijfspreuk van Zero). De ketting zal snel weer hersteld zijn en kunnen we weer op pad gaan.
We hebben hier een zeer geslaagd verlengt weekend achter de rug en naar Houffalize komen we zeker en vast nog eens terug. En dan nemen we direct de spectaculairste route er uit.

Au revoir, salut en de wind van achter….

By Marc

Special thanx to :

- Mijn vrouwke Miriam die alles tot in de puntjes geregeld had, dikke Merci !

- Mijn schoonouders voor het boeken van dit fantastisch weekend (bij Reisbureau De Morgenster) als cadeau voor mijn 30ste verjaardag

- Marc & Joke, Kristof & Kristel, Christine en Brent, voor het meegaan en de flauwe zever :-)

De groeten,

Rudi

Het Ardennen-offensief deel 2

Zondag 9 november

Vandaag gingen we route 1 rijden. Op het internet had ik gelezen dat dit de beste route van La Roche was. Dus we konden ons aan het één en ander verwachten.
Eerst weer een stevig ontbijt geconsumeerd, even nog een kleine rustperiode genomen en rond 11u15 op onze knalmachines gesprongen naar La Roche centrum.
In het centrum tussen de apotheek en de kerk rechts direct omhoog. En ferm steil omhoog. 1,5km over het asfalt en dan het bos in.

Dit was de Col de Haussire. Boven aan het gele bord aangekomen hadden we al ongeveer 4km geklommen en zaten we op een hoogte van 495m.

We waren blij dat we boven waren en dachten al aan de afdaling. Maar ging ons ferm tegen onze kl**en. Van hieruit hebben we nog moeten klimmen tot op 550m hoogte. Het was zeer zwaar, maar de uitzichten waren fenomenaal. De foto’s liegen er niet om.

Maar de afdaling bleef in ons kopke zitten en we werden op onze wenken bediend. Een zeer spectaculaire afdaling. In het eerste gedeelte werd er een hoge snelheid gehaald, maar toen kwamen de fucking boomwortels.

Remmen dicht dus en tikken van de ene wortel naar de andere (yes yes, gisteren was dat ook al het geval). Maar het waren niet alleen de wortels die we voor de wielen kregen, ook dikke stenen lagen in (of op) de weg. Het was gewoon weg een fantastische afdaling met een technisch stukje erbij.

Het komt nog goed met mijne techniek. Rudi zijne techniek is al fantastisch. Ja, en Skippy zijne techniek, daar zien we niet veel van. Want wij rijden altijd van voor en moeten dus meestal wachten op de zoon van Joske Pan(z)(t)ani. Maar goed, terug naar de werkelijkheid. Na deze afdaling moesten we naar links, onmiddellijk rustig bergop. Na 500m lag de beklimming alweer achter ons gat en toen kwam iets geweldig. Een fantastische steile afdaling. Dat was daar zo steil dat de remmen volledig dicht geknepen waren en met onze buik plat op het zadel lagen. Dit heb ik, op dat jaar dat ik nu aan het biken ben, nog nooit meegemaakt. Echt geweldig, hier voor doet ge het gewoon. Helemaal onderaan mochten we door een beekje fietsen, net zoals in ons beekjes tourke in Maasmechelen.

En dan weer steil omhoog. Tot op de laatste 30m hebben we kunnen fietsen, toen moesten we echt van de fiets. Het deed wel een beetje pijn in ons hartje dat we niet tot boven zijn geraakt, maar de beentjes deden nog meer pijn.

Na een modderstrook kwamen we terug op het asfalt. Even tijd om te recupereren dus. Maar dat was van korte duur. Het ging hierna nog constant op en af, met redelijk op het laatste nog een steile helling. En de vermoeidheid kwam al ferm opspelen. Gewoon op souplesse naar boven dus. En als toetje nog een snelle afdaling met op het einde een plas water om af te koelen.
De commentaren op het internet klopte dus wel degelijk. Echt een geweldige route. Heel zwaar, dat wel, maar als ge daar niet tegen kan, moet ge niet op een mtb kruipen.
27 km afzien van begin tot het einde, dat is een juiste samenvatting van deze route.

By Marc

Het Ardennen-offensief deel 1

Zaterdag 8 november

Dit weekend zaten we met Rudi & Miriam, Kristof & Kristel en Joke & ik in La Roche. Het was nog een cadeauke aan Rudi voor zijn 30-jarig bestaan. Normaal gezien moest het een verrassing blijven voor hem, maar zijn vrouwtje had haar mondje (alweer) niet kunnen houden. Dus Zero wist wat er allemaal ging gebeuren.
Maar soit, nu hij alles wist konden we ook op ons gemak bekijken waar we gingen fietsen. Ja ja, de bikes waren er natuurlijk ook bij. Wat zouden we anders in d’ardennen gaan doen? Wandelen dat vind ik meer iets om met de hond(en) te doen. Kajakken daar is het iets te fris voor (fris aan de vis) en met een motor door d’ardennen scheuren, dat is niks voor ons. Geef ons maar een mountainbike. En in d’ardenen is het altijd leuk biken. Zelfs Skippy had zijn oldtimer-fietske in de bikerbus gedropt.
’s Morgens eerst een stevig ontbijt in onze gielis geklatst, dan nog een kleine rustperiode genomen en om 11u op onze fiets gekropen.

Richting La Roche centrum gereden om daar even in het VVV-kantoor ons licht te gaan opsteken i.v.m het jachtseizoen. Niet dat we daar ergens in het bos aan het vlammen zijn en dat er dan plots een lading hagel onze richting uit komt. Maar we kregen daar gelukkig groen licht en konden dus fijn uitkiezen welke route we gingen nemen. Alle routes (1,2,3 en 4) waren open vandaag, maar morgen waren route 3 en 4 gesloten. Rudi stelde voor om route 3 of 4 te rijden omdat we daar morgen toch niet op konden rijden. We hebben de keuze dan maar aan Skippy gelaten en hij koos voor route 3.
Vooraleer wij de bordjes van route 3 hadden gevonden daar in het centrum waren we alweer een kwartiertje verder. Uiteindelijk hadden we de bordjes gevonden en konden we beginnen. Na een kilometertje over het asfalt konden we aan het off-road gedeelte beginnen. En het begon al direct volle petrol. Een hele steile beklimming van ongeveer 1km.
Maar ge kon er maar ongeveer 500m fietsen. De helft van de beklimming dus al wandelend afgemaakt. Hier was het echt niet mogelijk om te fietsen door erosie. Allemaal dikke stenen, boomwortels en diepe uitgeregende sporen. Bijna boven gekomen konden we weer fietsen en toen we boven waren zaten we op 377m boven de zeespiegel. Hierna volgde een leuke technische modderstrook en dan een te gekke afdaling. In het begin volle petrol naar onder, maar dan kwamen we dikke boomwortels tegen. De remmen dicht dus en maar tikken van de eene wortel naar de andere. Eenmaal onder gekomen hebben we toch 1 minuutje op de Skip moeten wachten.
Hierna volgde weer een klein stukje asfalt, gevolgd door een mooie klim. Niet te stijl, niet te zwaar, de juiste maat dus (voor mij en Rudi dan toch). Op deze beklimming is Skippy zijn lampke uitgegaan. Hij dacht bij zich zelf: “Hier kunt ge wel fijn wandelen”.

Hij stapte van zijn fietske af en ging gewoon te voet verder. Ik weet niet wat Skippy onder mountainbiken verstaat, maar de hele wereld weet toch dat mountainbiken een sport is waar ge op een beklimming op uwe fiets blijft zitten en gewoon keihard blijft trappen en ook wel een beetje uw verstand op nul zet. Maar ik denk gewoon dat hij nog niet genoeg kracht heeft in zijn beentjes.

Na deze beklimming volgde een stukje valsplat, dan weer lichtjes omhoog. Hier en daar lichtjes naar onder. Zo ging het de rest van het parcours verder. Bijna aan het einde was het alleen nog maar berg af. Oh ja, voordat ik het vergeet. Skippy is bij een modderstrook nog op zijne biegel gegaan. Dat was lachen, hahahahahahahahahahahahaha…..
Aan het huisje aangekomen kwamen we uit op 29,20 km.
De fietskes gepoetst, lekker gedoucht en toen weer met de beentjes onder de tafel in.Hopelijk is Skippy tegen morgen gerecupereerd.

By Marc

Terug met z'n twee...

Net zoals Bassie & Adriaan, Ren & Stimpy, Bert & Ernie, Den dikke & Den Dunne, The beauty & The (nerd)beast, Gaston & Leo, Barbie & Ken, Coca & Cola, Nicole & Hugo, Sam & Kelly, Jip & Janneke, Erik & Sanne, Deckers & Ornelis, Big & Betsy, Knabbel & Babbel, Tom & Jerry om er maar enkele te noemen, zijn we zondag terug met z'n tweeën op pad geweest. Los Papos was vorige zondag noodgedwongen (zoals jullie wellicht al gelezen hebben) alleen op tocht moeten gaan en heeft een mooie route kunnen uitstippelen die hij maar al te graag aan mij wou tonen.
En ik moet zeggen, hij heeft zijn best gedaan, het is een zeer gevarieerde route met leuke klimmetjes, wat vals plat, mooie snelle afdalingen en op het juiste moment vlakke stukken om een beetje op adem te komen (ik heb dat regelmatig nodig). De route start in Maasmechelen bij de Salamander en gaat tot Dilserbos, onderweg zijn er voldoende aanknopingspunten naar andere routes zodat er gespeeld kan worden met het aantal kilometers dat er gereden wordt.
Zondag (namiddag door omstandigheden) hebben we er een 42-tal gedaan waarvan er toch een 90% offroad bijzat !



Track is hier te downloaden (Garmin .gdb)

Dat moeten wij hebben hè, daarvoor gaan wij mountainbiken, liefst zo weinig mogelijk tarmac voor ons, geef ons maar ruwe veldwegen of smalle paadjes (singletracks voor de kenners) in het bos waar we af en toe jumpen (een mooier woordje voor "struikelen") over boomwortels of moeten zigzaggen tussen grote plassen water, obstakels ontwijken en allerlei maneuvers (schoon woordje voor "stunten") uithalen om toch maar op die fiets te kunnen blijven zitten (en niet met onze smoel tegen de vlakte te belanden)... en als het even kan, dat allemaal in een afdaling (grapje).

Volgend weekend een uitgebreid verslag over ons "La Roche"-avontuur !