En amai wat deed dat zeer, in mijn geval dan toch, want ik had zaterdag een vijftal uren lang op mijn knieën liggen "sjravelen" om bij mijn schoonzus de vloer in de living om te toveren van (vast) tapijt naar een vloer bezaaid met laminaat, mijn knieën hebben daar serieus afgezien en waren zodoende nog niet volledig gerecupereerd zondagmorgen. Als ne keupele uit het bed gestrompeld en even later als ne kreupele op de fiets gekropen voor een paar kilometer Blackforxroute.
Op de ringlaan, net achter het schuttershof de bos in, om enkele bochten en vooral treecarrots (*1) verder de alom bekende fietsrouteweg over te steken en de speeltuin letterlijk en figuurlijk -voorlopig toch- links te laten liggen. Na een afdaling van de "hubste nog get krach" en even later een stevige beklimming, ingepikt op de gele wandelroute die ons in de buurt van de weg naar As brengt. Hier een stukje asfalt gevolgd in de richting van As en onderweg nog een zeer vriendelijke wielertoerist tegen gekomen die ons begroette met "heila heila heila" en een toch wel zeer boze blik omdat wij naast elkaar fietsten en meneer de wielertoerist blijkbaar geen plaats genoeg had om langs de "zondagsrijders" te kunnen. But there we put us nothing from on (*2), dus we zetten ons tochtje verder richting Sita om hier de fameuze singletrack nog eens te testen. Volgens mij wordt het hier alsmaar moeilijker om door te geraken dankzij de weelderige plantengroei, Marc had hier blijkbaar geen last van, maar dat zal zijn omdat ik met zo'n hoge snelheid voor hem op zoefde, dat ik als het ware het pad voor hem vrijmaakte...(u hoeft een spontane lachbui niet te onderdrukken)
De singletrack brengt ons na een mooi staaltje oriëntatiewerk van Marc tot aan het stationnetje in Eisden, van hieruit mixte hij een stukje tourtocht wat we in een ver verleden eens gereden headden samen met de rode, blauwe en groene vaste routes aan elkaar om zo uit te komen tegenover de Salamander. De weg overgestoken, de Salamander op zijn beurt links laten liggen en full speed richting speeltuin en dit keer laten we hem niet liggen. Hierop volgend via de Kikmolen richting duivelsberg gereden om tot de conclusie te komen dat de helling die we anderhalf jaar geleden bij wijze van spreken met zweet en tranen naar boven reden nu a piece of cake (*3) is geworden, zelfs met last van spierpijn(en) in mijn geval en in Marc zijn geval met two fingers in the nose (*4).
Eenmaal boven is het via de verharde fietsweg zalig om naar onder te crossen, zonder bijtrappen haal je daar makkellijk snelheden van 45km/u.
Enkel kilometers later waren we terug waar we begonnen waren en hadden we 36km op den teller staan aan een gemiddelde van 19km/u.
Ohja, we zijn ook nog een groep wandelaars tegengekomen waarvan er eentje ergens een fietsbel gemonteerd had want toen wij aankwamen waarschuwde hij zijn medewandelaars door te bellen. We wilden allebei niet weten op welke stang hij die bel gemonteerd had...
Voila, till chasing turn (*5), we will keep you on the height (*6)
Voor diegene die het engels niet zo goed beheren, hieronder de vertalingen:
*1 : "treecarrots" is engels voor boomwortels
*2 : maar daar trekken wij ons niets van aan
*3 : een stuk taart
*4 : met twee vingers in de neus
*5 : tot volgende keer
*6 : we houden u op de hoogte