Alles pico bello

Ondertussen is het al 2 weken geleden dat ik aan mijn schouder ben geopereerd en ik dacht bij mezelf dat ik toch nog wel eens iets van mij mocht laten horen. Want al die duizenden (of zelfs miljoenen) lezers en lezeressen zullen zich wel afvragen hoe het nu met het grote toptalent van de blackforx gaat? Awel, ik kan daar heel kort in zijn: alles pico bello (voorlopig toch).

Voorlopig is het wel nog afwachten als de operatie geslaagd is omdat de beschadiging in de schouder groter was dan de dokter dacht. Maar we zullen er maar van uitgaan dat alles goed komt. Veel pijn heb of had ik niet. Ik ben dan ook een mountainbiker, die kunnen wel tegen een stoot.

De draadjes zijn er sinds maandag ook al uit. Het waren er ook maar 3.

Ik zit wel nog 2 weken in een draagverband. Of zoals ik het noem: een sjakosj.

Ziehier mijn sjakosj

Dus fietsen zit er voorlopig zeker niet in. Fietsen met één hand zal wel lukken, maar dan kan ik niet drinken van mijn drinkbus, daar hebt ge toch wel een tweede arm voor nodig.

Ge vraagt u waarschijnlijk wel af hoe ik mijn dagen dan vul? Daar kan ik ook heel kort over zijn: lang leve de Playstation en Fifa 2010. Inderdaad, ik doe bijna niks anders dan op de Playstation rammelen. Joke heeft echt geen miserie met mij.

Voilà, dat was het dan zo een beetje. Ik ga mij nu mentaal voorbereiden op de wedstrijd van R.S.C. Anderlecht tegen Dynamo Zagreb. Want om 18u vertrekken we richting Brussel om de beste ploeg van België aan het werk te zien.

De groeten..............en dames.........let op uw sjakosj (ik doe dat ook).

Mechels tochtje

Gisteren zijn we nog eens gaan mountainbiken, vorig weekend was er niets van in huis gekomen en het begon toch al weer te kriebelen. In de week eens even bij Dirk geïnformeerd of hij zijn band al had laten maken, maar het antwoord was negatief. Daarbij kwam dat hij en zijn vrouwtje dit weekend 11 jaar samen waren en hij voor die gelegenheid een heuse limousine had ingehuurd die hen de hele dag naar de meest romantische plekjes van België zou voeren. ’s Avonds had hij gereserveerd in het gastronomisch restaurant “Comme Chez Soi” in Brussel voor een zevengangenmenu met de nodige champagne, gevolgd door een avondwandeling in de buurt van het atomium en aansluitind een overnachting in Hotel Café Paific. Proficiat !

Stefan ging wel mountainbiken, maar wou vroeger vertrekken omdat hij wist dat het stipt om 9u30 ging beginnen te regenen. Dus bleven Ronny en ik nog over, geen probleem verder buiten het feit dat ik wat te weinig slaap had gehad, maar laten we zeggen dat dat een goede voorbereiding is naar volgend jaar toe :-)

Rond 9u15 was ik bij Ronny, die al in gevechtspositie klaarstond om te vertrekken en dus reden we bij wijze van opwarming aan een leuk tempo richting Salamander. Ronny wist hier en daar een binnenwegje door het bos en voila, we waren in no-time al puffend (ik toch) de weg rechts van de speeltuin aan het oprijden. Na deze klim trakteerden we ons op de afdaling in de speeltuin, eenmaal terug onder wou Ronny een beklimming overdoen die hij het weekend ervoor had geprobeerd, echter zonder succes. Na wat zoeken vonden we de te trotseren helling, Dirk kent deze helling ook heel goed, maar dan in omgekeerde richting en met zijn gezicht iets dichter tegen de grond. De beklimming wordt bemoeilijkt door de uitgeregende en met stenen bezaaide ondergrond en we geraakten maar enkele meters ver. Gevolg…te voet naar boven. Eenmaal boven gingen we linksop richting hoogste punt van de Mechelse heide om hier de rode pijltjes te volgen en terug onder aan de Salamander uit te komen. (Ergens in het hierboven vermelde stuk zijn we ook nog de oude kiezelgroeve aan de duivelsberg gepasseerd, maar ik weet niet meer juist waar :-)

Aangezien het Mechels bos tegenover de Salamander al enkele weken bedreigd wordt met een sluiting (een bezwaarschrift kan u hier downloaden, gewoon naam invullen en doorfaxen of emailen) besloten we om hier ook nog een lusje te rijden voor het te laat was.
De rode lus om precies te zijn, een mooie route met enkele langdradige rechte stukken in het begin, een langdradig vals plat stuk in het midden, een lekker klimmetje na dit minder lekker middenstuk en verolgens de kers op de taart, een super-afdaling op het einde.
Deze afdaling was meteen ook het einde van onze route voor die dag en we reden aan een gezond tempo huiswaarts.

Route-Rapport:
1. Afstand: 38,80 km
2. Fietstijd: 2u09
3. Gemiddelde snelheid: 17,90 km/u
4. Maximum snelheid: 48,30 km/u (fietsweg duivelsberg)
5. Moeilijkheidsgraad (1-5): 2
6. Technisch: 2,5

Oh ja, Met Marc gaat alles goed, Joke heeft mij in de week nog een foto doorgestuurd, de tekst die erbij stond was “Marc zegt hallo”

This is it (voor 2009)

Gisteren is het mijn laatste tourke van 2009 geworden. Een 6 à 7-tal weken geleden waren ik en Rudi tot een overeenkomst gekomen dat Houffalize het laatste tourke ging worden voordat ik op de operatietafel zou belanden. Dus vol enthousiasme keken we allebei uit naar deze zondag. We spraken over niks anders meer. Houffa was alles wat de klok sloeg (bim bam Houffa, hihi). Maar slim als Rudi is, had hij een mailtje gestuurd naar het VVV-kantoor van Houffalize hoe het zat met de routes tijdens het jachtseizoen. En we kregen echter slecht nieuws. 3 Routes waren volledig afgesloten en op de andere 3 routes waren omleidingen voorzien. Bij de 3 afgesloten routes zaten juist de routes die wij wilden rijden. Dus de plannen om in Houffa te gaan biken hadden we onmiddelijk alweer opgeborgen. Dat zal dan iets worden voor in de lente.

Dus hadden we het plan om alle spectaculaire stukken van Maasmechelen naadloos aan elkaar te rijden. Dirk was er na zijne off-day van vorige week ook weer bij, maar hij ging het rusitig aan doen. Een paar kilometerkes mee taffelen om weer op te bouwen naar zijne topvorm. Stefan had zijn wintertenueke ook uit het wasmachien gehaald en ging dus ook weer mee. We hadden zelfs een nieuwe bike-buddy bij. Ronny Salden, een collega van Rudi, die zijne koersfiets wijselijk had omgeruild voor een mountainbike. Hij wou ook eens van het echte avontuur proeven.

Om 9u bij Rudi vertrokken om dan Ronny uit te halen en dan volle gaas naar de salamander waar Stefan en Dirk ons groepke voor vandaag compleet hadden gemaakt.

Het eerste opwarmingsstukske was voor Stefan zijn rekening. Een beetje zigzag achter het zwembad (prinsenpark) om zo uit te komen aan camping de Kik. Iedereen kon hier nog vrij goed volgen. We zetten onze weg verder richting de Duivelsberg. Tussen de Kik en de Duivelsberg hebben we nog ferm in de remmen moeten gaan voor de wilde paarden die hier rondhuppelen (ik ben de naam van die beesten alweer vergeten). Maar geen nood, die beesten hadden meer schrik voor ons dan wij voor hen. Laag het misschien aan één van ons dat die beesten zo snel uit de weg gingen? wie gaat het zeggen. Al snel kwamen we aan de afdaling van de oude zandgroeve. Net voor deze afdaling volgt eerst een stuk vals plat. Op dit stuk had Dirk al snel moeten lossen. Maar zijn broer Stefan bleef bij hem om hem bij te staan tijdens zijn moeilijke periode.

Ondertussen hadden Rudi, ik en Ronny al de afdaling genomen en onmiddelijk daarna de beklimming naar de Duivelsberg aangesneden. Eigenlijk rijdt ge hier de oude zandgroeve in en onmiddelijk weer uit. Toen wij met ons 3 boven kwamen hadden we toch wel even moeten wachten op Dirk en Stefan. Dirk ging het hier al voor bekeken houden. Hij keerde terug huiswaarts. Dan had hij ongeveer 15 km op zijn tellerke staan en dat is ruim voldoende om opnieuw op te bouwen. Zeker niet opgeven Dirk. Dat komt allemaal weer goed.

Dus bleven ik, Rudi, Stefan en Ronny over om een stukske van de Tour Royal te rijden. Langs den draad van het koninklijk domein dus. Constant op en af. Niet al te zware beklimmingen. Kort maar krachtig. We kwamen weer uit onder aan de Duivelsberg ter hoogte van het rallycircuit.

We staken de Weg naar Zutendaal over om even te recuperen op de macadam (Mc Adam). Even een stukske asfalt om dan door het beekje, dat eigenlijk niet zo hoog stond, terug in het bos uit te komen.

Tijd om weer een pittige klim te nemen. We kozen voor de klim tussen de autosnelweg en de speeltuin, terhoogte van camping de Kik maar dan aan de andere kant van de autosnelweg. In het begin valt het nog mee, maar het venijn zit hem in de staart. Allemaal losse stenen en tamelijk steil. Ge kunt het bijna vergelijken met een klim in Houffalize maar dan niet zo lang. Dus hadden we toch een stukske Houffa meegenomen. Ge vraagt u nu waarschijnlijk af hoe Ronny het er ondertussen vanaf brengt? Awel, op deze klim hing hij er nog altijd aan. Nog altijd geen zwak moment te bespeuren.

Boven eventjes rond de draad van het ecoduct om dan richting de höbste nog gèt krach-beklimming te gaan. Even kijken hoe Ronny deze klim verteerd. Eerst lekker steil en technisch naar onder, dan vlak om dan volle gaas te klimmen. Kort maar zeer krachtig. Zoals ik zo dikwijls al heb geschreven: altijd een beetje doodgaan op deze klim. En wat denkt ge, Ronny was er nog altijd bij.

Nu was het weer tijd om een beetje te recupereren. Een vlak stukje en dan de afdaling via de trappen. Lekker technisch en zeker goed uitkijken waar ge rijdt, want er zitten enkele hoge trappen bij en hier en daar nog gevaarlijke boomwortels. Van hier even de gele wandelroute genomen om dan weer aan de salamander uit te komen. Hier nog een steile klim meegenomen voor de fun en onmiddelijk weer de afdaling waar ge bijna tegen het informatiebord knalt als ge niet oppast.

Stefan hield het hier ook voor bekeken. Hij had nog andere verplichtingen.

Dus bleven alleen ik, Rudi en Ronny nog over. We wilden nog niet naar huis, dus namen we nog snel even de rode wandelroute mee. Goed voor 10 extra kilometerkes op het tellerke. Op het einde van deze route zit er nog een korte klim in. Ronny zat niet optijd in de juiste versnelling, dus kwam hij de eerste meters niet vooruit. Maar uiteindelijk had hij het toch gehaald. Terug aan de salamander namen we het boswegje tot aan het schuttershof om zo terug te keren tot bij Rudi zijne villa.

Toch straf wat Ronny uit zijn benen had geperst. Voor zijn eerste rit op de mountainbike al zo een straffe tour aankunnen, respect man...

Route-Rapport:
1. Afstand: 42,50 km
2. Fietstijd: 2u30
3. Gemiddelde snelheid: 16,94 km/u
4. Maximum snelheid: 37,90 km/u
5. Moeilijkheidsgraad (1-5): 3 (ook wel door de drassige ondergrond)
6. Technisch: 2,5

Zo, dat was het dan voor mij voor 2009. This is it.....

Woensdag volgt er dan de operatie aan mijn schouder en hopelijk kan ik ten laatste in februari opnieuw op de mtb kruipen. Maar hopelijk kan het al vroeger.

Ondertussen zult ge het wel alleen moeten doen met Rudi zijne zever, maar af en toe zal ik mij ook wel eens laten horen op de blog.

Salut de kost en de wind van achter

Nuth-ig afzien

Een dag later dan normaal, maar een verslag(je) volgt er altijd. Gisteren dus weer bike-time en zelfs Dirk was er weer bij. Rudi had ook nog Yves (neef van Miriam) uitgenodigd om mee te gaan bujjelen. Deze keer was de keuze gevallen op het Nederlands-Limburgse Nuth.

Gewoon nog eens op verplaatsing een beetje gaan fietsen, want na zoveel keer Maasmechelen en Dilsen na elkaar wordt ge het daar een beetje beu.

De route in Nuth vertrekt aan de sporthal en die hadden we dankzij de GPS van Yves onmiddelijk gevonden. Dus konden we al snel alles uitladen. Ik, Rudi en Yves volledig in wintertenue, maar Dirk heeft dat nog niet, dus hij was de enige met een broek met korte pijpen. Maar het mooiste moest nog komen. Hij had blijkbaar de roze oorverwarmers van één van zijn dochters stiekem meegenomen en die wou hij op zijn oren zetten tijdens het fietsen.

Hij had ze toch niet opgezet, want anders hadden we hem in de kantine van de sporthal laten zitten. Achteraf bekeken was dat misschien nog niet zo'n slecht idee geweest, maar daar seffes meer over.

Hij had ook een muts bij. Maar de helm paste niet over zijn muts. Wat deed meneer Bollen dan: Hij zette zijne helm op en zijn muts trok hij gewoon over zijne helm. Dat was een prachtig zicht.

Uiteindelijk konden we aan het echte werk beginnen. Maar over de route kan ik heel kort zijn. Niet echt geweldig. Te veel Mc Adam (macadam voor de niet-Schotten onder ons), voor de rest alleen maar veldwegen (die er tamelijk vettig bijlagen) die ik hier in Mézik-City (Meeswijk dus) ook vind. Eigenlijk zaten er maar 2 leuke stukjes in. 2 dalende single-tracks die veel te snel voorbij waren (zoals gewoonlijk). Hier en daar zat er wel een vennijnig heuveltje in, maar voor mij, Rudi en Yves was dat naaaaatuuuuuuuuuuuuuuurlijk geen probleem. Maar Dirk had zijn dagje niet. Na een 8-tal kilometer moesten we al eens op hem wachten op een stukje bergop. Toch eventjes erbij zeggen dat hij 5 weken niet meer op zijne fiets had gezeten. Dus heel abnormaal was dat niet. Maar na verloop van tijd moesten we steeds langer op hem wachten. Ondertussen kreeg Yves nog een platten tuub. Snel eventjes vervangen dacht hij, maar toen hij zijne band wou oppompen kwam er niet echt veel lucht in de band. Hij had dus een nieuwe kapotte binnenband gestoken.

Alles er dus weer afgehaald en had hij een nieuwe (ganse) band van Rudi gekregen. Ondertussen hadden we hier 20 minuutjes verloren, maar Dirk dacht het slim te spelen. Hij was, terwijl Yves en Rudi de band aan het vervangen waren en ik aan het kijken was hoe die 2 dat deden, al verder gereden. Maar echt heel ver was hij niet geraakt omdat we op een punt waren gekomen waar hier en daar enkele pijltjes verdwenen waren. Dus hij riskeerde het niet om nog verder te rijden.

In een mum van tijd hadden we hem dus weer bij. Maar het parcours werd iets heuvelachtiger en Dirk kreeg het steeds moeilijker en moeilijker. Geen kracht meer in de benen. Hij kreeg ook last van kniepijn. Op een gegeven moment kwam hij zo goed als niet meer vooruit. Op een vlak stuk tegen 10 km/u, harder kon hij echt niet meer. Ik begon zowaar compassie met hem te krijgen (en dat is nu eens niet om te lachen, dat meen ik). Dus heb ik hem maar vooruit geduwd op plaatsen waar dat kon. Even later, toen we Rudi en Yves weer hadden bijgebeend, heeft Rudi het overgenomen van mij. In totaal hebben we hem toch ongeveer 5km geduwd.

Dirk is hier tot de conclusie gekomen dat mountainbiken soms een klein beetje doodgaan is.

Toen we weer bij het bikerbuske aankwamen, kwamen er niet veel woorden meer uit Dirk zijne mond. En wie hem kent weet dat dat niet van zijn gewoonte is. Het enige wat hij zei was: "Miljaar iech bin kepot en iech höb honger".

Zo, dit tripke hebben we alweer overleefd (behalve Dirk). Volgende zondag wordt het mijn laatste fietstocht van het jaar. Daarna word ik geopereerd aan de schouder. Maar onder het motto "Save the best for last" hebben we iets heel moois voor de komende zondag. Niet alleen voor het parcours, maar ook voor de prachtige landschappen en uitzichten. Het wordt echt the top of the bill. Maar dat zal u volgende week wel lezen.

Route-rapport:

1. Afstand: 37 km
2. Fietstijd: 2u06
3. Gemiddelde snelheid: 17,53 km/u
4. Maximum snelheid: 42,20 km/u
5. Moeilijkheidsgraad (1-5): 1
6. Technisch (1-5): 1

Tjuuuuuuuus !!!!!!!!!!!!!!

Toertocht As...of toch niet

Zondagvoormiddag 1 november en voor de tijd van het jaar een hele mooie zondagvoormiddag mogen we toch wel zeggen, 11 graden buitentemperatuur en dus nog net voldoende voor de korte fietsbroek vond ik.
Half negen kreeg ik een sms van Marc, "er is toertocht in As vandaag", daar had ik ook iets van gelezen en stuurde terug "mij goed". Marc belde daarna naar Stefan, maar die was er niet echt voor te vinden, geen probleem, we verzamelen wel wat kilometers in Maasmechelen. Dus reden we richting Salamander waar Stefan ons opwachtte, van hieruit begonnen we aan de opwarming, Stefan wist nog een mooie singletrack afdaling. Maar zoals iedere gezonde mens weet gaat er aan een afdaling meestal een beklimming vooraf, dat was nu dus ook het geval, maar het was een mooie en goed te doen. Uiteindelijk kwamen we uit op het hoogste punt van de Mechelse heide (102m volgens onze gps), hier hadden we de keuze, ofwel de trapjes omlaag ofwel de trapjes links laten liggen en een redelijk aggressieve afdaling nemen (de afdaling die Dirk zich ook nog wel herinnert). Aangezien het mooie weer ook de nodige wandelaars op de been had gebracht kozen we voor de tweede optie, een afdaling waar je de concentratie niet mag bij verliezen. Geen probleem voor ons dus :-)
Eenmaal onder staken we de weg naar As over en daar zagen we de spreekwoordelijke bui al hangen, de toertocht van As kwam hier dus ook langs. De mooie beklimming op de rode route die wij wilden trotseren deed dienst als afdaling voor de toertocht. Een tweetal weken geleden hebben wij deze afdaling nog met de grootste voorzichtigheid gedaan daar het pad volledig uitgeregend was en de gast die nu aan de kant op de grond zat terwijl hij zijn rechterarm pijnlijk ondersteunde heeft het ook geweten. Hij was blijkbaar gevallen en had daarbij zijn schouder en ribben ferm bezeert, zijn maat ging te voet met hem terug naar de laatste bevoorrading om daar het nodige voor hem te regelen. We wensen hem het beste toe.
Eenmaal boven kozen we ervoor om rechtsaf te gaan, weg uit het pad van de toertocht, richting Dilserbos.
Maar daar aangekomen zagen we dat ook hier de toertocht voorbijkwam -niet ongewoon gezien de mooie routes die hier liggen- en dus besloten we maar om een eindje mee aan te rijden, meerbepaald tot aan het station van As. (Spijtig genoeg geen bevoorrading onderweg tegen gekomen)
De Boslaan terug over gestoken en onmiddellijk terug links de bos in gevlogen, daarna het spoor opgezocht om zo uit te komen op de ons wel bekende singletrack afdaling achter de Sita. Marc haalde nog eens alles uit de kast door het tempo op te voeren en uiteindelijk bracht hij ons tot aan het stationnetje in Eisden waar we afscheid namen van Stefan. Wij moesten nog een 8-tal kilometer verder fietsen en kozen ervoor om over de verharde weg van het fietsroutenetwerk verder te rijden tot aan de Salamander en van daaruit over het gewone fietspad huiswaarts te fietsen.
Volgende week brengen we onze buren misschien nog eens een bezoekje, ik heb de namen Vaals en Sint Geertruid al horen vallen, we zien wel wat het wordt.

Route Rapport:
1. Afstand: ca.46 km (mijn kilometrikske is eventjes uitgevallen)
2. Fietstijd: 2u45 ?
3. Gemiddelde snelheid: 18,50 km/u
4. Maximum snelheid: 47,8 km/u
5. Moeilijkheidsgraad (1-5): 2
6. Technisch (1-5): 2

Tot de volgende.

Fietsen en mosselen

Deze week was het constant een welles of nietes of we wel zouden gaan fietsen, omdat er dit weekend het mosselfeest was van de volleybal. We moesten er op zondag gaan helpen, dus fietsen zou echt heel moeilijk gaan worden. Dus iedereen (Stefan en Dirk) was verwittigd dat er niet gefietst ging worden dit weekend. Dan was het de bedoeling om zaterdag misschien even te gaan, maar door omstandigheden is het er niet van gekomen.
Opeens zaterdag namiddag een sms,je van Stefan. Ik citeer:
"Zeg het moet stilaan eens gedaan zijn met dat feesten allemaal :-), zo geraken we nooit in conditie."
Mijn antwoord: "Ik weet het, maar we moeten al om 11u in het schuurke paraat staan."
Stefan zijn antwoord: "En om 8u ook niet?"
Mijn antwoord: "Voor mij goed, ik zal Rudi even bellen als hij ook meegaat."

Dus bel ik Rudi even op, maar hij kon echt niet mee. Hij moest zelfs al vroeger op het mosselfeest zijn.

Mijn antwoord terug aan Stefan: "Rudi gaat niet mee. En Dirk??"
Antwoord Stefan (na enkele minuten): "Dirk gaat (alweer) niet mee, hij ziet het niet zitten om om 8u te vertrekken. Het wordt dus een tourke voor echte mannen."
Mijn antwoord: "OK, dan ben ik morgen om 8u bij. Tot morgen."

Dus zondag vroeg uit de veren (ik had mijn klokske al op zaterdagavond op het winteruur gezet) om om 8u bij Stefan te zijn. En deze keer verplaatste ik mij van thuis naar Stefan met mijn eigen Bikerbuske (Peugeot Partner). Inderdaad, de pap heeft zich in de kosten gegooid.
P.S. Iemand die een VW Polo wilt kopen, kan zich altijd melden op het gastenboek op BLACKFORX.BLOGSPOT.COM.

Iets na 8u stop ik bij Stefan. Fitske oettlaajen, alle klommelen en attributen bij elkaar zoeken en we konden vertrekken.
Als opwarming 2,5 km over de McAdam tot aan Maasmechelen Village om daar de oude mijnterril op te vlammen. Een lekker lopende klim, niet te steil. Boven aangekomen kregen we een mooi uitzicht over Maasmechelen. De kerk van Maasmechelen, het college, de moskee en zo van die dingen ziet ge daar allemaal. We zijn de terril afgereden langs dezelfde kant als we waren opgereden om zo naar het Dilserbos te rijden. Daar hebben we de rode wandelroute gereden. Dan de Boslaan weer overgestoken om richting de Litzberg te rijden via een lange klim. Maar we hadden onze dag niet echt, dus lekker op het gemakske naar boven gekropen. Nog even een stukje bos meegenomen waar ik nog nooit geweest was. En daar kwamen we een leuke afdaling tegen. Spijtig dat ik daar niet op kop reed, want Stefan durfde niet echt doorrijden op deze technische afdaling. Dus reed ik een beetje met de handrem op. Deze afdaling is echt iets voor Rudi. Komende zondag kan hij zich er gaan uitleven.
Tegen 10u zat ons ritje er alweer op. Snel naar huis douchen om dan te gaan helpen op het mosselfeest.

Route Rapport:
1. Afstand: 29 km
2. Fietstijd: 1u38
3. Gemiddelde snelheid: 17,70 km/u
4. Maximum snelheid: 39,24 km/u
5. Moeilijkheidsgraad (1-5): 2
6. Technisch (1-5): 2

Sorry dat het verslagje een dag later is, maar de mosselen gaan voor.

De mazzel

Eerste wintertourke

Deze morgen toen ik opstond, keek ik snel even naar de buitentemperatuur. 4 Graden gaf dat dingske aan. Toen maar even alle fietswinterspullen bij elkaar gezocht.
Bij Rudi hetzelfde senario. Hij is zelfs buiten gaan voelen met zijn kort tenueke aan, maar is toen toch maar even verder blijven zoeken naar zijn wintertenueke. Blijkbaar had hij die spullen erg ver verstopt, maar hij had toch alles gevonden. En toch had hij gekozen voor een spliksplinternieuw truike van het Bulls MTB-team met korte mouwen. Maar hij had er wel een trui met lange mouwen onder aan gedaan.
Nu we lekker ingeduffeld waren, waren we klaar om te vertrekken. Vandaag zonder de Bollen-broers. Die hadden zich afgemeld voor dit weekend. Dus gingen we vandaag hetzelfde tourke doen dat ik vorige week met Stefan had gereden. Ik wou Rudi dit zware parcours ook eens laten zien.
Rond 9u15 zijn we vertrokken richting het zwembad, maar toen we terhoogte van het Schuttershof kwamen, kwamen we tot de conclusie dat daar een mtb-wedstrijd was. Dus moesten we onze eerste kilometers een klein beetje gaan aanpassen, vermits we niet op hetzelfde parcours als de wedstrijdrijders mochten komen. Dan weer een paar keer naar links, dan weer een paar keer naar rechts omdat het wedstrijdparcours ons parcours kruiste. Maar uiteindelijk zijn we dan toch aan de camping Kikmolen geraakt.
Dus zijn we alweer de Weg naar Zutendaal overgestoken juist voor het circuit Duivelsberg (waar alweer een rally was) om zo weer volledig rond het koninklijk domein te fietsen. En zoals jullie vorige week gelezen hadden, is het hier redelijk zwaar. Korte pittige hellingen, iets langere hellingen, technische afdaling op een zanderige ondergrond. Alles om een goed ritje op de mtb te maken vindt ge hier terug.
En Rudi vond het ook zwaar, maar zeer mooi.
Boven op de Duivelsberg weer de weg overgestoken om de oude zandgroeve in en onmiddelijk weer uit te rijden. We hadden zelfs weer de technische klim naar het ecoduct genomen. Deze beklimming had Rudi ook nog nooit gedaan. En wat dacht u, hij vond het net als ik ook geweldig.
De höbste-nog-gèt-krach-klim kon ook niet ontbreken, dus die hebben we ook nog even soldaat gemaakt. Dan is het richting Sita en Walkro gegaan om daar de single-track te nemen, waarna we naadloos over gingen op de rode wandelroute tot aan de salamander. Dan een laatste bosstukje genomen achter het zwembad (Prinsenpark) om zo over de ringlaan richting huize Gerets-Verpoorten terug te keren.
Daar de fiets gepoetst en ondertussen ook nog een lekkere tas chocomelk van Senseo gekregen van Miriam. Wat moet ge nog meer hebben............(eventueel nog een lekker warm bubbelbad).



Route-Rapport:

1. Afstand: 35 km
2. Fietstijd: 1u59
3. Gemiddelde snelheid: 18 km/u
4. Maximum snelheid: 39,24 km/u
5. Moeilijkheidgraad (1-5): 3
6. Technisch (1-5): 2

Salut de kost en de wind vanachter...

Tour Royal

Na een weekje congé (op fietsgebied dan toch), was het vandaag weer tijd om het fitske van den haak te halen. Rudi had al enkele weken geleden aangegeven dat hij vandaag niet mee kon gaan fietsen. Hij moest de hele dag gaan helpen met steken, of zoiets... Oh nee, hij moest de hele dag gaan helpen op een steakdag, zo was het.... Dirk en Stefan gingen wel mee. Maar toen ik Dirk het uur doorgaf van vertrek (8u30), haakte hij heel spontaan af. Hij moest zaterdagavond naar een feest en zag het dus echt niet zitten om heel vroeg uit de veren te komen om op zijn fitske te kruipen. Maar ik denk waarom Dirk niet mee wou. Hij had namelijk een babysit geregeld, dus de kinderen waren niet thuis. Ik denk dus dat hij thuis nog een after-party met zijn tweeën had georganiseerd. En Stefan moest naar hetzelfde feest, dus snel even bellen. Maar hij zag het wel zitten om op dat onmenselijke uur op zijn fitske te kruipen. Ge haalt de echte mannen er zo uit.
Dus iets na 8u30 kom ik bij Stefan aan. Hij doet de deur open en met een stemmeke van 'ik ben de hele avond in het bier gevlogen', komt er een moeizame goeiemorgen uit. En zijn oogjes waren ook al niet te fameus. Blijkbaar lag hij pas tegen 2u in zijn nest. Als hij het lang zou uithouden was de grote hespvraag.
Rond 8u40 zijn we er dan aan begonnen. Eerst een lekker stukje vlak om opgewarmd te geraken. Zo kwamen we al snel uit bij de Salamander. Van hieruit een mooi tourke achter het zwembad om zo koers te zetten naar de Duivelsberg. Ik dacht dat we aan de Duivelsberg de bergop gingen nemen over het asfalt, maar Stefan had een veel beter idee. We staken de Weg naar Zutendaal over om zo rond het koninklijk domein een beetje te gaan taffelen. En al snel kwamen we aan de eerste helling. Over het zand en tamelijk pittig. Toen ik boven kwam, keek ik eens achter mij. En daar was Stefan met zijn eigen aan het worstelen. Ik dacht: Oei oei oei, dat komt niet goed. Die pinten van gisteren zaten duidelijk nog in zijn benen. Maar de aanhouder wint en op de volgende helling kwam hij er een beetje door. We bleven constant langs den draad van het koninklijk domein fietsen en hier en daar zit daar toch een pittige helling in en stillekes aan kwam Stefan weer op zijn normaal niveau. Ondertussen waren we ook al gewoon geraakt aan de natte en licht zompige ondergrond. Dat was ook alweer een tijdje geleden.
Het tourke rond het koninklijk domein zat er ondertussen ook alweer op en we staken de Weg naar Zutendaal weer over om daar de oude zandgroeve in te duiken. Daarna weer een kleine helling op om zo richting camping de kikmolen te knallen. Op het einde van dit wegje moeten we even van de fiets om over paaltjes te kruipen. Ik zet mijn fiets over de paaltjes en daarna ga ikzelf over de paaltjes. Maar Stefan wou het weer mooi doen. Hij wou samen met zijn fiets over de paaltjes gaan, maar daar liep het charmant mis. Hij heft zijn fiets op, maar zijn voorwiel tikt tegen een paaltje aan en om een nog illustere reden knalt Stefan met zijne bavvie tegen het balhoofd van zijn stuur (sorry Stefan, ik kon het echt niet laten om uwe stunt erbij te zetten). Het bloed spoot echt 20 meter de lucht in. Ik had de gsm al vast om den ambulance te bellen........... Sorry, ik liet mij even gaan. Hij had gewoon een klein wondje aan zijn lip. Voor de rest was er niks aan de hand. Alles was nog onder controle.
Nadat Stefan een beetje bekomen was van zijne stunt gingen we een beklimming doen die ik en Rudi nog nooit hadden gedaan. Die beklimming ligt tussen de speeltuin en de autosnelweg. Deze beklimming begint rustig, maar dan wordt het echt zwaar. Een beetje technisch zelfs door de dikke losse stenen. Maar we zijn (alweer) boven geraakt.
We zetten onze weg verder en ondertussen spreek ik tegen Stefan de legendarische zin uit: 'Höbste nog gèt krach?' En wat dacht u? Natuurlijk had hij nog wat kracht. Dus zetten we koers richting de 'Höbste nog gèt krach'-helling. Eerst lekker steil naar onder en dan lekker steil naar boven. En ik weet niet hoe het komt, maar op deze helling is het altijd een beetje kapot gaan, maar ik doe hem toch zo graag. Misschien moeten we de naam van deze helling veranderen in Côte de Marc. Stikkapot komen we boven en we besluiten om verder te rijden over de gele wandelroute om dan aan Sita uit te komen. Hier dan nog snel even de sinlge-track nemen naar beneden en ons tourke zat er alweer op.
Het was een heel plezant tourke op plaatsen waar ik nog nooit was geweest. En na dit tourke was Stefan weer volledig nuchter. Hij was zelfs zo in vorm dat hij nog eventjes zijn zoontje Vincent een beetje mtb-opleiding ging geven en nog een beetje ging biken.

Route-Rapport:

1. Afstand: 31 km
2. Fietstijd: 1u54
3. Gemiddelde snelheid: 16,33 km/u
4. Maximum snelheid: 35,50 km/u
5. Moeilijkheidsgraad (1 - 5): 3
6. Technisch (1 - 5): 2

C u nexte woche :-)

Kakelen

Het zal een kort verslagje zijn dit keer, nee, we hebben geen materiaalpech gehad en nee, we hebben ook niet maar een paar kilometer gefietst. Er is gewoon niet veel te vertellen, we zijn opnieuw in Maasmechelen gebleven omdat ik twee nachten achter elkaar installaties moets afbreken, omdat Dirk nog steeds verkouden is en Marc was ook niet helemaal in orde... Al bij al hebben we ondanks deze mankementen toch een mooi toerke gereden. Tegen 10 na 10 waren we bij Dirk die zich al ongerust was aan het maken omdat we wat aan de late kant waren, maar Marc en ik hadden (ongewild) een kleine omweg gemaakt om tot bij Dirk te geraken. Aan het stationneke in Eisden de bos in en rijden maar met marc als onze parcouruitstippelaar. Al had hij erop gerekend dat Stefan er vandaag ook bij zou zijn want zijn inspiratie was zoek.
Een paar heuveltjes op, een paar heuveltjes af, zo gaat dat in Maasmechelen, en de beenyjes liepen langzaam aan warm. Alvorens aan de zwaardere beklimmingen te beginnen verwittigden wij Dirk steeds dat hij naar een lichtere versnelling moest schakelen, maar de eerste keer was die communicatie niet helemaal doorgekomen. Dirk dacht namelijk dat wij "kakelen" riepen en wist niet wat hij hiervan moest denken, laat staan wat hij moest doen. De titel van dit verslag was geboren !
In het totaal stond er 37,9km op mijn teller waarvan Dirk er bijna een 30-tal van heeft meegereden, chapeau !

Routerapport :

1. Afstand: 37,9 km
2. Fiesttijd: 2u02 min.
3. Gemiddelde snelheid: 18,1 km/u
4. Maximum snelheid: 41,20 km/u
5. Moeilijkheidsgraad (1 t.e.m. 5): 2
6. Technisch (1 t.e.m. 5): 2

Nature For Life

Ik ga het eerste deel van het verslag voor mijn rekening nemen en Rudi het 2de deel. Ik hoor u al denken: "Zitten die 2 aan de pillen ofzo dat ze het verslag nu al in tweeën gaan delen?" Wel nee, geen pillen voor ons (behalve pijnstillers indien nodig), maar een paar centimeter lager komen jullie er wel achter waarom we dit doen.

Vandaag dus Nature for Life. 65 km vlammen in het bosrijke gebied van het Nationaal Park Hoge Kempen.

Om 6u30 had ik mijne wekker gezet en dus ook rond die tijd opgestaan. 2 tassen koffie en 4 boterhammen met speculoospasta moesten voldoen om deze tocht tot een goed einde te brengen. Rond 8u bij Rudi aangekomen, zijne bike op het rekske gekletst en we konden vertrekken naar de (oude) luchtmachtbasis van Zutendaal - Wiemesmeer.
In Wiemesmeer aangekomen heb ik even snel naar mijne collega Patrick (beter bekent als 'Bammeke') gebeld om te zeggen dat we aangekomen waren. Hij ging nog eens met ons mee bujjelen.

Toen we nog wat informatie gingen inwinnen i.vm. het parcours, vielen we bijna van ons fietske. We hadden vorige week nog een extra lange rit ingelast (47 zware kilometers) om deze 65km van dit tourke een beetje gemakkelijker te overleven. Maar toen we de juiste afstand vroegen, bleek het maar om een tourke van 45km te gaan. Dat was wel even een kleine domper, omdat we de hele week er naar uit hadden gekeken. Maar het was niet anders, dus de bril op de neus en weg waren we.

De eerste 5 km was enkel asfalt, terwijl links en rechts hele mooie bospaadjes lagen. We begonnen alle 3 al een beetje te mompelen. Maar we kwamen richting Maasmechelen en daar ligt heeeeeeeeeeeeeeeeeeeel veel bos. En we werden op onze wenken bediend. Even door de grindgroeve van Gralex rijden. Voor diegene die niet weten om welke groeve het gaat: deze groeve ligt langs de weg naar As, juist voor de rode lichten van de autokeuring in As.

Dan de weg overgestoken aan het oude vliegveld van het industrieterrein 'op de berg'. Van hieruit ging het dan richting Dilsen. We kwamen overal op stukske die we de laatste 3 à 4 weken regelmatig hadden gedaan. Dus terreinkennis hadden we hier genoeg.

Na een rondje door het Dilserbos ging het nu echt naar de Maasmechelse bossen via een, sorry voor mijn woordgebruik, kloten-helling. Door het losse zand en altijd maar steiler en steiler. Maar we zijn op ervaring boven geraakt en er moest natuurlijk ook een afdaling komen. Een korte maar gevaarlijk afdaling over alweer los zand. Op deze afdaling heeft Rudi ooit eens een mooie tuimeling gemaakt. Maar vandaag niet. Hij is proper op zijn fietske blijven zitten.

Van hieruit ging het richting het stationnetje van Eisden. En juist voordat we bij het stationnetje aankwamen, hoorde ik plots iets aan mijne fietst. Ik zeg tegen Rudi: "Dadelijk even stoppen, ik denk dat mijn wiel los staat." Wij dus gestopt en even aan de klemmen van het wiel gefriemeld, maar dat geluid bleven we maar horen. Toen naar de remmen gekeken, maar dat was het ook niet. En plots viel mijn oog op de velg. Over een lengte van 5cm zat er een bult in mijn velg. Miljaar de dju de g**verdomme. Daar stopte het tourke voor mij na 24km. Rudi en Bammeke gingen het tourke verder afwerken, terwijl ik op mijn gemak naar huis ging fietsen. Maar de bult werd groter en groter. De velg begon zelfs te scheuren.

Toen ik in Leut langs de rijksweg fiestte, blokkeerde mijn wiel opeens helemaal. Het scheurtje was een hele scheur geworden. Bijna 1/3 van de velg was ondertussen al gescheurd. Dus ik moest te voet verder. Ik ben dan maar tot bij mijn schoonouders gewandeld. Daar heb ik nog een lekker tasje koffie gekregen en toen hebben we de fiets in den auto gegooid en mij thuis laten afzetten. Plezant, zo'n zondagvoormiddag sporten....

Voila, mij job zit er weer op. Want van de rest van het parcours heb ik dus niks gezien.

Ik geef het woord nu aan Rudi alias Zero....

Ja, we stonden aan het stationneke in Eisden dus... Bammeke en 2 andere mountainbikers, kennissen van Bammeke die daar ook net langs kwamen en die al een gemiddelde snelheid van 26,3km/u op hun tellerke hadden staan, zaten dus met mij opgescheept. "Die gasten ga ik echt niet (kunnen) volgen" dacht ik al in mijn eigen. We waren nog geen 200m verder of die gasten waren al uit mijn gezichtsveld verdwenen, niet getreurd, ik volg de pijltjes en ik geraak er ook wel. Maar een paar kilometer verder, aan de oversteek aan de Salamander zag ik dat Bammeke op mij aan het wachten was. Hij had geprobeerd die 2 gasten te blijven volgen, maar helaas, dat was gekkenwerk, "die gasten zijn nie wijs" zei hij.

De pijltjes wezen ons de weg over het asfalt van de fietsweg richting de speeltuin, "thuisvoordeel" dacht ik, maar ook hier stoof Bammeke voor mij weg. In de afdaling wist ik dan weer het voortouw te nemen omdat hij aan het twijfelen was welke kant hij zou afdalen. Eens de speeltuin achter de rug, was het terug een stukje fietsweg richting Duivelsberg, omhoog over het tarmac om daarna de Weg naar Zutendaal over te steken en terug de bos in te duiken. Even later opnieuw dezelfde weg terug oversteken en daar volgde nog een kleine lus op het domein van de legerbasis, we voelden het einde naderen, de laatste 3 à 4km reden we op de landingsbaan terug richting waar we enkele uren geleden gestart waren.

Het was een mooie tocht en eigenlijk nog een geluk dat het maar 45km was, want anders had ik nog eens 20km extra zonder Los Papos moeten beujelen !

Routerapport :
1. Afstand: 45 km
2. Fiesttijd: 2u20 min.
3. Gemiddelde snelheid: 20,1 km/u
4. Maximum snelheid: 44,70 km/u
5. Moeilijkheidsgraad (1 t.e.m. 5): 2
6. Technisch (1 t.e.m. 5): 2

Tot de volgende !

Nieuwe sloefkes

Na een aantal maanden rijden op mijn Bushmaster1 ben ik nog steeds niet overtuigd van het schoeisel dat het beestje heeft meegekregen van zijn makers. Orgineel liggen er Schwalbe Rocket Ron 2.25 banden op, eigenlijk een wedstrijdband hoorde ik naderhand, met een korte levensduur en geringe lekbestendigheid. En van die geringe lekbestendigheid kan ik meespreken (zie eerdere verslagen) !
Maar dat is niet alles, ik geraak maar niet vertrouwd met deze band, hij heeft een supergrip op alle terrein, daar kan ik niks over zeggen, maar in het (snellere) bochtenwerk verliest hij vaak grip met de ondergrond met als gevolg dat het achterste van de fiets gaat schuiven. Het heeft nog geen valpartijen tot gevolg gehad, al scheelt het niet veel, maar bij elke bocht ben ik meer bezig met de gedachte dat de band wel eens zou kunnen gaan schuiven en proberen om dat te voorkomen, dan dat ik met echt fietsen bezig ben.

Daarom heb ik de knoop doorgehakt, mijn stoute schoenen (hahaha) aangetrokken en naar Breuls gestapt om nieuw sloefkes te halen. Eerst een beetje rondgekeken (naar fietskes) en daarna bij het rek van de buitenbanden een beetje staan staren naar het ruime aanbod... Bruno (technieker van dienst) had het al snel in de gaten en ik legde mijn problemen/ervaring met de RoRo-band uit. Hij knikte instemmend en vroeg of ik bij Schwalbe wou blijven, "niet persé" zei ik, dus hij liet me de nog vers van de pers binnengekomen Continental Mountain King 2.2 band zien en legde de voordelen van deze band op tafel.

Buiten de goede prijs (ik heb nu 2 Mountain Kings voor de prijs van 1 RoRo-band) heeft deze band speciaal gevormde noppen op de buitenkant die zorgen dat het "schuiven" van de band sterk vermindert wordt, de middennoppen zorgen voor een goede grip op alle soort terrein en in alle weersomstandigheden, wat in ons Belgenlandje toch wel een voordeel is.

Zondag worden ze voor de eerste keer ingezet bij de 65km van Nature For Life,

ik hou u op de hoogte !

Voorbereiding

Gisteren tijdens het eten kreeg ik opeens telefoon, Dirk Bollen stond op mijn schermpje te lezen, "die is al ongeduldig voor morgen" dacht ik nog in mijn eigen, maar eigenlijk belde hij om te zeggen dat hij niet mee ging fietsen zondag, iets met verkouden zijn en musical was zijn uitleg.

"Ok, geen probleem" zie ik, "tot volgende week dan" kwam er ook nog ergens achter, er niet aan denkend dat we (Marc en ik) volgende week voor het goede doel gaan rijden nl. Nature For Life, samen bewegen en genieten voor het goede doel, al wandelend, met de fiets of mountainbike, of rolstoel of paard. Voor ons wordt het dus een 65-tal kilometer mountainbiken doorheen het Nationale Park Hoge Kempen. Startplaats voor dit alles en nog veel meer is de luchtmachtbasis in Zutendaal (Wiemesmeer).

Nature for life wil met deze activiteiten zeggen dat het een opdracht van de mens is om een correct en duurzaam evenwicht te vinden met de natuur. De opbrengst van de editie 2009 zal o.a. worden gespendeerd aan een betere toegankelijkheid van het Nationaal Park voor andersvaliden.

En omdat wij nog nooit 65km aan één stuk gemountainbiked hebben, leek ons dat natuurlijk ook een mooie uitdaging. In het kader van de voorbereiding op die uitdaging hebben we vandaag onze grens al een beetje verlegd of verlengd is misschien beter, een tochtje van 47km is niet slecht, maar nog altijd een 20-tal minder dan die 65km.

Eigenlijk hebben we dezelfde tour gereden als vorige week met Dirk en Stefan, mits Marc hier en daar zijn eigen inbreng heeft gedaan en ik moet zeggen, dat kwam het parcours alleen maar ten goede, geen woestijnvlaktes doorkruisen en geen illegale bedrijfsbezoekjes meer.

Met zijn nieuwe vork was geen helling of afdaling hem te veel vandaag,

alhoewel zijn rug weer schjarmant vast zat omdat hij gisteren onkruid had uitgedaan (ge moet Joke dat ook laten doen hé).

Ik zou zeggen, voor diegene die volgende week zondag kunnen, ga zeker eens een kijkje nemen in Zutendaal bij Nature For Life, er staan zeer interessante activiteiten op het programma.

Voor diegene die zondag niet kunnen en toch hun steentje willen bijdragen, jullie mogen ons altijd per kilometer sponsoren (of gewoon sponsoren), het bedrag dat we inzamelen gaat intergraal naar Nature For Life.

Rest mij enkel nog het routerapport :
1. Afstand: 47 km

2. Fiesttijd: 2u45 min.
3. Gemiddelde snelheid: 17,40 km/u
4. Maximum snelheid: 46,50 km/u

5. Moeilijkheidsgraad (1 t.e.m. 5): 3 (veel losse zand)
6. Technisch (1 t.e.m. 5): 3

Nieuwe Blackforx

Na anderhalf jaar trouwe dienst heeft mijn verende voorvork (Rock Shox Dart 3) zijn laatste ritje gemaakt. Begin dit jaar zat de vork potvast. Toen had ik hem naar Breuls gebracht en daar hebben ze hem volledig zuiver gemaakt. Maar daar kreeg ik te horen dat de vork het niet meer lang zou uithouden. Toen dacht ik: "Ik ga de vork zolang mogelijk houden." Kwestie van een grote onkost zolang mogelijk uit te stellen. Maar nu was het echt tijd om de (black)forx te vervangen.

Ik had al op het internet opzoekingswerk verricht om alle vorken van Rock Shox te vergelijken en mijn oog was onmiddelijk op de Rock Shox Sid Race gevallen. Toen ben ik beginnen zoeken naar fietswinkels die deze vork in stock hadden liggen. En meteen had ik al bingo. Ik zou mijn vork via een webwinkel gaan bestellen. Dezelfde webwinkel waar Rudi onze fiets-gps had besteld. Dus snel even een mailtje sturen als deze vork wel geschikt was voor mijn Magura HS 33 remsysteem. En ik kreeg onmiddelijk de bevestiging dat deze vork perfect past bij mijn fietske. Dus ik zo blij als ne vis onmiddelijk een bestelling geplaats. 2 Dagen later kreeg ik echter slecht nieuws. Ze hadden deze vork niet meer in stock liggen en ze konden mij niet vertellen wanneer ze hem weer binnen kregen. Maar ze stelden een andere vork voor. Ook een Sid Race, maar dan was het wel een witte ipv een zwarte. En toen begon ik te twijfelen. Het kan toch niet zijn dat het Blackforx-team niet meer met echte zwarte vorken gaat rijden. Er moet ene fiets een zwarte vork hebben. Maar toch had ik besloten om deze witte vork dan maar te bestellen. Rudi heeft een witte vork, dus als ik ook een witte vork neem, staan we weer gelijk. Als we dan ergens aankomen, kijken de mensen al op: "Daar is het Blackforx-team weer met hun witte forxen." Rudi had zelfs mijne Cube gefotoshopt om te kijken hoe mijne fiets er zou uitzien met een witte vork. Hij had er zelfs een witte zadelpen bij gedaan. Ziet er toch niet slecht uit.

Dus ik weer een mailtje gestuurd met de vraag als deze vork ook geschikt was voor mijn remsysteem. De volgende dag alweer slecht nieuws. Deze vork was wel in stock, maar was niet geschikt voor mijn remsysteem, enkel voor schijfremmen. Man man man, miserie miserie miserie, dacht ik al. Ga ik nu echt geen vorkske vinden?

Dus ben ik weer op het internet beginnen zoeken, en al snel had ik een winkel gevonden die de zwarte Sid Race in stock had liggen. Klein probleempje, deze winkel ligt in Nederland in Arnhem. Dat is ongeveer 160 km van bij ons. Toch maar even een mailtje gestuurd naar deze winkel om te vragen als ze werkelijk deze vork hadden liggen. En de dag erop kreeg een bericht terug dat ze deze vork nog hadden liggen. Toen begon ik te twijfelen. Zo een grote afstand afleggen om een vorkske te halen? Maar aan de andere kant was ik het zoeken al lang beu en wou ik zo snel mogelijk deze vork hebben.

Dus zaterdag namiddag ben ik in de auto gestapt en ben ik naar Arnhem gereden. Ik heb naar Arnhem 2u in de auto gezeten. Blijkbaar leggen ze in Nederland nieuwe asfalt op zaterdag. Dus heb ik daar wat in de file staan koekeloeren. De winkel had ik snel gevonden (lang leve de TomTom van Rudi). Even naar binnen en een half uur later kwam ik met de Rock Shox Sid Race naar buiten.

Op dit moment is mijn fietske bij Breuls om deze fantastische vork te monteren en dan volgt zondag de grote testrit.

Arrividerci

Goed bezig

Vandaag alweer zondag en zoals de laatste 2 zondagen weer opleidingsdag van ons jeugdprodukt Dirk. Zijn broer Stefan was ook weer van de partij, zelfs Rudi en ik waren er ook weer (gek hé).

Traditiegetrouw zijn ik en Rudi bij Rudi thuis vertrokken, om daarna Dirk uit te halen. Ik wou iets meer door het bos rijden om tot bij Dirk te geraken, dus zijn we ipv over de ringlaan te rijden ergens voor het prinsenpark het bos ingevlogen. Al een klein beetje opwarming over single-tracks, ideaal. Maar plots kwamen we achter het prinsenpark uit, dus erg ver waren we niet opgeschoten. Ongeveer 100m terug waren we het bos ingereden, dus erg geslaagd was onze shortcut-weg niet.
Ondertussen waren we bij Dirk aangekomen. Ik druk op de bel en Pascale kwam open doen. Heel verontwaardigd keek ze mij en Rudi aan en zei: "Hoe, hebt ge Dirk niet gezien? Die is al weg." Amai, van motivatie gesproken bij onze Dirk. Die wacht zelfs niet meer op zijn leraren, goed bezig. Hij was al tot bij Stefan gefietst, dus wij ook maar die richting uit. En inderdaad, de Bollen-broers stonden al op ons te wachten. Nu waren we voltallig en konden we aan het echte werk beginnen.
Vandaag richting Dilsen. Eerst een leuk stukje vlak als opwarming voor de Bollen-broers, dan nog wat door het zand taffelen om daarna de eerste helling van de dag voor de wielen te krijgen.

Een lange, maar niet zo steile klim. Gewoon lekker soepel trappen of zoals de echte het zeggen: op souplesse. Toen Rudi, ik en Stefan boven kwamen, hebben we maar een tiental seconden op Dirk moeten wachten, goed bezig. Hierna volgde een lange afdaling over het losse zand. Het was heel geconcentreerd afdalen om de fiets onder controle te houden in dit losse zand. Af en toe een klein zwieperke naar links of rechts hoort hier bij. Maar met onze ervaring is dat geen enkel probleem (stoef stoef).... Dan nog een beetje op en af om dan de Boslaan over te steken en het Dilserbos in te vliegen. Normaal gezien volgen Rudi en ik de rode wandelroute, maar we hadden nu het commando aan Stefan over gelaten, die een andere route in het köpke had. No prob, Bob.



En het begon onmiddelijk goed. Een lang stuk vals plat (oftewel fake flat) dat geleidelijk aan overging naar een leuke klim. Rudi en Stefan reden volle gaas op kop, terwijl ik op het gemak bij Dirk bleef. Gewoon een kwestie om hem een beetje aan te moedigen en om het tempo te bepalen. En alweer is Dirk (met enige moeite) boven geraakt, goed bezig.

We gingen verder over een heuvelachtig parcour. Geen zware klimmetjes of moeilijke afdaling, maar constant een beetje op en af. Daarna volgde een lange klim. Op het laatste van deze klim is het juist alsof ge in een kuip rijdt. Eenmaal boven gekomen hadden we onmiddelijk een naam voor deze berg gevonden: "de koepberg", oftewel "de kuipberg".



Boven zijn we naar rechts gereden richting Opoeteren. Toen wilden we een wegje inslaan, maar Stefan was niet zeker als dit wegje wel vrij was. Want de laatste keer dat hij er geweest was, waren ze daar bomen aan het omzagen. Dus alles lag er vol met takken en halve bomen, we zullen het een Skippy-werf noemen. We gingen het er op wagen, maar na 100m was het al gedaan met de pret. Een volledige versperring van de weg. Retour dus en een alternatief gezocht. Een lange, brede afdaling waar we tegen 42,20 km/u naar onder vlamde. Toen even een stukje over de McAdam (asfalt) om daarna weer een stuk vals plat te nemen. We bevonden ons ondertussen ergens in de buurt van Huize lieve Moensens (of zoiets). Daarna linksop om de volgende beklimming aan te snijden. Een goed lopende beklimming waar Dirk zonder enige moeite in ons spoor bleef, goed bezig. Ondertussen hadden we ons weer in de afdaling gesmeten, om daarna even te vergaderen op een kruising welke kant we gingen nemen. Rechts of rechtdoor omhoog. We kozen voor de beklimming die recht voor onze neus lag. Een korte maar tamelijk steile, krachtige beklimming. Op pure power naar boven. En alweer is Dirk er in geslaagd om helemaal tot boven te fietsen, goed bezig. We krijgen alsmaar meer respect voor dit echte natuurtalent.

We zetten weer de afdaling in om zo terug op de parking van het Dilserbos uit te komen. Terug de Boslaan over en op naar de volgende helling. Weer zo een lange klim op souplesse met een zeer steil, verraderlijk stuk op het laatste. Hierna volgde een technische afdaling langs trapjes. Deze afdaling hebben ik en Rudi nog al eens gedaan, maar ook toen heb ik de voetjes aan de grond gezet. Ge rijdt hier in een diepe uitgeregende sleuf. En het is nogal bobbelig, dus één voetje uit de klikpedaal om zo een beetje beter de controle over de fiets te bewaren. Onmiddelijk na deze afdaling volgde de laatse beklimmning van de dag. Opnieuw was het zo een lang stuk dat ge met een kleine versnelling lekker soepel kunt nemen. Geen probleem dus voor mij, Rudi en Stefan. En blijkbaar is het ook al geen probleem meer voor Dirk. Want hij bleef op een respectabele afstand van ons lekker doorpeddelen. We hadden geen tijd om even te stoppen en op hem te wachten, want hij kwam onmiddelijk achter de struiken gevlogen om onze weg verder te zetten. Dus dan maar onmiddelijk de afdaling ingezet over boskiezel. Lekker steil naar beneden en u naar onder laten vallen als ene brik (baksteen). Dan nog een vlak stukje om zo uit te komen aan de Litzberg. Dan ongeveer 1km over de McAdam om op adem te komen en zo richting Walkro te vlammen.



En we zijn letterlijk over het glèèg (koer) van de Walkro gereden. Volgens mij moogt hier zelfs niet komen (we zijn er eigenlijk vrij zeker van), dus we voelden ons even illegale fietsers.

We hebben wel eventjes over den draad moeten kruipen om het terrein te verlaten. Snel nog eventjes over een single-track vlammen en we waren alweer aan het stationnetje in Eisden. Ondertussen zat Dirk al aan 28km ongeveer. Hij is echt wel GOED BEZIG. Dirk en Stefan reden naar huis en ik en Rudi deden hetzelfde, want ondertussen was het al 12u15 geworden en onze buikjes begonnen al te knorren.

Route Rapport:

1. Afstand: 40,60 km
2. Fiesttijd: 2u26 min.

3. Gemiddelde snelheid: 17,20 km/u

4. Maximum snelheid: 42,20 km/u
5. Moeilijkheidsgraad (1 t.e.m. 5): 3

6. Technisch (1 t.e.m. 5): 3

P.S. Vandaag was ook de laatste rit van mijne Rock Shox Dart 3, maar in de loop van deze week lezen jullie er meer over.

Baai baai, zwaai zwaai en tot in den draai....

Groepje van vier

Vandaag was de vraag als Dirk alweer mee zou gaan. En inderdaad, hij was er wel degelijk bij. Meer zelfs, hij had Stefan, zijn broer, ook al mee gevraagd. Dus gingen we vandaag met 4 bikers op pad. Natuurlijk bleven we weer in Maasmechelen om Dirk zijn conditie wat op te krikken.

Rond 10u bij Stefan vertrokken en hij nam ook als eerste de kop van de groep. Hij koos voor een vlak stuk richting de Salamander. Kwestie van goed opgewarmd aan het zwaardere werk te beginnen. Aan de Salamander nam ik het roer over en ik dacht een leuk, niet al te zwaar klimmetje te nemen. Maar toen we boven kwamen had Dirk al ferm op zijne adem getrapt.

Blijkbaar was de klim toch iets te zwaar voor ons opkomend talent. Maar ja, daar wordt ge hard van, Dirk.

Nu zaten we boven en volgden een pad dat een paar keer op en af gaat om zo achter Sibelco (zandwinningsbedrijf) uit te komen. We namen een kleine afdaling om daarna de gele wandelroute te nemen. Een beetje verderop zijn we eventjes gestopt om te drinken en eigenlijk ook een beetje om Dirk weer wat op adem te laten komen.

Tijdens deze stop hebben we met Stefan even besproken hoe we onze tocht verder gingen zetten. Hij stelde een route voor en joviaal als wij zijn, stemde we er onmiddelijk mee in.

Dus Stefan nam weer de kop en de andere 3 bleven mooi in zijn wiel plakken. We kwamen uit boven op de Asserberg aan de Heiwyk, kort bij de bedrijven Sita en Walkro. Hier even een klein stukje over het asfalt om daarna het leukste stukje single-track te nemen van heel Maasmechelen. Helaas konden we hier niet afvliegen omdat er constant groepjes joggers ons tegen kwamen. Spijtig, want in normale omstandigheden kunt ge hier aardig vlammen. We zette onze weg verder over de rode wandelroute met een stukje vals plat. Dit stukje had Dirk moeiteloos overleeft. Maar het ergste moest nog komen. Een steile maar korte beklimming die hij vorige week ook niet was opgeraakt. De vraag was dus als hij vandaag wel boven zou komen.

Hij is boven gekomen, maar hij had wel een stukje te voet moeten afleggen. Volgende week gaat het hem zeker en vast lukken. Hierna volgt een leuke maar toch wel technische afdaling door het losse zand.

Ondertussen stond Dirk zijn kilometertrikse op 14, maar hij wou nog wel doorgaan. Dus gingen we richting de kik. Aan "de speeltuin" hadden we de klim genomen om dan tot aan het Ecoduct te fietsen.

(Dirk had nog wat energie over en is op zijn eentje even tot onder aan de autostrade gereden en dan terug op pure beenkrachten terug naar boven geklommen -echt niet hé-)

Stefan wou dan nog een stuk langs de autosnelweg nemen, maar verder dan 50m zijn we niet geraakt. Alles was een klein beetje dicht gegroeid, er was zo goed als geen doorkomen aan. Dus hebben we ons maar terug gedraaid en verder gereden over de rode route. Hier heeft Dirk voor de eerste keer de groep op sleeptouw genomen. Wij met zijn drieën in Dirk zijn wiel.

Van de rode route reden we naadloos over op de groene route. Een leuk en snel stuk. Toen we als rakketten naar onder vlogen, kwamen we plots een tegenligger collega biker tegen. Het was net bij een haakse bocht en hier is maar plaats voor ene fietser. Ge kunt hiet gewoon niet met z'n tweeën naast elkaar rijden. Stefan reed op kop, Rudi als 2de, ik als 3de en Dirk als 4de. Stefan kneep zijn remmen dicht totdat zijn schijfremmen bijna roodgloeiend stonden. Rudi, die vlak achter hem kwam, knalde ook al zijn remmen dicht. Maar blijkbaar kneep hij iets te hard in zijn voorrem. Zijn achterwiel kwam een beetje (veel) van de grond, waardoor hij uit zijn klikpedalen klikte en zeer professioneel zijn been over zijn stuur zwierde. Plots stond hij met zijn 2 benen op de grond, maar hij moest nog tot stilstand komen. Even tegen een boompje met mijn 2 handen duwen en dan komt dat wel goed, dacht hij. Maar dat boompje was niet opgewassen tegen Rudi zijn stevige body, dus hij duwt dat boompje knal tegen de grond en komt zo in een doornstruik te recht.

Resultaat:

enkele schrammen op zijn knieën en scheenbeen.

Sjaaj höbste altied.

Terug aan de Salamander aangekomen stond Dirk zijne teller al op 20km ongeveer, dus hij had zeer goed gereden. Hij en Stefan trokken huiswaarts, maar ik en Rudi gingen nog enkele kilometers verder.

We namen weer dezelfde beklimming aan de Salamander die we een uur geleden ook hadden genomen. En van hieruit zijn we naar de "höbste nog wat krach"-beklimming gereden. Deze beklimming even genomen. Door een schakelfout heb ik den helft te voet moeten doen, terwijl Rudi op souplesse naar boven is gereden. Dan nog snel even de speeltuin meegepikt en zo terug richting huiswaarts.

Dirk zal volgende week zeker en vast weer meegaan en hopelijk gaat Stefan ook nog enkele keren mee. Want hoe meer zielen, hoe meer wielen.

Route-Rapport:

1. Afstand: 37,50 km

2. Fietstijd: 2u13 min.

3. Gemiddelde snelheid: 17 km/u
4. Maximum snelheid: 38,50 km/u

5. Moeilijkheidsgraad (van 1 t.e.m. 5): 2,5

6. Technisch (van 1 t.e.m. 5): 3

De mazzel

Jeugdwerking

Voila, wij hebben onze goede daad alweer ingevuld gekregen deze maand, in het kader van de jeugdwerking, die er toch wel mag zijn in de grote vakantie, hebben we iemand uit het N.A.-milieu (nvdr N.A.=Non-Actief) meegenomen voor een mountainbike ritje. Mensen uit dit milieu zijn dikwijls vastgeroest aan één bepaalde sport (meestal nog van recreatieve aard en met een lage frequentiegraad qua trainingen, in dit geval volleybal), hebben buiten een auto, een kinderwagen en een kruiwagen geen andere vervoersmiddelen en hebben zodoende een bedenkelijke conditie.

De gelukkige uitverkorene, laten we hem Dirk noemen, had zich net op tijd kunnen voorzien van een fiets en de nodige klikschoenen. Een helm, een gevulde drinkbus en een energiereep vond hij blijkbaar niet nodig, dus daar hebben wij maar voor gezorgd. Zijn fietstenue bestond, u raad het al, uit zijn volleybalbroek en bijpassend t-shirt, maar dat is in principe al voldoende.

Om 10u hadden we afgesproken bij Dirk thuis, hij stond ons al vol ongeduld op te wachten aan zijn riante villa. Even later zwaaide vrouw en kinderen hem na, hopende op een veilige rit en ongehavende terugkomst. Dirk woont zeer ideaal (qua mountainbiken dan toch, de rest weten wij zo niet), op ongeveer de gemiddelde spuugafstand van een lama verwijdert van het stationnetje in Eisden, ideale uitgangsbasis van een mountainbikeritje, dus volgden we de voor ons al bekende rode route. Deze route begint met een mooi vlak opwarmingsstukje waarna het spoor over gagaan wordt, gevolgd door een leuk stukje vals plat met aansluitend een leuke klim, ideaal voor beginners als Dirk. Aangezien dat hij nog aan zijn fiets moest wennen en het schakelen nog niet helemaal doorhad, is hij relatief ver geraakt in deze klim, halverwege heeft hij uitgeklikt en is hij te voet verder gegaan. Na bergop komt meestal ook een bergaf en ook deze heeft hij goed doorstaan. Ondertussen waren we al aan de Salamander aangekomen waar we een stukje verharde fietsweg hebben gevolgd tot aan de beklimming aan de speeltuin, die we wijselijk links hebben laten liggen. De twee beklimmingen, die met elkaar verbonden worden door een vlak "recuperatiestukje", zijn we met ons gedrieën rustig omhooggefietst waarna boven even halt gehouden werd voor een drankje en een hap(je) van de energiereep.

Vervolgens gingen we richting hoogste punt van de Mechelse Heide

terug richting Salamander, in deze afdaling heeft Dirk zich eventjes mispakt en maakte zodoende een mooie uitschuiver gevolgd door en voorwaartse salto richting vlakte. Het zag er spectaculair uit, maar hij is er zonder kleerscheuren vanaf geraakt. Terug aan de Salamander aangekomen hebben we voor Dirk te terugtocht ingezet zodat hij ongeveer een 15-tal kilometer in de benen had toen we terug bij zijn thuis van de fiets afstapten. Wij zetten onze tocht nog een beetje verder en hadden bij aankomst een 36-tal kilometer op de teller staan.

Het was een fijn ritje en we hopen Dirk volgende zondag weer mee te kunnen nemen op tocht om hem zo beetje bij beetje uit dat NA-milieu te kunnen weghouden.

Route-Rapport:

1. Afstand: 36,40 km

2. Fietstijd: 2u

3. Gemiddelde snelheid: 17,40 km/u

4. Maximum snelheid: 36,1 km/u

5. Moeilijkheidsgraad (van 1 t.e.m. 5): 2

6. Technisch (van 1 t.e.m. 5): 2

Tot volgende week !

Eindelijk tot in Rekem

Deze week kreeg ik van Rudi een sms'je. Daarin stond dat Dirk Bollen met ons mee zou gaan fietsen vandaag. Dat gaat plezant worden, dacht ik al. Vooral wetende dat Dirk de laatste jaren maximum maar 2km (als hij daar al aankomt zelfs) op een fiets gezeten heeft en dan was het zeker en vast nog gene mountainbike. Maar gisteren had ik Rudi nog even aan de telefoon en toen vertelde hij dat Dirk niet meeging. Wat was er nu gebeurd? Dirk zo blij als ene vis toen hij de mountainbike van zijn broer Stefan kreeg ,die blijkbaar een nieuwe bike heeft gekocht (ge ziet waar het geld zit..), wou zijne fiets dus onmiddelijk naar fietshandel Breuls brengen om er het één en ander aan te laten doen. Dus dat heeft hij ook gedaan. Maar toen hij zaterdag zijn fietske wou gaan halen, bleek de winkel dicht te zijn. Dat was ook vrij normaal, want het was de 15de augustus en Dirkske had dat blijkbaar niet door. Volgens mij was hij zo van de wereld af dat hij eindelijk met de wereldberoemde Blackforx mee mocht gaan fietsen, dat hij niet meer op de kalender had gekeken dat het zaterdag eigenlijk een zondag was in ons belgenlandje.
Dus deze morgen geen Dirkske te zien. Alleen ik en Rudi dus (zoals gewoonlijk). En vandaag hadden we echt een misie. We hadden al eens geprobeerd om van Grömme tot in Rekem te fietsen door het bos (zie verslag "den draad"). Alleen waren we er niet geraakt. Dus vandaag moesten en zouden we er wel geraken. Op naar onze misie: zoek Rekem.
Om 9u30 aan Rudi zijne villa vertrokken in de richting van het Prinsenpark, om zo langs de autosnelweg naar de Kik te rijden. Van hieruit naar de Duivelsberg. En hier kon onze zoektocht beginnen.
Volle moed eraan begonnen. Het eerste stuk bleven we de hele tijd langs den draad van het koninklijk domein fietsen. Maar dit mocht niet te lang duren, want dat was de fout die we de vorige keer hadden gemaakt. Toen hebben we gewoon een tourke rond dat domein gedaan.
Dus nu hadden we optijd den draad verlaten en zijn we gewoon altijd rechtdoor blijven rijden. Hier en daar kwamen we ferme modderpoelen tegen maar die laten we meestal professioneel links liggen. We rijden er gewoon rond dus. Maar af en toe moeten we er ook door en dat vinden de fietske dan weer minder plezant. We zijn dus altijd rechtdoor blijven knallen en als bij wonder kwamen we opeens weer op de bewoonde wereld uit. We zaten in Zutendaal, op 500m van het Rekemer bos. Dus waren we in onze opzet geslaagd.
We hebben nog een beetje Rekemer bos meegenomen om zo tot in Grömme te fietsen (volledig over boswegen). Toen nog een beetje het bos van Grömme verkent en onze weg verder gezet richting Salamander. Hier nog een beetje rond geknald en tegen 11u45 stonden we weer bij Rudi zijne villa.
Eindelijk kennen we nu de weg van Opgrimbie naar Zutendaal om dan via Rekem terug naar de Salamander te rijden. Nu kunnen we onze Blackforx-route uitbreiden tot ver boven de 40km.

Route-Rapport:

1. Afstand: 33,50 km
2. Fietstijd: 2u
3. Gemiddelde snelheid: 17,70 km/u
4. Maximum snelheid: 35 km/u
5. Moeilijkheidsgraad (van 1 t.e.m. 5): 2,5
6. Technisch (van 1 t.e.m. 5): 3

De groe(n)ten en tot volgende week (hopelijk met Dirk erbij)

Roadbook Val-Dieu

Ik hoor u al denken, "Roadbook ? Wat is dat voor een beest ?"

Wel, wij zijn geabonneerd op het tijdschrift O2Bikers, een maandelijks mountainbike magazine boordevol informatie over het mountainbiken en alles wat er mee te maken heeft. In elke uitgave staat er een routeverslag beschreven met de nodige foto's, nuttige informatie en natuurlijk de te volgen route geschreven in fiets-taal, het weg-boek of in het Engels "Road-book". Marc zijn oog was een tijdje geleden gevallen op de roadbook van Val-Dieu (hier kunt u het bekijken) en het kriebelde dus al geruime tijd om deze eens na te rijden. Vandaag was het dan zo ver, om 9u afgesproken en na het opzadelen van de mtb ging het richting Abdijhoeve van Val-Dieu in de buurt van Aubel.

Tegen 10u konden we vertrekken, na een klein stukje asfalt kregen we het eerste klimmetje voorgeschoteld; kort, steil en technisch zoals we er nog onder de wielen zouden krijgen vandaag. Na een leuke singletrack kwamen we een eerste beekje tegen...

mooi, maar blijkbaar niet de bedoeling want hier moesten we volgens de gps rechtsomkeer maken, navigatiefoutje, kan gebeuren.

De klimmetjes volgens zich in regelmatig tempo op en daarbij horen natuurlijk ook af en toe de nodige afdalingen, en ik kan u vertellen, we hebben er een paar gehad waarbij onze haren rechtop gingen staan (voor zover we die hebben), niet van de snelheid waarmee we deze afdalingen konden nemen, eerder van de moeilijkheid waarmee ze genomen moesten worden, het was ferm uitkijken geblazen om niet onderuit te gaan op de uitgespoelde paden die ook nog eens bezaaid lagen met stenen en boomwortels.

Op een bepaald moment waren we zelfs verplicht om de mtb's op de schouder te nemen en te voet verder te gaan...

Gelukkig werden we regelmatig beloond met enkele mooie uitzichten op de prachtige streek rond Aubel en Herve.

De volgende klim diende zich aan, ongeveer halverwege het roadbook, het was er eentje van formaat, ongeveer één kilometer lang en met 110m hoogteverschil tussen voet en top. Eenmaal boven was het tijd voor een bijt in de energiereep, als u begrijpt wat ik bedoel.

Als we geweten hadden dat hier een bbq stond, dan hadden we misschien iets anders meegenomen dan energierepen.
We zetten onze tocht verder met weer de nodige klimmetjes en afdalingen en lieten na enkele kilometers siroperie Meurens, waar de echte Luikse siroop wordt gemaakt, links liggen en het mooie dorpje Aubel rechts.

Vanaf hier ging het enkele kilometers over een soort grindpad, mooi stukje om even te recupereren en ons voor te bereiden op de laatste kilometers van onze tocht die toch nog enkele pittige passages bleek te bevatten. De schijven van mijn remmen waren op een bepaald moment gloeiheet, we hoorden ze tikken/afkoelen toen we even moesten afstappen om een paardenweide te doorkruisen.

Hierna hadden we al terug zicht op het dak van de Abdij en wisten dat we de laatste kilometers aan het rijden waren. Ze gaven ons nog een laatste klim voor de wielen en daarna konden we besluiten dat dit een mooie streek is om onderandere te mountainbiken, maar van dit roadbook hadden we meer verwacht. De uitgespoelde paden met de vele stenen en boomwortels waren er soms te veel aan.

Route-rapport:
Afstand: 36 km
Fietstijd: 2u20
Gem. snelheid: 16 km/u
Maximum snelheid: 43,7 km/u
Moeilijkheidsgraad (van 1 t.e.m. 5): 3
Technische (van 1 t.e.m. 5): 3