Mountainbiken in de diepvries

Deze morgen toen ik opstond en een blik op het kastje van de verwarming wierp, dacht ik bij mezelf: "We kunnen onmiddelijk onze kerstcadeau's testen". -3° was de stand en de kerstman had veel dingen gebracht om te gebruiken bij het fietsen en vooral voor weersomstandigheden zoals nu. Lekkere warme handschoenen, een muts voor onder de helm, een thermisch onderhemd en het allerbelangrijkste waren mijn nieuwe fietsschoenen met klikpedalen. Hier heb ik maanden op gewacht om eindelijk met klikpedalen te mogen rondrijden.

Vandaag gingen ook nog 2 neefjes mee van Miriam, Dennis & Yves genaamd. Yves is al een keer mee gaan fietsen, voor Dennis was het zijn eerste keer. Zijn grootste bezigheid is voetballen bij de jeugd van KRC Genk (nota van Rudi : hij is onlangs geselecteerd voor de nationale ploeg voor de -17jarigen), maar dat is gewoon wat achtergrondinfo. Iedereen die mij kent weet dat KRC niet echt mijn favoriete ploeg is. Maar ja, als Dennis een goeie keeper is, zal hij ooit wel eens bij een echte en goeie club geraken (lees Anderlecht).

Voor zover het gestuik over voetbal, nu terug naar het biken. Dus toen ik bij Rudi stopte met mijn car ,die ik al 3 dagen moet starten met startkabels omdat mijn batterij naar de kl**en is, stond Rudi en The Blackforx-junior-team al klaar. We zullen vanaf nu Dennis & Yves omtoveren tot The Blackforx-junior-team (een beetje jeugdwerking hé). Allemaal lekker warm ingeduffeld, nog een beetje klommelen om de schoen-overtrekjes aan te krijgen en we konden vertrekken.

In onze opwarmingszone (de Ringlaan) hebben we snel even besproken hoe en waar we gingen rijden, en toen waren we volledig klaar om het bos in te duiken. Maar juist voordat we het bos in reden kwamen de flikken eventjes naast ons rijden om ons erop te wijzen dat we op het fietspad moesten rijden. Ik en Rudi reden op de gewone weg, terwijl Dennis & Yves, braafjes en zoals het hoort, op het fietspad reden. Ik heb toen maar snel mijne arm naar links uitgestoken om teken te doen dat we hier links afgingen, het bos in. En toen was het goed voor de flikken en reden ze gewoon door. Hebben die mennekes niks anders te doen op een zondag voormiddag dan wat fietsers te ambeteren.

Aan de ringlaan zijn we dus het bos ingedoken en tot aan de salamander gereden. Hier zijn we dan de weg overgestoken en hebben de rode wandelroute gereden. Alles was knoerhèl bevroren, dat zorgde dus voor een redelijke hoge snelheid. Het was juist alsof je op het asfalt aan het rijden was. Het enige gevaar was dat je je evenwicht kon verliezen bij enkele bevroren moddersporen en dan charmant op uwe smikkel kon gaan. Dat is gelukkig niet gebeurd, want de gevolgen van zo'n val kunnen best zwaar zijn. Gebroken beenderen, schouders uit de kommen, peelen uit de neus, enz.......

Onderweg zijn we Davy Kortleven ook nog tegen gekomen. Die was daar ook wat aan het bujjelen. Eigenlijk was hij onderweg naar het clublokaal om dan van daaruit met een hele groep te vertrekken. Maar Davy het streverke nam er nog snel even een lekkere opwarming bij.

Op deze rode route ligt op het laatste een leuke beklimming en hier had Dennis het toch wel moeilijk. Hij is moeten afstappen, maar dat is helemaal geen schande. Hij heeft ook niet het materiaal dat wij hebben. Ik vind dat hij als 16-jarige fantastisch goed heeft gereden. Ik denk niet dat er veel van die 16-jarige mannekes zijn die ons zo kunnen volgen.

Na de rode route zijn we weer de weg overgestoken aan de salamander en hebben nog enkele leuke stukjes gedaan. Ondermeer ook de höbste-nog-gèt-krach-beklimming. Deze beklimming heb ik er gewoon bijgenomen als revanche op Yves. De vorige keer toen Yves meeging, zat deze beklimming er ook bij. Toen ben ik niet boven geraakt en Yves wel. Nu had Yves het aan zijne rekker, hij moest te voet verder terwijl ik boven al op mijn gemak aan mijne isostar zat te drinken. Nobody beats me twice on my own hill.... Ik denk dat Rudi net hetzelfde dacht als mij. Hij was deze keer ook voor Yves boven en zonder af te stappen. Gewoon in ene ruk tot boven (van deze helling moet ge toch eens een foto nemen, Rudi).

In deze diepvriestemperaturen hebben we toch weer mooi ons tourke gedaan. Een mooie 30 km op de teller, 0° op de temperatuurmeter ondertussen en we moesten zelfs onze fietskes niet poetsen omdat de modder bevroren was. Wat wil je nog meer ?????

Ziezo, dit was het alweer. Tot dinsdag, want dan wordt er weer gefietst (normaalgezien). Het laatste tourke van 2008.

Salut de kost en de wind vanachter.

Tourtochtje in eigen achtertuin

Alweer volledig gerecupereerd van Heerlen, de hondenpoep van vorige week onder mijn

schoenen geveegd, we waren alweer 100% klaar voor een nieuw en spannend bike-avontuur.

En dan nog wel een avontuur in eigen gemeente, zelfs in onze eigen achtertuin. Er was namelijk een tourtocht in Eisden en die vertrok aan de jeugdterreinen van Patro Eisden aan de Louis Mercierlaan. Fijn kort bij huis dus en een terrein dat we nog beter kennen dan onze eigen broekzak.

Rond 9u30 komen we bij de voetbalterreinen aan en er stonden al van die gekke mannekes met gele fluo-jasjes klaar om de mensen te wijzen waar ze moesten parkeren. Wij stopten op onze parkeerplaats en ik stapte direct uit de biker-bus om aan die gekke mannekes te vragen hoe zij wisten dat wij kwamen fiets.

Ieche: Wi-j wèt géér dat véér kome fitsen?

Dat gek menneke: Iech zoag dat zoe. Iech zoag dat eigellik oan uuch buske. Wè keump noe met zoe een kleur vaan buske angers noa hi-j? (Dat menneke kwam uit Lanaken, hopelijk kunnen jullie het lezen). Nu wil dat onze biker-bus geel is en die man vond dat blijkbaar niet zo een mooie kleur. Wij rijden dan misschien in een geel buske rond, maar die pipo liep wel in een belachelijk geel fluo-jasje rond. Wie is hier dan de belachelijkste van ons allemaal ??????

Maar goed, ik vond het al bij al een leuke binnenkomer en we hebben toch een paar keer goed gelachen als die gekke gele mannekes de weg wezen aan de fietsers. Dat was blijkbaar hun 2de taak om de fietser naar de juiste richting te sturen bij het begin van de tocht.

Maar nu weer over naar het fietswerk.

Snel even ingeschreven, helm op het bölke en we konden vertrekken.

Mijn vermoeden was dat we hier over paadjes gingen rijden die we al regelmatig hadden gedaan, maar de eerste 3 kilometers waren single-tracks die we nog nooit hadden gedaan. De opwarming (lees: de eerste 2 km) was perfect en zo vlak als een biljart. Hierna begon het lichtjes op en af te gaan. Maar helemaal nog niet zwaar, zelfs de ondergrond was nog altijd perfect berijdbaar.

Opeens kwamen we op een terrein terecht waar we al vele malen overaf hebben geknald. En dus ook nu weer hebben we hier volle gaas door het bos geknald. We gingen zelfs zo hard, dat we hier en daar toch wel enkele andere bikers voorbij zijn gestoken. Ondertussen kwam er steeds meer modder voor onze wielen terecht. Maar dat kon de pret niet drukken.

Daarna zijn we door de sjieke wijk aan het prinsenpark gereden, om zo de ringlaan over te steken en dan weer het bos in te duiken.

Opeens reden we langs de autosnelweg en ik zeg tegen Rudi: Pap, we rijden stillekes aan richting speeltuin. Waarop Rudi zei: Joepie, we gaan bergaf knallen. Maar het verschil met andere keren was dat we nu van de andere kant kwamen. En dit wil zeggen dat we nu i.p.v dalen, moesten gaan klimmen. En inderdaad, we hadden het aan onze rekker.

Normaal gezien komen we hier afgevlogen tegen 40 à 45 km/u, maar nu reden we in de andere richting tegen 12 km/u. En dat viel zwaar tegen, zelfs voor mij. Op enkele hellingen kon ge gewoon niet meer fietsen omdat de ondergrond te vettig was. Dus dan maar te voet verder. Toen we boven waren, konden we onmiddelijk aan de afdaling beginnen. Niet zo spectaculair, het is ook daarom dat wij deze 2 stukjes in de andere richting nemen. Dit wil zeggen dat de beklimming heel goed berijdbaar en niet te stijl is en dat de afdaling zeer spectaculair is.

We zetten onze weg verder over een single-track richting Salamander. Hier steken we de Joseph-Smeetslaan over, rijden het bos in en draaien links op om alweer te gaan klimmen. En hier gebeurde het grappigste van de hele tour. Voor ons rijden 3 bikers, maar we kunnen die niet passeren omdat er gewoon geen plaats voor was. Dus rijden we bij het begin van de beklimming gewoon verder achter deze 3 bikers. Lekker op het gemak. Opeens valt de eerste gewoon stil, stapt af en gaat aan de kant. De 2de valt ook stil, maar komt niet meer optijd uit zijn klikpedaal en valt naar rechts. Hierdoor komt de 3de biker ook niet meer uit zijn klikpedaal en die valt naar links. Ik en Rudi, zo sterk als paarden, peddelen gewoon verder tussen de gevallen bikers door de helling op met ons klein verzetje, en geraken zeer gemakkelijk boven. Die drie bikers die zo voor uw neus vallen en wij gewoon tussen hen door konden fietsen, was net hetzelfde als Mozes die voor de zee stond en opeens opent de zee zich en Mozes kon gewoon door de zee wandelen (een beetje godsdienst kan geen kwaad).

Boven gekomen gingen we onmiddelijk weer naar onder op volle snelheid. Dan linsop en weer terug klimmen. Dit vond ik het leukste stukje aan heel de route.

Na 22 km was het even tijd om op adem te komen bij de bevoorrading (aan industrieterrein "op de berg" bij Sita). Een lekker warm soepje, een suikerwafel en we konden er weer tegen voor de volgende 18 km. Van aan de bevoorrading ging het dan richting Dilsen en de modderstroken werden zwaarder en zwaarder. Hier volgde dan een heel saai stuk tot in Dilsen. Een beetje keren en draaien om toch maar aan de kilometers te geraken.

Ondertussen dacht ik al aan een beklimming die wel eens op onze route zou kunnen liggen. Een echte verschrikkelijk zware helling met zand. En omdat ik steeds minder kracht in de benen begon te krijgen, zat ik dus echt niet op deze helling te wachten. Maar ook hier had ik het weer aan mijne rekker. De helling zat er dus wel degelijk in en ik ben de helling zelfs niet meer op geraakt. Compleet leeg gereden in de modder.

Maar natuurlijk moeten we dan ook nog dalen. En in deze afdaling is Rudi tegen de vlakte gegaan. De val zag er echt spectaculair uit, maar hij had geluk dat hij op een zandstrook gevallen was, want anders had er hier en daar wel een schrammetje kunnen zijn. Nu was er gelukkig niks aan de hand (alleen 4 vingers en 1 duim). We waren ondertussen ook al in de laatste 4 km gekomen en het einde was wel welkom. De kracht was totaal verdwenen in mijn benen.

Conclusie van deze tourtocht: een zeer mooi parcours, waarvan we de meeste stukken kennen, met leuke klimmetjes en dito afdalingen. Een zeer goede bepijling en organisatie. Het parcours lag er wel zwaar bij door de modder, maar dat zijn we ondertussen wel gewoon.

Ik wil wel nog even afscheid nemen van mijn rode fiestschoenen die door de kerstman vervangen worden door nieuwe schoenen met klikpedalen: lieve schoenen... bedankt !!!

Hierbij wenst The Black Forx ook al zijn lezers een zalig kerstfeest........... en kijk uit met uw kerstballen.

Knoerhèl Heerlen !

Zaterdagavond, Cafetaria van sporthal Uvoc Schuurke in Uikhoven, na een (volleybal)wedstrijd van de Herenploeg en tijdens de aan onze neus voorbijgaande lasagne :

Pap : Pap, goan ver mörge nog nao Heerle ?

Pap : Mich god, wiej laat ?

Pap : Pak mèr neugen oor want ich moot nog croissantkes gaon haole !

Pap : Good, sie joe toemorrouw

Pap : Yo, Saluut !

(nvdr. Pap is Marc en Pap is Rudi)

Zondagmorgen 8u15, badkamer ten huize Gerets-Verpoorten, de Pap probeert zich in zijn koersbroekske te wringen:

Miriam : Ik zal wel naar de bakker gaan, dan kunt gij u verder klaar maken (lees : taffelen).

Pap : Gij zijt geweldig, wat zou ik toch zonder u moeten beginnen !

Miriam : Slijmbal !

Pap : (gaat ene scharmante slag neer)

Zondagmorgen 8u30, ten huize Peusens-Jeurissen:

Pap : Joke, ik ben weg hè !!!

Joke : (snurk snurk snurk)

Zondagmorgen 9u00, oprit ten huize Gerets-Verpoorten :

Pap : Gooiemeurrege Pap

Pap : Huy Pap

Pap : Ready ?

Pap : Yep, Let's Go !

Zondagmorgen 9u30, parking Bezoekerscentrum Brunssummerheide aan de schaapskooiweg 99 in Heerlen :

De vierwieler geparkeerd en vervolgens materiaal uitladen en prepareren. Al van bij het begin had ik zoiets van "hier klopt iets niet, hier zit een luchtje aan", maar desondanks gewoon verder gedaan...

Enkele minuten later op naar het vertrekpunt een paar meter verder, daar stond een miniscuul bordje met al evenveel uitleg, maar voor superbreinen zoals ons natuurlijk geen probleem, de keuze was vlug gemaakt : lus 1 in combinatie met lus 3, dat zou uitkomen op een 35km. (Lus 1+2+3 is 51,9km)

Nog eens even diep adem gehaald en als een raket schoten we uit onze startblokken, om na 15m onze remmen volle bak dicht te knijpen omdat de bandenspanning iets te laag was voor de harde ondergrond, een paar slagen bijgepompt en terug vooruit met de geit !

Al snel hadden we in de gaten dat deze route (begin van lus 1) redelijk technisch was en voornamelijk bestond uit single-tracks. Maar voor ons geen probleem ! Na enkele kilometers een korte asfaltstrook om even op adem te komen en het zweet (en de hondepoep hè Marc, vandaar dat luchtje van in het begin) af te vegen. Na een bijna ondoenbare (met dit weer) afdaling, volgde al relatief snel de aanknoping met lus 3, wat later een redelijk saaie en vlakke route leek in vergelijking met lus 1. Onderweg kwamen we redelijk veel mountainbikers (en vriendelijke wandelaars) tegen die de streek blijkbaar beter kenden als wij want geen enkele van hen volgde identiek dezelfde route als ons. Nog even een leuk wist-je-datje meegeven : De bomen langs de singletracks in de bossen van Heerlen zijn strategisch geplant ! Dat is gene zever ! Telkens als ik niet tijdig uit mijn klikkers geraakte en dreigde te vallen, stond er een boompje waartegen ik even een schouder kon zetten of mij even afduwen om zo toch rechtop te blijven. Chapeau voor de mountainbikeclub die de MTB-routes in Heerlen onderhoud !

Een 12-tal kilometer voor het einde lus 3 verlaten om opnieuw in te haken op een veelbelovende lus 1. En Marc zijn gebeden werden verhoord, we hadden namelijk al enkele keren mooie beklimmingen moeten inruilen voor zigzaggend naar boven klimmen, maar het tweede gedeelte van lus 1 besliste hier dus anders over. Welgeteld 2 mooie beklimmingen zaten er in het laatste gedeelte, we hebben ze allebei met veel overtuiging naar boven gereden en de afdalingen die erop volgenden waren ook niet slecht !

Na 35 kilometer mogen we zeggen dat dit een zeer geslaagde route is van gemiddeld niveau en we gaan zeker nog terug om de rest van de routes te verkennen.

GreetZ

Opwarmertje

Alweer een werkweek achter de rug, dus tijd om weer een beetje te gaan fietsen. De modder van vorige week hebben we van de fiets gekregen, het wasmachine heeft zijn uiterste best gedaan om de kleren zuiver te krijgen, de fiets is even naar de dokter geweest voor enkele mankementjes. Alles was dus weer in orde voor een volgende tocht.

Door het sinterklaas-weekend konden we niet veel kilometers doen. Brent moest nog zijn sinterklaascadeau's gaan halen bij Lieve in Antwerpen ('t Stad). Wij dus halverwege de nacht opgestaan om toch maar enkele kilometers af te malen. Kwam daar nog bij dat ik Skippy nog eens had gevraagd om mee te gaan knallen. Hij was alweer helemaal in de wolken toen ik hem dat vroeg.

Dat manneke straalt van vertrouwen sinds zijn hoogtestage in La Roche, hij waant zich soms Roel Paulissen of Sven Nys als hij op zijn oldtimer-fietske zit. Het enige verschil is dat Paulissen of Nys vliegen als raketten en dat Kristof meer op een slak lijkt (langzamer kan bijna niet, hihihihi)......

Om 8u45 bij Rudi vertrokken kfjgndsklvnsdsvksn fvfklvbib!è!"'(!ç'éç"!'uçu é"rçh6558115frzfu (sorry, op dit moment loopt de kat even over het toetsenbord).

Dus om 8u45 bij Rudi vertrokken richting Mechelse heide. Na 5 minuten kwam ik al tot de conclusie dat ik de verkeerde handschoen-keuze had gemaakt. Had ik toch maar handschoenen genomen met lange vingers. De hele rit heb ik geen gevoel gehad in mijn vingerkes. En Rudi voelde zijn tenen niet meer. Dat krijg je als je met uw sandalen gaat fietsen.

We hebben Skippy een mooie route laten rijden, niet al te zwaar, maar toch zwaar genoeg voor hem.

Mooie vlakke stukken,

een beetje klimwerk,

een beetje dalen

en bijna geen modderstroken.

Spijtig van die modder, want ik had hem toch wel eens willen zien spartelen in de pratsj.

Na 20km zat het er alweer op. Ik en Rudi waren juist warm gelopen, terwijl Kristof zijn tong bijna tussen zijn ketting hing. Eventjes nog de fietskes gepoetst, een lekker warm doucheke en nu kunnen we ons de hele week uitrusten tot volgende week zondag. Normaal gezien gaan we volgende zondag de route van Heerlen rijden. Tenminste, als het weer een beetje meevalt.

Au revoir, zwaai zwaai en tot in den draai...

Kkkkkoud héééé !!!!!!!

Na 2 weekends van inactiviteit zijn we nog eens een tourke gaan doen met onze fietskes. 2 weken geleden zijn we na een 14-tal kilometer moeten stoppen wegens mechanische pech. En vorig weekend had Rudi een heeeeeeeeeeeeeeeel zwaar weekend. Nee nee nee, hij is niet in de Jupiler, Cristal Alken, Stella Artois, Maes, Pax, La Chouffe, blonde Leffe, Westmalle, West-Vleteren, Orval, Chimay, Grimbergen, Hoegaarden, Duvel (of weet ik welke bieren allemaal) gevlogen. Hij moest de nacht van zaterdag op zondag een muziekinstallatie gaan afbreken. Na de mountainbike is het verhuren van licht- en geluidsinstallaties zijn 2de hobby (of is nu juist andersom). En het was een late geworden voor hem. Of beter nog, ne vroege geworden. Toen hij rond de middag opstond, voelde hij zich niet zo lekker. Dus hadden we ons een dagje vrij genomen. En eerlijk gezegd was dat nog niet zo'n ramp. Want wat er vorige week uit de lucht kwam gevallen, was niet van de poes. Als we waren gaan fietsen dan waren we zo blauwe als een smurf terug gekomen. Sneeeuw en koud, en als ge dan op een fietske zit zonder chauffage, dan hebt ge heel snel de kleur van een smurf. Dus was ik allang blij dat ik in mijne zetel zat, naar de tv te kijken, met de verwarming op 21.
Nu over naar het afgelopen weekend. Tourtocht in Boxbergheide (Genk). Toen ik 's morgens opstond hoorde ik de regen al vallen op het veluxraam. Ik dacht bij mijn eigen: "Miljaar, 't is toch niet waar zeker hè". Snel naar onder gelopen om naar de buitentemperatuur te kijken op ons Hightech-verwarmingskastje. Die was +3°. Ik begon al na te denken wat ik allemaal ging aandoen. En ik kwam al snel tot de conclusie dat ik toch maar een trui extra ging aandoen. Snel een ontbijt achterover gezwierd (want ik had mij eigenlijk een klein beetje verslapen), kleertjes aan, alle klommelen bij elkaar gezocht (drinkbussen, helm, handschoenen,....), snel nog wat gewicht afgooien in de w.c. en toen was het tijd om te vertrekken. 9u10 in de bikerbus gesprongen en op naar Genk. We waren nog maar 1,5 km van huis en we konden ons al omdraaien. De weg was verspert door een ongeval op de Daalderdijk. Even in detail treden: een grijze Mercedes E-klasse, van ongeveer 10 jaar oud, had de 24ste verlichtingspaal (als ge van Meeswijk naar Stokkem begint te tellen), om gereden.
Genoeg gezeverd. Uiteindelijk zijn we dan toch in Genk geraakt. Alles uitgeladen, snel even inschrijven en de fiets op. Het was alweer zeer fris aan de vis. Gelukkig geen ijs aan de pladijs of sneeuw aan de meeuw. Maar het waren eigenlijk alleen de benen die in het begin nogal koud aanvoelden. Na een opwarming van 2km over het asfalt konden we aan het echte werk beginnen. In het begin viel het nog reuze mee. De ondergrond was goed berijdbaar, nog niet te veel taffelaren voor ons. Maar hoe langer we onderweg waren, hoe vettiger het werd. Er waren zelfs modderstroken bij waar we toch zeker 7 à 8 cm in de modder wegzakte. En dan maar volle petrol trappen. Hi-j trapste diech het lempke oet. Ik zeg nog tegen Rudi: "Geef mij dan toch maar een beklimming van een 3km in de ardennen". Waarop Rudi zegt: "Yeah right".
Na ongeveer 20 km volgde dan de beklimming van de terril. Die lag er uiteraard ook heel vettig bij. Maar we hebben de bult van Genk toch alweer overwonnen (en dat al voor de 2de keer).
Dus onze hoogtestage in La Roche is toch niet voor niets geweest.
Hoelanger de rit duurde, des te moeilijker dat ook de versnellingen gingen macheren. Ik heb toch een paar keer ferm gevloekt op dat ding (den drailleur bedoel ik daar mee). Rudi heb ik niet horen vloeken, maar volgens mij heeft hij toch ook een paar keer in zijn eigen liggen vloeken.
Op het einde van de rit hadden we toch alweer mooi 37 km op onze teller en 5kg modder aan onze broek.

Saluukes en tot in den draai....