Iech en mien fitske allein...

In het vorige bericht konden jullie lezen dat er niet gefiets ging worden dit weekend vanwege het mosselfeest van de volleybal. Rudi moest daar de hele zondag aanwezig zijn, dus hij kon niet de bos in vliegen.

We praten er allang van om aan de Salamander te vertrekken, om van daaruit naar Dilsen te rijden en zo weer verder richting As, om dan weer terug richting Maasmechelen te komen. Dat zou onze eigen Blackforx-route worden. Dat was de planning van vorige week. Wij met volle moed vertrokken vorige week, maar na een kilometer of 4 wist ik de weg niet meer. Ik zat dus een beetje met de zaak verveeld, want ik was ervan overtuigd dat ik de weg nog wist. Jippe auch, joa.... En Rudi had juist iemand uitgenodigd (de sollicitant) om mee te gaan fietsen. Daar staan je (of beter gezegd: fiets je) dan mooi voor paal.

Ik had dus iets recht te zetten. Dus had ik besloten om er alleen op uit te trekken deze zondag en de weg opnieuw te gaan zoeken.

De gps gehaald bij Rudi, de bidons vol gedaan, een reserve binnenband in mijn achterzakje gedaan, de gsm er nog bij, het fitske op het fitse-rekske gezet en volle gaas naar de Salamander gereden. Lekker op mijn gemak ben ik aan mijn opdracht begonnen en een korte tijd later reed ik al door het Dilserbos. Opeens had ik mijn geheugen (dat kleine beetje dat er nog is) weer terug dat mij vorige week zo fantastisch in de steek had gelaten. Ik was zo geloekig als een kleine kind (zoals Branko Strupar dat ooit zo mooi gezegd heeft). Dan ben ik nog door gereden en heb nog de blauwe (wandel)route in Dilsen gedaan en weer terug gekeerd naar de auto.

Dat eene stukje route wat nog ontbrak om onze eigen bf*-route te beginnen, staat nu in de gps. Nu kunnen we de bf*-route verder uitbouwen. Dat zal normaal iets worden voor volgende zondag.

Verheug jullie dus al op alweer een spannend avontuur van de 2 paateekes op een mtb :-)

*blackforx

Sollicitatie

Zondagmorgen, iets voor half tien, ik was mij in de garage aan het klaarmaken om te gaan mountainbiken met Marc. Opeens "ding dong" (dat is de bel van de voordeur, want de bel van de zijdeur doet enkel "ding")
Ik dacht bij mezelf : "tiens, Marc die aan de voordeur aanbelt, strange, maar kan gebeuren...misschien een zware nacht gehad?". Verder schenk ik er niet veel aandacht aan aangezien ik Brent vanuit zijn zetel hoor roepen "Mama, de bel gaat!!!" en ik Miriam al naar de deur hoor spurten. Enkele luttele ogenblikken later hoor ik iemand langs de zijkant van het huis lopen, richting de zijdeur...(ahja want een achterdeur zit niet in de zijkant van een huis hé)
Net op het moment dat er "gooiemürrege pap" uit mijn mond wil ontsnappen zie ik een totaal ander iemand voor mij staan, slank postuur, ongeveer ne meter of twee lang, volledig in fietstenue en al klappertandgewijs (van de kou) zeggende "heeyyyy Rrrrudddi, ikkkkkkkkom mmmmmee mmmmmountainbiken"
Mijne mond viel ter plekke open tot ongeveer dezelfde hoogte als de onderkant van het grote voorste tandwiel van mijn mountainbike en ik dacht bij mezelf "ah, zo gaat dat hier tegenwoordig, nu komen ze al gewoon bij ons aan de deur aanbellen en zeggen dat ze meegaan, jongens toch...in mijnen tijd moesten we eerst solliciteren"
Maar omdat het een mooie zonnige frisse zondagmorgen was en ik mijn nieuw fietstenueke (gekregen van de pap en zijn madam voor mijn verjaardag, waarvoor 1000maal dank!) al aanhad zei ik "ok, kom maar mee" in plaats van dat ik die kerel zijn helm (zonder de sluiting los te maken) van zijn hoofd naar ergens tussen zijn benen liet verhuizen.
Enkele minuten later arriveerde Marc met zijn twee zwarte paarden (zene polo en zene cube, nvdr) en na het opzadelen vertrokken we richting Salamander om van daaruit door het bosrijke landschap richting Dilserbos te crossen, iets wat door omstandigheden maar gedeeltelijk gelukt is (volgende keer beter). Onderwege, iets verder dan de Watco, kreeg den deze hier nog "platten tuub", na wat sukkelen met de (handige kapotte) reserve binnenband en nog wat sukkelen met de oh zo praktische fietspomp, hebben we onze rit toch verder kunnen zetten. Aangezien we door al dat gesukkel redelijk wat tijd verloren hadden, zijn we maar richting de "speeltuin" gereden en hebben we ons daar wat uitgeleefd. De "höb ste nog get krach"-beklimming had Marc ook ingelast bij wijze van test, onze sollicitant is met glans geslaagd terwijl wij halverwege moesten afhaken...maar wij zijn dan ook wat ouder hè.

In totaal was dit een ritje van een 42,5km doorheen de mooie Maaslandse bossen, prachtig gekleurd door de herfst, omhuld door ochtendnevel en overgoten met enkele winterse zonnestralen (sorry, kon het sentimentele niet achterwege laten)





Yves (onze slanke sollicitant van 2 meter lang), merci en tot de volgende !

Ah ja, komend weekend is het weer noppes qua mountainbiken wegens mosselfeest bij volleybalclub Uvoc Uikhoven.

Het is zover...

Het moest er ooit van komen, het was eigenlijk altijd al onvermijdelijk en toch leek het nog zo veraf... je probeert het; maar dan...op dat moment...op die bepaalde dag, dan kan je er niet meer langs. Dan is het zover, je wordt gevraagd om een ander team, een andere club te vervoegen, in mijn geval is dat de alombekende "Groupe Trente"... niet honderden, niet duizenden, maar tienduizende leden telt deze club !

Iets wat in het begin onmogelijk leek wegens de exclusiviteit van de club, heb ik na lange nachten onderhandelen het dan toch klaar gekregen om mijn lidmaatschap bij "The Black Forx" te mogen behouden.

En gisteren, 14 oktober 2008 was het daar, het moment van de officiële toetreding tot Groupe Trente... buiten alle verwachtingen om had mijn vrouwtje zelfs een heus verrassingsfeest georganiseerd, met hapjes en drankjes, met een hoop vrienden en familie... en dat volledig zonder mijn medeweten, straf zeg ! De halve wereld wist ervan en ik, ik wist van niks... het verrassingsfeest heeft zijn effect dus niet gemist !

Op de vooravond van de grote dag had ze zelfs met enkele vrienden afgesproken om te komen sieren, de voorkant van ons huis moest eraan geloven (foto volgt nog) en zelfs mijn mtb werd aangepakt... of moet ik zeggen ingepakt...


Het was een fantastische dag en ik wil iedereen bedanken voor hun aanwezigheid, de mooie cadeau's, kaartjes en smsjes...en voor eht zolang moeten zwijgen ;-)
Ook wil ik alle mensen bedanken die hebben meegeholpen om dit feestje te organiseren en te voorzien van de nodige spijs, drank en meubilair...
En als laatste wil ik natuurlijk mijn vrouwtje ne dikke kus geven voor het initiatief !!!
Merci JipKe !!!

[edit] en nu wordt het wel weer tijd dat hier nog eens een mountainbike verslagje verschijnt,
al dat sentimenteel gedoe hier :-)) [/edit]

Dat is eens iets anders

Dit weekend werd er niet gefietst. Rudi had een bruiloft op zaterdag van zijn schoonbroer en op zondag moest hij gaan helpen op een steakdag. En ik ben Jasper, de zoon van mijn schoonbroer, gaan aangeven in Antwerpen.
Dus een weekje rust kan geen kwaad. Alhoewel ge van rust niet echt kon spreken.
Ik ben samen met Theike om 13u30 vertrokken naar Deurne. Daar zijn we Tim gaan uithalen en toen naar Antwerpen ( 't stad) vertrokken. Iets voor 16u aangekomen in de Irisch pub. Daar had Tim met nog enkele vrienden, die met ons meegingen, afgesproken. We hebben daar naar de match Schotland - Noorwegen gekeken en in de Guinness gedoken. Nu denken jullie allemaal: "Guinness? Dat was toch de kat van Marc en Joke die in Leut ondersteboven is gereden?" Inderdiet, maar voor diegene die het niet weten, Guinness is ook Iers bier. En de kat was dus naar een bier genoemd. Een lekker biertje, maar ge moet er niet te veel van drinken., want het is nogal tamelijk zwaar. 8% alcohol heb ik mij laten vertellen.
Na de (saaie) match zijn we iets gaan eten en toen naar een echt volkscafé getrokken om de wedstrijd België - Armenië te volgen. Dat was pas een gezellig cafeeke (de naam ben ik even kwijt). Echt nog zo een volkscafé zoals ze bijna niet meer bestaan. Banken om in te zitten, de wc die nog echt naar wc ruikt, een asbak bij de pompenbak op de wc, plaatjes met spreuken op zoals "Kijkers moeten zwijgen" en "Zwijgers moeten kijken",.... Normaal moet hier dus een oude vrouw achter de toog staan, maar hier stond een jong meisje achter de toog met het postuur van een oude vrouw. Begrijpen wie begrijpen wil en kan...
Hier hebben we dus de wedstrijd gevolgd en het laatste kwartier van de wedstrijd ben ik de man met de hamer tegengekomen. Toen ben ik maar wijselijk overgeschakeld op cola. Toen ben ik later op den avond er weer een beetje bovenop geraakt.
Na de match hebben we nog één café aangedaan om daarna af te sluiten in "de Highlander". Theike wou hier persé naartoe gaan en dat bleek ook nog een perfecte keuze te zijn. Dit café vierde namelijk het 20-jarige bestaan. Het was een ideale afsluiter van deze zeer geslaagde zaterdag namiddag en -avond.
Bedankt Tim, voor deze fantastische dag. En natuurlijk ook bedankt aan Theike, Bram, Pé en Micha die zo vriendelijk waren om mee te gaan pinten pakken.
Hier nog enkele foto's van de man waar het allemaal om draaide deze zaterdag: Jasper Jeurissen

Blackforx Gastenboek

Heyhey,
Vanaf nu kunnen jullie ook een berichtje nalaten in ons gastenboek.
Kijk even rechts in het menu bij "Favoriete Links".

Groeten !

Door weer en wind

Man man man, miserie miserie miserie !!!!!!!!!! Wat was dat voor een weer dit weekend. Dus snel even in de kast gedoken om de lange fietsbroek te zoeken............

Deze zondag gewoon weer met ons twee gaan biken. Geen jeugdprodukten, geen bujjeleire in ons wiel, geen wieltjeszuigers (fietsers die constant in het wiel blijven hangen), niks niemand noppes.

Just the 2 of us....

Dit weekend dus geen Skippy Pantani te zien. Geen sms'ke gekregen van hem. Ook geen telefoontje gekregen om te vragen of hij deze week weer mee mocht komen. Volgens mij heeft hij zijn pijpje niet meer aangekregen dat vorige week charmant is uitgegaan. Ofwel heeft hij zich verslikt in enkele suikerwafels.

Vorige zondag waren we aan de praat geraakt met een andere mtb-er. Die zei ons dat we eens in het bergerven moesten gaan rijden. Dus wij ons geinformeerd waar dit gebied is. Niemand minder dan mijn eigen zus wist waar dit gebied lag (toch fijn met eene groene in de familie).

Merci Els.................

Door omstandigheden hebben we de rit wel in de namiddag gereden. Rudi moest ergens zijn ivm een of andere gezinsdag. Dus dan maar in de namiddag, die jongen was al lang blij dat hij weer op zijn fietske kon springen. Alle klommelen ingeladen, naar Rotem gereden, de bikerbus geparkeerd aan de kapel van de weerstand en daar weer de klommelen uitgeladen. Hier was nog geen bord te zien met wandelroutes, dus zijn we maar gewoon het bos ingeknald. Na enkele kilometers kwamen we dan toch een informatiebord tegen en we besloten om eerst de rode route te rijden en daarna de gele. Maar we hadden al snel ergens een bordje gemist en opeens kwamen we gele bordjes tegen. Dus dan maar eerst de gele route gedaan. Toen de rode route gereden. En op het laatste kwamen we tot de conclusie dat we toch wel 2 à 3 keer hetzelfde traject hebben gereden. Dus parcourskennis hebben we daar nu wel.

Hier en daar zijn we ook enkele keren een zijweg ingeslagen. Als we zagen dat daar een leuke beklimming lag, knalde we die omhoog (op het laatste was het wel meer kruipen) om daarna weer langs dezelfde weg naar onder te vliegen. Dat was echt plezant...

Al bij al is het hier wel interessant om te komen. Er is voldoende afwisseling. Enkele vlakke stukken, steile en minder steile beklimmingen en toch wel enkele gevaarlijke afdalingen. Door het slechte weer was het wel heel drassig en dat maakte de rit wel heel zwaar.

Zeker de moeite om nog eens te doen, vooral omdat we nu ook hier veel terreinkennis hebben opgedaan.

Ook dit nog: vandaag waren er geen spectaculaire valpartijen. Alleen Rudi heeft een kleine schuiver gemaakt, maar zonder veel erg.

Tot slot wil ik u nog een leuke weerspreuk meegeven:

"Is de mol in oktober ferm aan het stoten, dan is uw gazon in november naar de kloten".

Let goed op uw gazon en tot de volgende keer..................