Paasmaandagritje

Een zonovergoten paasmaandag, reden genoeg om een toerke te maken. Zomertenueke aan (jaja Marc ook !), drinkbuske gevuld met powerdrankske, zonnebrilleke en helmke op, fietske van stal gehaald en weg waren we, richting Salamanderke.
Als opwarming zoals altijd een stukje over de ringlaan om de beentjes los te gooien en halverwege steken we dan de bos in om de spieren wakker te schudden. Marc wou de oude rode route nog eens rijden, we zeggen oude rode route omdat de bordjes van die route weg genomen zijn sinds heel die heisa met nv Mosane rond dat gedeelte van het Mechels bos. Laatste wat ik ervan gehoord heb is dat de gemeente een akkoord heeft gesloten met nv Mosane waarin overeengekomen is dat de doorsteken Salamander-Station Eisden en Salamander-Litzberg Lanklaar open blijven en dat ook de grote lussen omheen het bos toegankelijk blijven voor het publiek. Aan de toegankelijkheid zijn ze blijkbaar nog aan het werken want rechts van de Salamander zijn er werken in uitvoering alsook aan de overkant, bij het begin van de rode route. Maar dat houdt ons natuurlijk niet tegen, Marc heeft de route nog gewoon in zijn kopke zitten, moest het aan mij gelegen hebben zouden we nu nog aan het rondtouren zijn vrees ik.
De rode route maakt een mooie grote lus (+/-10km lang) in het Mechels bos, vlotte rechte stukken, mul zand, vals plat (waar ik het moeilijk had om Marc Cancellara te volgen) en stevige klimmetjes, deze route bevat alles en het beste wordt tot het laatste gehouden (als je ze in de juiste richting rijdt natuurlijk)...een mooie snelle en redelijk technische afdaling.
Aansluitend hebben we de gele route gereden, ook een hele mooie route, eigenlijk redelijk vergelijkbaar met de rode lus qua variatie. Alleen hebben ze ons het laaste stukje van een mooie afdaling afgenomen door de werkzaamheden. Beide routes samen zijn goed voor een 17-tal kilometer op de teller. Marc had nog een strak plan, een helling die we normaalgezien liever van boven naar beneden nemen (afdalen dus), wou meneer in tegengestelde richting trotseren. Mijn benen bedankten na een 4-tal meter, maar Marc ging toch een heel eind door. Ooit zullen we deze helling trotseren, ik voel het gewoon :-)
Eenmaal boven zijn we al "hoppend" over de trapjes verder naar het hoogste punt van Maasmechelen gegaan om van daaruit de afdaling langs de autostrade te nemen tot onderaan "de speeltuin" (trail) aan de kik.
Als "cooling down" hebben we nog wat boswegjes onveilig gemaakt in de buurt van het Prinsenpark om daarna rustig aan richting thuis te rijden.
Het was weer een mooi tochtje met onderstaande resultaten :

Route-rapport:

1. Afstand: 28 km
2. Fietstijd: 1u47
3. Gemiddelde snelheid: 18,1km/u
4. Maximum snelheid: 45km/u
5. Moeilijkheidsgraad: 2,5 
6. Technisch: 2

Maasmechelen

De zon is daar en de blackforx ook weer

Miljaar, dat is al lang geleden. Het laatste verslag dateert alweer van 29 november 2010. Iedereen dacht misschien dat we gestopt waren met biken. Maar niets is minder waar.

De lange koude winter, een zware enkelblessure bij mij en de carnaval hebben serieus roet in het eten gegooid wat het biken betreft. Ondertussen was ik wel met enkele gasten van de voetbal begonnen aan de voorbereiding op de Ronde van Vlaanderen. In een zotte bui na een voetbalwedstrijd toen we op café zaten, kwam er iemand met het grandioze idee om de Ronde van Vlaanderen te rijden en ik had onmiddelijk toegezegd. We zouden de 140 km gaan doen.

Iedereen begon eind januari aan de voorbereiding, behalve ik. Door een zware enkelblessure bij het volleyballen ben ik enkel(e) :-) weken later begonnen.

En op 2 april was het dan zover. Om 7u35 op de fiets gestapt in Ninove om dan om 16u weer van de fiets af te stappen, ook weer in Ninove. Man wat heb ik afgezien. Na de Molenberg (na 100 km is dat) was mijn pijp volledig uit en de moed was ook ver zoek. Ik wou echt de fiets in de camionnette zetten en er gewoon mee ophouden. Maar na wat peptalk van de mannen dan toch maar doorgezet. We hebben het einde gehaald en dat is toch een prestatie waar ik enorm trots op ben. We zijn op alle beklimmingen boven geraakt, behalve de Koppenberg. Daar was echt te veel volk en iedereen stond te voet.De fijnste beklimming vond ik de muur van Geraardsbergen. Daar stond wat volk en die riepen en klapten constant. Dat geeft wel een kik.

Op het einde van de dag voelde mijn achterwerk wel aan gelijk een houten badding

Genoeg over de ronde. Over naar gisteren, toen zijn we eindelijk weer gaan biken. En het was een zalig weertje om te biken. Rudi had zelfs zijn kostuumpje met korte mouwen en pijpjes aan. Ik opteerde toch nog voor de lange mouwtjes en pijpjes. Ik heb het niet graag koud hé.

We hebben zo een beetje overal gezeten op de Mechelse heide. Ik weet begot niet meer waar (details moet ge aan Rudi vragen :-) ), maar er zat een beetje vanalles in. Stevige beklimmingen, leuke en technische afdalingen, enkele stukken over het asfalt om te rusten (bij wijze van spreken natuurlijk), korte en krachtige klimmetjes en natuurlijk technische stukken met veel korte bochtenwerk (Rudi zijne dada). Op het einde van rit was Rudi zijn bobijntje wel af, maar dat is normaal na 5 maanden niet fietsen.

Ik kan u enkel nog het volgende route-rapport meegeven:

Route-rapport:

1. Afstand: 30 km

2. Fietstijd: 1u43

3. Gemiddelde snelheid: 18,3km/u

4. Maximum snelheid: 49km/u

5. Moeilijkheidsgraad: 2,5

6. Technisch: 2

De mazzel en vergeet niet om uw eieren te verven deze week...