Nature for Life: Editie 2

Vorig jaar op Nature For Life had ik mijn achterste velg aan flarden gereden, dus was het dit jaar tijd voor revange. Al enkele weken keken we uit naar deze trip en eindelijk was het gisteren dan zover. Om 9u afgesproken bij Rudi om daarna Ronny ook nog op te pikken. Maar 9u had ik niet gehaald. De reden: om 9u10 werd ik pas wakker. Ferm overslapen dus. Miljaar dacht ik, dat is hier al naar de kl*ten. Snel mijne gsm gepakt en een sms naar Rudi gestuurd dat ik mij overslapen had en dat ik tegen 9u45 bij hem was. Dat was allemaal geen probleem voor hem. Snel een ontbijt genomen (nu weet ik pas wat fast-food is), alle klommelen bij elkaar gezocht, in mijn fietspakske gesprongen en om 9u45 stond ik bij Rudi. Het fietske in de biker-bus gezwiert, Ronny gaan ophalen en we konden vertrekken naar Wiemesmeer.

In Wiemesmeer aan het militair domein de biker-bus op de parking gezet, fietskes terug uit de bus gehaald (wat anders kunt ge niet fietsen hé) en we konden vertrekken. We hadden even moeite met het vertrekpunt, maar dat lag waarschijnlijk aan ons. Tegen 10u30 begonnen we aan onze trip.

Eerst een stukje over de oude landingsbaan en dan langs de draad van de FN in Zutendaal. Van hieruit ging het dan via het bos richting Opgrimbie. Maar we gingen niet helemaal tot Opgrimbie. We staken opnieuw de grote baan over (weg van Opgrimbie naar Zutendaal) om dan richting autosnelweg te rijden (ter hoogte van de weg naar Heywijk). Constant draaien van links naar rechts. Enkele leuke bochtjes en modderige stukjes, voor de rest was er niet veel te beleven. Het was zelfs zo vlak als een biljart. Maar we legden er wel stevig de pees op. Op een gegeven moment zaten we aan een gemiddelde snelheid van 20 km/u. We zaten constant op de grens Zutendaal-Genk. Tot we aan het golfterrein van Zutendaal kwamen. Hier zaten we zelfs eventjes op een vaste Bloso-route. Ik vermoed de vaste route van Zutendaal. Van hieruit gaat het dan richting Genkse bossen en zo naar As. Hier moesten we een stukje klimmen op een mijnterril. Kort maar zeer pittig. Verder door de bossen van As en Niel-bij-As om dan richting Dilsen te trekken. We kwamen steeds meer op bekend terrein en ik had een vermoeden dat er nog stevig geklommen moest worden. Van Dilsen naar As is eigenlijk een zeer saai stuk. Lange rechte stukken en helemaal geen niveau verschil. Maar het echte werk kwam er toch aan. We kwamen aan de "koepberg" zoals wij die noemen. Dit lijkt op een kuip en in het dialect wordt dat dan koep, vandaar dus koepberg. Normaal gezien rijden we hier altijd omhoog, maar nu moesten naar onder vlammen. Lekker knallen, vooral omdat we hier op ons eigen terrein zaten. We kennen dit stuk route gelijk onze binnenzak of achterzak of plastiekezak,.... ge moogt zelf kiezen :-).

Maar na deze afdaling volgde al snel een beklimming. Deze beklimming hadden we vorige week ook al gedaan als voorbereiding op Nature For Life. Dus hadden we vorige week de juiste trainingsroute genomen. Olé pistolé voor diegene die de route had gekozen.

Onmiddelijk na de beklimming volgde weer een afdaling en dan een zware zandstrook. Ondertussen begon het materiaal al tegen te sputteren. Schakelen lukte al niet meer zoals wij dat wilden. Maar het was tijd om uit te rusten, de bevoorrading kwam net optijd (na 32km pas).

Een Aquarius, een banaan, een lotus speculooskoekje en we konden er weer tegen voor nog enkele zware kilometers. Vooral omdat ik dacht dat we nog de zanderige zware beklimming richting Maasmechelen op zouden moeten taffelen. Maar dat bleek niet zo te zijn. De organisatie had een andere beklimming uitgekozen. Het was vooral een zeer foute keuze. Niet zozeer de beklimming zelf. Die zou in normale omstandigheden nog goed te goed zijn. Maar na ongeveer 30m klimmen lag er gewoon een boom dwars over de weg. Ge kon er langs geen kanten omheen rijden, dus afstappen was de enige manier om de boom te passeren. Dus wij van de fietskes af, over de boom gestapt, maar daarna opnieuw opstappen en verder klimmen zat er niet in. Ronny had nog wel geprobeerd maar moest uiteindelijk ook te voet verder.

Dit was de laatste beklimming van de dag. We namen een zanderige afdaling richting het Mechels bos en dan onmiddelijk rechtsop richting de single-track van Walkro. Deze single-track nemen we normaal gezien ook in de andere richting, dus nu de eerste keer in deze richting.

Daarna staken we de weg naar As over om dan over de weg naar Heywijk onze weg verder te zetten naar Wiemesmeer. Hier en daar maakten we nog een doorsteekje in het bos, maar de laatste 3 km (of misschien nog meer) liepen bijna constant over asfalt- en betonwegen.

Tegen 13u15 zat onze tocht erop. De vettige fietskes terug in de biker-bus en de (modderige) bikers terug in hun trainingspak. We konden terug naar Maasmechelen.

Nature For Life 2

Route-rapport:
1. Afstand: 47,80 km
2. Fietstijd: 2u30
3. Gemiddelde snelheid: 18,70 km/u
4. Max. snelheid: 36,50 km/u
5. Moeilijkheidsgraad (1-5): 2
6. Technisch (1-5): 2

Bij deze wil ik nog even meegeven dat dit het 100ste verslag is dat verschenen is op de Blackforxblog en dat ik zeer fier ben dat ik dit feestverslag heb mogen schrijven. Rudi het 1ste verslag en ik het 100ste, dat is mooi verdeeld. Ge ziet, we verstaan ons goed.

Waarvoor staat nu de Blackforxblog:
- spannende mtb-verslagen
- een beetje gevloek
- heel veel schele zever

Proficiat aan Rudi en zijne Bulls Bushmaster I en ook proficiat aan mij en mijne Cube Ltd Comp.
SCHOL !!!

De mazzel en tot de volgende

Goed plan...

Na mijn openbare jacht op een konijn en het ontbijt was het weer tijd om mij "fietsklaar" te maken....
"Jacht op een konijn ? Daar wil ik meer van weten" hoor ik u al denken, awel ja, Miriam had zin in konijn met pruimen en dus moest den deze hier gewapend met een vangnetje achter een konijn gaan zoeken. "Niet zwanzen hé" hoor ik nu, U hebt gelijk, alleen het meest belachlijke deel van de zin klopt. Den deze hier heeft effectief deze morgen met een just-out-of-bed-look en een vangnetje in de hand achter een konijn aan moeten zitten, onze konijn Snufje (echte naam Houdini) was namelijk ontsnapt uit zijn kooi. Dat beest heeft denk ik dagenlang met zijn kop tegen de deurtjes van zijn kooi liggen bonken totdat het schuifslotje uit zijn borging viel, briljant en gelukt dus ! Maar nu terug naar de essentie van de dag (van de voormiddag dan toch), mountainbiken...
Omdat verandering van spijs doet eten, zijn we nog eens in Dilsen gaan biken, bij wijze van opwarming (en om marc zijn stramme cafévoetbalspieren los te maken) zijn we over het fietspad tot aan de Salamander gereden, hier rechts de bos in gedoken richting hartje Nationaal Park Hoge Kempen (ik weet niet of dat klopt, maar het klinkt toch mooi). Na wat ups en downs en prachtig navigatiewerk van de pap, staken we de boslan over richting Dilserbos. In plaats van de traditionele rode route te volgen puzelde Marc enkele mooie stukjes zand- en bosweg aan elkaar, van het Dilserbos gingen we naadloos over naar het Gerstenbos (niet moeilijk want ze liggen vlak naast elkaar). Ergens tussenin hebben we nog een babbelstrookje, een recuperatiestukje en een sprintstukje (rechte lange afdaling tegen 47km/u) gehad en vervolgens staken we opnieuw de Boslaan over om het treinspoor terug op te zoeken zodat we de singletrack aan de Sita nog konden meepikken. Van hieruit in (bijna) rechte lijn tot aan het stationneke in Eisden en vervolgend "uitbollen" over de fietsweg tot thuis.
Het was een zeer afwisselende rit, echt een goede voorbereiding op volgende week : Nature For Life !

Route-rapport:

1. Afstand: 36,4 km
2. Fietstijd: 2u18
3. Gemiddelde snelheid: 16,40 km/u
4. Maximum snelheid: 47,00 km/u
5. Moeilijkheidsgraads (1-5): 2
6. Technisch (1-5): 3 (door het vele losse zand en boomwortels)

Tot de volgende !

Van de Mont Ventoux tot de Mechelse heide

Na 2 weken vakantie in de provence en de beklimming van de Mont Ventoux in de benen, was het weer tijd om de Maasmechelse bossen onveilig te maken met de mountainbike.
Maar eerst nog een stukje over de beklimming van de Mont Ventoux. Niet voorbereid en met heel weinig kilometers in de benen waren we (mijn schoonvader Theike en ik) aan de Ventoux begonnen met het gedacht dat we toch niet tot boven zouden geraken. Mijn schoonbroer (Tim) reed met de auto mee om ons op en tijd en stond te voorzien van drank en eten. Om de 3 à 4 km stopten we eventjes om vocht bij te tanken. Na 15km klimmen kwamen we uit in Chalet Reynard. Dit was het einddoel van Theike normaal gezien. Maar van hieruit ziet ge nog niks van de kale berg die de Mont Ventoux is, dus we gingen nog een paar kilometer verder. Ondertussen kwamen steeds korter en korter bij de top, dus besloten we om zo ver mogelijk te geraken. Na nog enkele stops en veel peptalk zijn we dan uiteindelijk tot op de top geraakt. En het uitzicht was adembenemend mooi. Daarna volgde de afdaling met stukken waar we tussen de 62 en 64 km/u naar onder vlogen. Eenmaal onder waren we stikkapot maar allebei wel ontzettend tevreden dat we het tot op de top hadden gehaald.

Genoeg over de Mont Ventoux, nu over naar afgelopen zondag.

Om 10u30 was het tijd om de jet-lag uit de benen te fietsen (om 23u45 pas thuis van vakantie). Gewoon even een paar kilometerkes fietsen, meer was het niet. Ons gewoonlijk opwarmingstourke achter het prinsenpark en dan de beklimming langs de speeltuin. Daarna de leuke afdaling genomen tussen de speeltuin en de autosnelweg.

Dan gingen we nog eens een stukje proberen dat Rudi en Dirk vorige week hadden uitgeprobeerd. Een leuke beklimming richting het ecoduct. En plots stonden we gewoon boven op het ecoduct. Daarna volgende een gevaarlijke en steile afdaling. Hier en daar zullen er nog wat takken gesnoeid moeten worden om op een fatsoenlijke manier van deze afdling te kunnen genieten.

We gingen verder naar de afdaling en daarna de beklimming richting de duivelsberg. Dan bergaf over het asfalt tot onder aan de duivelsberg. Van hieruit ging het terug richting huis om de fietskes te poetsen. De jet-lag was volledig uit de benen gefietst.

Route-rapport:

1. Afstand: 17,80 km

2. Fietstijd: 1u

3. Gemiddelde snelheid: 17,80 km/u

4. Maximum snelheid: 43,50 km/u

5. Moeilijkheidsgraads (1-5): 1

6. Technisch (1-5): 2

De mazzel en tot volgende week

Voorbereiding

Met onze Marc "out-of-town" dacht ik, we gaan den Dirk eens klaarstomen voor de tocht van Nature For Life op 26 september aanstaande. Het tochtje van 45km waar Marc vorig jaar zijn achterste velg aan flarden heeft gereden, iets wat dit jaar (als we deze tocht meerijden) hopelijk niet gebeurt. Afspraak om 10u15 (Bollen-tijd) aan de Salamander, ikzelf was goed op tijd en .... Dirk ook ! Jaja, het mag gezegd worden, Dirk is de laatste tijd ook steeds stipt op tijd (of zelfs te vroeg) op de volleybaltrainingen. Waar zou het aan liggen ? Is hij niet meer graag thuis ? Is Pascale blij als 'm de deur uit is ? Of beginnen de jaren van verstand en verantwoordelijkheid dan toch door te komen ? Wie zal het zeggen, maar ik denk het tweede :-)
Aan de Salamander dus, Dirk wist wel hoe we ons tochtje konden aanvatten, achter de Salamander de bos in duikelen, dan te ver rijden en op Saenhoeve uitkomen, terugdraaien en de juiste afslag nemen om zo tot op een bankirai-tuinpad uit te komen, als echte pro's dit hindernisje genomen om enkele kilometers verder aan de verharde fietsweg uit te komen. Hier staken we rechtover en ipv gewoon rechtdoor te rijden zoals normale mtb'ers, kozen wij ervoor om een meer actiegerichte weg te nemen, iets wat in de Mechelse Heide u zuur kan opbreken en inderdaad, halverwege de trapjes afstappen en te voet verder. De single-track afdaling die erop volgde was gelukkig in orde en maakte veel goed. We waren nu in de buurt van het hoogste punt in de Mechelse Heide, maar dat lieten we links liggen. We gingen richting "speeltuin", voor Dirk was dit pas de tweede keer dat hij deze afdaling deed, maar ik moet zeggen, hij ging met glas van de schans !
Na de kick van de speeltuin, op naar de kik van Opgrimbie, klein stukje door het park met de wilde beesten en op het punt waar we normaalgezien links afslaan richting de oude zandgroeve, hebben we voor de tweede keer toegegeven aan de actiedrang van onze breinen. Klein stukje bergop gereden where no man has gone before, om zo uit te komen aan het ecoduct Kikbeek.

Langs deze zijde geraak je dus wel eventueel aan de overkant, ware het niet dat de overgang zwaar bewaakt wordt door camera's :-)

Ons actiegericht brein kwam nu niet (of toch niet helemaal) in werking en we zijn braafjes aan onze kant gebleven. Nog een stukje langs de draadafsluiting blijven fietsen om dan een afdaling te nemen die ons terug aan de ingang van het reservaat aan de Kik zou brengen, het is te zeggen, Dirk had blijkbaar nood aan een knuffel en koos daarvoor de eerste de beste boom uit die hij tegen kwam in zijn afdaling, geen nood, hij kwam goed en wel onder.

Stukje verharde fietsweg dan maar, tot aan de speeltuin die we mooi rechts lieten liggen, dit stukje bergop begint als ware het vals plat, maar eindigt met een steile klim en dat laatste was er te veel aan voor Dirk, zijn tong sleept over de grond toen hij boven kwam gekropen...

Even recupereren en dan onze weg verderzetten richting hoogste punt van Maasmechelen, Dirk (eventjes) op kop over de onlangs mooi geegaliseerde wandelweg.

Eventjes van het uitzicht genieten...

En dan beginnen aan de afdaling waar Dirk op zijn eerste ritje met ons op zijn gezicht is gegaan, maar deze keer liet hij mij ook geen kans om een foto te maken van zijn stuntwerk.

Om af te sluiten hebben we de singletrackafdaling aan Sita nog aan ons ritje gebreid en zo kwamen we op volgende totalen voor vandaag :

Route-rapport:

1. Afstand: 31,2 km (tochtje was ongeveer 22km)
2. Fietstijd: 1u47
3. Gemiddelde snelheid: 17,8 km/u
4. Max. snelheid: 36,20 km/u
5. Moeilijkheidsgraad (1-5): 2
6. Technisch (1-5): 2

Tijdens het ritje kreeg ik te horen dat Dirk de 26ste september niet mee kan doen met Nature for Life, hij is dan op congres in Barcelona !
CU next week.

NO TREES WERE HARMED DURING THIS TRIP.