Tour Royal

Na een weekje congé (op fietsgebied dan toch), was het vandaag weer tijd om het fitske van den haak te halen. Rudi had al enkele weken geleden aangegeven dat hij vandaag niet mee kon gaan fietsen. Hij moest de hele dag gaan helpen met steken, of zoiets... Oh nee, hij moest de hele dag gaan helpen op een steakdag, zo was het.... Dirk en Stefan gingen wel mee. Maar toen ik Dirk het uur doorgaf van vertrek (8u30), haakte hij heel spontaan af. Hij moest zaterdagavond naar een feest en zag het dus echt niet zitten om heel vroeg uit de veren te komen om op zijn fitske te kruipen. Maar ik denk waarom Dirk niet mee wou. Hij had namelijk een babysit geregeld, dus de kinderen waren niet thuis. Ik denk dus dat hij thuis nog een after-party met zijn tweeën had georganiseerd. En Stefan moest naar hetzelfde feest, dus snel even bellen. Maar hij zag het wel zitten om op dat onmenselijke uur op zijn fitske te kruipen. Ge haalt de echte mannen er zo uit.
Dus iets na 8u30 kom ik bij Stefan aan. Hij doet de deur open en met een stemmeke van 'ik ben de hele avond in het bier gevlogen', komt er een moeizame goeiemorgen uit. En zijn oogjes waren ook al niet te fameus. Blijkbaar lag hij pas tegen 2u in zijn nest. Als hij het lang zou uithouden was de grote hespvraag.
Rond 8u40 zijn we er dan aan begonnen. Eerst een lekker stukje vlak om opgewarmd te geraken. Zo kwamen we al snel uit bij de Salamander. Van hieruit een mooi tourke achter het zwembad om zo koers te zetten naar de Duivelsberg. Ik dacht dat we aan de Duivelsberg de bergop gingen nemen over het asfalt, maar Stefan had een veel beter idee. We staken de Weg naar Zutendaal over om zo rond het koninklijk domein een beetje te gaan taffelen. En al snel kwamen we aan de eerste helling. Over het zand en tamelijk pittig. Toen ik boven kwam, keek ik eens achter mij. En daar was Stefan met zijn eigen aan het worstelen. Ik dacht: Oei oei oei, dat komt niet goed. Die pinten van gisteren zaten duidelijk nog in zijn benen. Maar de aanhouder wint en op de volgende helling kwam hij er een beetje door. We bleven constant langs den draad van het koninklijk domein fietsen en hier en daar zit daar toch een pittige helling in en stillekes aan kwam Stefan weer op zijn normaal niveau. Ondertussen waren we ook al gewoon geraakt aan de natte en licht zompige ondergrond. Dat was ook alweer een tijdje geleden.
Het tourke rond het koninklijk domein zat er ondertussen ook alweer op en we staken de Weg naar Zutendaal weer over om daar de oude zandgroeve in te duiken. Daarna weer een kleine helling op om zo richting camping de kikmolen te knallen. Op het einde van dit wegje moeten we even van de fiets om over paaltjes te kruipen. Ik zet mijn fiets over de paaltjes en daarna ga ikzelf over de paaltjes. Maar Stefan wou het weer mooi doen. Hij wou samen met zijn fiets over de paaltjes gaan, maar daar liep het charmant mis. Hij heft zijn fiets op, maar zijn voorwiel tikt tegen een paaltje aan en om een nog illustere reden knalt Stefan met zijne bavvie tegen het balhoofd van zijn stuur (sorry Stefan, ik kon het echt niet laten om uwe stunt erbij te zetten). Het bloed spoot echt 20 meter de lucht in. Ik had de gsm al vast om den ambulance te bellen........... Sorry, ik liet mij even gaan. Hij had gewoon een klein wondje aan zijn lip. Voor de rest was er niks aan de hand. Alles was nog onder controle.
Nadat Stefan een beetje bekomen was van zijne stunt gingen we een beklimming doen die ik en Rudi nog nooit hadden gedaan. Die beklimming ligt tussen de speeltuin en de autosnelweg. Deze beklimming begint rustig, maar dan wordt het echt zwaar. Een beetje technisch zelfs door de dikke losse stenen. Maar we zijn (alweer) boven geraakt.
We zetten onze weg verder en ondertussen spreek ik tegen Stefan de legendarische zin uit: 'Höbste nog gèt krach?' En wat dacht u? Natuurlijk had hij nog wat kracht. Dus zetten we koers richting de 'Höbste nog gèt krach'-helling. Eerst lekker steil naar onder en dan lekker steil naar boven. En ik weet niet hoe het komt, maar op deze helling is het altijd een beetje kapot gaan, maar ik doe hem toch zo graag. Misschien moeten we de naam van deze helling veranderen in Côte de Marc. Stikkapot komen we boven en we besluiten om verder te rijden over de gele wandelroute om dan aan Sita uit te komen. Hier dan nog snel even de sinlge-track nemen naar beneden en ons tourke zat er alweer op.
Het was een heel plezant tourke op plaatsen waar ik nog nooit was geweest. En na dit tourke was Stefan weer volledig nuchter. Hij was zelfs zo in vorm dat hij nog eventjes zijn zoontje Vincent een beetje mtb-opleiding ging geven en nog een beetje ging biken.

Route-Rapport:

1. Afstand: 31 km
2. Fietstijd: 1u54
3. Gemiddelde snelheid: 16,33 km/u
4. Maximum snelheid: 35,50 km/u
5. Moeilijkheidsgraad (1 - 5): 3
6. Technisch (1 - 5): 2

C u nexte woche :-)