Deze week was het constant een welles of nietes of we wel zouden gaan fietsen, omdat er dit weekend het mosselfeest was van de volleybal. We moesten er op zondag gaan helpen, dus fietsen zou echt heel moeilijk gaan worden. Dus iedereen (Stefan en Dirk) was verwittigd dat er niet gefietst ging worden dit weekend. Dan was het de bedoeling om zaterdag misschien even te gaan, maar door omstandigheden is het er niet van gekomen.
Opeens zaterdag namiddag een sms,je van Stefan. Ik citeer:
"Zeg het moet stilaan eens gedaan zijn met dat feesten allemaal :-), zo geraken we nooit in conditie."
Mijn antwoord: "Ik weet het, maar we moeten al om 11u in het schuurke paraat staan."
Stefan zijn antwoord: "En om 8u ook niet?"
Mijn antwoord: "Voor mij goed, ik zal Rudi even bellen als hij ook meegaat."
Dus bel ik Rudi even op, maar hij kon echt niet mee. Hij moest zelfs al vroeger op het mosselfeest zijn.
Mijn antwoord terug aan Stefan: "Rudi gaat niet mee. En Dirk??"
Antwoord Stefan (na enkele minuten): "Dirk gaat (alweer) niet mee, hij ziet het niet zitten om om 8u te vertrekken. Het wordt dus een tourke voor echte mannen."
Mijn antwoord: "OK, dan ben ik morgen om 8u bij. Tot morgen."
Dus zondag vroeg uit de veren (ik had mijn klokske al op zaterdagavond op het winteruur gezet) om om 8u bij Stefan te zijn. En deze keer verplaatste ik mij van thuis naar Stefan met mijn eigen Bikerbuske (Peugeot Partner). Inderdaad, de pap heeft zich in de kosten gegooid.
P.S. Iemand die een VW Polo wilt kopen, kan zich altijd melden op het gastenboek op BLACKFORX.BLOGSPOT.COM.
Iets na 8u stop ik bij Stefan. Fitske oettlaajen, alle klommelen en attributen bij elkaar zoeken en we konden vertrekken.
Als opwarming 2,5 km over de McAdam tot aan Maasmechelen Village om daar de oude mijnterril op te vlammen. Een lekker lopende klim, niet te steil. Boven aangekomen kregen we een mooi uitzicht over Maasmechelen. De kerk van Maasmechelen, het college, de moskee en zo van die dingen ziet ge daar allemaal. We zijn de terril afgereden langs dezelfde kant als we waren opgereden om zo naar het Dilserbos te rijden. Daar hebben we de rode wandelroute gereden. Dan de Boslaan weer overgestoken om richting de Litzberg te rijden via een lange klim. Maar we hadden onze dag niet echt, dus lekker op het gemakske naar boven gekropen. Nog even een stukje bos meegenomen waar ik nog nooit geweest was. En daar kwamen we een leuke afdaling tegen. Spijtig dat ik daar niet op kop reed, want Stefan durfde niet echt doorrijden op deze technische afdaling. Dus reed ik een beetje met de handrem op. Deze afdaling is echt iets voor Rudi. Komende zondag kan hij zich er gaan uitleven.
Tegen 10u zat ons ritje er alweer op. Snel naar huis douchen om dan te gaan helpen op het mosselfeest.
Route Rapport:
1. Afstand: 29 km
2. Fietstijd: 1u38
3. Gemiddelde snelheid: 17,70 km/u
4. Maximum snelheid: 39,24 km/u
5. Moeilijkheidsgraad (1-5): 2
6. Technisch (1-5): 2
Sorry dat het verslagje een dag later is, maar de mosselen gaan voor.
De mazzel
maandag 26 oktober 2009
zondag 18 oktober 2009
Eerste wintertourke
Deze morgen toen ik opstond, keek ik snel even naar de buitentemperatuur. 4 Graden gaf dat dingske aan. Toen maar even alle fietswinterspullen bij elkaar gezocht.
Bij Rudi hetzelfde senario. Hij is zelfs buiten gaan voelen met zijn kort tenueke aan, maar is toen toch maar even verder blijven zoeken naar zijn wintertenueke. Blijkbaar had hij die spullen erg ver verstopt, maar hij had toch alles gevonden. En toch had hij gekozen voor een spliksplinternieuw truike van het Bulls MTB-team met korte mouwen. Maar hij had er wel een trui met lange mouwen onder aan gedaan.
Nu we lekker ingeduffeld waren, waren we klaar om te vertrekken. Vandaag zonder de Bollen-broers. Die hadden zich afgemeld voor dit weekend. Dus gingen we vandaag hetzelfde tourke doen dat ik vorige week met Stefan had gereden. Ik wou Rudi dit zware parcours ook eens laten zien.
Rond 9u15 zijn we vertrokken richting het zwembad, maar toen we terhoogte van het Schuttershof kwamen, kwamen we tot de conclusie dat daar een mtb-wedstrijd was. Dus moesten we onze eerste kilometers een klein beetje gaan aanpassen, vermits we niet op hetzelfde parcours als de wedstrijdrijders mochten komen. Dan weer een paar keer naar links, dan weer een paar keer naar rechts omdat het wedstrijdparcours ons parcours kruiste. Maar uiteindelijk zijn we dan toch aan de camping Kikmolen geraakt.
Dus zijn we alweer de Weg naar Zutendaal overgestoken juist voor het circuit Duivelsberg (waar alweer een rally was) om zo weer volledig rond het koninklijk domein te fietsen. En zoals jullie vorige week gelezen hadden, is het hier redelijk zwaar. Korte pittige hellingen, iets langere hellingen, technische afdaling op een zanderige ondergrond. Alles om een goed ritje op de mtb te maken vindt ge hier terug.
En Rudi vond het ook zwaar, maar zeer mooi.
Boven op de Duivelsberg weer de weg overgestoken om de oude zandgroeve in en onmiddelijk weer uit te rijden. We hadden zelfs weer de technische klim naar het ecoduct genomen. Deze beklimming had Rudi ook nog nooit gedaan. En wat dacht u, hij vond het net als ik ook geweldig.
De höbste-nog-gèt-krach-klim kon ook niet ontbreken, dus die hebben we ook nog even soldaat gemaakt. Dan is het richting Sita en Walkro gegaan om daar de single-track te nemen, waarna we naadloos over gingen op de rode wandelroute tot aan de salamander. Dan een laatste bosstukje genomen achter het zwembad (Prinsenpark) om zo over de ringlaan richting huize Gerets-Verpoorten terug te keren.
Daar de fiets gepoetst en ondertussen ook nog een lekkere tas chocomelk van Senseo gekregen van Miriam. Wat moet ge nog meer hebben............(eventueel nog een lekker warm bubbelbad).
Route-Rapport:
1. Afstand: 35 km
2. Fietstijd: 1u59
3. Gemiddelde snelheid: 18 km/u
4. Maximum snelheid: 39,24 km/u
5. Moeilijkheidgraad (1-5): 3
6. Technisch (1-5): 2
Salut de kost en de wind vanachter...
Bij Rudi hetzelfde senario. Hij is zelfs buiten gaan voelen met zijn kort tenueke aan, maar is toen toch maar even verder blijven zoeken naar zijn wintertenueke. Blijkbaar had hij die spullen erg ver verstopt, maar hij had toch alles gevonden. En toch had hij gekozen voor een spliksplinternieuw truike van het Bulls MTB-team met korte mouwen. Maar hij had er wel een trui met lange mouwen onder aan gedaan.
Nu we lekker ingeduffeld waren, waren we klaar om te vertrekken. Vandaag zonder de Bollen-broers. Die hadden zich afgemeld voor dit weekend. Dus gingen we vandaag hetzelfde tourke doen dat ik vorige week met Stefan had gereden. Ik wou Rudi dit zware parcours ook eens laten zien.
Rond 9u15 zijn we vertrokken richting het zwembad, maar toen we terhoogte van het Schuttershof kwamen, kwamen we tot de conclusie dat daar een mtb-wedstrijd was. Dus moesten we onze eerste kilometers een klein beetje gaan aanpassen, vermits we niet op hetzelfde parcours als de wedstrijdrijders mochten komen. Dan weer een paar keer naar links, dan weer een paar keer naar rechts omdat het wedstrijdparcours ons parcours kruiste. Maar uiteindelijk zijn we dan toch aan de camping Kikmolen geraakt.
Dus zijn we alweer de Weg naar Zutendaal overgestoken juist voor het circuit Duivelsberg (waar alweer een rally was) om zo weer volledig rond het koninklijk domein te fietsen. En zoals jullie vorige week gelezen hadden, is het hier redelijk zwaar. Korte pittige hellingen, iets langere hellingen, technische afdaling op een zanderige ondergrond. Alles om een goed ritje op de mtb te maken vindt ge hier terug.
En Rudi vond het ook zwaar, maar zeer mooi.
Boven op de Duivelsberg weer de weg overgestoken om de oude zandgroeve in en onmiddelijk weer uit te rijden. We hadden zelfs weer de technische klim naar het ecoduct genomen. Deze beklimming had Rudi ook nog nooit gedaan. En wat dacht u, hij vond het net als ik ook geweldig.
De höbste-nog-gèt-krach-klim kon ook niet ontbreken, dus die hebben we ook nog even soldaat gemaakt. Dan is het richting Sita en Walkro gegaan om daar de single-track te nemen, waarna we naadloos over gingen op de rode wandelroute tot aan de salamander. Dan een laatste bosstukje genomen achter het zwembad (Prinsenpark) om zo over de ringlaan richting huize Gerets-Verpoorten terug te keren.
Daar de fiets gepoetst en ondertussen ook nog een lekkere tas chocomelk van Senseo gekregen van Miriam. Wat moet ge nog meer hebben............(eventueel nog een lekker warm bubbelbad).
Route-Rapport:
1. Afstand: 35 km
2. Fietstijd: 1u59
3. Gemiddelde snelheid: 18 km/u
4. Maximum snelheid: 39,24 km/u
5. Moeilijkheidgraad (1-5): 3
6. Technisch (1-5): 2
Salut de kost en de wind vanachter...
zondag 11 oktober 2009
Tour Royal
Na een weekje congé (op fietsgebied dan toch), was het vandaag weer tijd om het fitske van den haak te halen. Rudi had al enkele weken geleden aangegeven dat hij vandaag niet mee kon gaan fietsen. Hij moest de hele dag gaan helpen met steken, of zoiets... Oh nee, hij moest de hele dag gaan helpen op een steakdag, zo was het.... Dirk en Stefan gingen wel mee. Maar toen ik Dirk het uur doorgaf van vertrek (8u30), haakte hij heel spontaan af. Hij moest zaterdagavond naar een feest en zag het dus echt niet zitten om heel vroeg uit de veren te komen om op zijn fitske te kruipen. Maar ik denk waarom Dirk niet mee wou. Hij had namelijk een babysit geregeld, dus de kinderen waren niet thuis. Ik denk dus dat hij thuis nog een after-party met zijn tweeën had georganiseerd. En Stefan moest naar hetzelfde feest, dus snel even bellen. Maar hij zag het wel zitten om op dat onmenselijke uur op zijn fitske te kruipen. Ge haalt de echte mannen er zo uit.
Dus iets na 8u30 kom ik bij Stefan aan. Hij doet de deur open en met een stemmeke van 'ik ben de hele avond in het bier gevlogen', komt er een moeizame goeiemorgen uit. En zijn oogjes waren ook al niet te fameus. Blijkbaar lag hij pas tegen 2u in zijn nest. Als hij het lang zou uithouden was de grote hespvraag.
Rond 8u40 zijn we er dan aan begonnen. Eerst een lekker stukje vlak om opgewarmd te geraken. Zo kwamen we al snel uit bij de Salamander. Van hieruit een mooi tourke achter het zwembad om zo koers te zetten naar de Duivelsberg. Ik dacht dat we aan de Duivelsberg de bergop gingen nemen over het asfalt, maar Stefan had een veel beter idee. We staken de Weg naar Zutendaal over om zo rond het koninklijk domein een beetje te gaan taffelen. En al snel kwamen we aan de eerste helling. Over het zand en tamelijk pittig. Toen ik boven kwam, keek ik eens achter mij. En daar was Stefan met zijn eigen aan het worstelen. Ik dacht: Oei oei oei, dat komt niet goed. Die pinten van gisteren zaten duidelijk nog in zijn benen. Maar de aanhouder wint en op de volgende helling kwam hij er een beetje door. We bleven constant langs den draad van het koninklijk domein fietsen en hier en daar zit daar toch een pittige helling in en stillekes aan kwam Stefan weer op zijn normaal niveau. Ondertussen waren we ook al gewoon geraakt aan de natte en licht zompige ondergrond. Dat was ook alweer een tijdje geleden.
Het tourke rond het koninklijk domein zat er ondertussen ook alweer op en we staken de Weg naar Zutendaal weer over om daar de oude zandgroeve in te duiken. Daarna weer een kleine helling op om zo richting camping de kikmolen te knallen. Op het einde van dit wegje moeten we even van de fiets om over paaltjes te kruipen. Ik zet mijn fiets over de paaltjes en daarna ga ikzelf over de paaltjes. Maar Stefan wou het weer mooi doen. Hij wou samen met zijn fiets over de paaltjes gaan, maar daar liep het charmant mis. Hij heft zijn fiets op, maar zijn voorwiel tikt tegen een paaltje aan en om een nog illustere reden knalt Stefan met zijne bavvie tegen het balhoofd van zijn stuur (sorry Stefan, ik kon het echt niet laten om uwe stunt erbij te zetten). Het bloed spoot echt 20 meter de lucht in. Ik had de gsm al vast om den ambulance te bellen........... Sorry, ik liet mij even gaan. Hij had gewoon een klein wondje aan zijn lip. Voor de rest was er niks aan de hand. Alles was nog onder controle.
Nadat Stefan een beetje bekomen was van zijne stunt gingen we een beklimming doen die ik en Rudi nog nooit hadden gedaan. Die beklimming ligt tussen de speeltuin en de autosnelweg. Deze beklimming begint rustig, maar dan wordt het echt zwaar. Een beetje technisch zelfs door de dikke losse stenen. Maar we zijn (alweer) boven geraakt.
We zetten onze weg verder en ondertussen spreek ik tegen Stefan de legendarische zin uit: 'Höbste nog gèt krach?' En wat dacht u? Natuurlijk had hij nog wat kracht. Dus zetten we koers richting de 'Höbste nog gèt krach'-helling. Eerst lekker steil naar onder en dan lekker steil naar boven. En ik weet niet hoe het komt, maar op deze helling is het altijd een beetje kapot gaan, maar ik doe hem toch zo graag. Misschien moeten we de naam van deze helling veranderen in Côte de Marc. Stikkapot komen we boven en we besluiten om verder te rijden over de gele wandelroute om dan aan Sita uit te komen. Hier dan nog snel even de sinlge-track nemen naar beneden en ons tourke zat er alweer op.
Het was een heel plezant tourke op plaatsen waar ik nog nooit was geweest. En na dit tourke was Stefan weer volledig nuchter. Hij was zelfs zo in vorm dat hij nog eventjes zijn zoontje Vincent een beetje mtb-opleiding ging geven en nog een beetje ging biken.
Route-Rapport:
1. Afstand: 31 km
2. Fietstijd: 1u54
3. Gemiddelde snelheid: 16,33 km/u
4. Maximum snelheid: 35,50 km/u
5. Moeilijkheidsgraad (1 - 5): 3
6. Technisch (1 - 5): 2
C u nexte woche :-)
Dus iets na 8u30 kom ik bij Stefan aan. Hij doet de deur open en met een stemmeke van 'ik ben de hele avond in het bier gevlogen', komt er een moeizame goeiemorgen uit. En zijn oogjes waren ook al niet te fameus. Blijkbaar lag hij pas tegen 2u in zijn nest. Als hij het lang zou uithouden was de grote hespvraag.
Rond 8u40 zijn we er dan aan begonnen. Eerst een lekker stukje vlak om opgewarmd te geraken. Zo kwamen we al snel uit bij de Salamander. Van hieruit een mooi tourke achter het zwembad om zo koers te zetten naar de Duivelsberg. Ik dacht dat we aan de Duivelsberg de bergop gingen nemen over het asfalt, maar Stefan had een veel beter idee. We staken de Weg naar Zutendaal over om zo rond het koninklijk domein een beetje te gaan taffelen. En al snel kwamen we aan de eerste helling. Over het zand en tamelijk pittig. Toen ik boven kwam, keek ik eens achter mij. En daar was Stefan met zijn eigen aan het worstelen. Ik dacht: Oei oei oei, dat komt niet goed. Die pinten van gisteren zaten duidelijk nog in zijn benen. Maar de aanhouder wint en op de volgende helling kwam hij er een beetje door. We bleven constant langs den draad van het koninklijk domein fietsen en hier en daar zit daar toch een pittige helling in en stillekes aan kwam Stefan weer op zijn normaal niveau. Ondertussen waren we ook al gewoon geraakt aan de natte en licht zompige ondergrond. Dat was ook alweer een tijdje geleden.
Het tourke rond het koninklijk domein zat er ondertussen ook alweer op en we staken de Weg naar Zutendaal weer over om daar de oude zandgroeve in te duiken. Daarna weer een kleine helling op om zo richting camping de kikmolen te knallen. Op het einde van dit wegje moeten we even van de fiets om over paaltjes te kruipen. Ik zet mijn fiets over de paaltjes en daarna ga ikzelf over de paaltjes. Maar Stefan wou het weer mooi doen. Hij wou samen met zijn fiets over de paaltjes gaan, maar daar liep het charmant mis. Hij heft zijn fiets op, maar zijn voorwiel tikt tegen een paaltje aan en om een nog illustere reden knalt Stefan met zijne bavvie tegen het balhoofd van zijn stuur (sorry Stefan, ik kon het echt niet laten om uwe stunt erbij te zetten). Het bloed spoot echt 20 meter de lucht in. Ik had de gsm al vast om den ambulance te bellen........... Sorry, ik liet mij even gaan. Hij had gewoon een klein wondje aan zijn lip. Voor de rest was er niks aan de hand. Alles was nog onder controle.
Nadat Stefan een beetje bekomen was van zijne stunt gingen we een beklimming doen die ik en Rudi nog nooit hadden gedaan. Die beklimming ligt tussen de speeltuin en de autosnelweg. Deze beklimming begint rustig, maar dan wordt het echt zwaar. Een beetje technisch zelfs door de dikke losse stenen. Maar we zijn (alweer) boven geraakt.
We zetten onze weg verder en ondertussen spreek ik tegen Stefan de legendarische zin uit: 'Höbste nog gèt krach?' En wat dacht u? Natuurlijk had hij nog wat kracht. Dus zetten we koers richting de 'Höbste nog gèt krach'-helling. Eerst lekker steil naar onder en dan lekker steil naar boven. En ik weet niet hoe het komt, maar op deze helling is het altijd een beetje kapot gaan, maar ik doe hem toch zo graag. Misschien moeten we de naam van deze helling veranderen in Côte de Marc. Stikkapot komen we boven en we besluiten om verder te rijden over de gele wandelroute om dan aan Sita uit te komen. Hier dan nog snel even de sinlge-track nemen naar beneden en ons tourke zat er alweer op.
Het was een heel plezant tourke op plaatsen waar ik nog nooit was geweest. En na dit tourke was Stefan weer volledig nuchter. Hij was zelfs zo in vorm dat hij nog eventjes zijn zoontje Vincent een beetje mtb-opleiding ging geven en nog een beetje ging biken.
Route-Rapport:
1. Afstand: 31 km
2. Fietstijd: 1u54
3. Gemiddelde snelheid: 16,33 km/u
4. Maximum snelheid: 35,50 km/u
5. Moeilijkheidsgraad (1 - 5): 3
6. Technisch (1 - 5): 2
C u nexte woche :-)
Abonneren op:
Posts (Atom)
