Mountainbiken in de diepvries

Deze morgen toen ik opstond en een blik op het kastje van de verwarming wierp, dacht ik bij mezelf: "We kunnen onmiddelijk onze kerstcadeau's testen". -3° was de stand en de kerstman had veel dingen gebracht om te gebruiken bij het fietsen en vooral voor weersomstandigheden zoals nu. Lekkere warme handschoenen, een muts voor onder de helm, een thermisch onderhemd en het allerbelangrijkste waren mijn nieuwe fietsschoenen met klikpedalen. Hier heb ik maanden op gewacht om eindelijk met klikpedalen te mogen rondrijden.

Vandaag gingen ook nog 2 neefjes mee van Miriam, Dennis & Yves genaamd. Yves is al een keer mee gaan fietsen, voor Dennis was het zijn eerste keer. Zijn grootste bezigheid is voetballen bij de jeugd van KRC Genk (nota van Rudi : hij is onlangs geselecteerd voor de nationale ploeg voor de -17jarigen), maar dat is gewoon wat achtergrondinfo. Iedereen die mij kent weet dat KRC niet echt mijn favoriete ploeg is. Maar ja, als Dennis een goeie keeper is, zal hij ooit wel eens bij een echte en goeie club geraken (lees Anderlecht).

Voor zover het gestuik over voetbal, nu terug naar het biken. Dus toen ik bij Rudi stopte met mijn car ,die ik al 3 dagen moet starten met startkabels omdat mijn batterij naar de kl**en is, stond Rudi en The Blackforx-junior-team al klaar. We zullen vanaf nu Dennis & Yves omtoveren tot The Blackforx-junior-team (een beetje jeugdwerking hé). Allemaal lekker warm ingeduffeld, nog een beetje klommelen om de schoen-overtrekjes aan te krijgen en we konden vertrekken.

In onze opwarmingszone (de Ringlaan) hebben we snel even besproken hoe en waar we gingen rijden, en toen waren we volledig klaar om het bos in te duiken. Maar juist voordat we het bos in reden kwamen de flikken eventjes naast ons rijden om ons erop te wijzen dat we op het fietspad moesten rijden. Ik en Rudi reden op de gewone weg, terwijl Dennis & Yves, braafjes en zoals het hoort, op het fietspad reden. Ik heb toen maar snel mijne arm naar links uitgestoken om teken te doen dat we hier links afgingen, het bos in. En toen was het goed voor de flikken en reden ze gewoon door. Hebben die mennekes niks anders te doen op een zondag voormiddag dan wat fietsers te ambeteren.

Aan de ringlaan zijn we dus het bos ingedoken en tot aan de salamander gereden. Hier zijn we dan de weg overgestoken en hebben de rode wandelroute gereden. Alles was knoerhèl bevroren, dat zorgde dus voor een redelijke hoge snelheid. Het was juist alsof je op het asfalt aan het rijden was. Het enige gevaar was dat je je evenwicht kon verliezen bij enkele bevroren moddersporen en dan charmant op uwe smikkel kon gaan. Dat is gelukkig niet gebeurd, want de gevolgen van zo'n val kunnen best zwaar zijn. Gebroken beenderen, schouders uit de kommen, peelen uit de neus, enz.......

Onderweg zijn we Davy Kortleven ook nog tegen gekomen. Die was daar ook wat aan het bujjelen. Eigenlijk was hij onderweg naar het clublokaal om dan van daaruit met een hele groep te vertrekken. Maar Davy het streverke nam er nog snel even een lekkere opwarming bij.

Op deze rode route ligt op het laatste een leuke beklimming en hier had Dennis het toch wel moeilijk. Hij is moeten afstappen, maar dat is helemaal geen schande. Hij heeft ook niet het materiaal dat wij hebben. Ik vind dat hij als 16-jarige fantastisch goed heeft gereden. Ik denk niet dat er veel van die 16-jarige mannekes zijn die ons zo kunnen volgen.

Na de rode route zijn we weer de weg overgestoken aan de salamander en hebben nog enkele leuke stukjes gedaan. Ondermeer ook de höbste-nog-gèt-krach-beklimming. Deze beklimming heb ik er gewoon bijgenomen als revanche op Yves. De vorige keer toen Yves meeging, zat deze beklimming er ook bij. Toen ben ik niet boven geraakt en Yves wel. Nu had Yves het aan zijne rekker, hij moest te voet verder terwijl ik boven al op mijn gemak aan mijne isostar zat te drinken. Nobody beats me twice on my own hill.... Ik denk dat Rudi net hetzelfde dacht als mij. Hij was deze keer ook voor Yves boven en zonder af te stappen. Gewoon in ene ruk tot boven (van deze helling moet ge toch eens een foto nemen, Rudi).

In deze diepvriestemperaturen hebben we toch weer mooi ons tourke gedaan. Een mooie 30 km op de teller, 0° op de temperatuurmeter ondertussen en we moesten zelfs onze fietskes niet poetsen omdat de modder bevroren was. Wat wil je nog meer ?????

Ziezo, dit was het alweer. Tot dinsdag, want dan wordt er weer gefietst (normaalgezien). Het laatste tourke van 2008.

Salut de kost en de wind vanachter.

Tourtochtje in eigen achtertuin

Alweer volledig gerecupereerd van Heerlen, de hondenpoep van vorige week onder mijn

schoenen geveegd, we waren alweer 100% klaar voor een nieuw en spannend bike-avontuur.

En dan nog wel een avontuur in eigen gemeente, zelfs in onze eigen achtertuin. Er was namelijk een tourtocht in Eisden en die vertrok aan de jeugdterreinen van Patro Eisden aan de Louis Mercierlaan. Fijn kort bij huis dus en een terrein dat we nog beter kennen dan onze eigen broekzak.

Rond 9u30 komen we bij de voetbalterreinen aan en er stonden al van die gekke mannekes met gele fluo-jasjes klaar om de mensen te wijzen waar ze moesten parkeren. Wij stopten op onze parkeerplaats en ik stapte direct uit de biker-bus om aan die gekke mannekes te vragen hoe zij wisten dat wij kwamen fiets.

Ieche: Wi-j wèt géér dat véér kome fitsen?

Dat gek menneke: Iech zoag dat zoe. Iech zoag dat eigellik oan uuch buske. Wè keump noe met zoe een kleur vaan buske angers noa hi-j? (Dat menneke kwam uit Lanaken, hopelijk kunnen jullie het lezen). Nu wil dat onze biker-bus geel is en die man vond dat blijkbaar niet zo een mooie kleur. Wij rijden dan misschien in een geel buske rond, maar die pipo liep wel in een belachelijk geel fluo-jasje rond. Wie is hier dan de belachelijkste van ons allemaal ??????

Maar goed, ik vond het al bij al een leuke binnenkomer en we hebben toch een paar keer goed gelachen als die gekke gele mannekes de weg wezen aan de fietsers. Dat was blijkbaar hun 2de taak om de fietser naar de juiste richting te sturen bij het begin van de tocht.

Maar nu weer over naar het fietswerk.

Snel even ingeschreven, helm op het bölke en we konden vertrekken.

Mijn vermoeden was dat we hier over paadjes gingen rijden die we al regelmatig hadden gedaan, maar de eerste 3 kilometers waren single-tracks die we nog nooit hadden gedaan. De opwarming (lees: de eerste 2 km) was perfect en zo vlak als een biljart. Hierna begon het lichtjes op en af te gaan. Maar helemaal nog niet zwaar, zelfs de ondergrond was nog altijd perfect berijdbaar.

Opeens kwamen we op een terrein terecht waar we al vele malen overaf hebben geknald. En dus ook nu weer hebben we hier volle gaas door het bos geknald. We gingen zelfs zo hard, dat we hier en daar toch wel enkele andere bikers voorbij zijn gestoken. Ondertussen kwam er steeds meer modder voor onze wielen terecht. Maar dat kon de pret niet drukken.

Daarna zijn we door de sjieke wijk aan het prinsenpark gereden, om zo de ringlaan over te steken en dan weer het bos in te duiken.

Opeens reden we langs de autosnelweg en ik zeg tegen Rudi: Pap, we rijden stillekes aan richting speeltuin. Waarop Rudi zei: Joepie, we gaan bergaf knallen. Maar het verschil met andere keren was dat we nu van de andere kant kwamen. En dit wil zeggen dat we nu i.p.v dalen, moesten gaan klimmen. En inderdaad, we hadden het aan onze rekker.

Normaal gezien komen we hier afgevlogen tegen 40 à 45 km/u, maar nu reden we in de andere richting tegen 12 km/u. En dat viel zwaar tegen, zelfs voor mij. Op enkele hellingen kon ge gewoon niet meer fietsen omdat de ondergrond te vettig was. Dus dan maar te voet verder. Toen we boven waren, konden we onmiddelijk aan de afdaling beginnen. Niet zo spectaculair, het is ook daarom dat wij deze 2 stukjes in de andere richting nemen. Dit wil zeggen dat de beklimming heel goed berijdbaar en niet te stijl is en dat de afdaling zeer spectaculair is.

We zetten onze weg verder over een single-track richting Salamander. Hier steken we de Joseph-Smeetslaan over, rijden het bos in en draaien links op om alweer te gaan klimmen. En hier gebeurde het grappigste van de hele tour. Voor ons rijden 3 bikers, maar we kunnen die niet passeren omdat er gewoon geen plaats voor was. Dus rijden we bij het begin van de beklimming gewoon verder achter deze 3 bikers. Lekker op het gemak. Opeens valt de eerste gewoon stil, stapt af en gaat aan de kant. De 2de valt ook stil, maar komt niet meer optijd uit zijn klikpedaal en valt naar rechts. Hierdoor komt de 3de biker ook niet meer uit zijn klikpedaal en die valt naar links. Ik en Rudi, zo sterk als paarden, peddelen gewoon verder tussen de gevallen bikers door de helling op met ons klein verzetje, en geraken zeer gemakkelijk boven. Die drie bikers die zo voor uw neus vallen en wij gewoon tussen hen door konden fietsen, was net hetzelfde als Mozes die voor de zee stond en opeens opent de zee zich en Mozes kon gewoon door de zee wandelen (een beetje godsdienst kan geen kwaad).

Boven gekomen gingen we onmiddelijk weer naar onder op volle snelheid. Dan linsop en weer terug klimmen. Dit vond ik het leukste stukje aan heel de route.

Na 22 km was het even tijd om op adem te komen bij de bevoorrading (aan industrieterrein "op de berg" bij Sita). Een lekker warm soepje, een suikerwafel en we konden er weer tegen voor de volgende 18 km. Van aan de bevoorrading ging het dan richting Dilsen en de modderstroken werden zwaarder en zwaarder. Hier volgde dan een heel saai stuk tot in Dilsen. Een beetje keren en draaien om toch maar aan de kilometers te geraken.

Ondertussen dacht ik al aan een beklimming die wel eens op onze route zou kunnen liggen. Een echte verschrikkelijk zware helling met zand. En omdat ik steeds minder kracht in de benen begon te krijgen, zat ik dus echt niet op deze helling te wachten. Maar ook hier had ik het weer aan mijne rekker. De helling zat er dus wel degelijk in en ik ben de helling zelfs niet meer op geraakt. Compleet leeg gereden in de modder.

Maar natuurlijk moeten we dan ook nog dalen. En in deze afdaling is Rudi tegen de vlakte gegaan. De val zag er echt spectaculair uit, maar hij had geluk dat hij op een zandstrook gevallen was, want anders had er hier en daar wel een schrammetje kunnen zijn. Nu was er gelukkig niks aan de hand (alleen 4 vingers en 1 duim). We waren ondertussen ook al in de laatste 4 km gekomen en het einde was wel welkom. De kracht was totaal verdwenen in mijn benen.

Conclusie van deze tourtocht: een zeer mooi parcours, waarvan we de meeste stukken kennen, met leuke klimmetjes en dito afdalingen. Een zeer goede bepijling en organisatie. Het parcours lag er wel zwaar bij door de modder, maar dat zijn we ondertussen wel gewoon.

Ik wil wel nog even afscheid nemen van mijn rode fiestschoenen die door de kerstman vervangen worden door nieuwe schoenen met klikpedalen: lieve schoenen... bedankt !!!

Hierbij wenst The Black Forx ook al zijn lezers een zalig kerstfeest........... en kijk uit met uw kerstballen.

Knoerhèl Heerlen !

Zaterdagavond, Cafetaria van sporthal Uvoc Schuurke in Uikhoven, na een (volleybal)wedstrijd van de Herenploeg en tijdens de aan onze neus voorbijgaande lasagne :

Pap : Pap, goan ver mörge nog nao Heerle ?

Pap : Mich god, wiej laat ?

Pap : Pak mèr neugen oor want ich moot nog croissantkes gaon haole !

Pap : Good, sie joe toemorrouw

Pap : Yo, Saluut !

(nvdr. Pap is Marc en Pap is Rudi)

Zondagmorgen 8u15, badkamer ten huize Gerets-Verpoorten, de Pap probeert zich in zijn koersbroekske te wringen:

Miriam : Ik zal wel naar de bakker gaan, dan kunt gij u verder klaar maken (lees : taffelen).

Pap : Gij zijt geweldig, wat zou ik toch zonder u moeten beginnen !

Miriam : Slijmbal !

Pap : (gaat ene scharmante slag neer)

Zondagmorgen 8u30, ten huize Peusens-Jeurissen:

Pap : Joke, ik ben weg hè !!!

Joke : (snurk snurk snurk)

Zondagmorgen 9u00, oprit ten huize Gerets-Verpoorten :

Pap : Gooiemeurrege Pap

Pap : Huy Pap

Pap : Ready ?

Pap : Yep, Let's Go !

Zondagmorgen 9u30, parking Bezoekerscentrum Brunssummerheide aan de schaapskooiweg 99 in Heerlen :

De vierwieler geparkeerd en vervolgens materiaal uitladen en prepareren. Al van bij het begin had ik zoiets van "hier klopt iets niet, hier zit een luchtje aan", maar desondanks gewoon verder gedaan...

Enkele minuten later op naar het vertrekpunt een paar meter verder, daar stond een miniscuul bordje met al evenveel uitleg, maar voor superbreinen zoals ons natuurlijk geen probleem, de keuze was vlug gemaakt : lus 1 in combinatie met lus 3, dat zou uitkomen op een 35km. (Lus 1+2+3 is 51,9km)

Nog eens even diep adem gehaald en als een raket schoten we uit onze startblokken, om na 15m onze remmen volle bak dicht te knijpen omdat de bandenspanning iets te laag was voor de harde ondergrond, een paar slagen bijgepompt en terug vooruit met de geit !

Al snel hadden we in de gaten dat deze route (begin van lus 1) redelijk technisch was en voornamelijk bestond uit single-tracks. Maar voor ons geen probleem ! Na enkele kilometers een korte asfaltstrook om even op adem te komen en het zweet (en de hondepoep hè Marc, vandaar dat luchtje van in het begin) af te vegen. Na een bijna ondoenbare (met dit weer) afdaling, volgde al relatief snel de aanknoping met lus 3, wat later een redelijk saaie en vlakke route leek in vergelijking met lus 1. Onderweg kwamen we redelijk veel mountainbikers (en vriendelijke wandelaars) tegen die de streek blijkbaar beter kenden als wij want geen enkele van hen volgde identiek dezelfde route als ons. Nog even een leuk wist-je-datje meegeven : De bomen langs de singletracks in de bossen van Heerlen zijn strategisch geplant ! Dat is gene zever ! Telkens als ik niet tijdig uit mijn klikkers geraakte en dreigde te vallen, stond er een boompje waartegen ik even een schouder kon zetten of mij even afduwen om zo toch rechtop te blijven. Chapeau voor de mountainbikeclub die de MTB-routes in Heerlen onderhoud !

Een 12-tal kilometer voor het einde lus 3 verlaten om opnieuw in te haken op een veelbelovende lus 1. En Marc zijn gebeden werden verhoord, we hadden namelijk al enkele keren mooie beklimmingen moeten inruilen voor zigzaggend naar boven klimmen, maar het tweede gedeelte van lus 1 besliste hier dus anders over. Welgeteld 2 mooie beklimmingen zaten er in het laatste gedeelte, we hebben ze allebei met veel overtuiging naar boven gereden en de afdalingen die erop volgenden waren ook niet slecht !

Na 35 kilometer mogen we zeggen dat dit een zeer geslaagde route is van gemiddeld niveau en we gaan zeker nog terug om de rest van de routes te verkennen.

GreetZ

Opwarmertje

Alweer een werkweek achter de rug, dus tijd om weer een beetje te gaan fietsen. De modder van vorige week hebben we van de fiets gekregen, het wasmachine heeft zijn uiterste best gedaan om de kleren zuiver te krijgen, de fiets is even naar de dokter geweest voor enkele mankementjes. Alles was dus weer in orde voor een volgende tocht.

Door het sinterklaas-weekend konden we niet veel kilometers doen. Brent moest nog zijn sinterklaascadeau's gaan halen bij Lieve in Antwerpen ('t Stad). Wij dus halverwege de nacht opgestaan om toch maar enkele kilometers af te malen. Kwam daar nog bij dat ik Skippy nog eens had gevraagd om mee te gaan knallen. Hij was alweer helemaal in de wolken toen ik hem dat vroeg.

Dat manneke straalt van vertrouwen sinds zijn hoogtestage in La Roche, hij waant zich soms Roel Paulissen of Sven Nys als hij op zijn oldtimer-fietske zit. Het enige verschil is dat Paulissen of Nys vliegen als raketten en dat Kristof meer op een slak lijkt (langzamer kan bijna niet, hihihihi)......

Om 8u45 bij Rudi vertrokken kfjgndsklvnsdsvksn fvfklvbib!è!"'(!ç'éç"!'uçu é"rçh6558115frzfu (sorry, op dit moment loopt de kat even over het toetsenbord).

Dus om 8u45 bij Rudi vertrokken richting Mechelse heide. Na 5 minuten kwam ik al tot de conclusie dat ik de verkeerde handschoen-keuze had gemaakt. Had ik toch maar handschoenen genomen met lange vingers. De hele rit heb ik geen gevoel gehad in mijn vingerkes. En Rudi voelde zijn tenen niet meer. Dat krijg je als je met uw sandalen gaat fietsen.

We hebben Skippy een mooie route laten rijden, niet al te zwaar, maar toch zwaar genoeg voor hem.

Mooie vlakke stukken,

een beetje klimwerk,

een beetje dalen

en bijna geen modderstroken.

Spijtig van die modder, want ik had hem toch wel eens willen zien spartelen in de pratsj.

Na 20km zat het er alweer op. Ik en Rudi waren juist warm gelopen, terwijl Kristof zijn tong bijna tussen zijn ketting hing. Eventjes nog de fietskes gepoetst, een lekker warm doucheke en nu kunnen we ons de hele week uitrusten tot volgende week zondag. Normaal gezien gaan we volgende zondag de route van Heerlen rijden. Tenminste, als het weer een beetje meevalt.

Au revoir, zwaai zwaai en tot in den draai...

Kkkkkoud héééé !!!!!!!

Na 2 weekends van inactiviteit zijn we nog eens een tourke gaan doen met onze fietskes. 2 weken geleden zijn we na een 14-tal kilometer moeten stoppen wegens mechanische pech. En vorig weekend had Rudi een heeeeeeeeeeeeeeeel zwaar weekend. Nee nee nee, hij is niet in de Jupiler, Cristal Alken, Stella Artois, Maes, Pax, La Chouffe, blonde Leffe, Westmalle, West-Vleteren, Orval, Chimay, Grimbergen, Hoegaarden, Duvel (of weet ik welke bieren allemaal) gevlogen. Hij moest de nacht van zaterdag op zondag een muziekinstallatie gaan afbreken. Na de mountainbike is het verhuren van licht- en geluidsinstallaties zijn 2de hobby (of is nu juist andersom). En het was een late geworden voor hem. Of beter nog, ne vroege geworden. Toen hij rond de middag opstond, voelde hij zich niet zo lekker. Dus hadden we ons een dagje vrij genomen. En eerlijk gezegd was dat nog niet zo'n ramp. Want wat er vorige week uit de lucht kwam gevallen, was niet van de poes. Als we waren gaan fietsen dan waren we zo blauwe als een smurf terug gekomen. Sneeeuw en koud, en als ge dan op een fietske zit zonder chauffage, dan hebt ge heel snel de kleur van een smurf. Dus was ik allang blij dat ik in mijne zetel zat, naar de tv te kijken, met de verwarming op 21.
Nu over naar het afgelopen weekend. Tourtocht in Boxbergheide (Genk). Toen ik 's morgens opstond hoorde ik de regen al vallen op het veluxraam. Ik dacht bij mijn eigen: "Miljaar, 't is toch niet waar zeker hè". Snel naar onder gelopen om naar de buitentemperatuur te kijken op ons Hightech-verwarmingskastje. Die was +3°. Ik begon al na te denken wat ik allemaal ging aandoen. En ik kwam al snel tot de conclusie dat ik toch maar een trui extra ging aandoen. Snel een ontbijt achterover gezwierd (want ik had mij eigenlijk een klein beetje verslapen), kleertjes aan, alle klommelen bij elkaar gezocht (drinkbussen, helm, handschoenen,....), snel nog wat gewicht afgooien in de w.c. en toen was het tijd om te vertrekken. 9u10 in de bikerbus gesprongen en op naar Genk. We waren nog maar 1,5 km van huis en we konden ons al omdraaien. De weg was verspert door een ongeval op de Daalderdijk. Even in detail treden: een grijze Mercedes E-klasse, van ongeveer 10 jaar oud, had de 24ste verlichtingspaal (als ge van Meeswijk naar Stokkem begint te tellen), om gereden.
Genoeg gezeverd. Uiteindelijk zijn we dan toch in Genk geraakt. Alles uitgeladen, snel even inschrijven en de fiets op. Het was alweer zeer fris aan de vis. Gelukkig geen ijs aan de pladijs of sneeuw aan de meeuw. Maar het waren eigenlijk alleen de benen die in het begin nogal koud aanvoelden. Na een opwarming van 2km over het asfalt konden we aan het echte werk beginnen. In het begin viel het nog reuze mee. De ondergrond was goed berijdbaar, nog niet te veel taffelaren voor ons. Maar hoe langer we onderweg waren, hoe vettiger het werd. Er waren zelfs modderstroken bij waar we toch zeker 7 à 8 cm in de modder wegzakte. En dan maar volle petrol trappen. Hi-j trapste diech het lempke oet. Ik zeg nog tegen Rudi: "Geef mij dan toch maar een beklimming van een 3km in de ardennen". Waarop Rudi zegt: "Yeah right".
Na ongeveer 20 km volgde dan de beklimming van de terril. Die lag er uiteraard ook heel vettig bij. Maar we hebben de bult van Genk toch alweer overwonnen (en dat al voor de 2de keer).
Dus onze hoogtestage in La Roche is toch niet voor niets geweest.
Hoelanger de rit duurde, des te moeilijker dat ook de versnellingen gingen macheren. Ik heb toch een paar keer ferm gevloekt op dat ding (den drailleur bedoel ik daar mee). Rudi heb ik niet horen vloeken, maar volgens mij heeft hij toch ook een paar keer in zijn eigen liggen vloeken.
Op het einde van de rit hadden we toch alweer mooi 37 km op onze teller en 5kg modder aan onze broek.

Saluukes en tot in den draai....

Kampioenen op wielen

Boma zit op het terras van een taverne terwijl Kolonel Van de Sijpe komt aangefietst op een echte Eddy Merksplas...

Boma : Awel, cher ami, ik heb nooit geweten dat gij zo sportief waart ?!?

Sijpe : Al járen, Boma ! Ik ben zelfs voorzitter van "De vrolijke trappers", een fietsclub.

Boma : WHOEHAHAAA! Zo'n clubje van gepensioneerden die elke zondag een uitstapje maken op een fiets !?

Sijpe : Mijn wielertoeristen zijn stuk voor stuk fitter dan jouw spelers, Boma ! Ze fietsen minstens zestig kilometer per dag om hun conditie op peil te houden !

Boma : Mijn gedacht!

Sijpe : Vergeleken bijmijn atleten zijn de Kampioenen maar armzalige sukkels!

Boma : Hola, makker! Wij hebben vorig jaar tweemaal gewonnen

Sijpe : PFF! Tegen en bal trappen kan iederen! Ik wed voor een fles champagne dat mijn wielertoeristen moeiteloos kunnen winnen van jouw kampioenen!

Boma : ça alors! Akkoord! We organiseren een wedstrijd! We zullen eens zien wat jouw mannetjes waard zijn!

Sijpe : Top!

De volgende dag in de kantine van FC De Kampioenen...

Boma : Jongens, zaterdag spelen we een match tegen een clubje wielertoeristen !

Pol : Geen probleem, voorzitter! Mijn mannen staan scherp momenteel. Ze zijn in topconditie!

Een paar dagen later tijdens de wedstrijd...

Sijpe : Jouw mannen hebben geen conditie, Boma! Dat zie je zo! Ze zijn de uitputting nabij! Als ikjou was zou ik een andere trainer zoeken!

Boma : grmmff!!#ggrrrr

En na het einde van de wedstrijd...

Pol : 0-12! Ik durf de voorzitter niet meer onder ogen te komen!

's Avonds in de kantine...

Boma : Jullie hebben me mooi in de steek gelaten! jullie zijn een stel slappelingen! Als het niet verandert, doek ik de club op en begin ik met een wielerploeg! Jullie conditie is beneden alle peil! Bekijk julliezelf maar eens: slappe spieren, geen uithoudingsvermogen, bierbuikjes...

Bieke : Als de voorzitter het allemaal zoveel beter weet, zou hij het goede voorbeeld kunnen geven en zelf iets doen aan zijn dikke buik, hé!

Boma : Awel, Ik ga mij persoonlijk bezighouden met de conditie van de spelers! Ik heb al een plannetje voor een intensief trainingsprogramma! Jullie horen nog van mij!

Xavier : Oei! Hij lijkt het te menen, Pol!

Veertien dagen later tijdens een training...

Pol : Vooruit jongens! We zullen Boma eens laten zien wie hier de échte trainer is! Hop! Eén, twee, één, twee, hop, hop...

Enkele ogenblikken later...

Xavier : Allemachtig, Pol! Kijk daar eens! Ik geloog mijn ogen niet!

Pol : Dat is BOMA !!?

Markske : Wow! Zie je wel! Meneer Boma gaat toch een wielerploeg beginnen!

Pol : Wat krijgen we nu, voorzitter?

Boma : Je ziet hier de nieuwe Boma, popol! LE NOUVEAU BOMA EST ARRIVE! Ik ben al twee weken aan het oefenen en het gaat fantastisch! Ik werk aan mijn conditie!

Pol : Wat een mooie fiets! Die moet wat gekost hebben!

Boma : Een echte Eddy Merksplas! Special voor mij gemaakt!

Xavier : En wat een gigantische drinkbus! Daar zouden heel wat dagschotels in passen !

Boma : BLIJF ER AF! Niemand mag aan mijn fiets raken! Begrepen? Hij heeft stukken van mensen gekost!

Xavier : Goed, goed! Ik snap het!

Even later...

Boma : Ik kom jullie uitnodigen vor zondag... Ik ben hoofdsponsor geworden van een wielerwedstrijd, die omgedoopt is tot de "BOMA CLASSIC". Ze wordt zondag gereden en de aankomst is hier, op het terrein. Ik wil dat jullie er allemaal zijn! De rest horen jullie zondag aanstaande. Dan ontvouw ik mijn plannen! Wees op tijd!

Boma stapt op zijn fiets en spurt weg...

En op zondag...

Op tv : ... We zijn momenteel zo'n zestig kilometer van de aankomst, beste kijkers... het peleton rijdt met hoog tempo door het landschap... En de verrassing van de dag is natuurlijk dat meneer Boma zelf meerijdt! De favoriet in deze wedstrijd is natuurlijk Ward Bellens die zich nog schuilhoudt in het peleton, maar die wel eens voor een verrassing kan zorgen... Het lijkt erop dat niemand in de aanval durft te gaan....De favorieten houden elkaar in de gaten...Tenzij...O! EEN ONTSNAPPING! En het is waarempel MENEER BOMA die de aanval aangaat! Maar wereldkampioen Ward Bellensgaat er onmiddellijk achetraan! Dat belooft een spannende tweekamp te worden op nauwelijks dertig kilometer van de aankomst! Ward Bellens komt nu op kop!... BOMA NEEMT OPNIEUW DE LEIDING! Boma schiet als een pijl uit een boog naar voren...Merkwaardig voor een man van zijn leeftijd, die de laatste twintig jaar niet meer aan sport heeft gedaan! Nu gaat Ward Bellens in de aanval! Op nog amper tien kilometer van de eindstreep is de wedstrijd nog steeds niet beslist! Wie zal het halen? Bellens of Boma? Het blijft spannend! Over een kwartiertje mogen we beide kemphanen aan de eindstreep verwachten, beste kijkers! Boma ligt nu op kop! En daar komen ze in de laatste bocht.... Daar zijn ze! Daar zijn ze! En in de laatste rechte lijn barst de strijd los tussen Ward Bellens en Balthazar Boma! Bellens op kop!.... Bellens gaat winnen!...

Als u wilt weten wie er uiteindelijk wint en waarom en hoe, dan moet u zich het stripverhaal maar gaan kopen in de winkel of bestellen aan sinterklaas of kerstman.

Waarom ik dit stukje heb geschreven ?

Tja, ik wist niet wat ik in het verslag moest schrijven, want we zijn vandaag langer bezig geweest met de fietsen te poetsen dan dat we erop gezeten hebben! Bij nader inzien ben ik zelfs langer bezig geweest met het schrijven van dit verslag dan dat we gefietst hebben !!!

Merci pap, voor de geweldige foto's. (grmmff!!#ggrrrr)

GreetZ Rudi

Het Ardennen-offensief deel 3

Maandag 10 november

Vandaag gingen we gewoon weer met ons 2 op pad. Kristof had de ardennen al verlaten gisteren avond. Hij moest vandaag weer gaan werken (hij had vroeger maar beter moeten leren). Allez, als ge dat werken kunt noemen natuurlijk. Ik vind het meer gewoon aanwezig zijn op school en de kinderen ambeteren.
Onder het motto: “Save the best for last” zijn we naar Houffalize gegaan. Houffalize is het mekka voor de mountainbikers en we waren toch in de buurt. Alle klommelen bijeen gesmeten en op naar Houffa. We hadden redelijk snel de startplaats gevonden. We moesten alleen nog een route kiezen. Er zijn hier 6 routes met verschillende moeilijkheidsgraad en afstand. De vorige 2 fietsdagen zaten ook nog in de benen, dus we kozen voor de gulden middenweg. Het werd route 5, gemiddelde moeilijkheid en gemakkelijk berijdbaar stond er op het informatiebord.
Het begon al direct fijn. Bergop over asfalt. Na ongeveer 1,5 km doken we het bos in. Vanaf hier ging het constant op en af.

Door de regen die ’s nachts uit de hemel was gevallen, lag het parcours er verschrikkelijk zwaar bij.

Heel veel plassen water en dito modder. Na een zware modderstrook kwam een lichte afdaling en toen sloeg het noodlot toe. Ik hoor Rudi opeens roepen: “Wach effekes, mien ketting lik er aaf”. Ik stop en draai mij om en toen riep Rudi: “Oh neij, ze is euver”. Daar stonden we dan in het bos met een kettingbreuk. We zijn dan maar naar een hoofdweg gewandeld/gefietst. Rudi stelde voor dat ik al zou doorfietsen naar Houffalize, dan de bikerbus nemen en hem dan tegemoet te rijden. Ondertussen zou dan wel te voet doorkomen. Zo gezegd zo gedaan. Ikke dus in mijn eentje al fietsend over het asfalt naar Houffa en Rudi al wandelend. Na 30 minuten had ik de bikerbus bereikt en was ik Rudi tegemoet gereden. Hij was ondertussen ook al ver gevorderd. Gelukkig ging de weg hier en daar bergaf, dus kon hij gewoon op zijne fiets zitten en zich naar onder laten vallen. Zijne Cube ingeladen en terug naar La Roche.
Spijtig dat Rudi zijn ketting ons in de steek heeft gelaten op de laatste dag, maar zo een ramp is het niet. Sjaaj höbste altied wel (toevallig ook nog de lijfspreuk van Zero). De ketting zal snel weer hersteld zijn en kunnen we weer op pad gaan.
We hebben hier een zeer geslaagd verlengt weekend achter de rug en naar Houffalize komen we zeker en vast nog eens terug. En dan nemen we direct de spectaculairste route er uit.

Au revoir, salut en de wind van achter….

By Marc

Special thanx to :

- Mijn vrouwke Miriam die alles tot in de puntjes geregeld had, dikke Merci !

- Mijn schoonouders voor het boeken van dit fantastisch weekend (bij Reisbureau De Morgenster) als cadeau voor mijn 30ste verjaardag

- Marc & Joke, Kristof & Kristel, Christine en Brent, voor het meegaan en de flauwe zever :-)

De groeten,

Rudi

Het Ardennen-offensief deel 2

Zondag 9 november

Vandaag gingen we route 1 rijden. Op het internet had ik gelezen dat dit de beste route van La Roche was. Dus we konden ons aan het één en ander verwachten.
Eerst weer een stevig ontbijt geconsumeerd, even nog een kleine rustperiode genomen en rond 11u15 op onze knalmachines gesprongen naar La Roche centrum.
In het centrum tussen de apotheek en de kerk rechts direct omhoog. En ferm steil omhoog. 1,5km over het asfalt en dan het bos in.

Dit was de Col de Haussire. Boven aan het gele bord aangekomen hadden we al ongeveer 4km geklommen en zaten we op een hoogte van 495m.

We waren blij dat we boven waren en dachten al aan de afdaling. Maar ging ons ferm tegen onze kl**en. Van hieruit hebben we nog moeten klimmen tot op 550m hoogte. Het was zeer zwaar, maar de uitzichten waren fenomenaal. De foto’s liegen er niet om.

Maar de afdaling bleef in ons kopke zitten en we werden op onze wenken bediend. Een zeer spectaculaire afdaling. In het eerste gedeelte werd er een hoge snelheid gehaald, maar toen kwamen de fucking boomwortels.

Remmen dicht dus en tikken van de ene wortel naar de andere (yes yes, gisteren was dat ook al het geval). Maar het waren niet alleen de wortels die we voor de wielen kregen, ook dikke stenen lagen in (of op) de weg. Het was gewoon weg een fantastische afdaling met een technisch stukje erbij.

Het komt nog goed met mijne techniek. Rudi zijne techniek is al fantastisch. Ja, en Skippy zijne techniek, daar zien we niet veel van. Want wij rijden altijd van voor en moeten dus meestal wachten op de zoon van Joske Pan(z)(t)ani. Maar goed, terug naar de werkelijkheid. Na deze afdaling moesten we naar links, onmiddellijk rustig bergop. Na 500m lag de beklimming alweer achter ons gat en toen kwam iets geweldig. Een fantastische steile afdaling. Dat was daar zo steil dat de remmen volledig dicht geknepen waren en met onze buik plat op het zadel lagen. Dit heb ik, op dat jaar dat ik nu aan het biken ben, nog nooit meegemaakt. Echt geweldig, hier voor doet ge het gewoon. Helemaal onderaan mochten we door een beekje fietsen, net zoals in ons beekjes tourke in Maasmechelen.

En dan weer steil omhoog. Tot op de laatste 30m hebben we kunnen fietsen, toen moesten we echt van de fiets. Het deed wel een beetje pijn in ons hartje dat we niet tot boven zijn geraakt, maar de beentjes deden nog meer pijn.

Na een modderstrook kwamen we terug op het asfalt. Even tijd om te recupereren dus. Maar dat was van korte duur. Het ging hierna nog constant op en af, met redelijk op het laatste nog een steile helling. En de vermoeidheid kwam al ferm opspelen. Gewoon op souplesse naar boven dus. En als toetje nog een snelle afdaling met op het einde een plas water om af te koelen.
De commentaren op het internet klopte dus wel degelijk. Echt een geweldige route. Heel zwaar, dat wel, maar als ge daar niet tegen kan, moet ge niet op een mtb kruipen.
27 km afzien van begin tot het einde, dat is een juiste samenvatting van deze route.

By Marc

Het Ardennen-offensief deel 1

Zaterdag 8 november

Dit weekend zaten we met Rudi & Miriam, Kristof & Kristel en Joke & ik in La Roche. Het was nog een cadeauke aan Rudi voor zijn 30-jarig bestaan. Normaal gezien moest het een verrassing blijven voor hem, maar zijn vrouwtje had haar mondje (alweer) niet kunnen houden. Dus Zero wist wat er allemaal ging gebeuren.
Maar soit, nu hij alles wist konden we ook op ons gemak bekijken waar we gingen fietsen. Ja ja, de bikes waren er natuurlijk ook bij. Wat zouden we anders in d’ardennen gaan doen? Wandelen dat vind ik meer iets om met de hond(en) te doen. Kajakken daar is het iets te fris voor (fris aan de vis) en met een motor door d’ardennen scheuren, dat is niks voor ons. Geef ons maar een mountainbike. En in d’ardenen is het altijd leuk biken. Zelfs Skippy had zijn oldtimer-fietske in de bikerbus gedropt.
’s Morgens eerst een stevig ontbijt in onze gielis geklatst, dan nog een kleine rustperiode genomen en om 11u op onze fiets gekropen.

Richting La Roche centrum gereden om daar even in het VVV-kantoor ons licht te gaan opsteken i.v.m het jachtseizoen. Niet dat we daar ergens in het bos aan het vlammen zijn en dat er dan plots een lading hagel onze richting uit komt. Maar we kregen daar gelukkig groen licht en konden dus fijn uitkiezen welke route we gingen nemen. Alle routes (1,2,3 en 4) waren open vandaag, maar morgen waren route 3 en 4 gesloten. Rudi stelde voor om route 3 of 4 te rijden omdat we daar morgen toch niet op konden rijden. We hebben de keuze dan maar aan Skippy gelaten en hij koos voor route 3.
Vooraleer wij de bordjes van route 3 hadden gevonden daar in het centrum waren we alweer een kwartiertje verder. Uiteindelijk hadden we de bordjes gevonden en konden we beginnen. Na een kilometertje over het asfalt konden we aan het off-road gedeelte beginnen. En het begon al direct volle petrol. Een hele steile beklimming van ongeveer 1km.
Maar ge kon er maar ongeveer 500m fietsen. De helft van de beklimming dus al wandelend afgemaakt. Hier was het echt niet mogelijk om te fietsen door erosie. Allemaal dikke stenen, boomwortels en diepe uitgeregende sporen. Bijna boven gekomen konden we weer fietsen en toen we boven waren zaten we op 377m boven de zeespiegel. Hierna volgde een leuke technische modderstrook en dan een te gekke afdaling. In het begin volle petrol naar onder, maar dan kwamen we dikke boomwortels tegen. De remmen dicht dus en maar tikken van de eene wortel naar de andere. Eenmaal onder gekomen hebben we toch 1 minuutje op de Skip moeten wachten.
Hierna volgde weer een klein stukje asfalt, gevolgd door een mooie klim. Niet te stijl, niet te zwaar, de juiste maat dus (voor mij en Rudi dan toch). Op deze beklimming is Skippy zijn lampke uitgegaan. Hij dacht bij zich zelf: “Hier kunt ge wel fijn wandelen”.

Hij stapte van zijn fietske af en ging gewoon te voet verder. Ik weet niet wat Skippy onder mountainbiken verstaat, maar de hele wereld weet toch dat mountainbiken een sport is waar ge op een beklimming op uwe fiets blijft zitten en gewoon keihard blijft trappen en ook wel een beetje uw verstand op nul zet. Maar ik denk gewoon dat hij nog niet genoeg kracht heeft in zijn beentjes.

Na deze beklimming volgde een stukje valsplat, dan weer lichtjes omhoog. Hier en daar lichtjes naar onder. Zo ging het de rest van het parcours verder. Bijna aan het einde was het alleen nog maar berg af. Oh ja, voordat ik het vergeet. Skippy is bij een modderstrook nog op zijne biegel gegaan. Dat was lachen, hahahahahahahahahahahahaha…..
Aan het huisje aangekomen kwamen we uit op 29,20 km.
De fietskes gepoetst, lekker gedoucht en toen weer met de beentjes onder de tafel in.Hopelijk is Skippy tegen morgen gerecupereerd.

By Marc

Terug met z'n twee...

Net zoals Bassie & Adriaan, Ren & Stimpy, Bert & Ernie, Den dikke & Den Dunne, The beauty & The (nerd)beast, Gaston & Leo, Barbie & Ken, Coca & Cola, Nicole & Hugo, Sam & Kelly, Jip & Janneke, Erik & Sanne, Deckers & Ornelis, Big & Betsy, Knabbel & Babbel, Tom & Jerry om er maar enkele te noemen, zijn we zondag terug met z'n tweeën op pad geweest. Los Papos was vorige zondag noodgedwongen (zoals jullie wellicht al gelezen hebben) alleen op tocht moeten gaan en heeft een mooie route kunnen uitstippelen die hij maar al te graag aan mij wou tonen.
En ik moet zeggen, hij heeft zijn best gedaan, het is een zeer gevarieerde route met leuke klimmetjes, wat vals plat, mooie snelle afdalingen en op het juiste moment vlakke stukken om een beetje op adem te komen (ik heb dat regelmatig nodig). De route start in Maasmechelen bij de Salamander en gaat tot Dilserbos, onderweg zijn er voldoende aanknopingspunten naar andere routes zodat er gespeeld kan worden met het aantal kilometers dat er gereden wordt.
Zondag (namiddag door omstandigheden) hebben we er een 42-tal gedaan waarvan er toch een 90% offroad bijzat !



Track is hier te downloaden (Garmin .gdb)

Dat moeten wij hebben hè, daarvoor gaan wij mountainbiken, liefst zo weinig mogelijk tarmac voor ons, geef ons maar ruwe veldwegen of smalle paadjes (singletracks voor de kenners) in het bos waar we af en toe jumpen (een mooier woordje voor "struikelen") over boomwortels of moeten zigzaggen tussen grote plassen water, obstakels ontwijken en allerlei maneuvers (schoon woordje voor "stunten") uithalen om toch maar op die fiets te kunnen blijven zitten (en niet met onze smoel tegen de vlakte te belanden)... en als het even kan, dat allemaal in een afdaling (grapje).

Volgend weekend een uitgebreid verslag over ons "La Roche"-avontuur !

Iech en mien fitske allein...

In het vorige bericht konden jullie lezen dat er niet gefiets ging worden dit weekend vanwege het mosselfeest van de volleybal. Rudi moest daar de hele zondag aanwezig zijn, dus hij kon niet de bos in vliegen.

We praten er allang van om aan de Salamander te vertrekken, om van daaruit naar Dilsen te rijden en zo weer verder richting As, om dan weer terug richting Maasmechelen te komen. Dat zou onze eigen Blackforx-route worden. Dat was de planning van vorige week. Wij met volle moed vertrokken vorige week, maar na een kilometer of 4 wist ik de weg niet meer. Ik zat dus een beetje met de zaak verveeld, want ik was ervan overtuigd dat ik de weg nog wist. Jippe auch, joa.... En Rudi had juist iemand uitgenodigd (de sollicitant) om mee te gaan fietsen. Daar staan je (of beter gezegd: fiets je) dan mooi voor paal.

Ik had dus iets recht te zetten. Dus had ik besloten om er alleen op uit te trekken deze zondag en de weg opnieuw te gaan zoeken.

De gps gehaald bij Rudi, de bidons vol gedaan, een reserve binnenband in mijn achterzakje gedaan, de gsm er nog bij, het fitske op het fitse-rekske gezet en volle gaas naar de Salamander gereden. Lekker op mijn gemak ben ik aan mijn opdracht begonnen en een korte tijd later reed ik al door het Dilserbos. Opeens had ik mijn geheugen (dat kleine beetje dat er nog is) weer terug dat mij vorige week zo fantastisch in de steek had gelaten. Ik was zo geloekig als een kleine kind (zoals Branko Strupar dat ooit zo mooi gezegd heeft). Dan ben ik nog door gereden en heb nog de blauwe (wandel)route in Dilsen gedaan en weer terug gekeerd naar de auto.

Dat eene stukje route wat nog ontbrak om onze eigen bf*-route te beginnen, staat nu in de gps. Nu kunnen we de bf*-route verder uitbouwen. Dat zal normaal iets worden voor volgende zondag.

Verheug jullie dus al op alweer een spannend avontuur van de 2 paateekes op een mtb :-)

*blackforx

Sollicitatie

Zondagmorgen, iets voor half tien, ik was mij in de garage aan het klaarmaken om te gaan mountainbiken met Marc. Opeens "ding dong" (dat is de bel van de voordeur, want de bel van de zijdeur doet enkel "ding")
Ik dacht bij mezelf : "tiens, Marc die aan de voordeur aanbelt, strange, maar kan gebeuren...misschien een zware nacht gehad?". Verder schenk ik er niet veel aandacht aan aangezien ik Brent vanuit zijn zetel hoor roepen "Mama, de bel gaat!!!" en ik Miriam al naar de deur hoor spurten. Enkele luttele ogenblikken later hoor ik iemand langs de zijkant van het huis lopen, richting de zijdeur...(ahja want een achterdeur zit niet in de zijkant van een huis hé)
Net op het moment dat er "gooiemürrege pap" uit mijn mond wil ontsnappen zie ik een totaal ander iemand voor mij staan, slank postuur, ongeveer ne meter of twee lang, volledig in fietstenue en al klappertandgewijs (van de kou) zeggende "heeyyyy Rrrrudddi, ikkkkkkkkom mmmmmee mmmmmountainbiken"
Mijne mond viel ter plekke open tot ongeveer dezelfde hoogte als de onderkant van het grote voorste tandwiel van mijn mountainbike en ik dacht bij mezelf "ah, zo gaat dat hier tegenwoordig, nu komen ze al gewoon bij ons aan de deur aanbellen en zeggen dat ze meegaan, jongens toch...in mijnen tijd moesten we eerst solliciteren"
Maar omdat het een mooie zonnige frisse zondagmorgen was en ik mijn nieuw fietstenueke (gekregen van de pap en zijn madam voor mijn verjaardag, waarvoor 1000maal dank!) al aanhad zei ik "ok, kom maar mee" in plaats van dat ik die kerel zijn helm (zonder de sluiting los te maken) van zijn hoofd naar ergens tussen zijn benen liet verhuizen.
Enkele minuten later arriveerde Marc met zijn twee zwarte paarden (zene polo en zene cube, nvdr) en na het opzadelen vertrokken we richting Salamander om van daaruit door het bosrijke landschap richting Dilserbos te crossen, iets wat door omstandigheden maar gedeeltelijk gelukt is (volgende keer beter). Onderwege, iets verder dan de Watco, kreeg den deze hier nog "platten tuub", na wat sukkelen met de (handige kapotte) reserve binnenband en nog wat sukkelen met de oh zo praktische fietspomp, hebben we onze rit toch verder kunnen zetten. Aangezien we door al dat gesukkel redelijk wat tijd verloren hadden, zijn we maar richting de "speeltuin" gereden en hebben we ons daar wat uitgeleefd. De "höb ste nog get krach"-beklimming had Marc ook ingelast bij wijze van test, onze sollicitant is met glans geslaagd terwijl wij halverwege moesten afhaken...maar wij zijn dan ook wat ouder hè.

In totaal was dit een ritje van een 42,5km doorheen de mooie Maaslandse bossen, prachtig gekleurd door de herfst, omhuld door ochtendnevel en overgoten met enkele winterse zonnestralen (sorry, kon het sentimentele niet achterwege laten)





Yves (onze slanke sollicitant van 2 meter lang), merci en tot de volgende !

Ah ja, komend weekend is het weer noppes qua mountainbiken wegens mosselfeest bij volleybalclub Uvoc Uikhoven.

Het is zover...

Het moest er ooit van komen, het was eigenlijk altijd al onvermijdelijk en toch leek het nog zo veraf... je probeert het; maar dan...op dat moment...op die bepaalde dag, dan kan je er niet meer langs. Dan is het zover, je wordt gevraagd om een ander team, een andere club te vervoegen, in mijn geval is dat de alombekende "Groupe Trente"... niet honderden, niet duizenden, maar tienduizende leden telt deze club !

Iets wat in het begin onmogelijk leek wegens de exclusiviteit van de club, heb ik na lange nachten onderhandelen het dan toch klaar gekregen om mijn lidmaatschap bij "The Black Forx" te mogen behouden.

En gisteren, 14 oktober 2008 was het daar, het moment van de officiële toetreding tot Groupe Trente... buiten alle verwachtingen om had mijn vrouwtje zelfs een heus verrassingsfeest georganiseerd, met hapjes en drankjes, met een hoop vrienden en familie... en dat volledig zonder mijn medeweten, straf zeg ! De halve wereld wist ervan en ik, ik wist van niks... het verrassingsfeest heeft zijn effect dus niet gemist !

Op de vooravond van de grote dag had ze zelfs met enkele vrienden afgesproken om te komen sieren, de voorkant van ons huis moest eraan geloven (foto volgt nog) en zelfs mijn mtb werd aangepakt... of moet ik zeggen ingepakt...


Het was een fantastische dag en ik wil iedereen bedanken voor hun aanwezigheid, de mooie cadeau's, kaartjes en smsjes...en voor eht zolang moeten zwijgen ;-)
Ook wil ik alle mensen bedanken die hebben meegeholpen om dit feestje te organiseren en te voorzien van de nodige spijs, drank en meubilair...
En als laatste wil ik natuurlijk mijn vrouwtje ne dikke kus geven voor het initiatief !!!
Merci JipKe !!!

[edit] en nu wordt het wel weer tijd dat hier nog eens een mountainbike verslagje verschijnt,
al dat sentimenteel gedoe hier :-)) [/edit]

Dat is eens iets anders

Dit weekend werd er niet gefietst. Rudi had een bruiloft op zaterdag van zijn schoonbroer en op zondag moest hij gaan helpen op een steakdag. En ik ben Jasper, de zoon van mijn schoonbroer, gaan aangeven in Antwerpen.
Dus een weekje rust kan geen kwaad. Alhoewel ge van rust niet echt kon spreken.
Ik ben samen met Theike om 13u30 vertrokken naar Deurne. Daar zijn we Tim gaan uithalen en toen naar Antwerpen ( 't stad) vertrokken. Iets voor 16u aangekomen in de Irisch pub. Daar had Tim met nog enkele vrienden, die met ons meegingen, afgesproken. We hebben daar naar de match Schotland - Noorwegen gekeken en in de Guinness gedoken. Nu denken jullie allemaal: "Guinness? Dat was toch de kat van Marc en Joke die in Leut ondersteboven is gereden?" Inderdiet, maar voor diegene die het niet weten, Guinness is ook Iers bier. En de kat was dus naar een bier genoemd. Een lekker biertje, maar ge moet er niet te veel van drinken., want het is nogal tamelijk zwaar. 8% alcohol heb ik mij laten vertellen.
Na de (saaie) match zijn we iets gaan eten en toen naar een echt volkscafé getrokken om de wedstrijd België - Armenië te volgen. Dat was pas een gezellig cafeeke (de naam ben ik even kwijt). Echt nog zo een volkscafé zoals ze bijna niet meer bestaan. Banken om in te zitten, de wc die nog echt naar wc ruikt, een asbak bij de pompenbak op de wc, plaatjes met spreuken op zoals "Kijkers moeten zwijgen" en "Zwijgers moeten kijken",.... Normaal moet hier dus een oude vrouw achter de toog staan, maar hier stond een jong meisje achter de toog met het postuur van een oude vrouw. Begrijpen wie begrijpen wil en kan...
Hier hebben we dus de wedstrijd gevolgd en het laatste kwartier van de wedstrijd ben ik de man met de hamer tegengekomen. Toen ben ik maar wijselijk overgeschakeld op cola. Toen ben ik later op den avond er weer een beetje bovenop geraakt.
Na de match hebben we nog één café aangedaan om daarna af te sluiten in "de Highlander". Theike wou hier persé naartoe gaan en dat bleek ook nog een perfecte keuze te zijn. Dit café vierde namelijk het 20-jarige bestaan. Het was een ideale afsluiter van deze zeer geslaagde zaterdag namiddag en -avond.
Bedankt Tim, voor deze fantastische dag. En natuurlijk ook bedankt aan Theike, Bram, Pé en Micha die zo vriendelijk waren om mee te gaan pinten pakken.
Hier nog enkele foto's van de man waar het allemaal om draaide deze zaterdag: Jasper Jeurissen