Brrrrrrrrr

Alhoewel het voor mij waarschijnlijk een zware zaterdagnacht ging worden, hadden we toch besloten om te gaan mountainbiken, zondag voormiddag om 10uur bij ons thuis, desnoods op karakter. Zaterdagnacht om 5u (tussen twee afbraakacties door) nog snel even een sms naar Ronny gedaan (want dat was ik vergeten) om te zeggen dat we "seffes" gingen mountainbiken, om 6u nog even snel het bedje in en om 9u30 er terug uit om mij klaar te maken voor het fietsen.
Even snel een blik op de thermostaat, doorlopen, stoppen en dan opnieuw gaan kijken om te controleren of ik het wel juist gezien had en inderdaad -5°C buitentemperatuur gaf het beestje aan ! En dan maar klagen over de opwarming van de aarde, mijn gedacht !!
Extra longsleeve aangedaan en voor de gelegenheid de handschoentjes met lange vingers toch maar klaargelegd. Moest ik nu thee lusten, dan had ik waarschijnlijk mijn drinkbus gevuld met een dampend rozebottelke of zo (Marc opteerde al voor blonde Grimbergen), maar ik hield het bij een frisse uit de keukenkraan getapte Isostar Citroen.
Om 10u stond Ronny al voor m'n deur en even na tien kwam "het bakkie" van Marc ook opgereden, bijzitter van dienst onze tarmacvreter Thomas. Even de stalen aluminium rossen opgetuigd en de pret (en de bibber) kon beginnen, stukje opwarming (voor zover er van opwarming gesproken kon worden) tot aan het schuttershof om van daaruit richting Mechelese Heide te crossen. Marc had al een parcours in gedachten, maar dat was buiten onze twee coureurs gerekend, bij de eerste iets meer als vals plat zijnde beklimming stoven die twee vooruit en kozen ze het hazenpad. Toen Marc en ik boven kwamen, waren Thomas en Ronny al voorbij het punt waar Marc wilde afdraaien, dus moest hij zijn route aanpassen. Dan maar terug richting hoogste punt van Maasmechelen, "ook goed" dacht ik nog, totdat Marc links afdraaide, opzich ook niet erg want dat is een mooie technische afdaling, maar na deze afdaling volgt de fameuze "hub'ste nog get krach?"-beklimming ! En dat als zo vroeg op den dag... maar we hebben het er goed vanaf gebracht. Hierna ingepikt op de gele route om alzo aan de parking van de Salamander uit te komen, dan even de fietsweg gevolgd richting de berg van As en aan de Sita de mooie singletrack-afdaling te nemen. Vervolgens ingepikt op de rode route (jongens, ik vertel ook maar wat ik af en toe tegen gekomen ben hé, want ik weet begot niet waar we allemaal gereden hebben), klimmen, afdalen, klimmen en weer afdalen en we waren terug aan de Salamander, "well done" Marc !
Maar we hadden nog niet genoeg blijkbaar (al begon mijn sepap toch redelijk leeg te geraken), eventjes een overbodig intermezzo, de steile kant van de gele route oprijden om dan weer onmiddellijk ervan af te rijden...totaal zinloos al je het aan mijn benen vraagt.
Als cooling-down een stukje fietsweg gevolgd door de uit twee delen bestaande helling rechts van de speeltuin, uiteraard gevolgd door de downhill van de speeltuin zelf ! En van hieruit begon de echte cooling-down huiswaarts...
Ik moet eerlijk zeggen dat ik blij was toen ik thuis aankwam, en nog blijer toen ik zag dat mijn vrouwtje de auto en de camionet aan het poetsen was ! (gans gek met dit vriesweer!!! Mercikes Miriam !)

Route-rapport:

1. Afstand: 26 km
2. Fietstijd: 1u33
3. Gemiddelde snelheid: 16,67 km/u
4. Maximum snelheid: 39,24 km/u
5. Moeilijkheidsgraad (1-5): 2
6. Technisch (1-5): 2

CU nekst wiek

Neem eens een echte coureur mee

Zondag eventjes gaan fietsen. Zaterdag met Rudi afgesproken dat we om 10u zouden vertrekken. Ondertussen had ik Thomas Op 't Eynde ook gevraagd om mee te gaan. Het enige wat ge over Thomas moet weten is dat hij een echte coureur is en dat hij van Meeswijk is, that's it. Hij rijdt bij de beloften. En om de winter te overbruggen heeft hij zich een mtb gekocht.
Zondag morgen rond 6u30 kreeg ik van Rudi een sms dat hij niet mee ging biken. Hij had die nacht 2 muziekinstallaties moeten afbreken en was pas terug om 6u30. De dag ervoor ook al niet veel geslapen, dus ging hij passen om de fietsen.
Ik en Thomas waren dus alleen. Ik heel alleen afzien met iemand die dagelijks op de fiets zit. Man man man, dat wordt afzien.
Tegen 10u15 zijn we vertrokken aan de salamander. Eerst een opwarmertje richting het stationnetje van Eisden en dan naar Dilsen. Enkele leuke beklimmingen gedaan en ik kwam al heel snel tot de conclusie dat ik altijd als laatste zal boven komen op de beklimmingen. Maar bergaf was ik dan weer sterker en sneller. Dat komt vooral door mijn terreinkennis denk ik. Ofwel is Thomas nog niet helemaal gewoon aan zijn crossmachine.
Na ons tourke in Dilsen zijn we teruggekeerd naar Maasmechelen om daar nog even de oude rode wandelroute te doen. Tegen 12u zat onze korte trip er op.

Route-rapport:

1. Afstand: 26,30 km
2. Fietstijd: 1u45
3. Gemiddelde snelheid: 15,25 km/u
4. Maximum snelheid: 47,44 km/u
5. Moeilijkheidsgraad (1-5): 1,5
6. Technisch (1-5): 1,5

De mazzel en tot volgende week, dan zal Rudi wel uitgeslapen zijn :-)

Nature for Life: Editie 2

Vorig jaar op Nature For Life had ik mijn achterste velg aan flarden gereden, dus was het dit jaar tijd voor revange. Al enkele weken keken we uit naar deze trip en eindelijk was het gisteren dan zover. Om 9u afgesproken bij Rudi om daarna Ronny ook nog op te pikken. Maar 9u had ik niet gehaald. De reden: om 9u10 werd ik pas wakker. Ferm overslapen dus. Miljaar dacht ik, dat is hier al naar de kl*ten. Snel mijne gsm gepakt en een sms naar Rudi gestuurd dat ik mij overslapen had en dat ik tegen 9u45 bij hem was. Dat was allemaal geen probleem voor hem. Snel een ontbijt genomen (nu weet ik pas wat fast-food is), alle klommelen bij elkaar gezocht, in mijn fietspakske gesprongen en om 9u45 stond ik bij Rudi. Het fietske in de biker-bus gezwiert, Ronny gaan ophalen en we konden vertrekken naar Wiemesmeer.

In Wiemesmeer aan het militair domein de biker-bus op de parking gezet, fietskes terug uit de bus gehaald (wat anders kunt ge niet fietsen hé) en we konden vertrekken. We hadden even moeite met het vertrekpunt, maar dat lag waarschijnlijk aan ons. Tegen 10u30 begonnen we aan onze trip.

Eerst een stukje over de oude landingsbaan en dan langs de draad van de FN in Zutendaal. Van hieruit ging het dan via het bos richting Opgrimbie. Maar we gingen niet helemaal tot Opgrimbie. We staken opnieuw de grote baan over (weg van Opgrimbie naar Zutendaal) om dan richting autosnelweg te rijden (ter hoogte van de weg naar Heywijk). Constant draaien van links naar rechts. Enkele leuke bochtjes en modderige stukjes, voor de rest was er niet veel te beleven. Het was zelfs zo vlak als een biljart. Maar we legden er wel stevig de pees op. Op een gegeven moment zaten we aan een gemiddelde snelheid van 20 km/u. We zaten constant op de grens Zutendaal-Genk. Tot we aan het golfterrein van Zutendaal kwamen. Hier zaten we zelfs eventjes op een vaste Bloso-route. Ik vermoed de vaste route van Zutendaal. Van hieruit gaat het dan richting Genkse bossen en zo naar As. Hier moesten we een stukje klimmen op een mijnterril. Kort maar zeer pittig. Verder door de bossen van As en Niel-bij-As om dan richting Dilsen te trekken. We kwamen steeds meer op bekend terrein en ik had een vermoeden dat er nog stevig geklommen moest worden. Van Dilsen naar As is eigenlijk een zeer saai stuk. Lange rechte stukken en helemaal geen niveau verschil. Maar het echte werk kwam er toch aan. We kwamen aan de "koepberg" zoals wij die noemen. Dit lijkt op een kuip en in het dialect wordt dat dan koep, vandaar dus koepberg. Normaal gezien rijden we hier altijd omhoog, maar nu moesten naar onder vlammen. Lekker knallen, vooral omdat we hier op ons eigen terrein zaten. We kennen dit stuk route gelijk onze binnenzak of achterzak of plastiekezak,.... ge moogt zelf kiezen :-).

Maar na deze afdaling volgde al snel een beklimming. Deze beklimming hadden we vorige week ook al gedaan als voorbereiding op Nature For Life. Dus hadden we vorige week de juiste trainingsroute genomen. Olé pistolé voor diegene die de route had gekozen.

Onmiddelijk na de beklimming volgde weer een afdaling en dan een zware zandstrook. Ondertussen begon het materiaal al tegen te sputteren. Schakelen lukte al niet meer zoals wij dat wilden. Maar het was tijd om uit te rusten, de bevoorrading kwam net optijd (na 32km pas).

Een Aquarius, een banaan, een lotus speculooskoekje en we konden er weer tegen voor nog enkele zware kilometers. Vooral omdat ik dacht dat we nog de zanderige zware beklimming richting Maasmechelen op zouden moeten taffelen. Maar dat bleek niet zo te zijn. De organisatie had een andere beklimming uitgekozen. Het was vooral een zeer foute keuze. Niet zozeer de beklimming zelf. Die zou in normale omstandigheden nog goed te goed zijn. Maar na ongeveer 30m klimmen lag er gewoon een boom dwars over de weg. Ge kon er langs geen kanten omheen rijden, dus afstappen was de enige manier om de boom te passeren. Dus wij van de fietskes af, over de boom gestapt, maar daarna opnieuw opstappen en verder klimmen zat er niet in. Ronny had nog wel geprobeerd maar moest uiteindelijk ook te voet verder.

Dit was de laatste beklimming van de dag. We namen een zanderige afdaling richting het Mechels bos en dan onmiddelijk rechtsop richting de single-track van Walkro. Deze single-track nemen we normaal gezien ook in de andere richting, dus nu de eerste keer in deze richting.

Daarna staken we de weg naar As over om dan over de weg naar Heywijk onze weg verder te zetten naar Wiemesmeer. Hier en daar maakten we nog een doorsteekje in het bos, maar de laatste 3 km (of misschien nog meer) liepen bijna constant over asfalt- en betonwegen.

Tegen 13u15 zat onze tocht erop. De vettige fietskes terug in de biker-bus en de (modderige) bikers terug in hun trainingspak. We konden terug naar Maasmechelen.

Nature For Life 2

Route-rapport:
1. Afstand: 47,80 km
2. Fietstijd: 2u30
3. Gemiddelde snelheid: 18,70 km/u
4. Max. snelheid: 36,50 km/u
5. Moeilijkheidsgraad (1-5): 2
6. Technisch (1-5): 2

Bij deze wil ik nog even meegeven dat dit het 100ste verslag is dat verschenen is op de Blackforxblog en dat ik zeer fier ben dat ik dit feestverslag heb mogen schrijven. Rudi het 1ste verslag en ik het 100ste, dat is mooi verdeeld. Ge ziet, we verstaan ons goed.

Waarvoor staat nu de Blackforxblog:
- spannende mtb-verslagen
- een beetje gevloek
- heel veel schele zever

Proficiat aan Rudi en zijne Bulls Bushmaster I en ook proficiat aan mij en mijne Cube Ltd Comp.
SCHOL !!!

De mazzel en tot de volgende

Goed plan...

Na mijn openbare jacht op een konijn en het ontbijt was het weer tijd om mij "fietsklaar" te maken....
"Jacht op een konijn ? Daar wil ik meer van weten" hoor ik u al denken, awel ja, Miriam had zin in konijn met pruimen en dus moest den deze hier gewapend met een vangnetje achter een konijn gaan zoeken. "Niet zwanzen hé" hoor ik nu, U hebt gelijk, alleen het meest belachlijke deel van de zin klopt. Den deze hier heeft effectief deze morgen met een just-out-of-bed-look en een vangnetje in de hand achter een konijn aan moeten zitten, onze konijn Snufje (echte naam Houdini) was namelijk ontsnapt uit zijn kooi. Dat beest heeft denk ik dagenlang met zijn kop tegen de deurtjes van zijn kooi liggen bonken totdat het schuifslotje uit zijn borging viel, briljant en gelukt dus ! Maar nu terug naar de essentie van de dag (van de voormiddag dan toch), mountainbiken...
Omdat verandering van spijs doet eten, zijn we nog eens in Dilsen gaan biken, bij wijze van opwarming (en om marc zijn stramme cafévoetbalspieren los te maken) zijn we over het fietspad tot aan de Salamander gereden, hier rechts de bos in gedoken richting hartje Nationaal Park Hoge Kempen (ik weet niet of dat klopt, maar het klinkt toch mooi). Na wat ups en downs en prachtig navigatiewerk van de pap, staken we de boslan over richting Dilserbos. In plaats van de traditionele rode route te volgen puzelde Marc enkele mooie stukjes zand- en bosweg aan elkaar, van het Dilserbos gingen we naadloos over naar het Gerstenbos (niet moeilijk want ze liggen vlak naast elkaar). Ergens tussenin hebben we nog een babbelstrookje, een recuperatiestukje en een sprintstukje (rechte lange afdaling tegen 47km/u) gehad en vervolgens staken we opnieuw de Boslaan over om het treinspoor terug op te zoeken zodat we de singletrack aan de Sita nog konden meepikken. Van hieruit in (bijna) rechte lijn tot aan het stationneke in Eisden en vervolgend "uitbollen" over de fietsweg tot thuis.
Het was een zeer afwisselende rit, echt een goede voorbereiding op volgende week : Nature For Life !

Route-rapport:

1. Afstand: 36,4 km
2. Fietstijd: 2u18
3. Gemiddelde snelheid: 16,40 km/u
4. Maximum snelheid: 47,00 km/u
5. Moeilijkheidsgraads (1-5): 2
6. Technisch (1-5): 3 (door het vele losse zand en boomwortels)

Tot de volgende !

Van de Mont Ventoux tot de Mechelse heide

Na 2 weken vakantie in de provence en de beklimming van de Mont Ventoux in de benen, was het weer tijd om de Maasmechelse bossen onveilig te maken met de mountainbike.
Maar eerst nog een stukje over de beklimming van de Mont Ventoux. Niet voorbereid en met heel weinig kilometers in de benen waren we (mijn schoonvader Theike en ik) aan de Ventoux begonnen met het gedacht dat we toch niet tot boven zouden geraken. Mijn schoonbroer (Tim) reed met de auto mee om ons op en tijd en stond te voorzien van drank en eten. Om de 3 à 4 km stopten we eventjes om vocht bij te tanken. Na 15km klimmen kwamen we uit in Chalet Reynard. Dit was het einddoel van Theike normaal gezien. Maar van hieruit ziet ge nog niks van de kale berg die de Mont Ventoux is, dus we gingen nog een paar kilometer verder. Ondertussen kwamen steeds korter en korter bij de top, dus besloten we om zo ver mogelijk te geraken. Na nog enkele stops en veel peptalk zijn we dan uiteindelijk tot op de top geraakt. En het uitzicht was adembenemend mooi. Daarna volgde de afdaling met stukken waar we tussen de 62 en 64 km/u naar onder vlogen. Eenmaal onder waren we stikkapot maar allebei wel ontzettend tevreden dat we het tot op de top hadden gehaald.

Genoeg over de Mont Ventoux, nu over naar afgelopen zondag.

Om 10u30 was het tijd om de jet-lag uit de benen te fietsen (om 23u45 pas thuis van vakantie). Gewoon even een paar kilometerkes fietsen, meer was het niet. Ons gewoonlijk opwarmingstourke achter het prinsenpark en dan de beklimming langs de speeltuin. Daarna de leuke afdaling genomen tussen de speeltuin en de autosnelweg.

Dan gingen we nog eens een stukje proberen dat Rudi en Dirk vorige week hadden uitgeprobeerd. Een leuke beklimming richting het ecoduct. En plots stonden we gewoon boven op het ecoduct. Daarna volgende een gevaarlijke en steile afdaling. Hier en daar zullen er nog wat takken gesnoeid moeten worden om op een fatsoenlijke manier van deze afdling te kunnen genieten.

We gingen verder naar de afdaling en daarna de beklimming richting de duivelsberg. Dan bergaf over het asfalt tot onder aan de duivelsberg. Van hieruit ging het terug richting huis om de fietskes te poetsen. De jet-lag was volledig uit de benen gefietst.

Route-rapport:

1. Afstand: 17,80 km

2. Fietstijd: 1u

3. Gemiddelde snelheid: 17,80 km/u

4. Maximum snelheid: 43,50 km/u

5. Moeilijkheidsgraads (1-5): 1

6. Technisch (1-5): 2

De mazzel en tot volgende week

Voorbereiding

Met onze Marc "out-of-town" dacht ik, we gaan den Dirk eens klaarstomen voor de tocht van Nature For Life op 26 september aanstaande. Het tochtje van 45km waar Marc vorig jaar zijn achterste velg aan flarden heeft gereden, iets wat dit jaar (als we deze tocht meerijden) hopelijk niet gebeurt. Afspraak om 10u15 (Bollen-tijd) aan de Salamander, ikzelf was goed op tijd en .... Dirk ook ! Jaja, het mag gezegd worden, Dirk is de laatste tijd ook steeds stipt op tijd (of zelfs te vroeg) op de volleybaltrainingen. Waar zou het aan liggen ? Is hij niet meer graag thuis ? Is Pascale blij als 'm de deur uit is ? Of beginnen de jaren van verstand en verantwoordelijkheid dan toch door te komen ? Wie zal het zeggen, maar ik denk het tweede :-)
Aan de Salamander dus, Dirk wist wel hoe we ons tochtje konden aanvatten, achter de Salamander de bos in duikelen, dan te ver rijden en op Saenhoeve uitkomen, terugdraaien en de juiste afslag nemen om zo tot op een bankirai-tuinpad uit te komen, als echte pro's dit hindernisje genomen om enkele kilometers verder aan de verharde fietsweg uit te komen. Hier staken we rechtover en ipv gewoon rechtdoor te rijden zoals normale mtb'ers, kozen wij ervoor om een meer actiegerichte weg te nemen, iets wat in de Mechelse Heide u zuur kan opbreken en inderdaad, halverwege de trapjes afstappen en te voet verder. De single-track afdaling die erop volgde was gelukkig in orde en maakte veel goed. We waren nu in de buurt van het hoogste punt in de Mechelse Heide, maar dat lieten we links liggen. We gingen richting "speeltuin", voor Dirk was dit pas de tweede keer dat hij deze afdaling deed, maar ik moet zeggen, hij ging met glas van de schans !
Na de kick van de speeltuin, op naar de kik van Opgrimbie, klein stukje door het park met de wilde beesten en op het punt waar we normaalgezien links afslaan richting de oude zandgroeve, hebben we voor de tweede keer toegegeven aan de actiedrang van onze breinen. Klein stukje bergop gereden where no man has gone before, om zo uit te komen aan het ecoduct Kikbeek.

Langs deze zijde geraak je dus wel eventueel aan de overkant, ware het niet dat de overgang zwaar bewaakt wordt door camera's :-)

Ons actiegericht brein kwam nu niet (of toch niet helemaal) in werking en we zijn braafjes aan onze kant gebleven. Nog een stukje langs de draadafsluiting blijven fietsen om dan een afdaling te nemen die ons terug aan de ingang van het reservaat aan de Kik zou brengen, het is te zeggen, Dirk had blijkbaar nood aan een knuffel en koos daarvoor de eerste de beste boom uit die hij tegen kwam in zijn afdaling, geen nood, hij kwam goed en wel onder.

Stukje verharde fietsweg dan maar, tot aan de speeltuin die we mooi rechts lieten liggen, dit stukje bergop begint als ware het vals plat, maar eindigt met een steile klim en dat laatste was er te veel aan voor Dirk, zijn tong sleept over de grond toen hij boven kwam gekropen...

Even recupereren en dan onze weg verderzetten richting hoogste punt van Maasmechelen, Dirk (eventjes) op kop over de onlangs mooi geegaliseerde wandelweg.

Eventjes van het uitzicht genieten...

En dan beginnen aan de afdaling waar Dirk op zijn eerste ritje met ons op zijn gezicht is gegaan, maar deze keer liet hij mij ook geen kans om een foto te maken van zijn stuntwerk.

Om af te sluiten hebben we de singletrackafdaling aan Sita nog aan ons ritje gebreid en zo kwamen we op volgende totalen voor vandaag :

Route-rapport:

1. Afstand: 31,2 km (tochtje was ongeveer 22km)
2. Fietstijd: 1u47
3. Gemiddelde snelheid: 17,8 km/u
4. Max. snelheid: 36,20 km/u
5. Moeilijkheidsgraad (1-5): 2
6. Technisch (1-5): 2

Tijdens het ritje kreeg ik te horen dat Dirk de 26ste september niet mee kan doen met Nature for Life, hij is dan op congres in Barcelona !
CU next week.

NO TREES WERE HARMED DURING THIS TRIP.

Start to bike...

We zijn toch niet de enige die tijdens de mooie zomermaand(en) hun fiets aan de haak hebben laten hangen, onze maat Dirk heeft net als wij een grote pauze ingelast. Tot op de dag van gisteren (zondag).
Zondagmorgen 9u30 vertrokken Marc en ik richting Salamander waar we afgesproken hadden met Dirk en Stefan. Marc had in gedachten al een route uitgestippeld, iets met "de gele route" en "helemaal boven" en "de single track aan de Sita" en "een gedeelte van de oude rode route"... omdat we nog maar net terug bezig zijn met mountainbiken had ik moeite met deze routes aan elkaar te knopen, maar in dat geval vertrouw ik volledig op Marc.
Stefan had dan weer een heel andere route in gedachten, iets met "Neerouteren", "Dilsen" en "niet zwaar" en "een paar klimmetjes en leuke afdalingen"... alleen al bij het horen ervan draaide Dirk zijn maag zich om (en hij was nog maar net bekomen van een partijtje buikloop).
We besloten dan maar om te starten met de gele route in combinatie met de sita-singletrack en daarna zien we wel.
Onze benen waren als pistons van een goed geöliede motor, als een perfecte samensmeltingen tussen mens en machine hezen we ons zonder enige moeite tot aan de top van de Mechelse heide (om het op zijn Bollen's te zeggen) , via een binnenwegje reden we tot aan de weg naar As, hier staken we over om tot bij Sita te geraken. Den deze mocht de kop van de groep nemen en de singletrack afrazen, eenmaal onder op de kruising met de rode route even een algemeen totaalbeeld van Dirk genomen en besloten dat de rode route een wel optie was. Eventjes een stukje vals plat en plots zaten we middenin een mountainbikewedstrijd, we werden zelfs achtervolgd door een groepje snelheidsduivels...
Stefan besloot dan maar om van hun traject af te wijken en het "hazepad" te kiezen (onder luid geschreeuw van de wedstrijdrijders die riepen dat we naar rechts moesten ipv rechtdoor, ze dachten namelijk dat wij meereden. Al goed dat ze ons niet volgden)
Na enkele kilometers kwamen we echter terug op de route van de mtb-wedstrijd, ter hoogte van een leuk klimmetje, dus hebben we nog maar even meegereden en ik moet zeggen, we konden die wedstrijdgasten goed volgen (in Stefan zijn geval zelf voorbijschjezen). De afdaling die erop volgde was voor de gelegenheid "opgesmukt" met gele zand, enige voordeel hiervan was dat de gaten opgevuld waren. Dat dit een nadeel is voor de snelheid van het afdalen ga ik hier niet vertellen anders worden onze vrouwen ongerust.
Na de afdaling zijn we terug aan de kant van de Salamander gaan biken, we wilden de afdaling die Marc en ik vorige week ontdekt hadden laten zien aan Stefan en Dirk, even een recuperatiestukje inlassen en dan Stef op kop door het bos, Dirkske zijn lampke dat al wat zwakker begon te branden, maar hij gaf niet op dankzij de steun van Marc onderandere in de beklimming net naast de speeltuin. Vervolgens zigzaggend naar het hoogste topje van de Mechelese heide om daar over de trapjes terug naar onder te rijden, dan onze nieuwe afdaling (en misgereden natuurlijk) en we kwamen terug uit op de verharde fietsweg.
Terug aan de Salamander hielden we het voor bekeken en eenmaal thuis kon ik volgende routerapport optekenen :

Route-rapport:

1. Afstand: 27,50 km
2. Fietstijd: 1u56
3. Gemiddelde snelheid: 17,9 km/u
4. Max. snelheid: 34,70 km/u
5. Moeilijkheidsgraad (1-5): 2 (door de betere conditie tov vorige week)
6. Technisch (1-5): 1,5

Maasmechelen

Plan your trips with EveryTrail Mobile Travel Guides

Eindelijk

Afgelopen zondag was het weer bike-time. Het was ondertussen alweer enkele weken geleden dat de fiets nog eens van de haak was gekomen. Dan een barbeque hier, dan een barbeque daar, kiezelfeesten, vakantie aan zee en tussendoor nog een vrijgezellenfeest. Er was altijd wel iets te doen waardoor we onze fietsen meer hebben zien hangen dan dat we er op hebben gezeten.
Maar soit, zondag is het er dan eindelijk van gekomen. 9u30 bij Rudi thuis was (zoals altijd) het uur van de waarheid.
En een eerst opstakel deed zich al direct voor: wao uhbanes ??? (vertaling: waar naartoe). Rudi wist niks, want hij was in die tussentijd ondertussen alle routes en wegjes alweer vergeten. Dus alle druk kwam op mijn schouders terecht. Chance dat mijn linkerschouder zo goed als genezen is, want anders was er weer iets uit het kommetje door die hevige druk :-).
Als opwarming dan maar over de ringlaan en ons vast bos-opwarmingstoertje achter het Prinsenpark. Dan de blauwe route genomen in het Mechelse bos (dat stuk wat ze willen afsluiten of ondertussen misschien niet meer, iech wijt het auch neet miej). De eerste kilometers waren vlak en we legde er serieus de pees op: 20 km/u gemiddelde snelheid. Het ging nog vrij goed. Maar dan kwam de eerste beklimming er aan. Hier kreeg ons vertrouwen onmiddelijk een ferme deuk. Na 25m moesten we al voet aan de grond zetten, man man man miserie miserie miserie. Het achterwiel begon serieus door te slippen in de losse stenen en blijkbaar zat er ook niet genoeg kracht in de benen om op de fiets te blijven zitten. Dus dan maar te voet tot boven. Er is nog heeeeeeeeeeeeeeeel veel werk aan de winkel, die 7 weken zonder fiets kruipt duchtig in de kleren, toch zeker in het koersbroekse en koerstruike.
Boven gekomen moesten we toch even op onze positieven komen. Daarna de afdaling genomen. Dat kunnen we nog altijd als de besten, zoiets verleer je niet.
Maar 1 kilometer verder volgde alweer de volgende beklimming. Deze moesten we en zouden we tot boven fietsen. Deze beklimming ligt ons beter. En ja hoor, we zijn tot boven gefietst. De snelheid lag wel niet zo hoog. Jens, die sinds dit weekend kruipt, kruipt sneller dan dat wij tot boven zijn getaffeld. En na deze beklimming volgde dan een zanderige afdaling.
Na deze blauwe route besloten we om de gele route te rijden. Fijn toerke, maar het begint onmiddelijk met op en af getuf. Af gaat goed, maar op begon steeds meer pijn te doen. De klimmersbenen zijn nog ver te zoeken. Na de gele route reden we richting camping de kik over het asfalt. Ergens halverwege zijn we dan een bospaadje ingevlogen en hier kwamen we iets leuks tegen. Een zanderige beklimming waar we helemaal niet tot boven konden fietsen, maar we zijn toen tot boven gewandeld om te kijken waar we uitkwamen. We kwamen uit op bekend terrein. Maar vermits we die beklimming toch niet tot boven konden fietsen, hebben we maar besloten om hier naar onder te fietsen. Dus eerst een ommetje gemaakt via de rode wandelroute om dan weer aan onze nieuwe ontdekking uit te komen. Dus zette we de afdaling in. En het is inderdaad beter om hier naar onder te rijden ipv naar boven. We hebben weer een nieuw stukje afdaling gevonden waar we nog veel en met plezier naar terug gaan komen.
Onze krachten waren nu wel helemaal en op, dus was het tijd om naar huis te rijden en de fietsen te poetsen.
Voilà, we are still alive and biking, maar het heeft wel eventjes geduurd...

Route-rapport:
1. Afstand: 24,50 km
2. Fietstijd: 1u27
3. Gemiddelde snelheid: 17 km/u
4. Max. snelheid: 34,20 km/u
5. Moeilijkheidsgraad (1-5): 4 (door de slechte conditie)
6. Technisch (1-5): 1,5

De mazzel en zeker tot volgende week

Avondritje Solo

Aan het vorig verslag te zien is het al van 13 juni geleden dat we nog zijn gaan mountainbiken, schandalig ! Of heeft één van ons twee een verslag vergeten te maken ??
Ik vrees dat we in tussentijd niet meer geweest zijn; hebben we het te druk? is er altijd iets anders te doen? hebben we een kater van de nacht ervoor? is het te zonnig? hebben we geen zin meer?
Wie zal het zeggen, het zal een combinatie van vanalles zijn, behalve het laatste (bij mij dan toch).
En omdat de goesting niet ontbreekt en omdat jullie nog eens iets van ons zouden horen, ben ik zondagavond de fiets op gesprongen. Van bij ons uit richting kanaal, voor een kort baantochtje tot in Lanklaar (tot aan de meest onpraktische brug ooit !) en terug. Iedere keer ik een brug tegenkwam stak ik deze over tot aan de andere kant van het kanaal, om toch een beetje variatie te hebben en niet gewoon constant rechtdoor te moeten fietsen. Van deze regel heb ik wel een beetje moeten afwijken omdat er een stuk langs het kanaal is waar er geen fietsweg is, metname ter hoogte van de oude scheepswerf Sint-Barbara. Dus in de zijflank gesteund door een mooie ondergaande zon, zigzagde ik als het ware over de Zuid-Willemsvaart. De tuikabelbrug van Lanklaar kwam steeds een stukje korterbij, het is een mooie brug qua vormgeving maar toch zo onpraktisch ! Ik zou zelfs durven spreken van een architecturale blunder.
Een "luie" trap bestaande uit vijftig brede tredes om een hoogte van zeven meter te overbruggen, allemaal goed en wel, maar als je met de fiets bent moet je afstappen en je fiets naast je mee naar boven sleuren door een zogenaamde "fietsgleuf" (een uit traanplaat gemaakte U-profiel van ongeveer 8cm breed). Om nog maar te zwijgen over rolstoelgebruikers, zij kunnen de brug alleen maar komen bekijken en dan rechtsomkeer maken, want ze geraken er niet op en als ze er toch op zouden geraken, dan hebben ze een probleem om er af te gaan tenzij ze goed kunnen balanceren op één wiel of zo !
Ik heb nog geprobeerd om door de fietsgleuf naar boven te fietsen... klein verzet, super geconcentreerd, per hand twee vingers klaar om te remmen, beenspieren in de aanslag om snel te kunnen uitklikken indien nodig... het heeft allemaal niet lang geduurd...mijn voorwiel was net over de eerste trede en ik moest al uitklikken, onbegonnen werk ! Dan maar te voet naar boven, voor een luie trap vond ik hem toch redelijk vermoeiend om naar boven te gaan. Boven aangekomen kom ik een oudere man en zijn zoontje van een jaar of zeven tegen met de fiets, de man al zuchtend, zwetend en vloekend... Toen we elkaar kruisten zei hij "dit is toch niet te geloven, dat ze zo een brug hebben mogen bouwen, dit is niet te doen voor kinderen en oudere mensen om nog maar te zwijgen van mensen die moeilijk te been zijn of in een rolstoel zitten" en gelijk heeft hij, overschot van gelijk !
De trappen af, heb ik al fietsend gedaan, dat is geen probleem, dat doen we vaker... onder zat een koppeltje op een bankje, ik kon op hun gezicht lezen wat ze dachten, "zot!"... Maar het was nog zotter geweest moest ik door de fietsgleuf naar onder zijn gegaan :-)
De tuikabelbrug was het vooropgestelde keerpunt van mijn ritje, dus ging ik terug huiswaarts op dezelfde manier, elke brug die ik tegen kwam stak ik over en zo kwam ik mooi uit op de brug in Maasmechelen "centrum"...

Het route-rapport:

1. Afstand: 16 km
2. Fietstijd: 0u37
3. Gemiddelde snelheid: 25,7 km/u
4. Maximum snelheid: 39km/u
5. Moeilijkheidsgraad (1-5): 0 (tuikabelbrug buiten beschouwing gelaten)
6. Technisch (1-5): 0

CU

 

Biken, stemmen en voetbal

Tussen de WK-wedstrijden en verkiezingsuitslagen door, snel even een verslagje neerkletsen. Want er wordt niet enkel een nieuw parlement gekozen of een wedstrijdje voetbal gespeeld, in de voormiddag werd er ook gebiked. Vandaag gingen Rudi en ik er alleen op uit. De kater van vorige week had ik thuis gelaten (blijkbaar doorgegeven aan Tim), nu stond ik topfit om 9u30 bij Rudi.

Zoals gewoonlijk ons opwarmertje via de Ringlaan en dan een opwarmertje door het bos vanaf het Schuttershof tot aan de fietsweg. Hier de fietsweg overgestoken om dan de beklimming in te zetten tot boven aan 'de speeltuin'. Dan verder over de rode wandelroute om daarna een technische maar korte afdaling te nemen tot aan de Salamander.

Rudi wou niet te veel kilometers doen omdat hij nog met de naweeën zat van een buikgriepje op vrijdag, dus viel de keuze op de gele wandelroute. Ongeveer een 5-tal kilometers waar zo ongeveer alles in zit. Korte beklimmingen, vlakke stukken waar ge even kunt doorknallen, valsplat en natuurlijk ook leuke afdalingen. Met op het laatste een hele leuke technische korte afdaling.

Na dit tourke hadden we nog wel wat tijd en kracht over, dus besloten we om nog een ommetje te maken naar de Kikmolen en de Duivelsberg. Op ons gemak tot aan de oude zandgroeve om daar volle petrol naar onder te knallen en dan terug omhoog tot boven aan de Duivelsberg.

Van hieruit ging het dan in dalende lijn tot bij Rudi. Ons (klein) tourke voor deze voormiddag zat er alweer op. Tijd om onze stem uit te brengen en hopelijk hebben we op de juiste gestemd.

De partij waar Rudi op wou stemmen kwam dit jaar niet op, zo vertelde hij mij. Dat is de partij van de nudisten. Zij kunnen niet hunne jas draaien en in de malen zitten :-)

Salamander-Kik

Het route-rapport:

1. Afstand: 25,50 km

2. Fietstijd: 1u21
3. Gemiddelde snelheid: 19 km/u
4. Maximum snelheid: 47,88 (Rudi waarschijnlijk iets harder)
5. Moeilijkheidsgraad (1-5): 1
6. Technisch (1-5): 1

De mazzel

Tour Royal -The Hangover Edition-

Het begint er stilaan op te lijken dat we tussen twee mountainbikeritjes ongeveer twee weken recuperatie nodig hebben, niets is minder waar, al hadden sommige personen (hé Marc) onder ons afgelopen zondag best nog even gewacht om op de fiets te kruipen...
Eigenlijk was het zo erg nog niet, maar toen Marc om half tien bij ons thuis aan de deur stond, zag ik aan hem dat het een zware nacht was geweest, zonnebril op, plooien in zijn gezicht nog niet helemaal gladgestreken en inderdaad, hij had tot vier uur liggen pokeren en Grimbergen zuipen...
Doe dan zoals ik en kruip op tijd in uw bed als ge weet dat ge gaat mountainbiken :-)
Goed, ik had de dag ervoor een berichtje gedaan naar Yves, Ronny, Dirk en Stefan om te vragen of ze mee gingen. Dirk heeft mij tot op heden nog niet geantwoord (waarschijnlijk problemen met zijn gloednieuwe iPhone 4G (haha!!!)...), Stefan wist het nog niet zeker, Yves en Ronny gingen wel paraat zijn.
Afspraak om 9u50 aan de Salamander.
Marc was sterk aan het twijfelen of hij zijn voorstel om de Tour Royal nog eens te rijden wel waar zou kunnen maken met een serieuze kater onder de helm, maar we zijn er toch aan begonnen.
Vanaf de Salamander dus een stukje losrijden over de fietsweg naar de befaamde beklimming vlak naast de speeltuin, nog steeds geen echte problemen tot hiertoe. Stukje rechtdoor tot op het einde van wat we vroeger "het stortgat" noemden, hier linksaf gedraaid om al slingerend tussen de bomen door ons een weg te banen tot vlak naast de autostrade ter hoogte van de Kik. Hier is een mooie singletrack afdaling die ons tot op dezelfde plaats brengt als het downhill-parcours van de speeltuin.
Van hieruit weer een stukje fietsweg (recupereren voor sommigen) tot op het domein van de Kikmolen, een leuk insteekje en een fris beekje brachten ons tot op de fietsweg achter het voetbalplein van Grimbie 69. Hier zijn we vakkundig (lees : na een aarzeling van Marc) de weg naar Zutendaal overgestoken om alzo aan de echte Tour Royal te kunnen beginnen !
Voor diegene die het nog niet door hebben, tijdens de Tour Royal rijden we simpelweg rond het domein van wijlen Koning Boudewijn in Opgrimbie, we volgen gewoon de omheining. "Spannend" zal u denken, maar inderdaad, in deze tour zit enkele stevige klimmetjes en leuke afdalingen. Maar net zoals bij 90% van alle omheinigen, als je ze blijft volgen kom je op een bepaald moment uit waar je vertrokken bent, zo ook bij deze koninklijke omheining. De kunst is om dat op tijd door te hebben en zo terug op de weg van het fietsroutenetwerk in te haken. Voor ons geen probleem en zo kwamen we uit boven aan de Duivelsberg, hier steken we opnieuw de weg naar Zutendaal over en staan we bovenaan de oude zandgroeve van Sibelco.
Hier is er een mooie afdaling die lekker snel genomen kan worden en gevolgd door een stevige klim die terug eindigt in het Mechels Bos. Van hieruit zijn we zonder omwegen terug richting Kikmolen gefietst, nog een laatste stukje bos meegepikt om Marc te ambeteren (hihi) en dan richting "home".
Thuis hadden we 27,4km op de teller staan, Marc plofte in de tuinstoel alsof hij de hele nacht had liggen pokeren en Grimbergen drinken... een colake kon hem niet echt smaken, maarja, Grimbergen had ik niet...

Tour Royal -The Hangover Edition-

Route-rapport:

1. Afstand: 27,4 km
2. Fietstijd: 1uur en een beetje
3. Gemiddelde snelheid: 17,9 km/u
4. Maximum snelheid: 39 km/u
5. Moeilijkheidsgraad (1-5): 2 en voor Marc 5
6. Technisch (1-5): 1,5

Tot de volgende !

Een beetje avontuur kan geen kwaad

Vandaag om 9u30 was het, na 2 weken niks, weer bike-time. En het was enkel Rudi en ik die een tochtje gingen maken.

In de afgelopen week had ik ter hoogte van de grindgroeve kort bij de autokeuring in As een klein wegske gezien en daar wou ik dan eens gaan rijden om te kijken waar we uitkwamen.

Zo gezegd, zo gedaan. Als opwarming, zoals altijd, over de ringlaan om dan ter hoogte van het Schuttershof het bos in te vliegen. Een beetje links, een beetje rechts, een beetje op en een beetje af. Dan het fietsenpad over gestoken om een leuke single-track beklimming te nemen richting speeltuin. Dan verder over een stukje rode wandelroute om zo naa(l)dloos over te gaan op de groene wandelroute. Deze groene wandelroute nemen we normaal altijd langs de andere, maar deze kant die we nu deden is best wel beter. Constant single-track en veel bergaf. In een mum van tijd waren we aan de Salamander.

Hier zijn we De weg naar As overgestoken om dan onmiddelijk links op te draaien en de zanderige beklimming te doen. Toen we boven kwamen hebben we toch even naar adem moeten snakken. 2 weken niks doen, kruipt toch wel in de kleren en in de benen en de longen. Het duurde toch wel even voordat we een beetje gerecupereerd waren. Ondertussen zaten we al boven op de berg bij Sita. Eventjes over het betonnen fiestpad tot aan het oude vliegveldje om daar door de oude grindgroeve te fietsen. Letterlijk en figuurlijk. Rudi had er niet beter op gevonden om echt de groeve in te duiken via een steile afdaling. Het was ook zeer uitdagend als je boven stond. Maar eenmaal onder in de groeve moesten we er natuurlijk ook weer uit, en dat via een zeer steile helling. Eenmaal boven waren we wel aan het wegske geraakt waar ik wou uitkomen. In die opdracht waren we dus al geslaagd.

Wij dus dat wegske ingereden zonder te weten waar we gingen uitkomen. Eigenlijk is dit een wegske waar ge met de paarden moet gaan wandelen. Allez, die bordjes staan er toch. Wij dus de bordjes aan het volgen. Ge rijdt hier eigenlijk constant parallel met de Europalaan (de weg van Dilsen naar Genk). Maar de ondergrond werd slechter en slechter. Die paarden die hier gewandeld hebben, hebben de grond ferm omgewoeld. Dus dat fiets niet echt geweldig. Wij dus een ander bordje gevolgd, een bordje van een wandelroute. Na een paar kilometer kwamen we weer uit op een punt waar we 20 minuutjes geleden ook hadden gestaan. We hebben dus gewoon een rondje gereden.

Dan zijn we maar terug naar de grindgroeve gereden en dan terug richting de Salamander. Maar ter hoogte van het gebouw van de Vlaamse watermaatschappij langs De Weg naar As zijn we nog even rechts af gegaan, het bos in. Gewoon uit nieuwsgierigheid, maar een groot succes werd het niet. Ge rijdt hier vrijwel onmiddellijk tot tegen de grindgroeve. En blijkbaar mag je daar niet komen, dus hebben we ons maar weer braafjes omgedraaid.

Dan maar weer eventjes over het fietspad tot aan de Walkro om hier de leuke single-track te nemen.

Dan verder tot aan het stationnetje van Eisden om zo de blauwe wandelroute te nemen tot aan de Salamander. Van hieruit ging het tot aan het zwembad om via de Ringlaan tot bij Rudi zijn thuis te slenteren. De fietskes nog eventjes gepoetst en onze zondag voormiddag zat er weer op.

Maasmechelen - Niel-bij-As

Route-rapport:
1. Afstand: 33,50 km
2. Fietstijd: 1u49
3. Gemiddelde snelheid: 18,40 km/u
4. Maximum snelheid: 35 km/u
5. Moeilijkheidsgraad (1-5): 1,5
6. Technisch (1-5): 1,5

De mazzel en tot volgende week

Op verplaatsing...

De zondag is al weer voorbij en naar goede gewoonte zijn we weer een paar kilometer gaan mountainbiken.
Marc wou nog eens graag op verplaatsing gaan, want sinds zijn tweede carrierepoging zijn we enkel rond de kerktoren in Maasmechelen blijven fietsen.
Een goed excuus dus om eens richting Houthalen-Helchteren te rijden, om 9u de mountainbikes in de (nieuwe) bikerbus gestopt, na wat "taffelen" om ze op een goede manier vast te kunnen maken, zijn we met ons drie richting Kelchterhoef vertrokken. De drie musketiers van dienst waren Marc, Rudike en Rudi. Onze overige vrienden gingen "op de baan" fietsen.

Vertrekpunt van onze route is het kleinschalige familiaal vakantiecentrum "De bosberg", deze vormt samen met de recreatieparken Kelchterhoef, Molenheide en het Staatsna­tuurreservaat Tenhaagdoornheide de parels van het Park Midden Limburg. Met de natuur en recreatiemogelijkheden in de buurt is het een trekpleister voor de "actieve rustzoeker". (deze zin komt regelrecht uit de boekskes!)

Op het bord even gekeken welke routes we konden rijden, blauw en groen kwam uit op een 20km, dus dat was meer als goed te doen.

De foto hiernaast toont de lussen die we zouden rijden.

Via een gele verbindingsroute kwamen we al snel de blauwe pijltjes tegen. We reden door een prachtige omgeving met veel afwisseling tussen bos, heide en vooral zand ! Na ongeveer 8km hadden we een pijltje moeten zien dat ons langs de groene route wees, maar helaas heeft niemand van ons dit gezien en zijn we dus onwetend blijven fietsen op de blauwe route. Een kilometer of 4 verder komen we, volgens ons dan toch, op de eerste splitsing terecht (op de kaart hierboven de meest linkse splitsing, maar dat is dus de tweede) en zonder twijfelen volgen we daar de groene pijltjes. Zoals u kan zien op het kaartje sturen deze pijltjes ons gewoon terug naar de echte allereerste splitsing, daar aangekomen voelde Marc en ik dat er iets niet goed was, op dit punt waren we precies nog al eens geweest ! Dan maar besloten om dat deel van de route maar in omgekeerde volgorde af te leggen om zo terug bij de bikerbus uit te komen. We hebben nog een tijdje nagepraat over waar het kon misgelopen zijn, maar geen enkele theorie wat aangehaald werd was juist. De echte reden vond ik in de gps, we hebben een splitsing gemist. Al bij al was het mede dankzij het mooie weer en de prachtige omgeving een heel mooi ritje, we gaan zeker een keertje terug om de lus volledig uit te rijden.

Route-rapport:

1. Afstand: 27 km
2. Fietstijd: 1u50
3. Gemiddelde snelheid: 18,2 km/u
4. Maximum snelheid: 32,3 km/u
5. Moeilijkheidsgraad (1-5): 2 (door de zand)
6. Technisch (1-5): 2 (door de zand)

Hieronder ziet u de lus die wij hebben gereden.

Kelchterhoef

Tot de volgende !!!

Zonnig tourke

Dinsdag kreeg ik al honderden (fan)mails met de vraag waar het verslag bleef van afgelopen zondag. Er zaten zelfs mails tussen met de vraag als we nog bestonden. Awel, the blackforxkes zijn nog altijd alive and biking. Het is gewoon door omstandigheden dat het verslagje enkele dagen later is.

Zondag was dus weer bikedag. Door alweer omstandigheden zijn we in de namiddag gaan bosbujjelen. En ook weer door omstandigheden hadden we allebei de korte broek aan en een truike met korte mouwen.

Rudi-ke kon alleen in de voormiddag en had ook veel last van de pollen in de lucht, dus hij ging niet mee. Van Dirk en Stefan hadden we niks gehoord, dus de oprichters van de blackforx gingen alleen op pad.

Tegen 13u was ik bij villa Gerets - Verpoorten (met spik-splinternieuw terras, gelegd door vakmannen) en had totaal geen idee waar we naar toe zouden gaan. Rudi stelde voor om zomaar ergens naartoe te rijden en we zullen dan wel zien waar we uitkomen. Zo gezegd zo gedaan. De ringlaan opgereden om dan aan het Schuttershof het bos in te vlammen (lees slenteren). Dan het fietsenpad overgestoken om een lange maar lichte beklimming in te zetten richting "de speeltuin". Eenmaal boven ging het dan naar het hoogste punt van Maasmechelen (ongeveer 104m boven zeeniveau) om daarna de trapjes naar onder te nemen tot aan de salamander.

Ondertussen had ik tijd genoeg gehad om na te denken waar we overal naartoe konden gaan en ik had al iets uitgedokterd. We gingen tot aan het stationnetje van Eisden om dan langs het oude treinspoor te gaan tot aan de pittige beklimming naar Dilsen. Deze beklimming genomen om dan even op een plateau te blijven rijden om zo de zanderige afdaling te pakken terug richting het Mechels bos.

Ik wou absoluut de single-track afdaling van aan de Walkro nog eens nemen. Dus moest er eerst geklommen worden. We hebben dan een single-track beklimming genomen die we enkele weken geleden met Stefan en Dirk ook hebben gedaan. Daarna zoals ik het wou de afdaling vanaf de Walkro. Tegen 32 à 33 km/u naar onder vegen, heerlijk. Deze afdaling is eigenlijk geen stijle afdaling, het is meer vals naar onder. Ge moet eigenlijk constant bijtrappen.

Van hieruit terug naar het stationneke van Eisden. Hier heeft Rudi getrakteerd op een heerlijk verfrissende cola. Even een terrasje doen kan geen kwaad met dit mooie weer.

Na het colaatje ging het dan weer naar de Salamander. Over de McAdam (asfalt) tot aan de beklimming naast "de speeltuin". Hier snel even tot boven gevlogen (dat kwam door die magische cola) om dan verder te bujjelen tot aan het ecoduct. Hier dan de technische afdaling genomen om dan richting huiswaarts te keren.

Zoals ge ziet, of kunt lezen, zijn we nog altijd alive and biking. De inspiratie is misschien een beetje zoek, dat komt waarschijnlijk door die dekselse aswolk uit Ijsland.

Bij deze wil ik ook Skippy nog feliciteren met zijn 30ste verjaardag vanwege the blackforxkes.

Bij deze, Skippy: geproficiateerd met uw 30ste verjaardag. Maak u al maar klaar voor een heftig feestje volgende week vrijdag en maak dat ge genoeg bier in de brak hebt.

Ziezo, ik ga het hierbij laten. Enkel dit nog:

Route-rapport:

1. Afstand: 30,50 km

2. Fietstijd: 1u45

3. Gemiddelde snelheid: 17,38 km/u

4. Maximum snelheid: 37,59 km/u

5. Moeilijkheidsgraad (1-5): 2

6. Technisch (1-5): 1

Maasmechelen & Dilserbos

De mazzel

Paasmaandag

Normaalgezien kunnen we het niet, we zouden het misschien wel willen kunnen, maar in de normale dagdagelijkse omstandigheden is het niet mogelijk. Alhoewel, niet mogelijk is veel gezegd, het is niet mogelijk op het uur dat we het normaal doen, maar later op de dag zou het wel kunnen. Het is te zeggen, als we na het dagelijks werk niet te moe zijn om het nog te doen. Voor diegene die aan de voorgaande zinnen geen begin of einde kunnen knopen en normaalgezien bij het lezen van onze blog wel alles perfect (of toch bijna) kunnen volgen of snappen, het gaat erover dat we op maandag zijn gaan mountainbiken ipv op zondag en wel om de volgende reden...
Alhoewel onze oudste zoon al bijna 10 jaar is, vond hij dat de paashaas toch nog mocht langskomen dit jaar, dus kon ondergetekende zondagmorgen om 8u00 zijn beste paashaastenue aantrekken en vrolijk (want zalig mogen wij niet zeggen, alleen de paus mag dat) huppelend de door het paaskonijn (of hoe noemt ge een vrouwelijke paashaas) aangekochte geverfde paaseieren gaan verstoppen in de tuin. Een leuke bedoening al zeg ik het zelf, maar zeer belastend voor de knieen al dat huppelen. Anyhow, zondag gaan mountainbiken zat er dus niet in, ik was trouwens niet de enige die paasverplichtingen had, Marc moest zijn eitjes ook nog (laten) rapen...
Daar pasen dit jaar op een zondag viel en bijgevolg paasmaandag op een maandag, zijn we dan maar op maandagvoormiddag gaan mountainbiken. "We" was in dit geval Marc, Ronny en ikzelf. Dirk zat met paasmaandagverplichtingen, Rudike zat ergens aan de Belgische kust met zijn sleurhut (caravan voor de hoger begaafden) en Stefan kon enkel in de namiddag. Point Zero was weeral de Salamander, ik heb zo de indruk dat deze plaats voor heel veel sportbeoefenaars "point zero" is, vandaag stonden er buiten de gebruikelijke wandelaars, johnny nordic walkers en fietsers ook een hele kudde paarden met ruiters...wegblijven van die handel zeg ik altijd...
Tegen 10u00 vertrokken we richting het stationneke in Eisden om zo richting Dilserbos te biken. Alles verliep zeer vlot en in notime waren we in Eisden. Hier een stukje de rode route gevolgd en in plaats van het spoor over te rijden zijn we rechtsop gereden tot we aan de boslaan uitkwamen. De Boslaan overgestoken om de rode route van het Dilserbos te verkennen, het was al weer een hele tijd geleden dat we deze route nog eens gedaan hadden, maar de meeste stukken kon ik mij nog herinneren. De rode route is een heel fijn en afwisselend, enige minpuntje zijn de beklimmingen met trappen in het begin en ook helemaal op het einde.
Eenmaal de rode route afgewerkt terug de Boslaan overgestoken en Marc gevolgd, hij wou nog richting Litsberg rijden en van daaruit de singletrack achter de Walkro meepikken. Ik weet niet of het de Litsberg was, maar een berg was het alleszins ! Amai! Ronny Cancellara had er minder moeite mee blijkbaar, hij had een aparte techniek om bergop te rijden, aan de voet van de berg langzaam beginnen (ik reed achter hem en stond bijna stil), diep ademen, longen vullen en dan als een raket naar boven...ge moet het maar kunnen, ik neem liever een aanloopje als ik bergop moet...
Desalnietteplus zijn we nog bven geraakt, van daaruit hebben we eigenlijk de beklimmingen een beetje gemeden, we zijn in de buurt van de Walkro geweest, maar de singletrack hebben we niet gedaan. Gewoon langs het spoor terug naar Eisden station en van daaruit een welverdiende "cooling-down" over de fietsweg terug richting startlijn. Een geslaagde rit, een beetje op de limiet gereden zo na 4 maanden inactiviteit...

Route-rapport:
1. Afstand: 35,8 km
2. Fietstijd: 2u11 min
3. Gemiddelde snelheid: 16,43 km/u
4. Maximum snelheid: 36,7 km/u

5. Moeilijkheidsgraad (1 -5): 3 (door de toch wel zompige ondergrond)

6. Technisch (1 -5): 3

Voor de aandachtige lezer, we hebben sinds het vorige verslag ook een nieuwe site gevonden waar we onze tracks online kunnen zetten en aan u kunnen laten zien. Alleen is deze keer onze gps een paar keren uit gevallen in de woeste afdalingen, dus de resultaten kloppen niet helemaal. Volgende keer beter.

Dilserbos

Iedereen op post

Vandaag waren we ipv met 3 opeens met zijn zessen. Het dubbele dus van de afgelopen 2 weekends. Ik, Rudi en Rudike waren erbij, maar ook Dirk, Stefan en een kameraad van Stefan Mauro. We hadden dus een leuk groepje om het Mechelse bos en omstreken onveilig te maken. Om 10u afgesproken aan de Salamander en dan konden we vertrekken. We begonnen met de gele wandelroute, en al snel werd er een schifting door gevoerd. Rudi, Stefan, Dirk en Mauro namen al een kleine voorsprong, terwijl ik constant bij Rudike ben gebleven. Hem een beetje bijstaan tijdens een golvend parcours. Hem wat informatie geven wanneer er een klim aan kwam, zodat hij de juiste versnelling kon schakelen. En ook om bij hem te blijven zodat hij niet het grootste gedeelte van de rit alleen moet fietsen. Want dan kan u de moed al snel in de schoenen zakken.

Op het einde van de gele route zijn we van de wandelroute afgereden om een leuke en pittige klim te nemen gevolgd door een stuk single-track. Daarna over de weg de bergop genomen richting As, om dan aan de firma Sita rechts af te draaien richting Walkro. Hier de leukste single-track van heel Maasmechelen genomen. En die lag er heel goed bij. Het is dikwijls al anders geweest. De sluikstorters kennen dit stukje ook en regelmatig kom je al eens wat rotzooi tegen.

Op het einde van deze single-track hebben we de remmen dicht geknepen om te overleggen wat we gingen doen. Ik, Rudi, Dirk, Stefan en Mauro gingen nog wat kilometers afhaspelen terwijl Rudike het voor bekeken hield. Hij had ook al 18km op zijne teller staan en moest ook nog tot thuis fietsen. Terwijl Rudike richting huis knalde, knalde de rest nog verder in het Mechelse bos. Onmiddelijk namen we een pittige en lange beklimming. Stefan op kop, ik in het wiel en Rudi in mijn wiel. Dirk had wat schakelproblemen waardoor Mauro ook eventjes achterop was geraakt omdat je op deze klim heel moeilijk kon passeren. Maar ik, Rudi en Stefan vlamde goed door op de klim. Eventjes de gas helemaal open draaien. De beentjes even pijn doen, heerlijk. Daarna constant single-track totdat we op de oude rode wandelroute uitkwamen. Deze oude rode wandelroute zijn we volle gaas blijven volgen tot aan de Salamander.

Hier hield Dirk het ook voor bekeken. Zijn kaarske was blijkbaar gedoofd.

Geen probleem. De rest ging nog even door (Marc, Rudi, Stefan en Mauro). We staken de weg naar As over. Daarna langs den draad, om dan de beklimming in te zetten richting de speeltuin. Daarna de speeltuin nog eens genomen. Dat was ook al een heel lange tijd geleden. Toen we onder kwamen keerden we allemaal richting huis.

Bij Rudi de fietskes gepoetst en daarna richting Meeswijk. Toen ik naar huis reed had ik Rudike eventjes een sms'je gestuurd: "Zijt ge veilig thuis geraakt?". En hij stuurde het volgende terug:

"Pico bello, ik had 26km op den teller staan toen ik thuis was. Maar nu heb ik pijn aan mijn handpalmen, blijkbaar de handschoenen verkeerd aangedaan." Man man man, misérie misérie misérie. Dat is al de 2de keer dat hij zijn handschoenen verkeerd aandoet. We moeten voordat we vertrekken eerst gaan opletten als hij wel alles op een fatsoenlijke manier heeft aangedaan.

Dat is iets waar we de volgende keer gaan op letten.....

Rest mij enkel nog het route-rapport

Route-rapport:

1. Afstand: 30 km

2. Fietstijd: 1u49 min

3. Gemiddelde snelheid: 16,62 km/u

4. Maximum snelheid: 39,24 km/u

5. Moeilijkheidsgraad (1 -5): 2,5

6. Technisch (1 -5): 2,5

Maasmechelen

De mazzel en tot volgende week

Kleine tour, kort verslag

Het was gisteren weer zondag mtbdag (meestal toch), de tweede keer in de carriere van Rudike,

de tweede keer voor Marc na zijn schouderoperatie en de ook tweede keer voor mij na de 4 maanden revalidatie... van Marc (ik ben meelevend hé).
Dirk had last van chronische ichhubgeingoestingenitis en Ronny vertrok al om 8u30 omdat hij op tijd thuis wou(moest) zijn.
Point Zero was de Salamander om 10:00, nog even gewacht op Stefan, die zou misschien nog opdagen, maar blijkbaar mocht hij het huis niet uit. Dus vertrokken we met ons drieen voor een tourtje richting de duivelsberg, aan de Salamander langs "den draad" op, stukje verharde fietsweg tot net voor de speeltuin.
Hier liggen 2 mooie klimmetjes met een recuperatiestukje ertussen, ideaal voor beginners als Rudike en herbeginners in ons geval.Eenmaal boven even een adempauze ingelast en verder gereden tot aan het "stortgat", hier hadden we Rudike wijsgemaakt dat we naar onder gingen rijden, zijn gezicht werd eventjes
zo wit als mijn stuur. De afdaling in stortgat hebben we dus niet gedaan, maar wel een mooie afdaling langs de autostrade, net naast de speeltuin.
Van hieruit is het voor ons met de ogen toe tot aan de duivelsberg:
autostradebrug onderdoor, slagboom over, bergje op spurten (in Rudike zijn geval wandelen), poortje door, oppassen voor de dikke steen rechts van het wegje, heuveltje op, heuveltje af, zompig vals plat, kleine korte afdaling, bochtje naar rechts, lang modderig vals plat, Rudike op adem laten komen, verder op het modderig vals plat, leuke afdaling, uitbollen, klein klimmetje, grote lange klim, Rudike zijne adem zoeken, poortje door.
En voila, we zijn aan de duivelsberg, van hieruit fietsweg tot aan het welgekende beekje uit de beekjestour. Hier hebben we Marc eerst door de beek laten rijden om te kijken of het water niet te diep stond, daarna zijn Rudike en ik gevolgd. Omdat ik ook op tijd thuis moest zijn (nee, niet omdat het moest van Miriam) besloten we dan maar om van hieruit terug richting thuis te rijden. Rudike maakt vlot vooruitgang, mentaal en fysiek gaat hij erop vooruit, hij had zijn adem teruggevonden en begon zelfs spontaan te fluiten op de terugweg !

Nu we dat weten zullen we eens kijken of hij volgende keer nog fluit ;-)

Route-rapport:

1. Afstand: 20 km
2. Fietstijd: 1u19min
3. Gemiddelde snelheid:  15km/u
4. Maximum snelheid:  34,5km/u
5. Moeilijkheidsgraad (1-5): 2,5 (door de iets betere slechte conditie)
6. Technisch (1-5): 1

Raad eens wie er terug is ???

Ja ja, raad eens wie er terug is? Inderdaad, ik (Marc) ben terug van weggeweest. Na 4 maanden niks uitgericht te hebben ,vanwege mijn schouderoperatie, was het afgelopen zondag eindelijk weer tijd om het fietske van de haak te halen. De schouder is nog niet helemaal 100% inorde, maar wel voldoende hersteld om weer op de fiets te kruipen. En Rudi was er ook weer bij. Hij heeft tijdens die 4 maanden ook maar 2 à 3 keer op zijne bike gezeten. Dus moeten we allebei onze conditie weer naar een hoger peil krijgen.
Maar niet alleen ik en Rudi begonnen zondag weer te biken. Er was ook een nieuwe biker bij, die volledig vanaf nul moet beginnen. Het was mijne collega Rudi V. die het ook eens op een mtb wil proberen. Rudi V. (we zullen hem vanaf nu Rudi-ke noemen omdat ik hem altijd zo noem op het werk en omdat we ook al met een andere Rudi zitten) sprak er al een tijdje over om mee te gaan mountainbiken. Hij wou echt weer iets aan zijn conditie doen. Hij had fitness al geprobeerd, maar dat was niks voor hem. Dan kwam hij uit bij fietsen. Maar op een koersfiets wou hij niet meer rijden (in zijn jonge jaren is hij jarenlang bij een wielerclub geweest). Dus had hij mij eens aangesproken over het mountainbiken. En ik heb hem 2 weken geleden kunnen overhalen om met ons mee te gaan. Dus hij even naar Breuls geweest om wat informatie te halen over mtb's en daarna had ik hem nog wat meer uitleg gegeven over de informatie die hij had van de verschillende mtb's. En uiteindelijk is zijn keuze gevallen op een Bulls Copperhead 3. Een heel schoon machien. Verder had hij nog wat accessoires nodig (helm, broek, truike, klikpedalen met schoenen, handschoenen). En zaterdag is hij zijn machien gaan halen. Hij was klaar om de bossen onveilig te maken.
Zondag om 9u30 afgesproken bij Rudi zijne villa. Rudi-ke (in vol ornaat) was mooi optijd. Ik was iets later (zoals gewoonlijk), maar om 9u40 sprongen we alledrie op onze bike. Even opwarmen via de Ringlaan om dan aan het Schutterhof het bos in te duiken. Man wat deed het weer goed om op de mtb te zitten.
Om er rustig in te komen en om het Rudi-ke niet te zwaar te maken tijdens zijn allereerste rit op een mtb, hadden we gekozen om de rode wandelroute in het (fel besproken) Mechels bos te doen. Maar de rode route was blijkbaar geschrapt. Geen probleem, omdat we het hier kennen gelijk onze binnenzak, hadden we de geschrapte route gewoon uit ons hoofd nagereden.
Al snel kwamen we in Eisden langs het stationneke en dan langs het oude treinspoor op. Op een gegeven moment moesten we het oude treinspoor oversteken. Maar dat treinspoor ligt 2 à 3 meter hoger dan waar wij fietsen. Dus even steile talud opknallen. We hadden Rudi-ke gewaarschuwd wat er ging volgen, maar hij is de talud niet opgeraakt. Halverwege viel hij stil, niet optijd uit zijn klikpedalen, dus daar lag hij plots op zijn zij. We hadden hem even terug recht geholpen, eventjes goed gelachen en we konden onze weg verder zetten. Hierna volgt een zwaar stuk vals plat (of zoals wij dat noemen fake-flat). En Rudi-ke heeft het geweten. Rudi had ondertussen een kleine voorsprong genomen, terwijl ik bij Rudi-ke ben gebleven om hem wat te steunen tijdens deze verraderlijke kuitenbijter. Het was puffen en zweten voor Rudi-ke, maar hij was zonder af te stappen helemaal tot boven gereden. Daar toch maar eventjes een kleine rustpauze ingelast. Na een 5-tal minuutjes zetten we onze weg verder. Nu ging het constant een beetje op en af met bijna helemaal op het laatste een lange afdaling. Maar het mooiste moest nog komen. Nee, geen valsplat meer, maar een echte korte pittige klim. Snel even aan Rudi-ke gezegd met welke versnelling hij naar boven moest rijden en dan kon hij eraan beginnen. Ik was echt benieuwd wat hij er hier van ging bakken. Rudi vertrekt, daarna kwam ik en dan kwam Rudi-ke. Na een 10-tal meter hoor ik een gerommel en een heel hard gelach. Ik stop en kijk achter mij en daar lag hij weer op zijn zij. Blijkbaar weer stilgevallen, niet uit de klikpedalen geraakt en dan klets boem paaf tegen de grond. Dan maar te voet verder. Hierna volgde nog een mooie maar zanderige afdaling om dan weer aan de Salamander uit te komen. Hier hield Rudi-ke het voor bekeken. Ondertussen had hij ook al 15km op de teller staan, wat zeker niet slecht is voor een eerste keer en met weinig conditie. En hij moest ook nog met de fiets naar huis rijden, wat zijn totale aantal kilometers dan op 20 bracht.
Dus ik en Rudi gingen nog een paar kilometerkes afhaspelen. We hadden nog de gele wandelroute gedaan en daarna was bij ons ook het beste eraf.
Voila, dit was ons eerste tourke van 2010. De conditie moet nog opgekrikt worden en met de schouder viel het reuze goed mee. Behalve bij de steile klimmen heb ik nog wat problemen met aan het stuur te trekken, maar dat komt allemaal wel goed.
Hopelijk gaan Dirk, Stefan en Ronny volgende week ook mee. Rudi-ke zal er in ieder geval ook weer bij zijn en ik en Rudi natuurlijk ook.

Route-rapport:
1. Afstand: 25 km
2. Fietstijd: 1u33
3. Gemiddelde snelheid: 16 km/u
4. Maximum snelheid: 36,90 km/u
5. Moeilijkheidsgraad (1-5): 3 (door de slechte conditie)
6. Technisch (1-5): 1,5

De mazzel en tot volgende week

Something new !

Jaja, "Er is iets nieuws in ons leven" en het zijn geen Special K ontbijtgranen van Kellogs ! Nee, afgelopen week, meerbepaald op 26 januari 2010 om 14u09 is er een nieuw mountainbikertje geboren tenhuize Gerets. Eigenlijk, en gelukkig ook maar als ik er zo over nadenk, was het niet ten huize Gerets, maar in het ziekenhuis op de verlosafdeling dat de nieuwe spruit het levenslicht zag. Het nieuwe talent was bij geboorte 51cm lang, woog 3kg380 en luistert (hopelijk toch) naar de naam Jens.
Ontroerde mama en Jens stellen het allebei goed, de trotse papa is blij dat 'm bij zijn positieven is gebleven.

Grote broer Brent is alvast enthousiast over de komst van zijn broertje, hij heeft er 9 maanden ongeduldig op gewacht. Fiere Meter van dienst is de zus van Miriam, Christine en vanaf nu mag Los Papos zich Los Peter gaan noemen !

Rest mij nog enkel dit:

Route-Rapport:

1. Afstand: 8 tot 10cm
2. Fietstijd: van 13u45 tot 14u09
3. Gemiddelde snelheid: 3 weeen per 10 minuten
4. Maximum snelheid: 5 weeen per 10 minuten
5. Moeilijkheidsgraad (1-5): 2 (maar dat moet ge eigenlijk aan Miriam vragen)
6. Technisch: 3 (door de botte schaar en de tranige ogen)

In de sneeuw

Alvorens na lange tijd weer eens een fietsverhaaltje te vertellen, willen we iedereen een gelukkig, gezond en vreugdevol 2010 toewensen. Bij deze, aan iedereen een gelukkig, gezond en vreugdevol 2010 gewenst.
Voila, dit gezegd hebbende kan ik u meedelen dat één helft van de blackforx-oprichters zich vandaag gewaagd heeft aan een ritje door de sneeuw. Terwijl de andere helft met een lekkere warme choco (met een serieuze toef slagroom uiteraard) onder een fleecedekentje in de zetel lag te kijken naar steeds herhalende afleveringen van Mega Mindy en Spongebob, maar in gedachten toch aan het meefietsen was. U mag zelf uitzoeken wie wat deed.
Dankzij al dat heen en weer gesms gedurende de jaarwisseling kwam het mountainbiken ook weer te sprake, Stefan beantwoorde mijn nieuwjaarswensen-sms met de vraag of ik de zondag kon gaan fietsen, ik had niet direct iets anders om handen dus was dat (voorlopig) vlug afgesproken. Naar Ronny ook een sms gestuurd en toen waren we al met drie. Wat we toen nog niet wisten is dat er in de nacht van zaterdag op zondag een serieus pakje sneeuw uit de lucht zou vallen. Anyhow, zondagochtend, rond kwart na acht mepte ik de wekker een toontje lager, rekte ik mij uit (het krabben zal ik hier niet vermelden), keek eens uit het raam en zag een mooi besneeuwde winterse ochtend, "ideaal om een tochtje te maken met de mountainbike, puur om van de uitzichten te genieten" dacht ik nog.

Nadat ik een glas nesquik had leeggedronken ging opeens mijn gsm, "Stefan Bollen" las ik en nam op, hij zei dat hij nog niet zeker wist of hij mee ging fietsen omdat er toch wel een pak sneeuw lag en het waarschijnlijk ook redelijk glad was. Zijn vrouw ziet hem liever niet met een gebroken been of arm thuiskomen. "We zullen om half tien aan de Salamander zijn" zei ik, "we zullen wel zien of ge nog weg geraakt thuis". Om half tien waren Ronny en ik dus op het punt van afspraak, hebben er een 10-tal minutjes gewacht, maar geen Stefan te bespeuren. Om niet helemaal onderkoeld te geraken zijn we dan maar vertrokken, de gele route volgend.

Hier enkele sfeerbeelden van onderweg :

Halverwege onze tocht kwamen we, twee keer raden...., Stefan tegen op zijn fietske! Hij had mij blijkbaar nog proberen te bellen om te zeggen dat hij wel mee kon, maar ik had mijn gsm niet bij (ik heb natuurlijk wel een gsm mee als ik ga mountainbiken, voor noodgevallen, maar deze heeft een andere nummer). Jammer, maar volgende keer beter.

Op het punt waar we Stefan kruisten hebben we ook nog even een praatje geslaan met twee andere sympathieke mountainbikers die even stopten om ons gelukkig nieuwjaar te wensen !

Rest mij enkel nog dit :

Route-Rapport:

1. Afstand: 22,20 km
2. Fietstijd: 1u49
3. Gemiddelde snelheid: ?? km/u
4. Maximum snelheid: 28,80 km/u (kweet totaal niet waar ik dit gereden heb)
5. Moeilijkheidsgraad (1-5): 4 (door de sneeuw)
6. Technisch: 3 (door de sneeuw)

Tot de volgende !