Nature For Life

Ik ga het eerste deel van het verslag voor mijn rekening nemen en Rudi het 2de deel. Ik hoor u al denken: "Zitten die 2 aan de pillen ofzo dat ze het verslag nu al in tweeën gaan delen?" Wel nee, geen pillen voor ons (behalve pijnstillers indien nodig), maar een paar centimeter lager komen jullie er wel achter waarom we dit doen.

Vandaag dus Nature for Life. 65 km vlammen in het bosrijke gebied van het Nationaal Park Hoge Kempen.

Om 6u30 had ik mijne wekker gezet en dus ook rond die tijd opgestaan. 2 tassen koffie en 4 boterhammen met speculoospasta moesten voldoen om deze tocht tot een goed einde te brengen. Rond 8u bij Rudi aangekomen, zijne bike op het rekske gekletst en we konden vertrekken naar de (oude) luchtmachtbasis van Zutendaal - Wiemesmeer.
In Wiemesmeer aangekomen heb ik even snel naar mijne collega Patrick (beter bekent als 'Bammeke') gebeld om te zeggen dat we aangekomen waren. Hij ging nog eens met ons mee bujjelen.

Toen we nog wat informatie gingen inwinnen i.vm. het parcours, vielen we bijna van ons fietske. We hadden vorige week nog een extra lange rit ingelast (47 zware kilometers) om deze 65km van dit tourke een beetje gemakkelijker te overleven. Maar toen we de juiste afstand vroegen, bleek het maar om een tourke van 45km te gaan. Dat was wel even een kleine domper, omdat we de hele week er naar uit hadden gekeken. Maar het was niet anders, dus de bril op de neus en weg waren we.

De eerste 5 km was enkel asfalt, terwijl links en rechts hele mooie bospaadjes lagen. We begonnen alle 3 al een beetje te mompelen. Maar we kwamen richting Maasmechelen en daar ligt heeeeeeeeeeeeeeeeeeeel veel bos. En we werden op onze wenken bediend. Even door de grindgroeve van Gralex rijden. Voor diegene die niet weten om welke groeve het gaat: deze groeve ligt langs de weg naar As, juist voor de rode lichten van de autokeuring in As.

Dan de weg overgestoken aan het oude vliegveld van het industrieterrein 'op de berg'. Van hieruit ging het dan richting Dilsen. We kwamen overal op stukske die we de laatste 3 à 4 weken regelmatig hadden gedaan. Dus terreinkennis hadden we hier genoeg.

Na een rondje door het Dilserbos ging het nu echt naar de Maasmechelse bossen via een, sorry voor mijn woordgebruik, kloten-helling. Door het losse zand en altijd maar steiler en steiler. Maar we zijn op ervaring boven geraakt en er moest natuurlijk ook een afdaling komen. Een korte maar gevaarlijk afdaling over alweer los zand. Op deze afdaling heeft Rudi ooit eens een mooie tuimeling gemaakt. Maar vandaag niet. Hij is proper op zijn fietske blijven zitten.

Van hieruit ging het richting het stationnetje van Eisden. En juist voordat we bij het stationnetje aankwamen, hoorde ik plots iets aan mijne fietst. Ik zeg tegen Rudi: "Dadelijk even stoppen, ik denk dat mijn wiel los staat." Wij dus gestopt en even aan de klemmen van het wiel gefriemeld, maar dat geluid bleven we maar horen. Toen naar de remmen gekeken, maar dat was het ook niet. En plots viel mijn oog op de velg. Over een lengte van 5cm zat er een bult in mijn velg. Miljaar de dju de g**verdomme. Daar stopte het tourke voor mij na 24km. Rudi en Bammeke gingen het tourke verder afwerken, terwijl ik op mijn gemak naar huis ging fietsen. Maar de bult werd groter en groter. De velg begon zelfs te scheuren.

Toen ik in Leut langs de rijksweg fiestte, blokkeerde mijn wiel opeens helemaal. Het scheurtje was een hele scheur geworden. Bijna 1/3 van de velg was ondertussen al gescheurd. Dus ik moest te voet verder. Ik ben dan maar tot bij mijn schoonouders gewandeld. Daar heb ik nog een lekker tasje koffie gekregen en toen hebben we de fiets in den auto gegooid en mij thuis laten afzetten. Plezant, zo'n zondagvoormiddag sporten....

Voila, mij job zit er weer op. Want van de rest van het parcours heb ik dus niks gezien.

Ik geef het woord nu aan Rudi alias Zero....

Ja, we stonden aan het stationneke in Eisden dus... Bammeke en 2 andere mountainbikers, kennissen van Bammeke die daar ook net langs kwamen en die al een gemiddelde snelheid van 26,3km/u op hun tellerke hadden staan, zaten dus met mij opgescheept. "Die gasten ga ik echt niet (kunnen) volgen" dacht ik al in mijn eigen. We waren nog geen 200m verder of die gasten waren al uit mijn gezichtsveld verdwenen, niet getreurd, ik volg de pijltjes en ik geraak er ook wel. Maar een paar kilometer verder, aan de oversteek aan de Salamander zag ik dat Bammeke op mij aan het wachten was. Hij had geprobeerd die 2 gasten te blijven volgen, maar helaas, dat was gekkenwerk, "die gasten zijn nie wijs" zei hij.

De pijltjes wezen ons de weg over het asfalt van de fietsweg richting de speeltuin, "thuisvoordeel" dacht ik, maar ook hier stoof Bammeke voor mij weg. In de afdaling wist ik dan weer het voortouw te nemen omdat hij aan het twijfelen was welke kant hij zou afdalen. Eens de speeltuin achter de rug, was het terug een stukje fietsweg richting Duivelsberg, omhoog over het tarmac om daarna de Weg naar Zutendaal over te steken en terug de bos in te duiken. Even later opnieuw dezelfde weg terug oversteken en daar volgde nog een kleine lus op het domein van de legerbasis, we voelden het einde naderen, de laatste 3 à 4km reden we op de landingsbaan terug richting waar we enkele uren geleden gestart waren.

Het was een mooie tocht en eigenlijk nog een geluk dat het maar 45km was, want anders had ik nog eens 20km extra zonder Los Papos moeten beujelen !

Routerapport :
1. Afstand: 45 km
2. Fiesttijd: 2u20 min.
3. Gemiddelde snelheid: 20,1 km/u
4. Maximum snelheid: 44,70 km/u
5. Moeilijkheidsgraad (1 t.e.m. 5): 2
6. Technisch (1 t.e.m. 5): 2

Tot de volgende !