Mechels tochtje

Gisteren zijn we nog eens gaan mountainbiken, vorig weekend was er niets van in huis gekomen en het begon toch al weer te kriebelen. In de week eens even bij Dirk geïnformeerd of hij zijn band al had laten maken, maar het antwoord was negatief. Daarbij kwam dat hij en zijn vrouwtje dit weekend 11 jaar samen waren en hij voor die gelegenheid een heuse limousine had ingehuurd die hen de hele dag naar de meest romantische plekjes van België zou voeren. ’s Avonds had hij gereserveerd in het gastronomisch restaurant “Comme Chez Soi” in Brussel voor een zevengangenmenu met de nodige champagne, gevolgd door een avondwandeling in de buurt van het atomium en aansluitind een overnachting in Hotel Café Paific. Proficiat !

Stefan ging wel mountainbiken, maar wou vroeger vertrekken omdat hij wist dat het stipt om 9u30 ging beginnen te regenen. Dus bleven Ronny en ik nog over, geen probleem verder buiten het feit dat ik wat te weinig slaap had gehad, maar laten we zeggen dat dat een goede voorbereiding is naar volgend jaar toe :-)

Rond 9u15 was ik bij Ronny, die al in gevechtspositie klaarstond om te vertrekken en dus reden we bij wijze van opwarming aan een leuk tempo richting Salamander. Ronny wist hier en daar een binnenwegje door het bos en voila, we waren in no-time al puffend (ik toch) de weg rechts van de speeltuin aan het oprijden. Na deze klim trakteerden we ons op de afdaling in de speeltuin, eenmaal terug onder wou Ronny een beklimming overdoen die hij het weekend ervoor had geprobeerd, echter zonder succes. Na wat zoeken vonden we de te trotseren helling, Dirk kent deze helling ook heel goed, maar dan in omgekeerde richting en met zijn gezicht iets dichter tegen de grond. De beklimming wordt bemoeilijkt door de uitgeregende en met stenen bezaaide ondergrond en we geraakten maar enkele meters ver. Gevolg…te voet naar boven. Eenmaal boven gingen we linksop richting hoogste punt van de Mechelse heide om hier de rode pijltjes te volgen en terug onder aan de Salamander uit te komen. (Ergens in het hierboven vermelde stuk zijn we ook nog de oude kiezelgroeve aan de duivelsberg gepasseerd, maar ik weet niet meer juist waar :-)

Aangezien het Mechels bos tegenover de Salamander al enkele weken bedreigd wordt met een sluiting (een bezwaarschrift kan u hier downloaden, gewoon naam invullen en doorfaxen of emailen) besloten we om hier ook nog een lusje te rijden voor het te laat was.
De rode lus om precies te zijn, een mooie route met enkele langdradige rechte stukken in het begin, een langdradig vals plat stuk in het midden, een lekker klimmetje na dit minder lekker middenstuk en verolgens de kers op de taart, een super-afdaling op het einde.
Deze afdaling was meteen ook het einde van onze route voor die dag en we reden aan een gezond tempo huiswaarts.

Route-Rapport:
1. Afstand: 38,80 km
2. Fietstijd: 2u09
3. Gemiddelde snelheid: 17,90 km/u
4. Maximum snelheid: 48,30 km/u (fietsweg duivelsberg)
5. Moeilijkheidsgraad (1-5): 2
6. Technisch: 2,5

Oh ja, Met Marc gaat alles goed, Joke heeft mij in de week nog een foto doorgestuurd, de tekst die erbij stond was “Marc zegt hallo”

This is it (voor 2009)

Gisteren is het mijn laatste tourke van 2009 geworden. Een 6 à 7-tal weken geleden waren ik en Rudi tot een overeenkomst gekomen dat Houffalize het laatste tourke ging worden voordat ik op de operatietafel zou belanden. Dus vol enthousiasme keken we allebei uit naar deze zondag. We spraken over niks anders meer. Houffa was alles wat de klok sloeg (bim bam Houffa, hihi). Maar slim als Rudi is, had hij een mailtje gestuurd naar het VVV-kantoor van Houffalize hoe het zat met de routes tijdens het jachtseizoen. En we kregen echter slecht nieuws. 3 Routes waren volledig afgesloten en op de andere 3 routes waren omleidingen voorzien. Bij de 3 afgesloten routes zaten juist de routes die wij wilden rijden. Dus de plannen om in Houffa te gaan biken hadden we onmiddelijk alweer opgeborgen. Dat zal dan iets worden voor in de lente.

Dus hadden we het plan om alle spectaculaire stukken van Maasmechelen naadloos aan elkaar te rijden. Dirk was er na zijne off-day van vorige week ook weer bij, maar hij ging het rusitig aan doen. Een paar kilometerkes mee taffelen om weer op te bouwen naar zijne topvorm. Stefan had zijn wintertenueke ook uit het wasmachien gehaald en ging dus ook weer mee. We hadden zelfs een nieuwe bike-buddy bij. Ronny Salden, een collega van Rudi, die zijne koersfiets wijselijk had omgeruild voor een mountainbike. Hij wou ook eens van het echte avontuur proeven.

Om 9u bij Rudi vertrokken om dan Ronny uit te halen en dan volle gaas naar de salamander waar Stefan en Dirk ons groepke voor vandaag compleet hadden gemaakt.

Het eerste opwarmingsstukske was voor Stefan zijn rekening. Een beetje zigzag achter het zwembad (prinsenpark) om zo uit te komen aan camping de Kik. Iedereen kon hier nog vrij goed volgen. We zetten onze weg verder richting de Duivelsberg. Tussen de Kik en de Duivelsberg hebben we nog ferm in de remmen moeten gaan voor de wilde paarden die hier rondhuppelen (ik ben de naam van die beesten alweer vergeten). Maar geen nood, die beesten hadden meer schrik voor ons dan wij voor hen. Laag het misschien aan één van ons dat die beesten zo snel uit de weg gingen? wie gaat het zeggen. Al snel kwamen we aan de afdaling van de oude zandgroeve. Net voor deze afdaling volgt eerst een stuk vals plat. Op dit stuk had Dirk al snel moeten lossen. Maar zijn broer Stefan bleef bij hem om hem bij te staan tijdens zijn moeilijke periode.

Ondertussen hadden Rudi, ik en Ronny al de afdaling genomen en onmiddelijk daarna de beklimming naar de Duivelsberg aangesneden. Eigenlijk rijdt ge hier de oude zandgroeve in en onmiddelijk weer uit. Toen wij met ons 3 boven kwamen hadden we toch wel even moeten wachten op Dirk en Stefan. Dirk ging het hier al voor bekeken houden. Hij keerde terug huiswaarts. Dan had hij ongeveer 15 km op zijn tellerke staan en dat is ruim voldoende om opnieuw op te bouwen. Zeker niet opgeven Dirk. Dat komt allemaal weer goed.

Dus bleven ik, Rudi, Stefan en Ronny over om een stukske van de Tour Royal te rijden. Langs den draad van het koninklijk domein dus. Constant op en af. Niet al te zware beklimmingen. Kort maar krachtig. We kwamen weer uit onder aan de Duivelsberg ter hoogte van het rallycircuit.

We staken de Weg naar Zutendaal over om even te recuperen op de macadam (Mc Adam). Even een stukske asfalt om dan door het beekje, dat eigenlijk niet zo hoog stond, terug in het bos uit te komen.

Tijd om weer een pittige klim te nemen. We kozen voor de klim tussen de autosnelweg en de speeltuin, terhoogte van camping de Kik maar dan aan de andere kant van de autosnelweg. In het begin valt het nog mee, maar het venijn zit hem in de staart. Allemaal losse stenen en tamelijk steil. Ge kunt het bijna vergelijken met een klim in Houffalize maar dan niet zo lang. Dus hadden we toch een stukske Houffa meegenomen. Ge vraagt u nu waarschijnlijk af hoe Ronny het er ondertussen vanaf brengt? Awel, op deze klim hing hij er nog altijd aan. Nog altijd geen zwak moment te bespeuren.

Boven eventjes rond de draad van het ecoduct om dan richting de höbste nog gèt krach-beklimming te gaan. Even kijken hoe Ronny deze klim verteerd. Eerst lekker steil en technisch naar onder, dan vlak om dan volle gaas te klimmen. Kort maar zeer krachtig. Zoals ik zo dikwijls al heb geschreven: altijd een beetje doodgaan op deze klim. En wat denkt ge, Ronny was er nog altijd bij.

Nu was het weer tijd om een beetje te recupereren. Een vlak stukje en dan de afdaling via de trappen. Lekker technisch en zeker goed uitkijken waar ge rijdt, want er zitten enkele hoge trappen bij en hier en daar nog gevaarlijke boomwortels. Van hier even de gele wandelroute genomen om dan weer aan de salamander uit te komen. Hier nog een steile klim meegenomen voor de fun en onmiddelijk weer de afdaling waar ge bijna tegen het informatiebord knalt als ge niet oppast.

Stefan hield het hier ook voor bekeken. Hij had nog andere verplichtingen.

Dus bleven alleen ik, Rudi en Ronny nog over. We wilden nog niet naar huis, dus namen we nog snel even de rode wandelroute mee. Goed voor 10 extra kilometerkes op het tellerke. Op het einde van deze route zit er nog een korte klim in. Ronny zat niet optijd in de juiste versnelling, dus kwam hij de eerste meters niet vooruit. Maar uiteindelijk had hij het toch gehaald. Terug aan de salamander namen we het boswegje tot aan het schuttershof om zo terug te keren tot bij Rudi zijne villa.

Toch straf wat Ronny uit zijn benen had geperst. Voor zijn eerste rit op de mountainbike al zo een straffe tour aankunnen, respect man...

Route-Rapport:
1. Afstand: 42,50 km
2. Fietstijd: 2u30
3. Gemiddelde snelheid: 16,94 km/u
4. Maximum snelheid: 37,90 km/u
5. Moeilijkheidsgraad (1-5): 3 (ook wel door de drassige ondergrond)
6. Technisch: 2,5

Zo, dat was het dan voor mij voor 2009. This is it.....

Woensdag volgt er dan de operatie aan mijn schouder en hopelijk kan ik ten laatste in februari opnieuw op de mtb kruipen. Maar hopelijk kan het al vroeger.

Ondertussen zult ge het wel alleen moeten doen met Rudi zijne zever, maar af en toe zal ik mij ook wel eens laten horen op de blog.

Salut de kost en de wind van achter

Nuth-ig afzien

Een dag later dan normaal, maar een verslag(je) volgt er altijd. Gisteren dus weer bike-time en zelfs Dirk was er weer bij. Rudi had ook nog Yves (neef van Miriam) uitgenodigd om mee te gaan bujjelen. Deze keer was de keuze gevallen op het Nederlands-Limburgse Nuth.

Gewoon nog eens op verplaatsing een beetje gaan fietsen, want na zoveel keer Maasmechelen en Dilsen na elkaar wordt ge het daar een beetje beu.

De route in Nuth vertrekt aan de sporthal en die hadden we dankzij de GPS van Yves onmiddelijk gevonden. Dus konden we al snel alles uitladen. Ik, Rudi en Yves volledig in wintertenue, maar Dirk heeft dat nog niet, dus hij was de enige met een broek met korte pijpen. Maar het mooiste moest nog komen. Hij had blijkbaar de roze oorverwarmers van één van zijn dochters stiekem meegenomen en die wou hij op zijn oren zetten tijdens het fietsen.

Hij had ze toch niet opgezet, want anders hadden we hem in de kantine van de sporthal laten zitten. Achteraf bekeken was dat misschien nog niet zo'n slecht idee geweest, maar daar seffes meer over.

Hij had ook een muts bij. Maar de helm paste niet over zijn muts. Wat deed meneer Bollen dan: Hij zette zijne helm op en zijn muts trok hij gewoon over zijne helm. Dat was een prachtig zicht.

Uiteindelijk konden we aan het echte werk beginnen. Maar over de route kan ik heel kort zijn. Niet echt geweldig. Te veel Mc Adam (macadam voor de niet-Schotten onder ons), voor de rest alleen maar veldwegen (die er tamelijk vettig bijlagen) die ik hier in Mézik-City (Meeswijk dus) ook vind. Eigenlijk zaten er maar 2 leuke stukjes in. 2 dalende single-tracks die veel te snel voorbij waren (zoals gewoonlijk). Hier en daar zat er wel een vennijnig heuveltje in, maar voor mij, Rudi en Yves was dat naaaaatuuuuuuuuuuuuuuurlijk geen probleem. Maar Dirk had zijn dagje niet. Na een 8-tal kilometer moesten we al eens op hem wachten op een stukje bergop. Toch eventjes erbij zeggen dat hij 5 weken niet meer op zijne fiets had gezeten. Dus heel abnormaal was dat niet. Maar na verloop van tijd moesten we steeds langer op hem wachten. Ondertussen kreeg Yves nog een platten tuub. Snel eventjes vervangen dacht hij, maar toen hij zijne band wou oppompen kwam er niet echt veel lucht in de band. Hij had dus een nieuwe kapotte binnenband gestoken.

Alles er dus weer afgehaald en had hij een nieuwe (ganse) band van Rudi gekregen. Ondertussen hadden we hier 20 minuutjes verloren, maar Dirk dacht het slim te spelen. Hij was, terwijl Yves en Rudi de band aan het vervangen waren en ik aan het kijken was hoe die 2 dat deden, al verder gereden. Maar echt heel ver was hij niet geraakt omdat we op een punt waren gekomen waar hier en daar enkele pijltjes verdwenen waren. Dus hij riskeerde het niet om nog verder te rijden.

In een mum van tijd hadden we hem dus weer bij. Maar het parcours werd iets heuvelachtiger en Dirk kreeg het steeds moeilijker en moeilijker. Geen kracht meer in de benen. Hij kreeg ook last van kniepijn. Op een gegeven moment kwam hij zo goed als niet meer vooruit. Op een vlak stuk tegen 10 km/u, harder kon hij echt niet meer. Ik begon zowaar compassie met hem te krijgen (en dat is nu eens niet om te lachen, dat meen ik). Dus heb ik hem maar vooruit geduwd op plaatsen waar dat kon. Even later, toen we Rudi en Yves weer hadden bijgebeend, heeft Rudi het overgenomen van mij. In totaal hebben we hem toch ongeveer 5km geduwd.

Dirk is hier tot de conclusie gekomen dat mountainbiken soms een klein beetje doodgaan is.

Toen we weer bij het bikerbuske aankwamen, kwamen er niet veel woorden meer uit Dirk zijne mond. En wie hem kent weet dat dat niet van zijn gewoonte is. Het enige wat hij zei was: "Miljaar iech bin kepot en iech höb honger".

Zo, dit tripke hebben we alweer overleefd (behalve Dirk). Volgende zondag wordt het mijn laatste fietstocht van het jaar. Daarna word ik geopereerd aan de schouder. Maar onder het motto "Save the best for last" hebben we iets heel moois voor de komende zondag. Niet alleen voor het parcours, maar ook voor de prachtige landschappen en uitzichten. Het wordt echt the top of the bill. Maar dat zal u volgende week wel lezen.

Route-rapport:

1. Afstand: 37 km
2. Fietstijd: 2u06
3. Gemiddelde snelheid: 17,53 km/u
4. Maximum snelheid: 42,20 km/u
5. Moeilijkheidsgraad (1-5): 1
6. Technisch (1-5): 1

Tjuuuuuuuus !!!!!!!!!!!!!!

Toertocht As...of toch niet

Zondagvoormiddag 1 november en voor de tijd van het jaar een hele mooie zondagvoormiddag mogen we toch wel zeggen, 11 graden buitentemperatuur en dus nog net voldoende voor de korte fietsbroek vond ik.
Half negen kreeg ik een sms van Marc, "er is toertocht in As vandaag", daar had ik ook iets van gelezen en stuurde terug "mij goed". Marc belde daarna naar Stefan, maar die was er niet echt voor te vinden, geen probleem, we verzamelen wel wat kilometers in Maasmechelen. Dus reden we richting Salamander waar Stefan ons opwachtte, van hieruit begonnen we aan de opwarming, Stefan wist nog een mooie singletrack afdaling. Maar zoals iedere gezonde mens weet gaat er aan een afdaling meestal een beklimming vooraf, dat was nu dus ook het geval, maar het was een mooie en goed te doen. Uiteindelijk kwamen we uit op het hoogste punt van de Mechelse heide (102m volgens onze gps), hier hadden we de keuze, ofwel de trapjes omlaag ofwel de trapjes links laten liggen en een redelijk aggressieve afdaling nemen (de afdaling die Dirk zich ook nog wel herinnert). Aangezien het mooie weer ook de nodige wandelaars op de been had gebracht kozen we voor de tweede optie, een afdaling waar je de concentratie niet mag bij verliezen. Geen probleem voor ons dus :-)
Eenmaal onder staken we de weg naar As over en daar zagen we de spreekwoordelijke bui al hangen, de toertocht van As kwam hier dus ook langs. De mooie beklimming op de rode route die wij wilden trotseren deed dienst als afdaling voor de toertocht. Een tweetal weken geleden hebben wij deze afdaling nog met de grootste voorzichtigheid gedaan daar het pad volledig uitgeregend was en de gast die nu aan de kant op de grond zat terwijl hij zijn rechterarm pijnlijk ondersteunde heeft het ook geweten. Hij was blijkbaar gevallen en had daarbij zijn schouder en ribben ferm bezeert, zijn maat ging te voet met hem terug naar de laatste bevoorrading om daar het nodige voor hem te regelen. We wensen hem het beste toe.
Eenmaal boven kozen we ervoor om rechtsaf te gaan, weg uit het pad van de toertocht, richting Dilserbos.
Maar daar aangekomen zagen we dat ook hier de toertocht voorbijkwam -niet ongewoon gezien de mooie routes die hier liggen- en dus besloten we maar om een eindje mee aan te rijden, meerbepaald tot aan het station van As. (Spijtig genoeg geen bevoorrading onderweg tegen gekomen)
De Boslaan terug over gestoken en onmiddellijk terug links de bos in gevlogen, daarna het spoor opgezocht om zo uit te komen op de ons wel bekende singletrack afdaling achter de Sita. Marc haalde nog eens alles uit de kast door het tempo op te voeren en uiteindelijk bracht hij ons tot aan het stationnetje in Eisden waar we afscheid namen van Stefan. Wij moesten nog een 8-tal kilometer verder fietsen en kozen ervoor om over de verharde weg van het fietsroutenetwerk verder te rijden tot aan de Salamander en van daaruit over het gewone fietspad huiswaarts te fietsen.
Volgende week brengen we onze buren misschien nog eens een bezoekje, ik heb de namen Vaals en Sint Geertruid al horen vallen, we zien wel wat het wordt.

Route Rapport:
1. Afstand: ca.46 km (mijn kilometrikske is eventjes uitgevallen)
2. Fietstijd: 2u45 ?
3. Gemiddelde snelheid: 18,50 km/u
4. Maximum snelheid: 47,8 km/u
5. Moeilijkheidsgraad (1-5): 2
6. Technisch (1-5): 2

Tot de volgende.