Tourtochtje in eigen achtertuin

Alweer volledig gerecupereerd van Heerlen, de hondenpoep van vorige week onder mijn

schoenen geveegd, we waren alweer 100% klaar voor een nieuw en spannend bike-avontuur.

En dan nog wel een avontuur in eigen gemeente, zelfs in onze eigen achtertuin. Er was namelijk een tourtocht in Eisden en die vertrok aan de jeugdterreinen van Patro Eisden aan de Louis Mercierlaan. Fijn kort bij huis dus en een terrein dat we nog beter kennen dan onze eigen broekzak.

Rond 9u30 komen we bij de voetbalterreinen aan en er stonden al van die gekke mannekes met gele fluo-jasjes klaar om de mensen te wijzen waar ze moesten parkeren. Wij stopten op onze parkeerplaats en ik stapte direct uit de biker-bus om aan die gekke mannekes te vragen hoe zij wisten dat wij kwamen fiets.

Ieche: Wi-j wèt géér dat véér kome fitsen?

Dat gek menneke: Iech zoag dat zoe. Iech zoag dat eigellik oan uuch buske. Wè keump noe met zoe een kleur vaan buske angers noa hi-j? (Dat menneke kwam uit Lanaken, hopelijk kunnen jullie het lezen). Nu wil dat onze biker-bus geel is en die man vond dat blijkbaar niet zo een mooie kleur. Wij rijden dan misschien in een geel buske rond, maar die pipo liep wel in een belachelijk geel fluo-jasje rond. Wie is hier dan de belachelijkste van ons allemaal ??????

Maar goed, ik vond het al bij al een leuke binnenkomer en we hebben toch een paar keer goed gelachen als die gekke gele mannekes de weg wezen aan de fietsers. Dat was blijkbaar hun 2de taak om de fietser naar de juiste richting te sturen bij het begin van de tocht.

Maar nu weer over naar het fietswerk.

Snel even ingeschreven, helm op het bölke en we konden vertrekken.

Mijn vermoeden was dat we hier over paadjes gingen rijden die we al regelmatig hadden gedaan, maar de eerste 3 kilometers waren single-tracks die we nog nooit hadden gedaan. De opwarming (lees: de eerste 2 km) was perfect en zo vlak als een biljart. Hierna begon het lichtjes op en af te gaan. Maar helemaal nog niet zwaar, zelfs de ondergrond was nog altijd perfect berijdbaar.

Opeens kwamen we op een terrein terecht waar we al vele malen overaf hebben geknald. En dus ook nu weer hebben we hier volle gaas door het bos geknald. We gingen zelfs zo hard, dat we hier en daar toch wel enkele andere bikers voorbij zijn gestoken. Ondertussen kwam er steeds meer modder voor onze wielen terecht. Maar dat kon de pret niet drukken.

Daarna zijn we door de sjieke wijk aan het prinsenpark gereden, om zo de ringlaan over te steken en dan weer het bos in te duiken.

Opeens reden we langs de autosnelweg en ik zeg tegen Rudi: Pap, we rijden stillekes aan richting speeltuin. Waarop Rudi zei: Joepie, we gaan bergaf knallen. Maar het verschil met andere keren was dat we nu van de andere kant kwamen. En dit wil zeggen dat we nu i.p.v dalen, moesten gaan klimmen. En inderdaad, we hadden het aan onze rekker.

Normaal gezien komen we hier afgevlogen tegen 40 à 45 km/u, maar nu reden we in de andere richting tegen 12 km/u. En dat viel zwaar tegen, zelfs voor mij. Op enkele hellingen kon ge gewoon niet meer fietsen omdat de ondergrond te vettig was. Dus dan maar te voet verder. Toen we boven waren, konden we onmiddelijk aan de afdaling beginnen. Niet zo spectaculair, het is ook daarom dat wij deze 2 stukjes in de andere richting nemen. Dit wil zeggen dat de beklimming heel goed berijdbaar en niet te stijl is en dat de afdaling zeer spectaculair is.

We zetten onze weg verder over een single-track richting Salamander. Hier steken we de Joseph-Smeetslaan over, rijden het bos in en draaien links op om alweer te gaan klimmen. En hier gebeurde het grappigste van de hele tour. Voor ons rijden 3 bikers, maar we kunnen die niet passeren omdat er gewoon geen plaats voor was. Dus rijden we bij het begin van de beklimming gewoon verder achter deze 3 bikers. Lekker op het gemak. Opeens valt de eerste gewoon stil, stapt af en gaat aan de kant. De 2de valt ook stil, maar komt niet meer optijd uit zijn klikpedaal en valt naar rechts. Hierdoor komt de 3de biker ook niet meer uit zijn klikpedaal en die valt naar links. Ik en Rudi, zo sterk als paarden, peddelen gewoon verder tussen de gevallen bikers door de helling op met ons klein verzetje, en geraken zeer gemakkelijk boven. Die drie bikers die zo voor uw neus vallen en wij gewoon tussen hen door konden fietsen, was net hetzelfde als Mozes die voor de zee stond en opeens opent de zee zich en Mozes kon gewoon door de zee wandelen (een beetje godsdienst kan geen kwaad).

Boven gekomen gingen we onmiddelijk weer naar onder op volle snelheid. Dan linsop en weer terug klimmen. Dit vond ik het leukste stukje aan heel de route.

Na 22 km was het even tijd om op adem te komen bij de bevoorrading (aan industrieterrein "op de berg" bij Sita). Een lekker warm soepje, een suikerwafel en we konden er weer tegen voor de volgende 18 km. Van aan de bevoorrading ging het dan richting Dilsen en de modderstroken werden zwaarder en zwaarder. Hier volgde dan een heel saai stuk tot in Dilsen. Een beetje keren en draaien om toch maar aan de kilometers te geraken.

Ondertussen dacht ik al aan een beklimming die wel eens op onze route zou kunnen liggen. Een echte verschrikkelijk zware helling met zand. En omdat ik steeds minder kracht in de benen begon te krijgen, zat ik dus echt niet op deze helling te wachten. Maar ook hier had ik het weer aan mijne rekker. De helling zat er dus wel degelijk in en ik ben de helling zelfs niet meer op geraakt. Compleet leeg gereden in de modder.

Maar natuurlijk moeten we dan ook nog dalen. En in deze afdaling is Rudi tegen de vlakte gegaan. De val zag er echt spectaculair uit, maar hij had geluk dat hij op een zandstrook gevallen was, want anders had er hier en daar wel een schrammetje kunnen zijn. Nu was er gelukkig niks aan de hand (alleen 4 vingers en 1 duim). We waren ondertussen ook al in de laatste 4 km gekomen en het einde was wel welkom. De kracht was totaal verdwenen in mijn benen.

Conclusie van deze tourtocht: een zeer mooi parcours, waarvan we de meeste stukken kennen, met leuke klimmetjes en dito afdalingen. Een zeer goede bepijling en organisatie. Het parcours lag er wel zwaar bij door de modder, maar dat zijn we ondertussen wel gewoon.

Ik wil wel nog even afscheid nemen van mijn rode fiestschoenen die door de kerstman vervangen worden door nieuwe schoenen met klikpedalen: lieve schoenen... bedankt !!!

Hierbij wenst The Black Forx ook al zijn lezers een zalig kerstfeest........... en kijk uit met uw kerstballen.