Dit weekend zaten we met Rudi & Miriam, Kristof & Kristel en Joke & ik in La Roche. Het was nog een cadeauke aan Rudi voor zijn 30-jarig bestaan. Normaal gezien moest het een verrassing blijven voor hem, maar zijn vrouwtje had haar mondje (alweer) niet kunnen houden. Dus Zero wist wat er allemaal ging gebeuren.
Maar soit, nu hij alles wist konden we ook op ons gemak bekijken waar we gingen fietsen. Ja ja, de bikes waren er natuurlijk ook bij. Wat zouden we anders in d’ardennen gaan doen? Wandelen dat vind ik meer iets om met de hond(en) te doen. Kajakken daar is het iets te fris voor (fris aan de vis) en met een motor door d’ardennen scheuren, dat is niks voor ons. Geef ons maar een mountainbike. En in d’ardenen is het altijd leuk biken. Zelfs Skippy had zijn oldtimer-fietske in de bikerbus gedropt.
’s Morgens eerst een stevig ontbijt in onze gielis geklatst, dan nog een kleine rustperiode genomen en om 11u op onze fiets gekropen.
Richting La Roche centrum gereden om daar even in het VVV-kantoor ons licht te gaan opsteken i.v.m het jachtseizoen. Niet dat we daar ergens in het bos aan het vlammen zijn en dat er dan plots een lading hagel onze richting uit komt. Maar we kregen daar gelukkig groen licht en konden dus fijn uitkiezen welke route we gingen nemen. Alle routes (1,2,3 en 4) waren open vandaag, maar morgen waren route 3 en 4 gesloten. Rudi stelde voor om route 3 of 4 te rijden omdat we daar morgen toch niet op konden rijden. We hebben de keuze dan maar aan Skippy gelaten en hij koos voor route 3.
Vooraleer wij de bordjes van route 3 hadden gevonden daar in het centrum waren we alweer een kwartiertje verder. Uiteindelijk hadden we de bordjes gevonden en konden we beginnen. Na een kilometertje over het asfalt konden we aan het off-road gedeelte beginnen. En het begon al direct volle petrol. Een hele steile beklimming van ongeveer 1km.
Maar ge kon er maar ongeveer 500m fietsen. De helft van de beklimming dus al wandelend afgemaakt. Hier was het echt niet mogelijk om te fietsen door erosie. Allemaal dikke stenen, boomwortels en diepe uitgeregende sporen. Bijna boven gekomen konden we weer fietsen en toen we boven waren zaten we op 377m boven de zeespiegel. Hierna volgde een leuke technische modderstrook en dan een te gekke afdaling. In het begin volle petrol naar onder, maar dan kwamen we dikke boomwortels tegen. De remmen dicht dus en maar tikken van de eene wortel naar de andere. Eenmaal onder gekomen hebben we toch 1 minuutje op de Skip moeten wachten.
Hierna volgde weer een klein stukje asfalt, gevolgd door een mooie klim. Niet te stijl, niet te zwaar, de juiste maat dus (voor mij en Rudi dan toch). Op deze beklimming is Skippy zijn lampke uitgegaan. Hij dacht bij zich zelf: “Hier kunt ge wel fijn wandelen”.
Vooraleer wij de bordjes van route 3 hadden gevonden daar in het centrum waren we alweer een kwartiertje verder. Uiteindelijk hadden we de bordjes gevonden en konden we beginnen. Na een kilometertje over het asfalt konden we aan het off-road gedeelte beginnen. En het begon al direct volle petrol. Een hele steile beklimming van ongeveer 1km.
Maar ge kon er maar ongeveer 500m fietsen. De helft van de beklimming dus al wandelend afgemaakt. Hier was het echt niet mogelijk om te fietsen door erosie. Allemaal dikke stenen, boomwortels en diepe uitgeregende sporen. Bijna boven gekomen konden we weer fietsen en toen we boven waren zaten we op 377m boven de zeespiegel. Hierna volgde een leuke technische modderstrook en dan een te gekke afdaling. In het begin volle petrol naar onder, maar dan kwamen we dikke boomwortels tegen. De remmen dicht dus en maar tikken van de eene wortel naar de andere. Eenmaal onder gekomen hebben we toch 1 minuutje op de Skip moeten wachten.
Hierna volgde weer een klein stukje asfalt, gevolgd door een mooie klim. Niet te stijl, niet te zwaar, de juiste maat dus (voor mij en Rudi dan toch). Op deze beklimming is Skippy zijn lampke uitgegaan. Hij dacht bij zich zelf: “Hier kunt ge wel fijn wandelen”.
Hij stapte van zijn fietske af en ging gewoon te voet verder. Ik weet niet wat Skippy onder mountainbiken verstaat, maar de hele wereld weet toch dat mountainbiken een sport is waar ge op een beklimming op uwe fiets blijft zitten en gewoon keihard blijft trappen en ook wel een beetje uw verstand op nul zet. Maar ik denk gewoon dat hij nog niet genoeg kracht heeft in zijn beentjes.
Na deze beklimming volgde een stukje valsplat, dan weer lichtjes omhoog. Hier en daar lichtjes naar onder. Zo ging het de rest van het parcours verder. Bijna aan het einde was het alleen nog maar berg af. Oh ja, voordat ik het vergeet. Skippy is bij een modderstrook nog op zijne biegel gegaan. Dat was lachen, hahahahahahahahahahahahaha…..
Aan het huisje aangekomen kwamen we uit op 29,20 km.
De fietskes gepoetst, lekker gedoucht en toen weer met de beentjes onder de tafel in.Hopelijk is Skippy tegen morgen gerecupereerd.
By Marc
0 reacties:
Een reactie posten