2 halve fietsers

Alweer weekend, dus was het weer tijd om de white- en blackforx van den haak te nemen en het bosje in te vliegen. Begin deze week was het nog niet zeker als we wel gingen fietsen, want Rudi zit met een vervelende knieblessure. En ik zit nog met de naweeën van een ontwrichte-schouder-uit-de-kom-niet meer-in-de-dop-blessure. Gisteren nog even de situatie gecheckt bij Rudi en hij ging het proberen. Moest het echt niet lukken, dan gingen we ons gewoon omdraaien.
Dus vandaag om 9u30 vertrokken richting Mechelse heide. 2 km opwarmen op het asfalt en dan het bos in. Maar daar ging het al bijna mis. De eerste paar 10-tallen meters in het bos waren we wat aan het zeveren (we leken net marktwijven) toen Rudi plots met zijn voorwiel op een boomwortel uitschoof. Hij week mijn richting uit, taffel taffel en daar lagen we bijna allebei op onze smoel. Dankzij Rudi zijn stuurmanskunsten en mijn stevige body bleef hij toch recht. Voor hetzelfde geld was ons ritje daar al afgelopen....
We zette onze weg gewoon voort en nu begonnen we te overleggen welk parcours we gingen nemen. Niet te veel klimwerk, want dat was niet goed voor de knie van Zero. Maar we moesten sowieso toch ergens klimmen, want anders gingen we niet ver geraken. Dus we namen een gemakkelijk klimmetje waar we gewoon op souplesse omhoog rijden om Rudi zijne knie zo min mogelijk te belasten. Ondertussen had ik al een parcours in mijn köpke zitten. Ik wilde eens door de zand/grindgroeve rijden van de Mechelse heide. Dus zijn wij bij de Höbste-nog-gèt-krach afdaling/beklimming naar onder gereden en i.p.v daar weer omhoog te rijden aan de andere kant, zijn we gewoon in het dal gebleven om zo door de groeve te rijden. In het begin liep dat wel goed, maar hoelanger dat het duurde, des te meer zand dat we voorgeschoteld kregen. Trappen voor kapot maar niks snelheid ontwikkelen. Dus we waren heeeeeeeeeeeeeeel blij toen we weer uit de groeve geraakt waren. Hier gaan ze ons niet meer zien, man man man miserie miserie miserie, dju de dju de dju...
We kwamen uit op de heiwijk en van hieruit zijn we richting Walkro gereden. Onderweg nog een paar wielerterroristen tegen gekomen die met nen platte tuub zaten (hihihihi). Achter de Walkro weer het bos ingevlogen en hier kwamen we een leuk stukje single-track tegen. Echt een stuk waar je in de zomer een zeer hoge snelheid kan halen, maar nu ging dat niet. Door de regen hingen er veel struiken over de single-track en was het constant van links naar rechts zwieberen om de struiken te ontwijken. We kwamen nu weer op bekend terrein en ik vroeg aan Zero of hij nog een beklimming aankon. Ik kreeg groen licht, dus weer een beklimming gedaan en natuurlijk ook een leuke afdaling. Ondertussen reden we terug richting de salamander.
Toen we bijna bij de salamander aankwamen, kwamen we een bevoorradingstentje tegen. Blijkbaar was er een wandeltocht of zoiets aan de gang. Dus wij passeerden gewoon dit (party)tentje. En terwijl wij langs het tentje reden riep daar een vrouw op ons: "jongens géér zéét er vèttig oet". En ik antwoordde: "dat höbste met dat vèttig wèèr". Toen ging ik langs Rudi rijden en hij zei: " Volgens miech hit di-j vrouw Yvettig". Geef nu toe, dat is toch een goei hé.
Genoeg gelachen, terug gaas geven op de fiets. We zette ons weg verder richting de Duivelsberg. Daar nog even een afdaling en een beklimming meegenomen en toen begon Rudi zijne knie op te spelen. Dus gingen we terug huiswaarts.
Met 36 km op den teller hebben we toch goed ons best gedaan in de regen. Vooral als ge weet dat we eigenlijk maar 2 halve fietsers waren.
Komende week wordt maar een korte werkweek, dus als het een beetje meezit kunnen jullie 2 fietsverslagen verwachten. Misschien dat Joerie ook eens mee komt biken. We zullen zien, zei de blinde...

De groe(n)ten en tot volgende week