zondag 27 september 2009
Kakelen
Een paar heuveltjes op, een paar heuveltjes af, zo gaat dat in Maasmechelen, en de beenyjes liepen langzaam aan warm. Alvorens aan de zwaardere beklimmingen te beginnen verwittigden wij Dirk steeds dat hij naar een lichtere versnelling moest schakelen, maar de eerste keer was die communicatie niet helemaal doorgekomen. Dirk dacht namelijk dat wij "kakelen" riepen en wist niet wat hij hiervan moest denken, laat staan wat hij moest doen. De titel van dit verslag was geboren !
In het totaal stond er 37,9km op mijn teller waarvan Dirk er bijna een 30-tal van heeft meegereden, chapeau !
Routerapport :
1. Afstand: 37,9 km
2. Fiesttijd: 2u02 min.
3. Gemiddelde snelheid: 18,1 km/u
4. Maximum snelheid: 41,20 km/u
5. Moeilijkheidsgraad (1 t.e.m. 5): 2
6. Technisch (1 t.e.m. 5): 2
zondag 20 september 2009
Nature For Life
Om 6u30 had ik mijne wekker gezet en dus ook rond die tijd opgestaan. 2 tassen koffie en 4 boterhammen met speculoospasta moesten voldoen om deze tocht tot een goed einde te brengen. Rond 8u bij Rudi aangekomen, zijne bike op het rekske gekletst en we konden vertrekken naar de (oude) luchtmachtbasis van Zutendaal - Wiemesmeer.
In Wiemesmeer aangekomen heb ik even snel naar mijne collega Patrick (beter bekent als 'Bammeke') gebeld om te zeggen dat we aangekomen waren. Hij ging nog eens met ons mee bujjelen.
Toen we nog wat informatie gingen inwinnen i.vm. het parcours, vielen we bijna van ons fietske. We hadden vorige week nog een extra lange rit ingelast (47 zware kilometers) om deze 65km van dit tourke een beetje gemakkelijker te overleven. Maar toen we de juiste afstand vroegen, bleek het maar om een tourke van 45km te gaan. Dat was wel even een kleine domper, omdat we de hele week er naar uit hadden gekeken. Maar het was niet anders, dus de bril op de neus en weg waren we.
Routerapport :
1. Afstand: 45 km
2. Fiesttijd: 2u20 min.
3. Gemiddelde snelheid: 20,1 km/u
4. Maximum snelheid: 44,70 km/u
5. Moeilijkheidsgraad (1 t.e.m. 5): 2
6. Technisch (1 t.e.m. 5): 2
vrijdag 18 september 2009
Nieuwe sloefkes
Maar dat is niet alles, ik geraak maar niet vertrouwd met deze band, hij heeft een supergrip op alle terrein, daar kan ik niks over zeggen, maar in het (snellere) bochtenwerk verliest hij vaak grip met de ondergrond met als gevolg dat het achterste van de fiets gaat schuiven. Het heeft nog geen valpartijen tot gevolg gehad, al scheelt het niet veel, maar bij elke bocht ben ik meer bezig met de gedachte dat de band wel eens zou kunnen gaan schuiven en proberen om dat te voorkomen, dan dat ik met echt fietsen bezig ben.
zondag 13 september 2009
Voorbereiding
1. Afstand: 47 km
3. Gemiddelde snelheid: 17,40 km/u
4. Maximum snelheid: 46,50 km/u
6. Technisch (1 t.e.m. 5): 3
woensdag 9 september 2009
Nieuwe Blackforx
Ik had al op het internet opzoekingswerk verricht om alle vorken van Rock Shox te vergelijken en mijn oog was onmiddelijk op de Rock Shox Sid Race gevallen. Toen ben ik beginnen zoeken naar fietswinkels die deze vork in stock hadden liggen. En meteen had ik al bingo. Ik zou mijn vork via een webwinkel gaan bestellen. Dezelfde webwinkel waar Rudi onze fiets-gps had besteld. Dus snel even een mailtje sturen als deze vork wel geschikt was voor mijn Magura HS 33 remsysteem. En ik kreeg onmiddelijk de bevestiging dat deze vork perfect past bij mijn fietske. Dus ik zo blij als ne vis onmiddelijk een bestelling geplaats. 2 Dagen later kreeg ik echter slecht nieuws. Ze hadden deze vork niet meer in stock liggen en ze konden mij niet vertellen wanneer ze hem weer binnen kregen. Maar ze stelden een andere vork voor. Ook een Sid Race, maar dan was het wel een witte ipv een zwarte. En toen begon ik te twijfelen. Het kan toch niet zijn dat het Blackforx-team niet meer met echte zwarte vorken gaat rijden. Er moet ene fiets een zwarte vork hebben. Maar toch had ik besloten om deze witte vork dan maar te bestellen. Rudi heeft een witte vork, dus als ik ook een witte vork neem, staan we weer gelijk. Als we dan ergens aankomen, kijken de mensen al op: "Daar is het Blackforx-team weer met hun witte forxen." Rudi had zelfs mijne Cube gefotoshopt om te kijken hoe mijne fiets er zou uitzien met een witte vork. Hij had er zelfs een witte zadelpen bij gedaan. Ziet er toch niet slecht uit.
Dus ik weer een mailtje gestuurd met de vraag als deze vork ook geschikt was voor mijn remsysteem. De volgende dag alweer slecht nieuws. Deze vork was wel in stock, maar was niet geschikt voor mijn remsysteem, enkel voor schijfremmen. Man man man, miserie miserie miserie, dacht ik al. Ga ik nu echt geen vorkske vinden?
Dus ben ik weer op het internet beginnen zoeken, en al snel had ik een winkel gevonden die de zwarte Sid Race in stock had liggen. Klein probleempje, deze winkel ligt in Nederland in Arnhem. Dat is ongeveer 160 km van bij ons. Toch maar even een mailtje gestuurd naar deze winkel om te vragen als ze werkelijk deze vork hadden liggen. En de dag erop kreeg een bericht terug dat ze deze vork nog hadden liggen. Toen begon ik te twijfelen. Zo een grote afstand afleggen om een vorkske te halen? Maar aan de andere kant was ik het zoeken al lang beu en wou ik zo snel mogelijk deze vork hebben.
Dus zaterdag namiddag ben ik in de auto gestapt en ben ik naar Arnhem gereden. Ik heb naar Arnhem 2u in de auto gezeten. Blijkbaar leggen ze in Nederland nieuwe asfalt op zaterdag. Dus heb ik daar wat in de file staan koekeloeren. De winkel had ik snel gevonden (lang leve de TomTom van Rudi). Even naar binnen en een half uur later kwam ik met de Rock Shox Sid Race naar buiten.
Op dit moment is mijn fietske bij Breuls om deze fantastische vork te monteren en dan volgt zondag de grote testrit.
Arrividerci
zondag 6 september 2009
Goed bezig
Traditiegetrouw zijn ik en Rudi bij Rudi thuis vertrokken, om daarna Dirk uit te halen. Ik wou iets meer door het bos rijden om tot bij Dirk te geraken, dus zijn we ipv over de ringlaan te rijden ergens voor het prinsenpark het bos ingevlogen. Al een klein beetje opwarming over single-tracks, ideaal. Maar plots kwamen we achter het prinsenpark uit, dus erg ver waren we niet opgeschoten. Ongeveer 100m terug waren we het bos ingereden, dus erg geslaagd was onze shortcut-weg niet.
Ondertussen waren we bij Dirk aangekomen. Ik druk op de bel en Pascale kwam open doen. Heel verontwaardigd keek ze mij en Rudi aan en zei: "Hoe, hebt ge Dirk niet gezien? Die is al weg." Amai, van motivatie gesproken bij onze Dirk. Die wacht zelfs niet meer op zijn leraren, goed bezig. Hij was al tot bij Stefan gefietst, dus wij ook maar die richting uit. En inderdaad, de Bollen-broers stonden al op ons te wachten. Nu waren we voltallig en konden we aan het echte werk beginnen.
Vandaag richting Dilsen. Eerst een leuk stukje vlak als opwarming voor de Bollen-broers, dan nog wat door het zand taffelen om daarna de eerste helling van de dag voor de wielen te krijgen.
Een lange, maar niet zo steile klim. Gewoon lekker soepel trappen of zoals de echte het zeggen: op souplesse. Toen Rudi, ik en Stefan boven kwamen, hebben we maar een tiental seconden op Dirk moeten wachten, goed bezig. Hierna volgde een lange afdaling over het losse zand. Het was heel geconcentreerd afdalen om de fiets onder controle te houden in dit losse zand. Af en toe een klein zwieperke naar links of rechts hoort hier bij. Maar met onze ervaring is dat geen enkel probleem (stoef stoef).... Dan nog een beetje op en af om dan de Boslaan over te steken en het Dilserbos in te vliegen. Normaal gezien volgen Rudi en ik de rode wandelroute, maar we hadden nu het commando aan Stefan over gelaten, die een andere route in het köpke had. No prob, Bob.
En het begon onmiddelijk goed. Een lang stuk vals plat (oftewel fake flat) dat geleidelijk aan overging naar een leuke klim. Rudi en Stefan reden volle gaas op kop, terwijl ik op het gemak bij Dirk bleef. Gewoon een kwestie om hem een beetje aan te moedigen en om het tempo te bepalen. En alweer is Dirk (met enige moeite) boven geraakt, goed bezig.
We gingen verder over een heuvelachtig parcour. Geen zware klimmetjes of moeilijke afdaling, maar constant een beetje op en af. Daarna volgde een lange klim. Op het laatste van deze klim is het juist alsof ge in een kuip rijdt. Eenmaal boven gekomen hadden we onmiddelijk een naam voor deze berg gevonden: "de koepberg", oftewel "de kuipberg".
Boven zijn we naar rechts gereden richting Opoeteren. Toen wilden we een wegje inslaan, maar Stefan was niet zeker als dit wegje wel vrij was. Want de laatste keer dat hij er geweest was, waren ze daar bomen aan het omzagen. Dus alles lag er vol met takken en halve bomen, we zullen het een Skippy-werf noemen. We gingen het er op wagen, maar na 100m was het al gedaan met de pret. Een volledige versperring van de weg. Retour dus en een alternatief gezocht. Een lange, brede afdaling waar we tegen 42,20 km/u naar onder vlamde. Toen even een stukje over de McAdam (asfalt) om daarna weer een stuk vals plat te nemen. We bevonden ons ondertussen ergens in de buurt van Huize lieve Moensens (of zoiets). Daarna linksop om de volgende beklimming aan te snijden. Een goed lopende beklimming waar Dirk zonder enige moeite in ons spoor bleef, goed bezig. Ondertussen hadden we ons weer in de afdaling gesmeten, om daarna even te vergaderen op een kruising welke kant we gingen nemen. Rechts of rechtdoor omhoog. We kozen voor de beklimming die recht voor onze neus lag. Een korte maar tamelijk steile, krachtige beklimming. Op pure power naar boven. En alweer is Dirk er in geslaagd om helemaal tot boven te fietsen, goed bezig. We krijgen alsmaar meer respect voor dit echte natuurtalent.
We zetten weer de afdaling in om zo terug op de parking van het Dilserbos uit te komen. Terug de Boslaan over en op naar de volgende helling. Weer zo een lange klim op souplesse met een zeer steil, verraderlijk stuk op het laatste. Hierna volgde een technische afdaling langs trapjes. Deze afdaling hebben ik en Rudi nog al eens gedaan, maar ook toen heb ik de voetjes aan de grond gezet. Ge rijdt hier in een diepe uitgeregende sleuf. En het is nogal bobbelig, dus één voetje uit de klikpedaal om zo een beetje beter de controle over de fiets te bewaren. Onmiddelijk na deze afdaling volgde de laatse beklimmning van de dag. Opnieuw was het zo een lang stuk dat ge met een kleine versnelling lekker soepel kunt nemen. Geen probleem dus voor mij, Rudi en Stefan. En blijkbaar is het ook al geen probleem meer voor Dirk. Want hij bleef op een respectabele afstand van ons lekker doorpeddelen. We hadden geen tijd om even te stoppen en op hem te wachten, want hij kwam onmiddelijk achter de struiken gevlogen om onze weg verder te zetten. Dus dan maar onmiddelijk de afdaling ingezet over boskiezel. Lekker steil naar beneden en u naar onder laten vallen als ene brik (baksteen). Dan nog een vlak stukje om zo uit te komen aan de Litzberg. Dan ongeveer 1km over de McAdam om op adem te komen en zo richting Walkro te vlammen.
En we zijn letterlijk over het glèèg (koer) van de Walkro gereden. Volgens mij moogt hier zelfs niet komen (we zijn er eigenlijk vrij zeker van), dus we voelden ons even illegale fietsers.
Route Rapport:
2. Fiesttijd: 2u26 min.
5. Moeilijkheidsgraad (1 t.e.m. 5): 3
P.S. Vandaag was ook de laatste rit van mijne Rock Shox Dart 3, maar in de loop van deze week lezen jullie er meer over.
Baai baai, zwaai zwaai en tot in den draai....