Eindelijk

Afgelopen zondag was het weer bike-time. Het was ondertussen alweer enkele weken geleden dat de fiets nog eens van de haak was gekomen. Dan een barbeque hier, dan een barbeque daar, kiezelfeesten, vakantie aan zee en tussendoor nog een vrijgezellenfeest. Er was altijd wel iets te doen waardoor we onze fietsen meer hebben zien hangen dan dat we er op hebben gezeten.
Maar soit, zondag is het er dan eindelijk van gekomen. 9u30 bij Rudi thuis was (zoals altijd) het uur van de waarheid.
En een eerst opstakel deed zich al direct voor: wao uhbanes ??? (vertaling: waar naartoe). Rudi wist niks, want hij was in die tussentijd ondertussen alle routes en wegjes alweer vergeten. Dus alle druk kwam op mijn schouders terecht. Chance dat mijn linkerschouder zo goed als genezen is, want anders was er weer iets uit het kommetje door die hevige druk :-).
Als opwarming dan maar over de ringlaan en ons vast bos-opwarmingstoertje achter het Prinsenpark. Dan de blauwe route genomen in het Mechelse bos (dat stuk wat ze willen afsluiten of ondertussen misschien niet meer, iech wijt het auch neet miej). De eerste kilometers waren vlak en we legde er serieus de pees op: 20 km/u gemiddelde snelheid. Het ging nog vrij goed. Maar dan kwam de eerste beklimming er aan. Hier kreeg ons vertrouwen onmiddelijk een ferme deuk. Na 25m moesten we al voet aan de grond zetten, man man man miserie miserie miserie. Het achterwiel begon serieus door te slippen in de losse stenen en blijkbaar zat er ook niet genoeg kracht in de benen om op de fiets te blijven zitten. Dus dan maar te voet tot boven. Er is nog heeeeeeeeeeeeeeeel veel werk aan de winkel, die 7 weken zonder fiets kruipt duchtig in de kleren, toch zeker in het koersbroekse en koerstruike.
Boven gekomen moesten we toch even op onze positieven komen. Daarna de afdaling genomen. Dat kunnen we nog altijd als de besten, zoiets verleer je niet.
Maar 1 kilometer verder volgde alweer de volgende beklimming. Deze moesten we en zouden we tot boven fietsen. Deze beklimming ligt ons beter. En ja hoor, we zijn tot boven gefietst. De snelheid lag wel niet zo hoog. Jens, die sinds dit weekend kruipt, kruipt sneller dan dat wij tot boven zijn getaffeld. En na deze beklimming volgde dan een zanderige afdaling.
Na deze blauwe route besloten we om de gele route te rijden. Fijn toerke, maar het begint onmiddelijk met op en af getuf. Af gaat goed, maar op begon steeds meer pijn te doen. De klimmersbenen zijn nog ver te zoeken. Na de gele route reden we richting camping de kik over het asfalt. Ergens halverwege zijn we dan een bospaadje ingevlogen en hier kwamen we iets leuks tegen. Een zanderige beklimming waar we helemaal niet tot boven konden fietsen, maar we zijn toen tot boven gewandeld om te kijken waar we uitkwamen. We kwamen uit op bekend terrein. Maar vermits we die beklimming toch niet tot boven konden fietsen, hebben we maar besloten om hier naar onder te fietsen. Dus eerst een ommetje gemaakt via de rode wandelroute om dan weer aan onze nieuwe ontdekking uit te komen. Dus zette we de afdaling in. En het is inderdaad beter om hier naar onder te rijden ipv naar boven. We hebben weer een nieuw stukje afdaling gevonden waar we nog veel en met plezier naar terug gaan komen.
Onze krachten waren nu wel helemaal en op, dus was het tijd om naar huis te rijden en de fietsen te poetsen.
Voilà, we are still alive and biking, maar het heeft wel eventjes geduurd...

Route-rapport:
1. Afstand: 24,50 km
2. Fietstijd: 1u27
3. Gemiddelde snelheid: 17 km/u
4. Max. snelheid: 34,20 km/u
5. Moeilijkheidsgraad (1-5): 4 (door de slechte conditie)
6. Technisch (1-5): 1,5

De mazzel en zeker tot volgende week