Een dagje Malmedy

Eindelijk was het zover. Na een jaar zeveren gingen we eindelijk eens biken in de Oostkantons. Mijn kaart met alle routes van de Oostkantons eens geraadpleegd en er enkele leuke routes uitgepikt die we gingen rijden.
Het fietserekje op den auto, de fiestkes op het fietserekje, de drinkbussen volgetankt, alle klommelen bijeen geraapt (zonnebril, handschoentjes, bandana, helmpke, schoenen, gps-machien), fiestkostuumpje aan... we waren klaar om te vertrekken.
Om 10u15 zijn we in den auto gestapt (Joke en Miriam gingen ook mee) en we zetten koers naar de top van de Baraque Michel. En een uurtje later stonden we op de top van de Baraque Michel op een hoogte van 676 meter boven zeeniveau. Hier kregen we al een mooi landschap te zien. Maar er werd niet getreuzeld. Time is money. Dus namen we de fietskes van het fietserekje, handschoentjes aan, fietsschoenen (SPD's) aan, bandana op het bölke, helmpke op de bandana, gps-machien op het stuur, zonnebrilleke op de naas, drinkbussen in de drinkbushouders.....we zijn er klaar voor.
Boven op de Baraque Michel vertrekt er een route van ongeveer 13 km naar Malmedy. Deze route is de afdaling van de Baraque Michel, dus dat was echt iets voor ons. Bergaf fietsen is de grootste hobby van mij en Rudi, dus deze route was perfect. We hadden de bepijlde route razendsnel gevonden, dus zijn we er ook onmiddelijk ingevlogen.

De eerste 5 à 6km liepen over brede grindpaadjes en het liep ook constant bergaf. Daarna moest er hier en daar een beetje bergop gefiets worden, maar dat was niet echt de moeite.

Na ongeveer 8km begon het echte werk. Het werd wat technischer door de vele stenen die ons pad kruisten. Veel plaats was er niet, maar toch gingen we van links naar rechts om de ideale rijlijn te vinden. Want als je op één van die puntige stenen kwam met uw wiel, was de kans groot dat je een nieuwe binnenband kon steken.
Het technische gedeelte was achter de rug en er volgde nog een leuke uitloper. Maar opeens lag daar nog een familie stenen in het midden van het paadje bij elkaar, Rudi wilde erover springen, maar zijn achterwiel raakte niet hoog genoeg. Volle petrol met zijn achterwiel op één van die familieleden. Het gevolg: platten tuub. Lap zeg, 9km ver en we konden al een bandje vervangen. Maar we waren niet alleen die nen platten tuub hadden. Daar stond ook nog een zwerm Hollengers die ook met een leegloper zaten.

Rudi zet zijn fietske op de kop, begint daar één van die Hollengers te zagen: Nou, dat doe je toch niet, je fiets op de kop zetten. Ik hoorde Rudi al in zijn eigen grommelen: "Sjtomme Hollenger, meuj diech neet". Rudi nam zijn wiel er uit terwijl ik zijne fiets vast heb gehouden.

Na een paar minuten was dat varkentje ook alweer gewassen en konden we onze weg voort zetten. Maar eerst nog snel poseren voor een fotootje dat genomen werd door een vriendelijke wandelaar.

Terug de fiets op, door het beekje gereden en vanaf hier bleven we constant naast het beekje (de Warche) rijden. Een paar keer moesten we het beekje wel kruisen, dat ging al eens gepaard met natte voeten. Nog al een geluk dat de zon scheen, dus onze voetjes waren snel weer droog.
Tijdens deze afdaling zijn er stukken bij geweest waar we een snelheid van rond de 47 km/u haalde. Toen we in Malmedy centrum aankwamen, stonden er op onze teller 22 afgelegde kilometers. Blijkbaar klopte hier iets niet. We hebben ons wel even verreden, maar dat is maar ongeveer 2km geweest. Dus die 13km van op mijn kaartje klopte niet helemaal.
Miriam en Joke waren ondertussen met de auto ook naar Malmedy gereden en hadden zich op een terrasje in de zon geplaceerd. Het was tijd om een hapje te eten. De dames hadden een Italiaans restaurant uitgekozen.

Hier hadden we ons volgeduwd met een heerlijke pasta.
Na een uurtje rust was het weer tijd om op onze fietskes te springen. Vanuit Malmedy vertrekken 3 vaste routes. Route 1 is 11km, route 2 is 20km en route 3 is 37km. Wij kozen voor 1 en 2 te rijden. Dan kwamen we ongeveer uit op 32km fietsen in de Hoge Venen.
Aan de kathedraal van Malmedy vertrokken alle routes, en deze kathedraal hadden we al snel gevonden, want ge kon er gewoon niet naast kijken. Het was een kathedraal van een kathedraal.
We volgden de bordjes en al snel begon het klimwerk. De eerste helft van de route ging voortdurend in stijgende lijn. Eerst over de macadam en daarna over brede grindpaadjes.

Na een beklimming komt altijd een afdaling, dus nu ook weer. Het was wel een afdaling over de macadam, maar dat maakte niks uit. Als het maar bergaf gaat, is het altijd goed voor ons. We haalden hier zelfs een topsnelheid van 55,74 km/u. Niet slecht voor de taffeleire oet Maasmechelen. Na een 45 minuten zat de eerste route er op.
Tijd voor route 2 dus. Ondertussen hadden we al wat energie verspilt, maar de goesting was nog lang niet verdwenen. Ook al was ik mijn klimmersbenen in Meeswijk vergeten. Route 2 moest en zou gereden worden. We zetten koers richting de steengroeve (over macadam) met wind op kop, zeer ambetant.

Aan de steengroeve ging het vervolgens weer over brede grindpaadjes. Hier bleef het constant stijgen, eigenlijk was het meer valsplat. Tot het echte klimwerk begon. Een echte lange helling (ik vermoed ongeveer 1,5km), daar kwam maar geen einde aan. Na iedere bocht dacht ik dat ik er was, maar de weg bleef omhoog gaan en Rudi reed steeds verder weg. Maar aan afstappen heb ik nooit gedacht. De juiste versnelling gezocht en op eigen tempo naar boven. De klimmersbenen waren echt ver te zoeken. Toen Rudi boven kwam heeft hij maar een 20-tal seconden op mij moeten wachten, dus zo slecht was het nog niet.
Hierna volgde een zeer technische passage. Overal waren er boomwortels (of in het Engels: tree-carrots) die soms zeer gevaarlijk erbij lagen.

Maar voor zo een technisch aangelegde bikers als wij, was dat natuurlijk geen probleem. Probleemloos namen we iedere hindernis, makkie... .
Nu moest er enkel nog gedaald worden. En wat voor een afdaling. Hier klopt het volgende gezegde volledig: "Safe the best for last". Tamelijk steil en vooral veel losse stenen. De ketting die voortdurend op en af trilde, dat was het enige geluid dat ge hier hoorde. Op een gegeven moment zijn we zelfs eventjes moeten stoppen omdat de trilling in de armen te zwaar waren geworden. Dus hebben we maar eventjes de tijd genomen om nog enkele leuke kiekjes te nemen en de drinkbussen nog een beetje te ledigen.

Dan de afdaling verder gezet en we kwamen weer uit in Malmedy centrum. De dames hadden ondertussen alweer een plaatsje bemachtigd op het terras van het Italiaans restaurant. Wij onze fietsen tegen een bloembak gezet en we zaten nog geen 2 minuten op onze stoel of de fietsen vielen een beetje om. Rudi stond op om de fietsen terug te zetten en opeens zei hij: "Miljaar, alweer platte band". De 2de keer vandaag al. Maar het was wel heel bizar dat zijne tuub leegliep terwijl zijn fietske stilstond.
Maar goed, die platten tuub zijn zorgen voor morgen.
Tijd voor de eindbalans van deze dag: - Afgelegde kilometers: 55,50 km
- Gemiddelde snelheid: 18,23 km/u
- Totale fietstijd: 3u en 2 minuten
- Maximum snelheid: 55,74 km/u

Deze dag hebben we afgesloten met een Colaatje en een blonde Leffe. Rudi had een Colaatje en ik had een blonde Leffe.
Moe maar voldaan keerden we terug richting Limburg.

Au revoir und auf wienerschnitzel...